Κυκλοφορεί το νέο τεύχος του Άρδην (τ. 83)

ΤΕΥΧΟΣ 83 (Δεκέμβριος 2010 – Ιανουάριος 2011)

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ: ΜΠΟΡΟΥΜΕ!

ΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΑΚΗ

ΚΥΠΡΟΣ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΤΩΝ ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΩΝ

ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ ΤΟ Γ΄ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΡΔΗΝ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΝΟΛΛΑ, ΕΝΟΠΛΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Μετά το αρχικό μούδιασμα από την επιβολή του Μνημονίου, έχουν αρχίσει να εμφανίζονται τα πρώτα σκιρτήματα μιας ενεργητικότερης στάσης, όπως καταδεικνύουν π.χ. οι κινητοποιήσεις για τα διόδια και τα μαζικά μέσα μεταφοράς. Και αυτό συμβαίνει παρόλο που δεν υφίσταται κανένα οργανωτικό σχήμα, κανένα πολιτικό προσωπικό, ούτε και κοινωνική βάση έμπειρη από κινητοποιήσεις και συμμετοχή στα κοινά, ώστε να συγκροτηθεί άμεσα ένα συνεκτικό ρεύμα ανατροπής. Εμείς όμως μένουμε στην καλή πλευρά των πραγμάτων. Στο γεγονός ότι είμαστε μάρτυρες της ανάδυσης νέων αντιπολιτευόμενων δυνάμεων, πιο αυθεντικών, πιο υγιών και πιο αδέσμευτων. Δυνάμεων που είναι πιο κοντά στη λαϊκή συνείδηση και στα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Οι καιροί επιβάλλουν την ιδεολογική και πολιτική προσέγγιση όλων αυτών των «νέων αντιπολιτευόμενων δυνάμεων», που ξεπήδησαν από τη κρίση του πολιτικού συστήματος των δύο τελευταίων χρόνων: από κομμάτια που προέρχονται από τη βάση του ΠΑΣΟΚ, κόσμο που για χρόνια έχει μείνει ανένταχτος και αποστασιοποιημένος από τον πολιτικό εκφυλισμό της ύστερης μεταπολίτευσης, μέχρι τις πρωτοβουλίες πολιτών ενάντια στο χρέος και τον επαχθή δανεισμό – και βέβαια τη Σπίθα του Μίκη, την πρωτοβουλία με την πιο μαζική απεύθυνση από όλες. Η λογική της πρωτοβουλίας του Θεοδωράκη είναι στον σωστό δρόμο. Δεν καλεί κάποιους προνομιακούς συνομιλητές γύρω από ένα τραπέζι για τη διαμόρφωση ενός πολιτικού σχήματος. Αντίθετα, απευθύνεται στη λαϊκή πλειοψηφία και την καλεί να συσπειρωθεί γύρω από θέσεις και προτάσεις, άσχετα από κομματική, παραταξιακή προέλευση. Και καλεί όλο τον λαό να συγκροτήσει ομάδες πρωτοβουλίας γύρω από αυτές τις θέσεις. Γι’ αυτό και δημοσιεύουμε την ομιλία που πραγματοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης στο Ρεξ, όπου σε ένα πολυπληθές ακροατήριο παρουσίασε τις κεντρικές θέσεις της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών.

Το πρώτο αφιέρωμα του Άρδην ασχολείται με τη Θράκη και τις προσπάθειες που κάνουν τις τελευταίες δεκαετίες οι φορείς του νεο-οθωμανισμού στην περιοχή για να κυπροποιηθεί η Θράκη. Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος, δημοσιεύουμε τις ομιλίες των Γιώργου Καραμπελιά, Παναγιώτη Σγουρίδη, Κώστα Καραΐσκου και Χαράς Νικοπούλου από τη μεγάλη εκδήλωση που πραγματοποίησε, μεεπιτυχία, το Άρδην στις 29 Νοεμβρίου 2010 στην Παλαιά Βουλή.

Στο δεύτερο αφιέρωμά μας αναφέρεται στην Κύπρο ως κοινωνικό εργαστήριο των επικυρίαρχων. Ο Γιώργος Ρακκάς γράφει ότι ο νεοκυπριωτισμός που προωθείται είναι ένα πείραμα ανθρωπολογικής μετάλλαξης των Ελλήνων της Κύπρου σε ανώνυμους καταναλωτές, δίχως συλλογική ταυτότητα. Ο Σάββας Μαστραππάς αναφέρεται στις συνομιλίες Χριστόφια – Έρογλου για το περιουσιακό, όπου οι προτάσεις Χριστόφια προσεγγίζουν και ξεπερνούν τα ανάλογα εδάφια του απορριφθέντος σχεδίου Ανάν. Ο Σόλων Αντάρτης από το κυπριακό indymedia περιγράφει πως ο Χριστόφιας, μπρος στους αποτυχημένους χειρισμούς του στο Κυπριακό και τις εντεινόμενες διαμαρτυρίες, προωθεί ως σχέδιο Β΄ για την επίτευξη των σκοπών του τη δημιουργία πολωτικού και εμφυλιοπολεμικού κλίματος στην Κύπρο. Τέλος, ο Άντης Ροδίτης, μέσα από το βιβλίο του Π. Περσιάνη Τα Πολιτικά της Εκπαίδευσης στην Κύπρο παρουσιάζει τη διαχρονική σύγκρουση, στο πεδίο της εκπαίδευσης, αυτών που έθεταν ως προτεραιότητα τη διατήρηση της ελληνικής ταυτότητας στην Κύπρο και των κατά καιρούς αντιπάλων τους.

Δημοσιεύουμε το τρίτο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος για τον Ρήγα Φεραίο, όπου εκτός από το κείμενο του Γιώργου Κοντογιώργη για το όραμα του Ρήγα για την ελληνική δημοκρατία, περιλαμβάνεται και ο εκτενής διάλογος του Δημήτρη Καραμπερόπουλου με τον Γιώργο Καραμπελιά για το εάν ο Ρήγας υπήρξε ή όχι ο εκδότης των Χρησμών του Αγαθάγγελου.
Ακόμα στο Άρδην θα διαβάσετε μια συνέντευξη του συγγραφέα Δημήτρη Νόλλα, όπου με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο Ο καιρός του καθενός, από το οποίο παραθέτουμε εκτενή αποσπάσματα, κάνει μια συζήτηση με τον Γ. Καραμπελιά για την επαναστατική περιπέτεια του 20ού αιώνα και το ζήτημα της ένοπλης βίας.

Στο ίδιο τεύχος δημοσιεύονται δύο κείμενα για την εξέγερση στην Τυνησία, για τον σπουδαίο ζωγράφο και συγγραφέα Ράλλη Κοψίδη, που απεβίωσε πρόσφατα, μια ενδιαφέρουσα βιβλιοκριτική του Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου, για το βιβλίο του Γ. Καραμπελιά, Κοραής και Γρηγόριος Ε΄, ένα κείμενο του Α. Γκορζ για την προσπάθεια του καπιταλισμού να χειραγωγήσει το οικολογικό κίνημα. Βιβλιοκριτικές, βιβλιοπαρουσιάσεις κ.ά.

Η παρουσίαση του βιβλίου μου από τον Γ.Σταματόπουλο και τον Γ.Καραμπελιά στις 9Φεβρουαρίου

Για το ΕΛΙΑΜΕΠ :μια συζήτηση με τον Γ.Καραμπελιά

24/01/2011: Τα ελληνικά ιδρύματα των ευρω-ατλαντιστών from Άρδην - Ρήξη on Vimeo.

Οι Αλεβίτες της Θράκης (απο το ΒΗΜΑ 23.1.2011)

MΠΕΚΤΑΣΗΔΕΣ: ΟΙ 3.000 ΑΛΕΒΙΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

«Αυτοί πάνε στο τζαμί, εμείς τραγουδάμε στον τεκέ»
«Δεν είναι καθόλου απλό να ανήκεις σε μια μειονότητα μέσα στη μειονότητα» εξηγεί στο «Βήμα» Ελληνας Πομάκος, ο οποίος επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του «Στα ορεινά πομακικά χωριά της Ροδόπης αυτοαποκαλούνται κιζιλμπάσηδες ή μπεκτασήδες ενώ στα ορεινά του Εβρου αλεβίτες» λέει μιλώντας στο «Βήμα» μέλος του Πανελληνίου Συλλόγου Πομάκων και συνεργάτης της πομακικής εφημερίδας «Ζαγάλισα» (www.zagalisa.gr) ο οποίος θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του.

Οι αλεβίτες της Ελλάδας αριθμούν, σύμφωνα με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ που τους ανέφερε πρώτη φορά στην ετήσια έκθεσή του για τα ανθρώπινα δικαιώματα το 2009, μόλις 3.000 άτομα ανάμεσα σε ένα σύνολο 120.000 μουσουλμάνων της Θράκης. «Μια βασική διαφορά μας με τους σουνίτες είναι ότι αυτοί πηγαίνουν στο τζαμί ενώ εμείς στον τεκέ-ο πιο ονομαστός είναι ο τεκές της Ρούσσας».

Η Αγκυρα, μας λέει τηλεφωνικά από την Κομοτηνή, προσπαθεί να κάνει τη μειονότητα να αυτοπροσδιοριστεί ως «τουρκομουσουλμανική σουνιτική μειονότητα Δυτικής Θράκης». Οτιδήποτε δεν υπηρετεί αυτόν τον στόχο «ξεσηκώνει την αντίδραση των οργάνων της στην περιοχή». Οι αλεβίτες έχουν συνηθίσει να κρατούν πάντα χαμηλό προφίλ. «Η αλεβιτική ταυτότητα καταδιώκεται» λέει φέρνοντας το παράδειγμα ενός «πατροπαράδοτου πανηγυριού στο χωριό Χίλια που πραγματοποιείται κάθε καλοκαίρι, τον Αύγουστο, και περιλαμβάνει αγώνες πάλης στους οποίους συμμετείχαν κάτοικοι των γύρω χωριών. Τώρα έρχονται παλαιστές από την Τουρκία και έχει μετατραπεί σε τουρκική φιέστα. Το ελληνικό κράτος μάς έχει εγκαταλείψει- ακόμη και τα πεδινά χωριά,πόσω μάλλον τα ορεινά. Οταν τα αστυνομικά τμήματα ξηλώνονται, σε ποιον θα στραφεί ο αλεβίτης Πομάκος που τρομοκρατείται;».

Μας εξηγεί πώς λειτουργεί ο εκφοβισμός. «Σε κάθε χωριό υπάρχουν άτομα που πληρώνονται από την Αγκυρα και προσπαθούν να πετύχουν τον οικονομικό και κοινωνικό αποκλεισμό όποιου προβάλλει την αλεβίτικη ταυτότητά του. Σημαντικό ρόλο παίζουν και οι ιμάμηδες στα μεικτά χωριά. Αν έχει μαγαζί, λένε στον κόσμο στο τζαμί να μην ψωνίζει από αυτόν.Οι διαφορετικές ταυτότητες θεωρείται ότι απειλούν την τουρκομουσουλμανική ενότητα. Ζούμε στην Ελλάδα, ένα ελεύθερο κράτος του 21ου αιώνα,και δεν μπορούμε να δηλώσουμε την ταυτότητά μας! Πραγματοποιείται μια πολιτιστική γενοκτονία εναντίον μας».

