Από το Σχέδιο Ανάν στη Συμφωνία των Πρεσπών

Πρόκειται για τις δύο απόπειρες του ξένου παράγοντα να κλείσουν δύο θέματα που αφορούν τον ελληνισμό , το Κυπριακό και το Μακεδονικό με βλαπτικό γι΄αυτόν τρόπο. Η πρώτη απέτυχε διότι στο τιμόνι της Κύπρου βρισκόταν ο Τάσος Παπαδόπουλος ενώ η κυβέρνηση Καραμανλή κράτησε ουδέτερη στάση.Η δεύτερη από ότι φαίνεται έχει πολλές πιθανότητες επιτυχίας επειδή στην ηγεσία της χώρας βρίσκονται οι Τσίπρας, Καμμένος, Κοτζιάς, Προκόπης Παυλόπουλος. Όμως και στα δύο στρατεύθηκαν με ενθουσιασμό οι διανοούμενοι και ο πολιτικός χώρος της εξημερωμένης κατά Κονδύλη αριστεράς. Στο πρώτο διόλου δεν προβληματίστηκαν ποίοι ήταν οι δημιουργοί του, ποία ήταν τα συμφέροντα τους, ούτε τις συνέπειες που θα είχε για τον ελληνισμό η διάλυση του κυπριακού κράτους , η επέκταση της τουρκικής κυριαρχίας και στο ελεύθερο τμήμα καθώς και η θεσμική εμπλοκή του ξένου παράγοντα στο κυπριακό κράτος μετά την τυπική λήξη της αποικιοκρατίας. Στο δεύτερο διόλου δεν προβληματίστηκαν αν η παρούσα κυβέρνηση δικαιούται να παραχωρήσει σε έναν τρίτο , την ιθαγένεια και την γλώσσα που ανήκουν στον διαχρονικό ελληνισμό, ούτε αν δικαιούται να αποδεχτεί τον αλυτρωτισμό ενός κράτους κατά ενός μέρους της ελληνικής επικράτειας. Βεβαίως και στις δύο περιπτώσεις οι διανοούμενοι της εξημερωμένης αριστεράς τραγούδαγαν την ίδια μονότονη αντιεθνικιστική μελωδία για να αποκρύψουν το θλιβερό γεγονός ότι εξυπηρετούν τα ιδιοτελή σχέδια τρίτων δυνάμεων. Χάρις το δημοψήφισμα ο κυπριακός ελληνισμός απέρριψε με πλειοψηφία 75% το σχέδιο Ανάν. Τίποτε φοβερό από όσα τρομερά τον απειλούσαν ότι θα του συμβούν δεν ακολούθησαν. Οι πύλες της κολάσεως δεν άνοιξαν και σήμερα η Κύπρος μπορεί να έχει ένα σημαντικό ρόλο και να είναι μαζί με πολύ σημαντικές δυνάμεις που στην περίπτωση αποδοχής του σχεδίου Ανάν(να σημειώσω ότι ακόμη και ο Σ.Μάνος εντόπισε τις αρνητικές του συνέπειες) δεν θα μπορούσαν να είναι. Στην περίπτωση της Συμφωνίας των Πρεσπών η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αρνήθηκε την διενέργεια δημοψηφίσματος και ουσιαστικά εγκλώβισε σε αυτή και τις επόμενες κυβερνήσεις που φοβούμαι ότι θα είναι πολύ δύσκολο να την απορρίψουν αν στην FYROM γίνει αποδεκτή. Βεβαίως η ιστορία θα είναι αμείλικτη έναντι των δημιουργών της και θα έχουν την αιώνια καταδίκη της . Όμως η απουσία ηγετών με την ικανότητα, το σθένος και το ήθος του Τάσου Παπαδόπουλου είναι σήμερα εξαιρετικά έντονη.

Π.Κονδύλης: Ο Μάρξ και η αρχαία Ελλαδα

Για όποιον έχει στοιχειώδη έστω γνώση του έργου του Κ.Μάρξ θα έχει διαπιστώσει την βαθιά γνώση που έχει του αρχαιοελληνικού λόγου και τον ανυπόκριτο θαυμασμό που έχει ιδιαίτερα για τον Αριστοτέλη. Η σχέση αυτή δεν στερείται διακυμάνσεων αλλά τελικά ολοκληρώνεται στην θετική αξιολόγησή του.Το έργο του Π.Κονδύλη "Ο Μάρξ και η αρχαία Ελλάδα" (εκδόσεις Στιγμή,1984) το οποίο είχε διαβάσει αρχικά στην Σχολή Μωραϊτη 3.2.1984 αποτελεί ένα μικρό αριστούργημα που παρεμπιπτόντως αναιρεί και την περιβόητη επιστημολογική τομή στο έργο του Μάρξ που διατύπωσε ο Λ.Αλτουσέρ. Σημαντική εν όψει της επιχειρούμενης κατάργησης ή υποβάθμισης της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών και των λατινικών είναι η σημασία που απέδιδε ο Μάρξ στην άμεση κοινωνία με τον αρχαιοελληνικό λόγο:
" Αυτή η έντονη αναστροφή με τα αρχαία κείμενα στα χρόνια εκείνα κάνει εύλογο το συμπέρασμα, ότι η κατά πάσα πιθανότητα σκληρή και τουλάχιστον εν μέρει στεγνή γραμματική εκπαίδευση του γυμνασίου διόλου δεν ψύχρανε τον πρώιμο ενθουσιασμό του νεαρού Marx για τον κλασσικό κόσμο . σ' ολόκληρη την ζωή του , άλλωστε , ο Marx δεν ανήκε ποτέ στους οκνηρούς εκείνους, οι οποίοι την ενασχόληση με το γράμμα την θεωρούν εξ ορισμού και εκ προοιμίου ως αντίθετη της ενασχόλησης με το πνεύμα- απεναντίας: η κατοχή του γράμματος παρέμεινε πάντοτε, γι' αυτόν τον απίστευτα πολυμαθή άνθρωπο, αυτονόητη προυπόθεση μιας ουσιαστικής κι όχι απλώς ρητορικής επαφής με το πνεύμα. Έτσι τον βλέπουμε ήδη από το πρώτο εξάμηνο της φοίτησης του στο Βερολίνο, το καλοκαίρι του 1837, και ενώ επισήμως σπουδάζει νομικά, να κατατρίβεται, κοντά σε πολλά άλλα πράγματα, με την μετάφραση κειμένων, όπως η Germania του Τάκιτου, τα Tristia του Οβιδίου και η Ρητορική του Αριστοτέλη. Μετά από κάμποσο καιρό, δηλαδή από τις αρχές του 1839, και επί δύο συναπτά χρόνια, θα επιδοθεί στην συλλογή του υλικού για την διατριβή του, η οποία ως γνωστό είχε ως θέμα της την Διαφορά της δημοκρίτειας και επικούρειας φυσικής φιλοσοφίας . από την ελληνική γραμματεία θα χρησιμοποιήσει κυρίως τον Αριστοτέλη, και τους σχολιαστές του, τον Διογένη τον Λαέρτιο, τον Αθήναιο, τον Ευσέβιο, τον Κλήμη Αλεξανδρέα, τον Πλούταρχο, τον Σέξτο Εμπειρικό και τον Στοβαίο"(σελ.12,13,14).

Επίκαιρες σκέψεις του Π.Κονδύλη για την "αριστερά"

"Σε κάθε εποχή η ιδεολογία του νικητή καθίσταται για τους νικημένους ερμηνεία της πραγματικότητας, δηλαδή η ήττα τους επισφραγίζεται με την αποδοχή της οπτικής του νικητή. Έτσι π.χ. όσοι ακόμα παραληρούσαν για τον "εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του λαού του Βιετνάμ", άναβαν καντήλια στο εικόνισμα του Τσε Γκουεβάρα και δεν ήθελαν ν' ακούνε κουβέντα για "τυφλό αντικομμουνισμό", σήμερα, αντί να καταγγέλλουν τον ιμπεριαλισμό, κεραυνοβολούν "κάθε εθνικισμό" και ενστερνίζονται ως ερμηνεία της πραγματικότητας τα συνθήματα του νικητή: τον οικουμενισμό μέσω της ενιαίας παγκόσμιας αγοράς και των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων". Δεν αναρωτιούνται ούτε ποιός θα ερμηνεύει δεσμευτικά κάθε φορά τι σημαίνουν αυτά τα "δικαιώματα" στον συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, ούτε αν και κατά πόσο δικαιολογείται ο "εθνικισμός" όποτε ένας μικρός θέλει να αντισταθεί στις αδηφάγες διαθέσεις ενός μεγάλου. Με τον τρόπο αυτό, ενώ ηθικολογούν αδιάκοπα, στην πραγματικότητα συμπαρατάσσονται με το δίκαιο του ισχυρότερου.Αλλά αν ο ηττημένος , αποδεχόμενος όψιμα την ιδεολογία του νικητή, γίνεται συχνά ο γελοιωδέστερος και γλοιωδέστερος φορέας της, δεν είναι βέβαια ο πρωταρχικός εμπνευστής και θεμελιωτής της. Η "αριστερά", έχοντας μετατραπεί σε ουραγό ή σε σφογγοκωλάριο του αμερικανισμού, δεν αντλεί πλέον από ό,τι ζωντανότερο είχε η μαρξιστική παράδοση, δηλαδή την ανελέητη απομυθοποίηση των φιλελεύθερων ιδεολογημάτων, αλλά τρέφεται από μιαν κοινωνική θεωρία που εν μέρει αντικατοπτρίζει και εν μέρει συγκαλύπτει εξιδανικευτικά τις πραγματικές σχέσεις ισχύος μέσα στη δυτική μαζική δημοκρατία".
Π.Κονδύλης,Από τον 20ο στον 21ο αιώνα,Τομές στην πλανητική πολιτική περί το 2000, εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 1998 , σελ.8.