Οι αλεβίτες της ελληνικής Θράκης παντρεύονται μεταξύ τους, αν και «τα τελευταία χρόνια γίνονται και λίγοι γάμοι με σουνίτες.Τεκέδες μάς έχουν απομείνει λίγοι και ο έλεγχός τους έχει περιέλθει στα χέρια των σουνιτών». Από τους Πομάκους ένα μικρό μόνο μέρος είναι αλεβίτες. Τα μεγαλύτερα χωριά τους είναι η Ρούσσα, το Γονικό, το Μέγα Δέρειο και η Χλόη- τα περισσότερα βρίσκονται στον Εβρο. Υπάρχουν και λίγοι τουρκογενείς αλεβίτες

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=379767&dt=23/01/2011#ixzz1BtWcMW00

Η Μεταφυσική των χαμένων ευκαιριών, η συκοφαντία των αντιπάλων και το ΕΛΙΑΜΕΠ

Η Μεταφυσική των χαμένων ευκαιριών, η συκοφαντία των αντιπάλων και το ΕΛΙΑΜΕΠ


Το γεγονός ότι στην σημερινή ελληνική κοινωνία υπάρχει ένα διακριτό πολιτικό και ιδεολογικό ρεύμα με χαρακτηριστικά εθνικιστικά και υπερπατριωτικά δεν το πληροφορηθήκαμε από το ίδιο , αλλά από αυτούς που εμφανίζονται ως αντίπαλοι του, δηλαδή το ΕΛΙΑΜΕΠ.
Η επισήμανση αυτή θα ήταν μάλλον διασκεδαστική για την ανεδαφικότητά της , αν δεν υποστηριζόταν από πρόσωπα που κατέχουν θεσμικό ρόλο όπως οι καθηγητές Λ.Τσούκαλης ,Θ.Βερέμης και Θ.Κουλουμπής.
Αλλά για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι οι παραπάνω αποτελούν την ηγεσία του ΕΛΙΑΜΕΠ , που συμπληρώνεται από έναν ακόμα ως γενικό γραμματέα ,τον Α.Παπαχελά. Ο τελευταίος είναι ο διευθυντής της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ» και οι υπόλοιποι τακτικοί αρθρογράφοί της. Θα μπορούσαμε εύλογα να ισχυριστούμε ότι η παραδοσιακή συντηρητική εφημερίδα έχει αναδειχθεί ,σε κάποιο βαθμό , σε όργανο του ΕΛΙΑΜΕΠ. Ενδιαφέρον είναι επίσης ότι ανάμεσα σε αυτούς που συχνά γράφουν σε αυτή είναι ο πρώην εφοπλιστής συνεργάτης του ΕΛΙΑΜΕΠ Κ. Καρράς , ο οποίος έχει και μια άλλη ιδιότητα: είναι μέλος του Δ.Σ. του αμερικάνικου ιδρύματος Cdrsee για το ξαναγράψιμο της ιστορίας των λαών της νότια-ανατολικής Ευρώπης.
Όλη αυτή η σχολή σκέψης δέχθηκε κριτική από διάφορες πλευρές όπως τον Β.Μαρκεζίνη , τα περιοδικά ΑΡΔΗΝ, ΕΠΙΚΑΙΡΑ και άλλους .Θα αναμέναμε ότι το ΕΛΙΑΜΕΠ θα απαντούσε με επιχειρήματα στην κριτική που του ασκήθηκε .Αντί αυτού προτίμησε τις προσωπικές επιθέσεις εναντίον αυτών που το επέκριναν. Η τακτική αυτή εξηγεί την απουσία σοβαρής στρατηγικής ανάλυσης , η οποία έχει αντικατασταθεί από τις κραυγές και τις προσωπικές προσβολές. Επαναλαμβάνεται δηλαδή ότι είχε συμβεί και με τον Π.Κονδύλη .Αντί να απαντήσουν σε αυτά που υποστήριζε ειρωνεύονταν και ύβριζαν τον ίδιο.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Β.Μαρκεζίνης και η ομάδα γύρω από το περιοδικό ΑΡΔΗΝ υποστήριξαν με επιχειρήματα ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να εξαρτάται από ένα κράτος –όπως οι ΗΠΑ οι οποίες βρίσκονται στα κάτω τους άλλωστε– αλλά να ασκούν μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική , που θα αναζητεί συμμάχους στα Βαλκάνια , στη Ρωσία , στην Κίνα. Θα προσθέταμε ότι ένα κράτος έχει συμφέροντα που πρέπει να υποστηρίξει και για αυτό μπορεί να επιλέγει από ένα πλήθος μέσων , και συμμάχων ανάλογα αν εξυπηρετούν τους στόχους που έχει θέσει.
Θα περιμέναμε από ένα ίδρυμα που έχει ως αντικείμενο την στρατηγική ανάλυση να απαριθμήσει με αξιολογικά ουδέτερο τρόπο τα οφέλη και τις ζημιές από κάθε επιλογή. Αντί αυτού ο Α.Παπαχελάς πρώτος έγραψε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ : «Διάφοροι νεοεισαγόμενοι «σοφοί» φαντασιώνονται λύσεις σωτηρίας από τη Pωσία ή την Κίνα. Όλα αυτά είναι καλά γεωπολιτικά βιντεοπαιχνιδάκια, αλλά τούτη την ώρα το παιχνίδι που μας αφορά παίζεται σκληρά στην Ευρώπη. »
Ακολούθησε ο Θ.Βερέμης στην ίδια εφημερίδα (9.1.11) όπου σε άρθρο με τίτλο «Νοικοκύρηδες και «Ελληνάδες» υποστήριξε : «Οι υπερπατριώτες επιχειρούν συνήθως την κατάργηση κάθε άποψης που είναι αντίθετη από τις δικές τους , ώστε το έθνος να ομονοεί σε έναν χαμηλό παρονομαστή . Κατασκευάζουν έτσι κοπάδια προβάτων με αντανακλαστικά λύκων. Οι οπαδοί αυτής της λογικής συσπειρώνονται γύρω από ιδεολογικά ετερόκλητα έντυπα. Άρδην , Παρών , Νέμεση , Ελεύθερη Ώρα κλπ. Η κοινή έμμονη ιδέα που χαρακτηρίζει την φιλολογία αυτή είναι ότι η ξένη επιβουλή κατά της χώρας μας διεισδύει σε όλους τους θεσμούς μας χάρη στους μειοδότες αντιπατριώτες , ενίοτε και όργανα ξένων υπηρεσιών».Ο Θ.Βερέμης βεβαίως είναι ο ίδιος που επαίνεσε το ΛΑΟΣ – ένα κόμμα που ανταποκρίνεται περισσότερο στο ορισμό του «εθνικιστικού-» για την υποστήριξη του στο Μνημόνιο και στην κυβέρνηση Παπανδρέου κατά τις τελευταίες εκλογές. Είναι εντυπωσιακό όμως ότι συγχέει πολιτικά ρεύματα που δεν συναντούνται και τους αποδίδει προθέσεις και δυνατότητες που δεν έχουν ενώ παραλείπει να πει ότι τις απόψεις που επικρίνει ,υποστηρίζουν και άλλα περιοδικά όπως τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ και αρθρογράφοι της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ , όπως ο Σ.Λυγερός.
Όμως αν το ΕΛΙΑΜΕΠ ήταν ένας χώρος ή λέσχη συζητήσεων πιθανόν να μην ενδιέφερε ιδιαίτερα. Αλλά όπως αναφέρει στην ιστοσελίδα του χρηματοδοτείται ,εκτός των άλλων πηγών, από τα ελληνικά Υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας. Από το γεγονός αυτό και τον θεσμικό ρόλο που κατέχει ,μας απασχολεί γιατί υποστηρίζει θέσεις όπως τον «ευρωαντλαντισμό», ή γιατί προωθεί την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. που θα σημάνει και το τέλος της Ενωμένης Ευρώπης ή γιατί αγνοεί επιδεικτικά τα κείμενα του Π.Κονδύλη ή και ενός αντιπάλου σαν του Α.Νταβούτογλου , που όμως μας βοηθά να καταλάβουμε τους στόχους που έχει η γείτονα χώρα.
Στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 23.1.11 ο Θ.Κουλουμπής περισσότερο γλαφυρός και φαντασιώδης σε άρθρο με τίτλο «Επιδημίες νεοεθνικισμού » θα ανακαλύψει κάτι , που όλοι αγνοούσαμε δηλαδή την ύπαρξη στην ενός διακριτού ρεύματος στην ελληνική κοινωνία με χαρακτηριστικά εθνικιστικά : «Μια συγχορδία – από μικρής κυκλοφορίας εφημερίδες και περιοδικά , ανήσυχες τηλεοπτικές εκπομπές ,εγχώρια και ομογενειακά μπλόγκ , αλλά και προσωπικότητες με τεράστια ακτινοβολία στην Ελλάδα και τον κόσμο ( όπως ο Μίκης Θεοδωράκης ) έχει υιοθετήσει έναν έντονα εισαγγελικό λόγο .Οι νεοεθνικιστές μας , επωφελούμενοι από τη βαθιά ( και δικαιολογημένη ) απογοήτευση του ελληνικού λαού απέναντι στο σύνολο των πολιτικών μας δυνάμεων , καλλιεργούν ψευδαισθήσεις για μια υπερκομματικού , αν όχι μεταφυσικού , τύπου «εθνοσωτήρια λύση».Καταγγέλουν τον πρωθυπουργό και τον υπουργό του των Εξωτερικών ότι ασκούν «μυστική διπλωματία » με στόχο να «κουκουλώσουν » τις εκκρεμότητες στα εθνικά μας θέματα…. Κατακεραυνώνουν τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση για ανεπαρκή στήριξη των ελληνικών αιτημάτων , προτείνοντας «πολυδιάστατες/ πολυγαμικές » πολιτικές με τολμηρά ανοίγματα προς Ρωσία ,Κίνα , Ινδία ,Βραζιλία και άλλους ».Όλα αυτά επιβεβαιώνουν το μεγάλο έλλειμμα του ΕΛΙΑΜΕΠ :την απουσία σοβαρής ορθολογικής στρατηγικής ανάλυσης , που έχει υποκατασταθεί από τις προσωπικές επιθέσεις .
Στην ίδια εφημερίδα της 23.1.11 υπάρχει ολοσέλιδη συνέντευξη του Λ.Τσούκαλη , που φυσικά υπεραμύνεται του ΕΛΙΑΜΕΠ χωρίς όμως να διαφωτίζει για κάποια ουσιώδη θέματα ,όπως πως ορίζεται η ιεραρχία του. Επίσης διαψεύδει αυτό που αναφέρεται στην ιστοσελίδα του για κρατική χρηματοδότηση. Από όλα όσα γράφει θα σταθώ σε δυο απόψεις . Πρώτον ότι στην ελληνική εξωτερική πολιτική υπάρχει μια μεταφυσική και μια ειμαρμένη που δεν μπορεί να ξεπεραστεί και λέγεται «ιστορία χαμένων ευκαιριών».Η μεταφυσική τούτη θεωρεί ότι κάθε διαπραγμάτευση που έγινε στο παρελθόν είναι αναγκαστικά επωφελέστερη από κάθε άλλη που θα ακολουθήσει στο μέλλον. Συνεπώς κάθε εθνικό θέμα θα πρέπει να κλείνει άμεσα χωρίς περαιτέρω διαπραγμάτευση διότι οι επωφελείς λύσεις υπάρχουν μόνο στην έναρξη της διαπραγμάτευσης. Βεβαίως οι ισχυρισμοί αυτοί ανήκουν περισσότερο στον χώρο της μεταφυσικής και λιγότερο της πολιτικής επιστήμης. Δεύτερον ενδιαφέρον ,είναι η ενόχληση του για τις κατηγορίες του ΚΚΕ προς την κυβέρνηση Παπανδρέου για μοίρασμα του Αιγαίου .Όπως λέει «δυστυχώς το Κομμουνιστικό Κόμμα έχει εγκαταλείψει τον διεθνισμό της αριστεράς και έχει πάει στο άλλο άκρο. ».Προφανώς το ΚΚΕ θα πρέπει να περνά κατά διαστήματα από σεμινάρια του ΕΛΙΑΜΕΠ ώστε να ερμηνεύει ορθά την ιδεολογία του.
Επίσης ο Γ.Καρτάλης στο ΒΗΜΑ 23.1.11, σε άρθρο ,με τον τίτλο «Οι υπερπατριώτες » (φυσικά δεν αναφέρεται στο ΛΑΟΣ ή στη Χρυσή Αυγή ) θεωρεί ότι μπορούν να σταθούν εμπόδιο στις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης ΓΑΠ με την Τουρκία.
Το θετικό συμπέρασμα που βγαίνει από όλα τα παραπάνω είναι το εξής : οι αναλύσεις που διατυπώνουν στοχαστές όπως ο Β.Μαρκεζίνης , περιοδικά όπως το ΑΡΔΗΝ και τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ, που δεν υποστηρίζονται από κανένα κόμμα , βρίσκουν σημαντική απήχηση στην ελληνική κοινωνία γεγονός που ανησυχεί τις κυρίαρχες ελίτ και αυτούς που ταυτίζουν την πορεία της χώρας με έναν μονοδιάστατο ατλαντικό προσανατολισμό. Η αιτιολογία της εξέλιξης αυτής θα πρέπει να αναζητηθεί σε δύο γεγονότα : την σοβαρότητα των με , την ταύτιση των δε με ένα χρεοκοπημένο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο.

Απο την ιστοσελίδα του ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΚΟΚΚΑΛΗ
Το Ίδρυμα Κόκκαλη στηρίζει τα Σεμινάρια του ΕΛΙΑΜΕΠ στη Χάλκη
Για δύο συναπτά έτη, το 2000 και το 2001, το Ίδρυμα Κόκκαλη χρηματοδότησε τα Διεθνή Σεμινάρια στη Χάλκη, ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα για νέους, ανερχόμενους ηγέτες, που διοργανώνει κάθε χρόνο το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ). Η διοργάνωση των σεμιναρίων ξεκίνησε το 1990 και μέχρι σήμερα έχουν συμμετάσχει πάνω από 800 νέοι επιστήμονες, ερευνητές, δημοσιογράφοι, πολιτικοί και διπλωμάτες από 50 χώρες.

Πρωταρχικός στόχος των Σεμιναρίων της Χάλκης είναι η δυνατότητα ανταλλαγής ιδεών και εμπειριών μεταξύ των νέων ανερχόμενων ηγετών στην περιοχή και η επιμόρφωσή τους σε θέματα σχετικά με την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, καθώς και η δυνατότητα δημιουργίας ισχυρών οργανώσεων στα πλαίσια της κοινωνίας πολιτών.

Τα σεμινάρια αυτά έχουν συμβάλει στην ανάπτυξη ενός δικτύου νέων ηγετών από τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, τη Μεσόγειο, τη Μαύρη Θάλασσα, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Τα σεμινάρια αποτελούν βασικό άξονα των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων του ΕΛΙΑΜΕΠ και μαζί με το Ίδρυμα Κόκκαλη, στους πρόσφατους χρηματοδότες αυτής της προσπάθειας συγκαταλέγονται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το ΝΑΤΟ, το Ινστιτούτο Σπουδών για την Ασφάλεια (ISS) που υπάγεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το Ίδρυμα Bertelsmann, το Ίδρυμα Σόρος, o ιδιωτικός, μη κερδοσκοπικός οργανισμός «Carnegie Endowment for International Peace» και το Ίδρυμα Rockefeller.

Όψεις της νεοελληνικής κλεπτοκρατίας (απο την ιστοσελίδα ΛΟΓΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ)

ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΥΓΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΥ ΠΟΥΛΑ ΧΑΛΙΑ, ΤΑ ΑΡΜΑΤΑ ΜΑΧΗΣ ΠΟΥ ΑΓΟΡΑΣΤΗΚΑΝ ΤΟ 2003 ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΠΥΡΟΜΑΧΙΚΑ, ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ 500 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΥΡΩ ΣΤΟ ΙΚΑ - 18/1/2011
Ειναι πραγματικά απίστευτα αυτά που μαθαίνουμε καθημερινά, αναφορικά με τον τρόπο διαχείρισης του δημόσιου χρήματος από το πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης (η την κομματοκρατία η τον κομματοσκυλισμό ) τα τελευταία 35 χρόνια.

Δεν λεηλατήθηκε μόνο το δημόσιο χρήμα, αλλά δανείστηκαν και 300 δις που δεν υπήρχαν γιά να τα λεηλατήσουν και αυτά, με αποτέλεσμα την σημερινή εκποίηση της χώρας, και την έλλειψη οποιουδήποτε μέλλοντος γιά τις νέες γενιές.Δεν είναι όμως μόνο αυτό.Εκχώρησαν και εθνική κτριαρχία όπως πολύ καλά γνωρίζουμε σήμερα εκ του αποτελέσματος.Εδώ λοιπόν, δεν έχουμε να κάνουμε απλά με εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου.Εχουμε να κάνουμε και με πράξεις εθνικής προδοσίας.

Ολα τα ανωτέρω εγκλήματα, όσο περνά ο καιρός, θα γίνουν κατανοητά από τον ελληνικό λαό, και η τιμωρία θα προκύψει αναπόφευκτα.Δεν μπορεί να προκύψει νέα αρχή γιά την χώρα, αν δεν υπάρξει πραγματική και δίκαιη τιμωρία.

Σήμερα, θέλω ν΄αναφερθώ σε τρείς περιπτώσεις διασπάθησης του δημόσιου χρήματος που διάβασα στον τύπο, μεταξύ των χιλιάδων που έχουν γίνει γνωστές τους τελευταίους μήνες, που είναι πραγματικά εξοργιστικές, και που δείχνουν μιά άλλη διάσταση του τρόπου διαχείρισης του δημοσίου χρήματος από το πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης.
Και εννοώ την πλήρη ανικανότητα αυτή τη φορά του στελεχιακού δυναμικού που επιλέχθηκε από το πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης,να διαχειριστεί το δημόσιο χρήμα.Οι άνθρωποι αυτοί, εκ του αποτελέσματος, αποδυκνείεται ότι είναι γιά τα μπάζα.Στον ιδιωτικό τομέα, δεν θα έκαναν, ούτε γιά να φυλάνε πρόβατα.

πρώτη υπόθεση
Από τα δημοσιεύματα των εφημερίδων, μαθαίνω ότι το 1992 το υπουργείο υγείας, προκειμένου να δώσει την δυνατότητα σε ανάπηρους να απασχοληθούν, δημιουργεί ένα ίδρυμα το οποίο θα παράγει χαλιά και θα τα διαθέτει στο κοινό πρός πώληση.Η επιχείρηση έχει την έδρα της στην οδό φιλελλήνων.Το 2010, ο Κος Λοβέρδος, ανακαλύπτει την ύπαρξη αυτού του οργανισμού, διαπιστώνει ότι πληρώνει 10 000 ευρώ ενοίκιο τον μήνα, και ότι έχει 70 εργαζόμενους που πληρώνονται κανονικά, αλλά ο οργανισμός-επιχείρηση δεν λειτουργεί.Δεν ξέρει κανείς από πότε.Ποιός ξέρει πόσο στοίχισε στον έλληνα φορολογούμενο αυτό το ίδρυμα τα τελευταία 18 χρόνια.Με πρόχειρους και συντηρικούς υπολογισμούς μου, το ίδρυμα αυτό, στοίχισε τα τελευταία 18 χρόνια, 35 εκατομμύρια ευρώ.Αν βάλουμε τώρα και τους τόκους 18 ετών, μιά που αυτά τα χρήματα δεν υπήρχαν, αλλά προέκυψαν από δανεισμό του δημοσίου, φτάνουμε στα 40 εκατομμύρια ευρώ που πρέπει να πληρώσουν οι μελλοντικές γενιές.

δεύτερη υπόθεση

Εμαθα τις τελευταίες μέρες, ότι το υπουργείο εθνικής άμυνας, αποφάσισε να προμηθευτεί 170 γερμανικά άρματα μάχης έναντι του ποσού των 1,7 δις ευρώ.Τα άρματα αυτά παρελήφθησαν το 2003, χωρίς να αγοραστούν τα αναγκαία πυρομαχικά.Ετσι, έχουμε σήμερα, το 2011, 170 άρματα μάχης που σκουριάζουν, και δεν έχουν πυρομαχικά.Αν προσπαθήσουμε να υπολογίσουμε την ζημιά γιά τον έλληνα φορολογούμενο, έχουμε τα εξής

1/ο φορολογούμενος διά μέσου του πελατειακού συστήματος διακυβέρνησης, δανείστηκε 1,7 δις ευρώ γιά την αγορά των αρμάτων.Αν υποθέσουμε ότι ο δανεισμός ήταν με επιτόκιο 5%, στα 7 χρόνια, οι τόκοι που πλήρωσε αντιστοιχούν στο ποσό των 595 εκατομμυρίων ευρώ.

2/μετά από 7 χρόνια, τα άρματα μάχης έχασαν μέρος από την αξία τους.Αν υποθέσουμε ότι έχαν 30% της αξίας τους μόνο(ποσοστό πολύ συντηρητικό), αυτό σημαίνει μιά επιπλέον ζημιά γιά τον έλληνα φορολογούμενο της τάξης των 510 εκατομμυρίων ευρώ.

3/αν βάλουμε και μιά μίζα, ας πούμε 10% επί του 1,7 δις που κάποιοι εισέπραξαν γιά να αγοράσει η χώρα άχρείαστα άρματα (διότι αν τα χρειαζόταν η χώρα, θα είχαν αγοραστεί και τα πυρομαχικά), και την οποία μίζα οι Γερμανοί υπολόγισαν μέσα στο τίμημα του 1,7 δίς, το κόστος γιά τον έλληνα φορολογούμενο, είναι 170 εκατομμύρια ευρώ.

4/ ας βάλουμε με τρόπο αυθαίρετο άλλα 50 εκατομμύρια αυτά τα 7 χρόνια, γιά την φύλαξη και την συντήρηση των αρμάτων

Αν λάβουμε υπόψη τα ανωτέρω, ο έλληνας φορολογούμενος επιβαρύνθηκε με 1,325 δις ευρώ γιά άρματα που δεν χρησιμοποίησε και δεν χρησιμοποιεί ακόμα γιά την ασφάλεια του.Το δε δημόσιο χρέος του ελληνικού δημοσίου, αυξήθηκε, από αυτή την προμήθεια αρμάτων, κατά, 2.3 δις ευρώ (αγορά σύν τόκοι)

τρίτη υπόθεση

Εμαθα σήμερα, ότι συμμορία 62 ατόμων, προκάλεσε με απατηλό τρόπο, ζημιά στο ΙΚΑ από το 2005 εως σήμερα, που πρός το παρόν, εκτιμάται στα 500 εκατομμύρια ευρώ.Μπορεί δηλαδή, να είναι πολύ μεγαλύτερη.

Απο τα τρία ανωτέρω περιστατικά,που στοίχασαν στον έλληνα φορολογούμενο 3 δίς ευρώ περίπου, εξηγείται νομίζω το 1% του ελληνικού δημόσιου χρέους, που θα στοιχίζει από εδώ και στο εξής, 150 εκατομμύρια ευρώ ετησίως σε τόκους στον έλληνα φορολογούμενο.

Και μιλάμε μόνο γιά 3 περιπτώσεις από τις χιλιάδες που έχουν δεί το φώς της δημοσιότητας.

Απο τα ανωτέρω παραδείγματα κακοδιαχείρισης, γίνονται νομίζω εμφανείς οι λόγοι γιά τους οποίους η χώρα οδηγήθηκε στην χρεοκοπία.

Αυτό που πρέπει να μας απασχολήσει αποκλειστικά από εδώ και στο εξής, είναι ο τρόπος αντιμετώπισης της χρεοκοπίας, και όχι πώς προέκυψε η χρεοκοπία.