Η ανίατη νόσος της οικογενειοκρατίας

Η οικογενειοκρατία είναι μια βαριά, ίσως τελικά ανίατη νόσος της ελληνικής πολιτικής και κοινωνίας που όταν συνδυαστεί με την κομματοκρατία μπορεί να εξελιχθεί σε αιτία διαρκούς θανατερής παρακμής της. Ενώ δεν γνωρίσαμε φεουδαρχία συνιστά έναν προαστικό στοιχείο που επιζεί σε μια εποχή μετα-αστική. Ένας κλασσικός επιχειρηματίας δεν θα έπρεπε να απασχολείται για την καταγωγή των μισθωτών του αλλά κατά ποσό μπορούν να συμβάλλουν στην δημιουργία του κέρδους που επιδιώκει. Στην πολιτική η οικογενειοκρατία περιορίζει το εύρος των ατόμων που επιλέγονται ώστε τελικά το σύστημα μπουκώνει και δεν ανανεώνεται. Βεβαίως εμποδίζει την κοινωνική κινητικότητα αφού η ελίτ στεγανοποιείται. Συνακόλουθα η οικογενειοκρατία ευνοεί την αναξιοκρατία. Ο υιός, η κόρη, ο ανιψιός, η ανιψιά,ο εγγονός, η εγγονή, ο σύζυγος, η σύζυγος μπορεί να μην έχει αγωνιστεί για τίποτε, να στερείται γνώσεων και εμπειριών, ίσως να είναι και φελλός ή βλάξ αλλά γνωρίζει ότι για αυτόν έχει φτιαχτεί η θέση του αρχηγού κόμματος, του πρωθυπουργού, του υπουργού, του βουλευτή, του καθηγητή Πανεπιστημίου. Δεν είναι τυχαίο ότι στην χώρα μας και όχι αλλού γράφτηκε με μεγάλη ερμηνευτική επιτυχία το μικρό αριστούργημα του Ευάγγελου Λεμπέση "Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω" ακριβώς για να αποτυπώσει τέτοιου είδους φαινόμενα. Όμως η οικογενειοκρατία έχει άλλο ένα επακόλουθο. Οι γόνοι αισθάνονται δικαίως ανασφαλείς και για αυτό συνήθως φροντίζουν να περιβάλλονται από ασήμαντα πρόσωπα. Σε άλλες χώρες ολοκληρωτικές , η οικογενειοκρατία, προσπαθεί να αντιμετωπίσει τον δικαιολογημένο φόβο της ελίτ . Έτσι στην Βόρεια Κορέα ή στην Κούβα, τον Σούνγκ ή τον Κάστρο μπορεί να διαδεχθεί μόνο ένας Σούνγκ ή ένας Κάστρο. Σε άλλες εποχές όμως η οικογένεια μπορούσε ί να θεωρηθεί απειλή για την στερεότητα της εξουσίας. Έτσι στην οθωμανική αυτοκρατορία όταν ανακηρυσσόταν ένας Σουλτάνος θανατώνονταν όλοι οι συγγενείς του. Στην χώρα μας παρά τα όσα φοβερά έχουμε υποστεί η οικογενειοκρατία παραμένει αλώβητη γιατί ο ελληνικός λαός την στηρίζει με την ψήφο του. Ο λόγος είναι πως ο λαός αυτός δεν ορρωδεί σε τίποτε αρκεί να έρθει σε κάποια συναλλαγή με την εξουσία. Το αστείο σε όλη την καθόλα τραγική αυτή κατάσταση είναι πως οι γόνοι μπορεί να απέτυχαν μεγαλειωδώς, να προξένησαν με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους μεγάλες καταστροφές στην χώρα όμως εξακολουθούν να θεωρούνται η "χρυσή εφεδρεία¨". Με αυτό τον τρόπο η οικογενειοκρατία και η αναξιοκρατία διαιωνίζονται και εξασφαλίζουν την αθανασία.