Read more: http://logikiellada.blogspot.com/2011/01/2003-500-1812011.html#ixzz1BgD3sVS9

Η γέννηση του "μικρού μας πρίγκιπα"

Στίς 14 Ιανουαρίου 2011 γεννήθηκε ο μικρός μας στο Νοσοκομείο ΕΛΕΝΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ.Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον γιατρό κ.Γ.Φαρμακίδη και όλη την ομάδα του καθώς και όλο το προσωπικό του νοσοκομείου για τις εξαιρετικές υπηρεσίες που παρέχουν, οι οποίες δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε απο τις αντίστοιχες των ιδιωτικών νοσοκομείων , και μάλλον είναι καλύτερες.Όσοι λοιπόν ισοπεδώνουν τις κρατικές υπηρεσίες , ακόμη και σήμερα , κάνουν ένα μεγάλο λάθος.

Οι νέοι και νέες του ΑΡΔΗΝ στον τόπο θυσίας του Γ.Αυξεντίου

Ιθαγενείς στην Κύπρο
«Ελλάδα-Κύπρος, ένας λαός, αγώνας κοινός»

Η πενθήμερη διαμονή των Ιθαγενών στην Κύπρο ήταν από πολλές απόψεις διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη εκδρομή των νέων του Άρδην και της Ρήξης. Κατ’ αρχάς σηματοδότησε, θέλουμε να ελπίζουμε, μια κοινή πορεία και μια συμπόρευση Ελλαδιτών και Κύπριων νέων. Φυσικά, ο στόχος τον οποίο θέσαμε πριν το ταξίδι και ο οποίος πραγματώθηκε ήταν η γνωριμία και η κατανόηση της κυπριακής ιστορίας, κοινωνίας και πραγματικότητας από τους Ιθαγενείς. Η Κύπρος φυσικά και δεν είναι μακριά και θέλαμε, με αυτό το ταξίδι, να το κατανοήσουν όλοι, πως αποτελεί ένα κατεχόμενο ελληνικό έδαφος και πως δεν θα σταματήσουμε να παλεύουμε και να δρούμε μέχρι την τελική απελευθέρωση.

Τ ην πρώτη μέρα διοργανώσαμε μια εκδρομή σε ορεινές περιοχές της Κύπρου, φυσικά στον Μαχαιρά, στο μοναστήρι και στο κρησφύγετο του Γρηγόρη Αυξεντίου. Θεωρήσαμε αναγκαία τη στοιχειώδη γνωριμία των παιδιών από τη Θεσσαλονίκη, Αθήνα και την υπόλοιπη Ελλάδα με τον αγώνα του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ και γι’ αυτό, εκεί, μπροστά στην είσοδο του κρησφύγετου, συζητήσαμε για τη θυσία του ήρωα. Ακολούθως ανεβήκαμε στο μοναστήρι και ένας μοναχός μάς αφηγήθηκε την ιστορία της Παναγίας του Μαχαιρά. Επόμενος σταθμός των Ιθαγενών ήταν τα Λεύκαρα, γνωστά για τον κοσμοπολίτικο και τουριστικό τους χαρακτήρα και το Μουσείο Λαϊκής Τέχνης. Αφού επιστρέψαμε στη Λευκωσία, διοργανώσαμε μια συζήτηση Κυπρίων και Ελλαδιτών για την υφιστάμενη κατάσταση στο κυπριακό πανεπιστήμιο και στην κυπριακή κοινωνία γενικότερα.
Την επομένη, οι Ιθαγενείς, όπως έπρεπε, γνώρισαν τη Λευκωσία. Μετά από μια επίσκεψη στα Φυλακισμένα Μνήματα και την περιήγηση σε χώρους, που άφησαν την τελευταία τους πνοή ήρωες όπως ο Καραολής κι ο Παλληκαρίδης, δεν μπορούσαμε να παραλείψουμε το Μουσείο Αγώνος και την ουσιαστική γνωριμία με τον ενωτικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. Βεβαίως, είναι αναγκαίο για όποιον ασχολείται με την Κύπρο να γνωρίζει για τον αγώνα του 1955-59. Το περπάτημα κατά μήκος της Πράσινης Γραμμής νομίζω πως έδωσε σε όλους να καταλάβουν το πραγματικό πρόσωπο της τουρκικής κατοχής. Έγινε κατανοητό, και από κοντά, ότι το κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής και όχι δικοινοτική διένεξη. Το βράδυ συμμετείχαμε στην εκδήλωση διαμαρτυρίας για την πολιτική Χριστόφια στο προεδρικό μέγαρο, που διοργάνωσε η Πρωτοβουλία Εθνικής και Κοινωνικής Παρέμβασης.
Είναι σημαντικό λοιπόν το ότι αυτή η εκδρομή έγινε σ’ αυτή τη χρονική στιγμή, όπου Ελλάδα και Κύπρος βρίσκονται στη χειρότερη κατάσταση εθνικά, κοινωνικά και οικονομικά. Και είναι αναγκαίο Ελλαδίτες και Κύπριοι να υλοποιήσουμε το «Ελλάδα-Κύπρος, ένας λαός, αγώνας κοινός», γιατί μόνο ενωμένοι θα νικήσουμε τους νεο-οθωμανούς, Τούρκους και ελληνόφωνους. Γι’ αυτό οι νέοι σήμερα, ειδικά από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, όφειλαν να κάνουν αυτό το ταξίδι, έπρεπε να γνωρίσουν την Κύπρο πέρα από κείμενα σε εφημερίδες και το βιβλίο ιστορίας της έκτης δημοτικού. Η σύσφιξη των σχέσεων Ελλαδιτών και Κύπριων νέων ελπίζουμε ότι θα μας προσφέρει ένα μέλλον πιο αισιόδοξο.
Τέλος, μέσα σ’ αυτή την αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων σε Ελλάδα και Κύπρο, θεωρήσαμε ότι ήταν επιτακτικό το ταξίδι των Ιθαγενών, γιατί μόνο ο λαός θα αντισταθεί στο παιχνίδι που παίζεται εις βάρος του. Οι νέοι οφείλουν να γνωρίζουν την ιστορία και την υφιστάμενη κατάσταση σε ολόκληρο τον ελληνισμό, μέρος του οποίου αποτελεί και η Κύπρος, αν θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα, να αντιδράσουν. Είναι προς τιμήν των Ιθαγενών που επισκέφτηκαν το νησί και ελπίζουμε κι άλλοι πολλοί Ελλαδίτες νέοι να πράξουν το ίδιο, ώσπου χίλια λουλούδια να ανθίσουν. Ο ελληνικός πολιτισμός πρέπει να μείνει ζωντανός σε Ελλάδα και Κύπρο έως ότου δικαιωθούμε, εθνικά και κοινωνικά. Άρα, τελειώνοντας, χρειάζεται να πούμε ότι ο στόχος των Ιθαγενών γι’ αυτό το ταξίδι πραγματοποιήθηκε και η νεολαία σε Ελλάδα και Κύπρο είναι έτοιμη για νέους αγώνες…

τις επόμενες μέρες θα δημοσιευτεί εκτενές φωτογραφικό αφιέρωμα…

Ιανουαρίου 17, 2011

Πηγή:http://ithageneis.wordpress.com/2011/01/17/%ce%b8%ce%b1%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%b5%ce%af%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%ba%cf%8d%cf%80%cf%81%ce%bf-%c2%ab%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%ac%ce%b4%ce%b1-%ce%ba%cf%8d%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%82-%ce%ad%ce%bd/#more-1628

Ενα άρθρο του Κ.ΔΕΣΠΟΙΝΙΑΔΗ για τα κατορθώματα των Ελλήνων Κλουζώ

Η ΧΑΜΕΝΗ ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΦΑΙΗΣ ΜΑΓΙΕΡ

Το 1974 ο γερμανός νομπελίστας Χάινριχ Μπελ δημοσιεύει ένα σύντομο αφήγημα που έμελλε να αποτελέσει αρχετυπικό παράδειγμα κριτικής μιας συγκεκριμένης πρακτικής των εφημερίδων. Το βιβλίο, γνωστότατο σήμερα, είχε τον τίτλο «Η χαμένη τιμή της Κατερίνας Μπλουμ» και μιλούσε για την ιστορία μιας συνηθισμένης κοπέλας που εξαιτίας μιας τυχαίας γνωριμίας της με κάποιον καταζητούμενο, μπήκε στο στόχαστρο της αστυνομίας. Την σκυτάλη παίρνει ο κίτρινος τύπος της εποχής (ο Μπελ ευθέως δήλωσε ότι «φωτογραφίζει» την εφημερίδα Bild στο αφήγημά του) που αναλαμβάνει την κανιβαλική διαπόμπευση της Κατερίνας Μπλουμ, η οποία, με τη σύμπραξη αστυνομίας και εφημερίδων, αρχίζει να βιώνει έναν κλιμακούμενο, καφκικό εφιάλτη χωρίς τέλος.

Δυστυχώς, αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στη λογοτεχνία. Στην πραγματική ζωή παρακολουθούμε καθημερινά τη διαπόμπευση και τον εξευτελισμό ανθρώπων από τηλεοράσεις και δημοσιογράφους εφημερίδων που λειτουργούν απροκάλυπτα ως γραφεία τύπου της ασφάλειας και της αντιτρομοκρατικής (στην εποχή του διαδικτύου είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς ότι πολλοί εξ αυτών δεν αλλάζουν ούτε μια λέξη στα υποτιθέμενα ρεπορτάζ τους, από το επίσημο ή ανεπίσημο δελτίο τύπου που τους δίνουν οι μοναδικοί πληροφοριοδότες τους, η ίδια η αστυνομία δηλαδή).

Αυτό το έργο είδαμε να επαναλαμβάνεται τις τελευταίες μέρες με αφορμή την σύλληψη της 27χρονης Φαίης Μάγιερ. Ένας καφές που ήπιε με κάποιον που η αστυνομία θεωρεί ύποπτο, άρκεσε για να συλληφθεί αυτή από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία και στην συνέχεια να ξετυλιχθεί το κουβάρι της δημοσιογραφικής αλητείας. Στην προκειμένη περίπτωση μάλιστα, αστυνομία και δημοσιογράφοι επιρρίπτουν ο ένας στον άλλο την ευθύνη για το ποιος δημιούργησε το, χαμηλού έστω επιπέδου, χολιγουντιανό σενάριο: η μητέρα της ήταν μέλος της ΡΑΦ που καταζητούνταν επί χρόνια, ο δε πατέρας της, επίσης στυγνός τρομοκράτης, σκοτώθηκε σε ένοπλη σύγκρουση με την αστυνομία. Φυσικά τίποτα από τα δύο δεν ίσχυε (επρόκειτο για απλή συνωνυμία, μιας και το Μάγιερ είναι ένα κοινότατο γερμανικό επίθετο). Ο πατέρας της είναι ζωντανός και οι δύο γονείς της ουδέποτε υπήρξαν μέλη της ΡΑΦ. Ακολούθησε, μάλιστα, επίσημη διάψευση από πλευράς Γερμανίας, αλλά όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, η «προβολή» που έτυχε η διάψευση αντιστοιχεί στο 1/20 της προβολής που τυγχάνει η συκοφαντία.

Εκτός όμως από το θέμα του εξευτελισμού και της διαπόμπευσης (με τις ανυπολόγιστες συνέπειες που μπορεί να έχει για την καθημερινή ζωή κάποιου) που ατιμώρητα μπορούν να προκαλούν οι δημοσιογράφοι, υπάρχει και το ακόμα σοβαρότερο, παράπλευρο, ζήτημα ότι έτσι ακριβώς δημιουργείται το κατάλληλο κλίμα ώστε να προφυλακιστούν άνθρωποι και να παραμείνουν στη φυλακή 1-1,5 χρόνο μέχρι να γίνει η δίκη τους και να αποδείξουν (αν αποδείξουν) ότι δεν είναι ελέφαντες.

Στο μυθιστορηματικό σύμπαν του Μπελ, η κάθαρση επέρχεται έστω και δια του στρεβλού τρόπου της αυτοδικίας. Στην πραγματική ζωή, παρακολουθούμε καθημερινά τον ταχύ εκφασισμό της κοινωνίας, την εφιαλτική αστυνομο-δικαϊκή οχύρωση και αυθαιρεσία των κρατών (που μπορούν άνετα να ομολογούν ότι προσήγαγαν και ξυλοκόπησαν κάποιον επειδή έμοιαζε με κάποιον άλλον, όπως συνέβη αυτές τις μέρες με το μέλος του Σύριζα Δημοσθένη Παπαδάτο-Αναγνωστόπουλο) και την, σε ρόλο μαέστρου, εξαλλοσύνη των ΜΜΕ που ποδοπατούν ατιμώρητα οποιονδήποτε.

Κώστας Δεσποινιάδης

Βιβλιοπαρουσιάσεις

Βιβλιοκριτικές για την ΡΗΞΗ



1.Από τις Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ κυκλοφόρησε το βιβλίο του JAN WERNER MULLER : « Ένας επικίνδυνος νους : Η επίδραση του Κάρλ Σμίτ στον ευρωπαϊκό μεταπολεμικό στοχασμό » (σελ.446) ,σε μετάφραση της Α.Συριοπούλου και επιμέλεια του Α.Κιουπκιόλη. Αναφέρεται στον Γερμανό πολιτειολόγο και συνταγματολόγο Κάρλ Σμίτ , που παρά την σύντομη συνεργασία του με το ναζιστικό καθεστώς , οι επιρροές του απλώνονται σε όλο τον πολιτικό ορίζοντα. Μάλιστα μετά τον πόλεμο ένα μέρος της αριστερής διανόησης (όπως οι G.Agnolli, M.Tronti ,Negri,Agaben περιοδικό Telos και άλλοι )τον διάβασε με μοναδική εμμονή και πάθος (προπολεμικά ο Σμίτ διαλεγόταν με τον Λούκατς και τον Μπέντζαμιν). Το έργο είναι καλογραμμένο και διαβάζεται ευχάριστα και από τους μη ειδικούς. Όπως θα δούμε ο καθολικής προέλευσης Σμίτ αντιμετωπίστηκε με σκεπτικισμό και στην συνέχεια με εχθρότητα από τα στελέχη των ναζί. Μεταπολεμικά αυτός που εκδήλωνε τον ανοικτό θαυμασμό του , ήταν ο Γάλλο-Ρώσος Α.Κοζέβ ειδικός στον Έγελο ,ο οποίος είχε δηλώσει ότι ο Κ.Σμίτ ήταν «ο μόνος με τον οποίο αξίζει κανείς να συζητά στη Γερμανία».Επίσης ο Ρ.Αρόν δια μέσου του μαθητή του Ζυλιέν Φρόιντ αντάλλαξε επιστολές και απόψεις μαζί του. Ένας άλλος «μαθητής» του ο κορυφαίος ιστορικός Ρ.Κόσελλεκ , υπήρξε φίλος και θαυμαστής του Π.Κονδύλη (είχε μιλήσει μάλιστα προς τιμή στο Γκαίτε στην Αθήνα και η ομιλία του δημοσιεύθηκε στην Νέα Εστία τεύχος 1747/8/2002).

2. Από τις Εκδόσεις ΟΚΤΩ κυκλοφορεί το βιβλίο του John Gray : «Μαύρη λειτουργία : Η αποκαλυπτική θρησκεία και ο θάνατος της Ουτοπίας » (σελ. 261), σε μετάφραση του Γ.Λαμπράκου. Ο συγγραφέας , σε αντίθεση με άλλους όπως ο Π.Κονδύλης , υποστηρίζει τον ουτοπισμό ,ως την μήτρα πολλών αρνητικών εξελίξεων , όπως της αχαλίνωτης χρήσης βίας. Το ενδιαφέρον είναι ότι από την κριτική αυτή δεν εξαιρεί τον νεοφιλελευθερισμό , ο οποίος εξ αιτίας του ουτοπικού του σχεδίου για την εξαγωγή της δυτικής δημοκρατίας είναι υπεύθυνος για τις ανθρωπιστικές καταστροφές που συμβαίνουν σε χώρες όπως το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Ο συγγραφέας καθηγητής στο LSE πέρασε από το Αγγλικό Συντηρητικό και στην συνέχεια Εργατικό Κόμμα τα οποία και απέρριψε .Για όσους ασχολούνται με τον Διαφωτισμό και τον Αντιδιαφωτισμό , περιέχει ενδιαφέρουσες απόψεις όπως : «Ο Διαφωτισμός διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη του ναζισμού. …Το επιχείρημα της Σχολής της Φραγκφούρτης , σύμφωνα με το οποίο ο ναζισμός ήταν η λογική εξέλιξη του Διαφωτισμού , είναι υπερβολικό περιέχει ωστόσο αρκετά ψήγματα αλήθειας ….Ενώ οι μεταγενέστεροι διαφωτιστές συμμερίζονταν μερικές από τις χειρότερες ιδέες του Αντιδιαφωτισμού , ο Αντιδιαφωτισμός περιείχε πολλά που δεν συμφωνούσαν με τη ναζιστική ιδεολογία….Ο Χέρντερ δεν αποδέχτηκε ποτέ κάποιου είδους ιεραρχία μεταξύ πολιτισμών ή φυλών (σε αντίθεση με κάποιους επιφανείς διαφωτιστές … Ο ντε Μέστρ θα τρομοκρατούνταν από τον αθεϊσμό των ναζί και τα δόγματά τους περί φυλετικής ανωτερότητας. Ως προς τις σημαντικές απόψεις , η ναζιστική ιδεολογία και η σκέψη του Αντιδιαφωτισμού είναι αντίθετες » (σελ. 74, 75).

Κυκλοφορεί η ΡΗΞΗ τ. 70

Η Σπίθα, του Γιώργου Καραμπελιά

Ελλάδα υπό κατάργηση, της Μαρίας Πολυκάρπου

Η αποδόμηση του κοινωνικού κράτους, του Νίκου Ντάσιου



Αφιέρωμα: Η μάχη των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς μόλις άρχισε

Η μάχη των ΜΜΜ άρχισε, της Σύνταξης

Όχι στο χαράτσι του Ο.Α.Σ.Θ., του Γιώργου Τοζίδη

Ο ελληνικός σιδηρόδρομος και πάλι στο στόχαστρο, του Νίκου Κατζούρη



Οι Ιθαγενείς στην Κύπρο

Οι Ιθαγενείς στην Κύπρο, «Ελλάδα – Κύπρος, ένας λαός, αγώνας κοινός», των Ιθαγενών

Ωραίοι ως Έλληνες, για την παράσταση διαμαρτυρίας στο προεδρικό μέγαρο της Κύπρου, Πρωτοβουλία Εθνικής & Κοινωνικής Παρέμβασης

Εκδήλωση Έπαλξης: Οι αντιφάσεις της Τουρκίας, απόσπασμα της ομιλίας του Γιώργου Καραμπελιά

Εκδήλωση Έπαλξης: Γιατί απέτυχε η ΕΟΚΑ μας και γιατί πέτυχε η ΤΜΤ τους, απόσπασμα από την ομιλία του Λάζαρου Μαύρου

Εκδήλωση Έπαλξης: Λαθρομετανάστευση και Κυπριακό, απόσπασμα από την ομιλία του Λάμπρου Καούλλα

Η Άνγκελα Μέρκελ στην Κύπρο, των Ιλιάνας Κουλαφέτη & Ιωάννας Φλουρή



Εθνικά

Η τουρκική κούρσα εξοπλισμών, του Dean M.
Ερζερούμ: Νεοναζιστική συνάντηση στο Άουσβιτς, του Γιώργου Πολυχρονίδη

Πολιτική

Για την Κάρτα του Πολίτη, 2011 ή… 1984, του Κωνσταντίνου Ντίνου

Επιστολή στον κ. Πάγκαλο, «Έξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν», του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Η κυβέρνηση του Βισύ!, του Νεομαρξιστή



Οικονομική κρίση στην Ελλάδα



Οι γιορτές στα χρόνια του Μνημονίου, η καθίζηση της αγοράς, του Κωνσταντή Σεβρή

Πως οι τράπεζες κατάφεραν να αλυσοδέσουν κράτη και λαούς, του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου



Επικαιρότητα

Το αβέβαιο αύριο της απεξάρτησης, του Θανάση Τζιούμπα

Δημόσιοι χώροι σε αναζήτηση, του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου

Το αδιέξοδο της μετανάστευσης, του Θεόδωρου Ντρίνια

Η συνεργασία δουλεμπόρων με τις τουρκικές αρχές, του Αλέκου Μιχαηλίδη

Δημόσια προσευχή, του Μιχάλη Χατζηπέτρου



Διεθνή

Η νέα γεωπολιτική διάταξη στην Αφρική

Η Κίνα, η ομάδα των BRICS και η Αφρική, του Μ.Κ. Μπαρδακουμάρ

Δημοψήφισμα στο Σουδάν, μια ιστορία αίματος και πετρελαίου, της Άνν Τάλμποτ

Ο κόσμος ανήκει στις τράπεζες;, του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Μεξικό, ο άγνωστος ναρκο-πόλεμος, των Γιώργου Ρακκά & Αλέκου Μιχαηλίδη

Απίστευτα κι όμως πολυπολιτισμικά, του Γιάννη Ταχόπουλου



Οικολογία



Το Τσέρνομπιλ σε ρόδες, για τη μεταφορά ραδιενεργών καταλοίπων στη Γαλλία, του Δημήτρη Μαυρίδη

Στηρίξτε την καμπάνια «Σώστε την πατρίδα του Αριστοτέλη και την πύλη του Άγιου Όρους» από τις μεταλλευτικές δραστηριότητες



Πολιτισμός



Θάνατος και διαφήμιση, του Σάββα Παύλου

Βιβλιοπαρουσιάσεις, του Σπύρου Κουτρούλη



Μόνιμες Στήλες



Θέατρο

ΑΛΑΡΜΕ!, η θεατρική παράσταση του Θεόδωρου Τερζόπουλου, του Κώστα Σαμάντη



30 ημέρες, σχόλια για την πολιτική και τον πολιτισμό

Στέλιος Ράμφος: Η ωραιοποίηση της δυτικής χριστιανικής παράδοσης, β΄ μέρος, του Σπύρου Κουτρούλη





Λησμονημένες Ιστορίες

Η ιστορία της Ίλζε Κοχ, Κωνσταντίνου Μαυρίδη



CineΡήξη

Είναι το Attenberg μια ταινία που εγκαινιάζει μια νέα εποχή για τον ελληνικό κινηματογράφο;, του Κωνσταντίνου Μπλάθρα

Νέος Λόγιος Ερμής, ένας νέος διαφωτισμός είναι εφικτός!, παρουσίαση του πρώτου τεύχους του περιοδικού



Στο παρά πέντε



Για την επίσκεψη Ά. Λίμπερμαν, στενές επαφές τρίτου τύπου!, του Θανάση Τζιούμπα

Οι Οικολόγοι Πράσινοι για τη βράβευση της Χ. Νικοπούλου, του Γιάννη Ταχόπουλου

Διάρρηξη στο σπίτι της Ελένης Φωκά, της Δήμητρας Παπαλεοντίου

Το δημοσιοϋπαλληλικό Πασοκ είναι εδώ, του Γ.Ξ.