Π.Κονδύλης:επίκαιρες σκέψεις

"οι μίμοι και γελωτοποιοί εκπροσωπούνται με ποσοστά ιδιαιτέρως υψηλά στους κύκλους των διανοουμένων, στα πανεπιστήμια και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης"
«ο δρόμος της ανάπτυξης είναι ο δρόμος της συσσώρευσης, της εντατικής εργασίας και της προσωρινής τουλάχιστον (μερικής) στέρησης, ενώ ο δρόμος της (βραχυπρόθεσμης μόνον) ευημερίας είναι ο δρόμος του παρασιτισμού και της εκποίησης της χώρας»
"η έμπρακτη αυτονόμηση μιας διεθνοποιημένης ιδιωτικής οικονομίας πάνω από τα κεφάλια αποδυναμωμένων κρατών θα συνεπέφερε μια κατάσταση βαθειάς ανομίας, δηλ. την επιστροφή στο νόμο της ζούγκλας. Όμως, έτσι όπως είναι σήμερα διαρθρωμένη η παγκόσμια κοινωνία, η ανομία μπορεί να καταπολεμηθεί μονάχα με τα παραδοσιακά μέσα του κυρίαρχου κράτους. Τούτη η σύνδεση οικονομικών λειτουργιών με το γιγάντιο μελλοντικό έργο της συγκράτησης της ανομίας θα αποτελέσει μέσα στην αρχόμενη φάση της πλανητικής πολιτικής το θεμέλιο εκείνο, πάνω στο οποίο το κυρίαρχο κράτος θα εξακολουθήσει να υπάρχει σε παλαιότερες και σε νεότερες μορφές»
«η κρατική οργάνωση θα είναι το καταφύγιο τόσο των μεγάλων όσο και των μικρών εθνών μπροστά στις αβεβαιότητες των αρχών της οικουμενικής ηθικής και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μόνον ως οργανωμένη κρατική ισχύς μπορεί ένα μεγάλο ή μικρό έθνος να αντισταθεί σε ερμηνείες αυτών των αρχών, τις οποίες θεωρεί ως προπέτασμα για επικίνδυνες ορέξεις άλλων εθνών. Μόνον ως κράτος μπορεί ένα μεγάλο έθνος να αντιμετωπίσει σε περίπτωση ανάγκης ακόμα και ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα. Και μόνον ως κράτος μπορεί ένα μικρό έθνος να μιλήσει ως ίσος προς ίσον μ’ ένα μεγάλο έθνος, εφ’ όσον τόσο το μικρό όσο και το μεγάλο έθνος αποτελούν, το καθένα για τον εαυτό του, ένα κράτος»
«το έθνος αποτελεί την εγγύτερη ελάχιστη πολιτική μονάδα, η οποία μπορεί να διατυπώσει επιθυμίες ανακατανομής τόσο απέναντι στους χθεσινούς ομόσπονδους όσο και απέναντι στην παγκόσμια κοινωνία (οικονομική και στρατιωτική βοήθεια). Άτομα και ιδιωτικοί σύλλογοι δεν έχουν καμμιά τέτοια δυνατότητα, όποιος επομένως θέλει κάτι να ζητήσει και να πάρει, ενώ συνάμα δεν θέλει να το μοιρασθεί με άλλους, αυτός μπορεί να εμφανισθεί μονάχα ως έθνος υπό την έννοια της εγγύτερης ελάχιστης πολιτικής μονάδας. Το έθνος αποτελεί λοιπόν σήμερα τη μικρότερη δυνατή ομάδα προς επιδίωξη ενός κοινού συμφέροντος μέσα στην παγκόσμια κοινωνία- υπό τον όρο βέβαια ότι θα συγκροτηθεί ως κυρίαρχο κράτος»
"όποιος λ.χ. μονίμως επαιτεί δάνεια και επιδοτήσεις για να χρηματοδοτήσει την οκνηρία και την οργανωτική του ανικανότητα δεν μπορεί να εντυπωσιάσει ποτέ κανέναν με τα υπόλοιπα «δίκαια» του»
«ότι ο σημερινός ελληνικός «πολιτικός κόσμος», κοινοβουλευτικός και εξωκοινοβουλευτικός, αποτελείται ως επί το πολύ από πρόσωπα ελαφρά έως φαιδρά, δεν αποτελεί καν κοινό μυστικό∙ αποτελεί πηγή δημόσιας θυμηδίας, συχνά με την σύμπραξη των ίδιων των διακωμωδούμενων. Οι λίγοι, που έχουν γνώση και συνείδηση, που κάτι είχαν και κάτι διατηρούν μέσα στους ρηχούς, καριερίστες ή απλώς ψευτόμαγκες συναδέλφους τους, καταπίνουν κι αυτοί τη γλώσσα τους ή μιλούν με πρόσθετες περιστροφές όταν τα θέματα γίνονται οριακά για την πολιτική τους επιβίωση»