Και τα σκίτσα του Νικόλα


Η κριτική στο Σ.Ράμφο (β' μέρος :η εξιδανίκευση του δυτικού χριστιανισμού)





Τα κυριότερα ρεύματα του δυτικού χριστιανισμού – ο καθολικισμός και η διαμαρτύρηση – εξιδανικεύονται , ενώ στην εκκοσμίκευσή τους, ο Ράμφος μόνο θετικά στοιχεία αναγνωρίζει. Είναι σαν από το βιβλίο της ιστορίας να έχουν κοπεί ορισμένες κρίσιμες σελίδες και να έχουν απομείνει μόνο οι φωτεινές όψεις. Κατηγορείται «η χριστιανική Ανατολή ότι ανήγαγε την θεωρία σε αυτοσκοπό εις βάρος των αισθήσεων και της φαντασίας» (σελ.160) .Όμως τίποτε αρνητικό δεν εντοπίζει στην διαμαρτύρηση , ούτε αυτά που μαθαίνουμε με μια απλή ανάγνωση του έργου του Μάξ Βέμπερ .Αλλά και στην καθολική εκκλησία δεν αποκαλύπτει κάτι να τον προβληματίσει , παρότι η θεολογική της σκέψη στήριζε πάντα τις μοναρχικές λύσεις , σύμφωνα με το αξίωμα : ο Θεός στον ουρανό , ο Πάπας και ο Πρίγκιπας στην γη .Η αντιδραστική σκέψη της Δύσης ήταν πάντα καθολική. Αν διαβάσουμε τον Μπονάλ, τον Ντέ Μαίστρ ,τον Ν.Κορτές , θα δούμε ότι η ευλογημένη από τον Θεό μοναρχία είναι απαραίτητη προυπόθεση για την ενότητα της κοινωνίας και την ύπαρξη της θρησκείας. Σε μια τέτοια κατάσταση τα περιθώρια για να κινηθεί το άτομο δεν είναι μόνο στενά ,αλλά και συγκεκριμένα. Παρότι δεν το αποδέχεται ο Ράμφος η φαντασία στο Βυζάντιο είχε μια σημαντική θέση , δίπλα βέβαια στην θεολογία. Διότι δίχως την συνδρομή της δεν θα μπορούσε να υπάρξει ούτε η βυζαντινή ζωγραφική –μια από τις πιο πρόσφατες επιρροές της είναι ο Β.Καντίνσκυ -, μα ούτε και τα έπη του Διγενή Ακρίτα. Έτσι η άποψη του Ράμφου ότι στην ορθόδοξη Ανατολή η θεωρία είναι αυτοσκοπός , ενώ στην Δύση «παραπέμπει σε ενεργό ύπαρξη »(σελ. 161) είναι τόσο γενικευτική και αόριστη , ώστε στην πραγματικότητα δεν μας προσφέρει τίποτε.
Όμως η απόφανση ότι «Αναγέννηση και Μεταρρύθμιση έθεταν υπό αμφισβήτησι ό,τι συνιστούσε ακλόνητη βεβαιότητα »(σελ.162), παραγνωρίζει το γεγονός ότι αποτελούσαν δύο πολεμικές ερμηνείες απέναντι στην δεσμευτική ερμηνεία του χριστιανισμού από τον καθολικισμό. Από όλες τις εξελίξεις , που συμβαίνουν στον δυτικό κόσμο ,ο Ράμφος απομονώνει αποκλειστικά τις δύο πράγματι θαυμαστές περιπτώσεις του Μιχαήλ Άγγελου και του Μποτιτσέλι. Από αυτούς θα συμπεράνει ότι «από την φυσική ομορφιά αναδύεται η νέα αυτοσυνείδησι στο όνομα μιας ανώτερης πραγματικότητος , ενός απείρου στο πέρας που δίνει οριστικό τέλος στην λογοκρισία της Εκκλησίας , τιμά την φαντασία και ελευθερώνει την ζωή από την συμβατικότητα η οποία διερμηνεύει την καταδίκη του σώματος και τον αποκλεισμό από το πνεύμα »(σελ. 163). Αλλά παραλείπει να πει είναι ότι η καθολική εκκλησία δεν έπαψε να είναι αυστηρή με τα ήθη, η τέχνη που αποδεχόταν είχε κυρίως θεολογικά χαρακτηριστικά , ενώ με τα index και τις απαγορεύσεις βιβλίων προσπαθούσε να ελέγξει ασφυκτικά την πνευματική ζωή. Η κάποια ελευθεριότητα στα ήθη , που διαπιστώνει και ο Μάξ Βέμπερ ,δεν οφειλόταν στις προθέσεις της , αλλά προήλθε από το αδυνάτισμα και την παρακμή της επιρροής της .Ο προτεσταντισμός αντικατάστησε μια πλαδαρή θρησκευτική εξουσία «με μια ρύθμιση του συνόλου της συμπεριφοράς που εισχωρούσε σε κάθε σφαίρα της ιδιωτικής και δημόσιας ζωής , που ήταν άπειρα επαχθής και επιβαλλόταν αυστηρά» .Όπου κυριάρχησε ακολούθησε ,μοιραία, για πολύ καιρό , το μαράζωμα της τέχνης.
Αν ο Ράμφος δεν είχε την σπουδή της καινοτομίας μαζί με μια προσπάθεια να εξιδανικευτεί ο δυτικός κόσμος θα μπορούσε να αντλήσει χρήσιμες απόψεις ,ενδεικτικά από δύο βιβλία :την «Βυζαντινή Φιλοσοφία » του Β.Τατάκη (Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας ,Αθήνα ,1977) και του Γ.Καραμπελιά το «1204 ,Η διαμόρφωση του νεώτερου ελληνισμού»(Εναλλακτικές Εκδόσεις).Ο πνευματικός διάλογος με τέτοια έργα , πιθανόν να τον οδηγούσε σε άλλα συμπεράσματα. Οι επισημάνσεις που κάνει για το πέρασμα για παράδειγμα από τον Καλβίνο στον Λόκ συνιστούν τεράστια λογικά άλματα , που καλούνται να στηρίξουν εκ των υστέρων μια παραδείσια εικόνα του δυτικού κόσμου .Έτσι η θεολογία του Καλβίνου , που τουλάχιστον από τον Μ.Βέμπερ γνωρίζουμε πόσο καταθλιπτική για την ανθρώπινη ύπαρξη ήταν , καταλήγει να ανοίγει τον «δρόμο για τον ορισμό από τον Λόκ του προσώπου ως συνειδήσεως , ως «λογικής υποστάσεως , η οποία έχει την ικανότητα να θεωρή τον εαυτό της » (σελ. 259).Σημειωτέον δε ότι όλοι αυτοί οι αφορισμοί δεν αποτελούν διακριτά δοκίμια , παρά δευτερεύοντα σημεία σε κάθε κεφάλαιο που αναφέρεται σε καθένα από τους συγγραφείς της Φιλοκαλίας.
Η βυζαντινή παρακμή ,η οθωμανική κατάκτηση , η μοναρχική παρέκκλιση στην Ρωσία και κατόπιν ο κομμουνιστικός ολοκληρωτισμός, που θα τον διαδεχθεί , πάντα κατά τον Ράμφο, μια δημοκρατία εντός εισαγωγικών οφειλόταν σε ένα γεγονός :ότι κατά τον 11ο και τον 12ο αιώνα «κυοφορείτο στο Βυζάντιο μια ατομικότης ανέκδοτη»(σελ. 319), που οδηγήθηκε σε ναυάγιο με αποτέλεσμα οι «ορθόδοξοι λαοί δεν βρήκαν ακόμη τρόπο να συμφιλιωθούν δημιουργικά με την ιστορικότητα του υποκειμενικού ανθρώπου ».(σελ.319).Όμως αυτό που θα έπρεπε να αποδείξει , δηλαδή ότι η αναιμική ατομικότητα της ορθόδοξης ανατολής , αυτή και αποκλειστικά μόνο αυτή και όχι άλλοι λόγοι , διαμόρφωσε τις εξελίξεις της Ανατολικής Ευρώπης δεν το αποδεικνύει πουθενά. Είναι μια αξιολογική κρίση του , που κρέμεται στο κενό. Μοιάζει η Δύση, να ξεκινά και να τελειώνει την ιστορία της με την μεταπολεμική δημοκρατία ,ενώ οι αιώνες μοναρχίας , αποικιοκρατίας , ιμπεριαλισμών, ολοκληρωτισμών να είναι σαν να μην έχουν υπάρξει ποτέ. Η επίκριση της μονομέρειας της ανατολικής χριστιανοσύνης (σελ. 320), παραβλέπει το γεγονός ότι στα όρια της διατυπώθηκε ο «σπερματικός λόγος» , κατά τον οποίο όλοι οι άνθρωποι μετέχουν της αλήθειας.

Σ.Κουτρούλης

Η αλληλογραφία Π.ΚΟΝΔΥΛΗ - Γ.ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ:Ένα σοβαρό ιστορικό ντοκουμέντο ,μια πολύτιμη μαρτυρία

Ο Παναγιώτης Κονδύλης εργάστηκε ως μεταφραστής στον εκδοτικό οίκο του Γ.Χατζόπουλου ΚΑΛΒΟΣ.Εκανε σπουδαίες μεταφράσεις όπως την "Επανάσταση των Διευθυντών" του Burnham, φυσικά τον ΜΑΚΙΑΒΕΛΛΙ με την μνημειώδη εισαγωγή του, που είναι μια αυτόνομη και πλήρης μελέτη για το έργο του Ιταλού στοχαστή.Από αυτή την συνεργασία προέκυψε μια βαθιά φιλιά , ένα μικρό δείγμα της οποίας είναι αυτές οι επιστολές.

Μαρτυρία του Γιώργου Χατζόπουλου για το περιοδικό ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ

«Με την ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ ήρθα σε επαφή ως αναγνώστης του πρώτου φύλλου της τον Μάιο του 1956, όταν μου το προμήθευσε ο αδελφός μου Σωτήρης, που ήταν σπουδαστής στις τότε τεχνικές σχολές ΠΑΛΜΕΡ και γνώριζε τον πρώτο εκδότη της, τον Βασίλη Μαντέλη. Ως πρωτοετής της Νομικής, περί τα τέλη του ιδίου έτους, βρέθηκα σε προσωπική συνάφεια μαζί της, μέσω σχέσεων και κρυφών μηχανισμών, που συντόνιζαν την μαζική δραστηριότητα της νεολαίας, δηλ. μέσω της παράνομης ΕΠΟΝ. Το έτος 1957 άρχισα κάποια τακτική συνεργασία με το έντυπο. Από το έτος 1958 έως τον Δεκέμβριο του 1961 ανέλαβα διαδοχικά την ευθύνη του αρχισυντάκτη, του διευθυντή και πάλι του αρχισυντάκτη της. Αποχώρησα οριστικά τον Φεβρουάριο του 1962. Την περίοδο αυτή στενοί συνεργάτες μου, δηλαδή κανονικά μέλη της Συντακτικής Επιτροπής ήσαν αλληλοδιαδόχως οι: Στάθης Δαμιανάκος, Μάνθος Γκάνιος, Αντων. Βουγιούκας, Ανδρέας Λεντάκης (στο διάστημα1958-1960), και οι: ΄Αννα Τσιβάκου, Νίκος Θεάκος, Στέλιος Ράμφος, Γιώργος Βότσης, Γιάννης Καλεώδης, Στέλιος Παπανικολάου και Αγγελική Παπαθανασίου (στο διάστημα 1960-1961). Σταθερός συντάκτης με διευρυμένες αρμοδιότητες κι ευθύνες για το Πανεπιστήμιο της Θεσ/νίκης ήταν ο Αλέκος Γρίμπας.

Η χρονική περίοδος από το έτος 1955 μέχρι το 1960, δηλαδή λίγο μετά το παγερό μούδιασμα από τα τραύματα του φρικτού εμφυλίου πολέμου, υπήρξε πολύ δημιουργική στους χώρους των, λιγοστών άλλωστε τότε, πανεπιστημίων της χώρας. Παρά τις, αδιανόητες για τους σημερινούς, δυσκολίες, επιτελέστηκε έργο αξιοσημείωτο στον τομέα της οργάνωσης της συλλογικής ζωής της φοιτητικής νεολαίας και στην σταδιακή και σταθερή αλλαγή του όλου --έως τότε ζοφερού-- ηθικού και πολιτιστικού κλίματος στα πανεπιστήμια. Σας αναφέρω ενδεικτικά:
1.-Δημιουργία των δεκάδων φοιτητικών συλλόγων σε όλες τις πανεπιστημιακές και εξωπανεπιστημιακές σχολές και της Διοικούσας Επιτροπής Συλλόγων Παν/μίου Αθήνας (ΔΕΣΠΑ),
2.-Δημιουργία των τοπικών σπουδαστικών συλλόγων και της ομοσπονδίας τους (ΟΤΣΣΕ),
3.-Δημιουργία του δραστήριου Συλλόγου των Εργαζόμενων Σπουδαστών,
4.-Διεξαγωγή των πρώτων στην ιστορία (Α΄,1957 και Β΄,1959) Πανσπουδαστικών Συνεδρίων,
5.-Δημιουργία κινήσεων, συλλόγων και ποικίλων συνομαδώσεων (ΜΟΝ, ΛΟΦ, ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ κ. α.) με πολιτιστικές και καλλιτεχνικές επιδιώξεις και σημαντικές, για την εποχή, εκδηλώσεις μέσα στους φοιτητικούς και σε παρακείμενους δημόσιους χώρους.
6.-Παράλληλα οι φοιτητες πρωτοστάτησαν στην δημιουργία πολλών μορφωτικών, πολιτιστικών, εξωραϊστικών, εκδρομικών κι αθλητικών ακόμη συλλόγων στην περιφέρεια της πρωτεύουσας και παντού στην Ελλάδα, όπου ήταν δυνατή η υπερνίκηση των εμποδίων του αστυνομικού κράτους.
Η δημιουργικότητα αυτή προετοίμασε ουσιαστικά και τροφοδότησε ακολούθως την εκρηκτική αγωνιστική και πολιτιστική άνοιξη της δεκαετίας του εξήντα.

Μέσα στο κλίμα αυτό της αφύπνισης, το οποίο τονώθηκε ιδιαίτερα κι επιταχύνθηκε και από την έναρξη του κυπριακού απελευθερωτικού αγώνα (Απρίλιος 1955) και από την ένωση όλου του δημοκρατικού πολιτικού κόσμου της χώρας με τη σύμπηξη του μετώπου της «Δημοκρατικής Ένωσης» (Φεβρουάριος 1956) -- μείζονα γεγονότα που συντέλεσαν αποφασιστικά στην ηθική, εθνική, πολιτική και ψυχολογική απομόνωση των κληρονόμων της εμφύλιας τραγωδίας -- εμφανίστηκε και η ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ, με τη ρητή, προγραμματική φιλοδοξία να «γράψει το μανιφέστο της υπάρξεώς μας» (Κύριο άρθρο του πρώτου φύλλου της, 31-05-1956, με τον εύγλωττο τίτλο «Ξεκίνημα») , δηλαδή να δηλώσει την ύπαρξη, να διεκδικήσει τα δικαιώματα και να βοηθήσει την πορεία της νέας γενιάς και όλης της χώρας στη νέα, δύσκολη ιστορική περίοδο.

Η ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ δημιουργήθηκε (τον Μάιο του 1956) με την παρακίνηση και την ηθική κάλυψη στελεχών της παράνομης ΕΠΟΝ, αλλά όλα τα προβλήματα της (από τα οικονομικά έως τα ιδεολογικά) αντιμετωπίζονταν με ίδιες δυνάμεις, από ενεργούς φοιτητές και σπουδαστές των πανεπιστημίων και άλλων σχολών, δηλαδή από νέους με στενούς, ζωντανούς δεσμούς, πρώτα και κύρια, με τις πραγματικότητες της εποχής, παρά με τους μηχανισμούς και τις σκοπιμότητες του απόμακρου, άλλωστε, ΚΚΕ και της ΕΔΑ, -- κόμματα με τα οποία, κατά το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής της, είχε αμφίδρομες και, στην δημιουργική της περίοδο, ισότιμες σχέσεις.

Το σοκ της συντηρητικής πολιτικής “ελίτ” και των αδίστακτου κράτους, απότοκου του εμφυλίου, από τον απρόσμενο εκλογικό θρίαμβο της ΕΔΑ στις εκλογές την άνοιξη του 1958, είχε δύο συνέπειες: από τη μια ενεργοποίησε τους φανερούς και κρυφούς αμυντικούς μηχανισμούς του καθεστώτος που έχασε την νικηφόρα μακαριότητά του, και από την άλλη ενθάρρυνε τις αφελείς κοινοβουλευτικές και εν γένει λεγκαλιστικές αυταπάτες στην κορυφή των ταλαιπωρημένων και κουρασμένων ηγεσιών της ΕΔΑ και του ΚΚΕ, που ονειρεύονταν, με κρυφή λαχτάρα, ένα κοινοβουλευτικό ελντοράντο, υποτιμώντας τα διδάγματα ιστορίας κι επιστήμης… “ Έβλεπαν” τον κόσμο με βολικά, δανεικά στερεότυπα. Και ήσαν τόσο μαγεμένοι από τις παραισθήσεις τους, που ούτε ακόμη και το βάρβαρο πραξικόπημα της βίας και νοθείας των εκλογών του Οκτωβρίου 1961, δεν μπόρεσε να τους αφυπνήσει.

Τον Δεκέμβριο του 1959 εμφανίζεται στους φοιτητικούς χώρους η περιλάλητη, ---αβανταρισμένη από τις μυστικές υπηρεσίες και με ακαδημαϊκό κήνσορα τον γνωστού παρελθόντος Α. Προκοπίου--- νεοφασιστική ΕΚΟΦ, η οποία, στη συνέχεια, με βίαιους και άλλους επαίσχυντους τρόπους, προσπάθησε να αλώσει τη φοιτητική και ακαδημαϊκή ζωή και να κάμψει το μαχητικό φρόνημα της νεολαίας. Η εξωγενής αυτή επέμβαση προκάλεσε μεγάλες δυσκολίες στο φοιτητικό κίνημα, αλλά και συντέλεσε, άθελά της, στη δημιουργία, αργότερα, νέας ευρύτερης και βαθύτερης δημοκρατικής, ριζοσπαστικής συσπείρωσης στο κίνημα και στη νεολαία (1-1-4, 15%). Την ίδια ακριβώς εποχή, δηλ. τον Δεκέμβριο του 1959, οι ηγεσίες της ΕΔΑ-ΚΚΕ εγκαθιστούν, πραξικοπηματικά, επικεφαλής του ανώτερτου οργάνου της νεολαίας της ΕΔΑ (Ν.ΕΔΑ), «ξενόφερτα» άτομα, μεγαλύτερης κατά πολύ ηλικίας (Τ.Μπενας, Η. Στάβερης, Θ. Κοκλάνης, Στ. Στεφάνου, Χ. Μίσιος, Ζ. Θέος, κ.α.,) δηλαδή παλαιούς αγωνιστές της Αντίστασης, που πριν από λίγους μήνες είχαν γυρίσει από τις φυλακές και τις εξορίες, διαμορφωμένα σε άλλες εποχές, με αγωνιστικό κύρος και άλλες δάφνες, με άλλη νοοτροπία, και τώρα ενδιατρίβοντα «επαγγελματικώς» στα ευρύχωρα, πλην στενά επιτηρούμενα από τις υπηρεσίες της ασφάλειας, γραφεία της… Αξιωματικής Αντιπολίτευσης! Ας σημειωθεί ότι όλο το δυναμικό της σπουδαστικής ΕΠΟΝ των προηγουμένων ετών είχε εν τω μεταξύ ενταχθεί ολοκληρωτικά πια στη νεολαία της ΕΔΑ, και ειδικά στην «Σπουδάζουσα».

Οι παραπάνω εξελίξεις επιρέασαν ποικιλότροπα τη ζωή και την πορεία της ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗΣ, δηλαδή το έντυπο υποχρεώθηκε να αναπτύξει τον χαρακτήρα του κάνοντας ουσιαστικά διμέτωπο αγώνα: από το ένα μέρος κατά των αλητοπαίδων της νεοφασιστικής ΕΚΟΦ, των ακαδημαϊκών ταγών της και της αντιδραστικής και σκοταδιστικής πολιτικής της κυβέρνησης της ΕΡΕ στον χώρο της Παιδείας, και από το άλλο κατά των κατάφωρων επεμβάσεων των κεντρικών οργάνων της ΕΔΑ και της ΝΕΔΑ, τα οποία φορτικά επέμεναν και ενίοτε άκομψα επέβαλαν διάφορες τροποποιήσεις ή και ανατροπές των προτεραιοτήτων της ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗΣ, όπως τις διαμόρφωνε η συλλογική της βούληση, δηλ. η Συντακτική της Επιτροπή. Εδώ θα σας αναφέρω μερικά, ενδεικτικά παραδείγματα:
1.-Όταν τον Δεκέμβριο του 1960 (τεύχος 25) μετατρέψαμε την ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ από εφημερίδα σε επιθεώρηση, αλλάζοντας σχήμα, εμφάνιση και ύλη, δεχτήκαμε κριτική «ότι κάνατε την Πανσπουδαστική φλάμπουρο αγώνων», επειδή στο εξώφυλλό της βάλαμε ολοσέλιδη φωτογραφία από μαζική, φοιτητική αγωνιστική εκδήλωση. Ο ψόγος αυτός, βέβαια, για μας ήταν έπαινος, αλλά αρχίσαμε να ψυχανεμιζόμαστε ότι ο βηματισμός μας κάποιους ενοχλεί και άλλους μπερδεύει…
2.-Όταν στο επόμενο φύλλο με κείμενα, αλλά κυρίως με φωτογραφίες και σκίτσα και με άλλο αποκαλυπτικό υλικό ξεσκεπάσαμε εντελώς τα επαίσχυντα έργα και την άθλια δραστηριότητα της τρομοκρατικής ΕΚΟΦ και των πατρώνων της και απαιτήσαμε την άμεση και δυναμική αντιμετώπισή της («Κάτω η τρομακρατία»), δεχτήκαμε την έντονη δυσαρέσκεια της καθοδήγησης για την τάχα ανώριμη και ακραία αντιτρομοκρατική μας στάση.
3.-Όταν σε επόμενο φύλλο οργανώσαμε μαζί με τον Σύλλογο των Κρητών Φοιτητών μεγάλη εκδήλωση στην Λέσχη των Φιλελευθέρων για τον Επιτάφιο των Μ. Θεοδωράκη – Γ. Ρίτσου, διαθέτοντας συνάμα υποστηρικτικές σελίδες στην ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ (αρθρο μουσικολόγου Φοίβου Ανωγειανάκη κλπ), εξαπολύθηκαν προσβλητικοί υπαινιγμοί για τον «ρόλο» μας, αφού, όπως είναι γνωστό, κορυφαίοι παράγοντες του κόμματος και της εφημερίδας του, της ΑΥΓΗΣ, (Β. Αρκαδινός, Γ. Σκουριώτης κ.α. ) ξιφουλκούσαν δημόσια ενάντια στις «αναθυμιάσεις του κοινωνικού βούρκου», όπως ονόμαζαν το ρεμπέτικο τραγούδι, το μπουζούκι και τις μελωδίες του.
4.-Όταν δίναμε έκταση στον κυπριακό αγώνα και αντιμετωπιζαμε την εξέλιξή του ως γεγονός μεγάλης -- και εσωτερικής-- σημασίας, η νευρικότητα της ηγεσίας δεν κρυβότανε με τίποτα. Η απορία μας για την κατάσταση αυτή δεν κρατούσε για πολύ, αφού βλέπαμε ότι η στάση της καθοριζόταν από τα περίεργα σκαμπανεβάσματα της σοβιετικής διπλωματίας, παρά από τις διακηρύξεις της για την αυτοδιάθεση των λαών και τον αγώνα της Κύπρου να ενταχθεί στον ελληνικό εθνικό κορμό.
5.-Όταν στηρίξαμε σθεναρά τον αγώνα των σπουδαστών των σχολών Υπομηχανικών στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη κι ευνοήσαμε το δίκαιο τότε περιεχόμενό του, η καθοδήγηση της ΕΔΑ, στους κόλπους της οποίας υπήρχαν πρόσωπα στενά συνδεόμενα (Ν. Κιτσίκης κ.α.) με το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας που αντιμαχόταν τους Υπομηχανικούς, δεχτήκαμε μεγάλες πιέσεις να αλλάξουμε στάση, με κύριο όργανο πίεσης τους οργανωμένους σπουδαστές της σχολής Μηχανικών του Ε. Μ. Πολυτεχνείου και άλλους ευκαιριακούς συμπαραστάτες τους.
6.-Όταν κυκλοφόρησε το προεκλογικό τεύχος τον Οκτώβριο του 1961, με αποκαλύψεις για τα φενακιστικά, τα εμπαικτικά και τα σκοταδιστικά έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης της ΕΡΕ, αποκαλύψεις που, κατά πρώτο λόγο, οφείλονταν στις καταγγελίες των κορυφαίων οργάνων της σπουδαστικής εκπροσώπησης (ΔΕΣΠΑ κ.α.), και πατούσαν στο κοινό βίωμα των φοιτητών, πάλι νοιώσαμε ότι γίναμε μόνιμο πρόβλημα κι ενοχλητικό αγκάθι για την καθοδήγηση…
Τέλος, τώρα, εκ των υστέρων (Φεβρουάριος, 2005), επιβεβαιώθηκε (από τους ίδιους) πως οι σχεδόν χρόνιες αυτές διενέξεις και αντιθέσεις είχαν επιτρέψει ακόμη και κάποιες ξένες διεισδύσεις και «διαβρώσεις» στο κεντρικό επιτελείο του εντύπου, κυρίως λόγω του φατριασμού, της ευνοιοκρατίας, της αλαζονίας και της παντογνωσίας («ξερόλες» τους λέγαμε τότε με τον Σωτήρη Πέτρουλα) των αγέροχων αποπάνω... Όταν κανείς αναζητά εναγωνίως υπομόχλια για τις «αναδομήσεις» του, τότε αναγκαία θα μπερδέψει τα πρόσωπα με τα προσωπεία, και στο τέλος θα πιαστεί κορόιδο…

Όσο η ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ ήταν ολιγοσέλιδη εφημερίδα, ήτοι μέχρι τον Μάιο του 1960, αντιμετώπιζε τα θέματα του πολιτιστικού γίγνεσθαι αναλογικά περιορισμένα, δηλαδή όσο το επέτρεπε ο μικρός χώρος της και η πίεση του αγώνα για τα άλλα, επιτακτικότερα προβλήματα. Κυρίως ανέπτυσε πρωτοβουλίες έξω από τις στήλες της, με διαγωνισμούς που συνεχίστηκαν κι αργότερα, με την σύμπηξη θεατρικής ομάδας από σπουδαστές, με τη διοργάνωση εκθέσεων, και με μικρά αφιερώματα της ίδιας σε σπουδαίες πνευματικές μορφές. Από τον Δεκέμβριο του ιδίου έτους (τεύχος 25) που μετατρέπεται σε πολυσέλιδη επιθεώρηση, ανοίγεται, χωρίς τους άνω περιορισμούς, στον «πολιτισμό»: άλλωστε σταματάει να αυτοχαρακτηρίζεται «πανσπουδαστικό όργανο» και γίνεται «σπουδαστική επιθεώρηση». Στο ζήτημα αυτό αναπτύσσονται, στην πράξη, δύο διαφορετικές προσεγγίσεις από τα μέλη της Συντακτικής Επιτροπής.
Μερικοί αντιλαμβάνονται τον «πολιτισμό» κυρίως σαν «κουλτούρα», δηλ.σαν πνευματική καλλιέργεια, (ήτοι πολιτισμικά), ενώ άλλοι θεωρούν ως πρώτιστο στοιχείο του τη νέα, ζωντανή «δημιουργία», δηλ. την συστηματική ενεργοποίηση των δημιουργικών δυνατοτήτων (ήτοι πολιτιστικά) των νέων. Παρότι το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο, η σύνθεση του μείγματος διέφερε εκάστοτε, ανάλογα με τις εκφραστικές ανάγκες, τα στερεότυπα, τις καταγωγικές καταβολές και τις στοχεύσεις καθενός. Από την ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ ως εστία νεανικής δημιουργικότητας, προέκυψαν αρκετοί νέοι ποιητές, λογοτέχνες, δοκιμιογράφοι κ.α., πολύ γνωστοί σήμερα. Ως εστία πολιτιστικής καλλιέργειας, η διαχείριση στις σελίδες της του αλλοτρίου, σύγχρονου ή παλαιότερου, πνευματκού ή καλλιτεχνικού κεφαλαίου, αν και πολύ χρήσιμη, δεν ήταν πάντοτε επιτυχής, προκάλεσε εσωτερικές εντάσεις κι έφτασε κάποτε να απογοητεύσει, ακόμα και να σκανδαλίσει, το κοινό και τους φίλους της. Κάποιες τέτοιες «ταλαντώσεις», ανοιξαν την όρεξη σε συγκεκριμένο μεγαλοπαράγοντα του τύπου να αποπειραθεί, με την σύμπραξη μέλους του επιτελείου της ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗΣ, να υφαρπάσει το ηθικό, πολιτιστικό και πολιτικό «κεκτημένο» που αντιπροσώπευε το έντυπο.

Την τελευταία περίοδο της ζωής της (1964-1967), παρά την αφθονία των διαθέσιμων υλικοτεχνικών δυνατοτήτων και την επαγγελματοποίηση ορισμένων στελεχών της, η έκδοσή της έγινε ευκαιριακή και συγκυριακή, η ύπαρξή της ατροφική και σκιώδης, η εμφάνισή της εντυπωσιακή μεν και κραυγαλέα, χωρίς όμως νεύρο: μια οντότητα φθίνουσα, ημιθανής, περιθωριακή, πλην με το κλέος του παρελθόντος της. Η ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ όδευε ολοταχώς προς… ένδοξη ευθανασία, ενώ η οργάνωση της νεολαίας είχε αριστοτεχνικότατα, δηλαδη με «τετελεσμένα» και άλλα δημοκρατικά τερτίπια, καπελωθεί για τα καλά.

Οι σπουδαστές της εποχής γενικά και τα στελέχη της «Σπουδάζουσας» και της ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗΣ ιδιαίτερα, είχαν αποκτήσει αρκετή αυτοπεποίθηση από την, δεκαετή (1955-1965) και σχετικά αυτόνομη, δημόσια δράση τους. Το γεγονός όμως αυτό απέτρεπε τους αποπάνω από το να τους έχουν εμπιστοσύνη, ήσαν αχαλιναγώγητα, τα καθιστούσε υπόπτα… Η παρουσία τους έγινε περιττή, μη ελεγχόμενη, αβέβαιη και, κατά τις φαντασιώσεις τους, επίβουλη... Η προταιρεότητα από τους ξανανιωμένους πενηντάρηδες δόθηκε τότε στην μαζική διαμόρφωση νέων εύπλαστων χαρακτήρων, και ανθρώπων των μηχανισμών, πειθήνιων και υμνητικών, ικανών μεταφορικών ιμάντων μιας πολιτικής, που συντέλεσε αρκούντως κι αυτή για να φτάσουμε στο εφιαλτικό πρωινό της επάρατης 21ης Απριλίου και το γενικό σκροποχώρι που ακολούθησε…

Μπορούμε, δηλαδή, να πούμε τώρα, ότι η μικρή ιστορία της ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗΣ, όσο γόνιμη κι αν υπήρξε, προοιώνισε, σαν αλκυονίδα ημέρα, την μοίρα της γενιάς μας, δηλ. την ακύρωση του μεγαλύτερου και κρισιμότερου μέρους των εξαίρετων δυνατοτήτων της.

Νέα συνέντευξη του Β.Μαρκεζίνη στο ΕΘΝΟΣ

Συνέντευξη Β. Μαρκεζίνη στο Κυριακάτικο Έθνος
Συγγραφέας:
Τη συνέντευξη πήρε ο Ν. Μελέτης


Βασίλειος Μαρκεζίνης: Κατρακυλάμε συνεχώς στα εθνικά θέματα

Με την προειδοποίηση ότι, «από την απαράδεκτη συναινετικότητα, κυλάμε στην εύκολη παράδοση» ο ακαδημαϊκός Βασίλειος Μαρκεζίνης παρεμβαίνει στις πολιτικές εξελίξεις με τη συνέντευξή του στο «Εθνος της Κυριακής».


«E» 8/1






Με την προειδοποίηση ότι, «από την απαράδεκτη συναινετικότητα, κυλάμε στην εύκολη παράδοση» ο ακαδημαϊκός Βασίλειος Μαρκεζίνης παρεμβαίνει στις πολιτικές εξελίξεις με τη συνέντευξή του στο «Έθνος της Κυριακής». Ο γνωστός ακαδημαϊκός, απαντώντας στις ερωτήσεις που θέσαμε υπόψη του, περιγράφει το δυσμενές πλαίσιο που διαμορφώνεται για τα εθνικά ζητήματα, υποβάλλει προτάσεις και απευθύνεται προς την κοινή γνώμη, με το μήνυμα ότι το μνημόνιο δεν σημαίνει και αποδοχή απεμπόλησης κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Συνέντευξη στο Νίκο Μελέτη



Τέσσερα χρόνια μιλάτε και γράφετε με κεντρικό μοτίβο την ιδέα ότι η εξωτερική μας πολιτική δεν είναι ελληνική αλλά ξενοκίνητη. Πού στηρίζετε αυτήν τη μελαγχολική σκέψη;

Σε τέσσερα επιχειρήματα.

Πρώτον: στο γεγονός ότι, ενώ η Αμερική μάς χαρακτηρίζει συνεχώς «στρατηγικούς εταίρους», δεν παύει ούτε στιγμή να κινείται εναντίον των συμφερόντων μας. Θυμηθείτε τον ρόλο της στα Ιουλιανά, στη δικτατορία, στην επιχείρηση της Κύπρου το ’74, στην προσπάθεια να εμποδίσει τον ερχομό του Ανδρέα το ’81, στον πόλεμο κατά της Σερβίας, στη βοήθεια προς την πΓΔΜ (ακόμα και στη σύνταξη των επιστολών των Σκοπιανών προς την ελληνική κυβέρνηση), στην αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου (με όλες τις συνέπειες που αυτή μπορεί να έχει μια μέρα για εμάς), στις συνεχείς προσπάθειες να εμποδίσει τις πρωτοβουλίες μας στο πεδίο των αγωγών, στα εμπόδια που έθεσε στην πρόθεσή μας να προμηθευτούμε ρωσικούς οπλισμούς. Θυμηθείτε, λοιπόν, αυτές και τόσες άλλες περιπτώσεις και θα δείτε πόσο αφερέγγυα, κυνική και αδίστακτη είναι η «φίλη» αυτή χώρα στις δημόσιες σχέσεις της. Οποιος θεωρεί άδικη αυτή την κρίση, ας διαβάσει την Wikileaks για να δει τους Αμερικανούς μέσα από τα δικά τους λόγια!

Δεύτερον: φοβάμαι όμως ακόμη περισσότερο εκείνους τους Ελληνες - πολιτικούς, δημοσιογράφους και κρατικά επιδοτούμενους (απαράδεκτο σε στιγμές μεγάλης φτώχειας) οργανισμούς (ως, π.χ., το ΕΛΙΑΜΕΠ) που πείθουν τον εαυτό τους ότι συμφέρει την πατρίδα τους να είναι οι ίδιοι αρεστοί (αν όχι, ίσως, και υποχωρητικοί) στους Αμερικανούς. Οι κυνικά διακείμενοι θα μπορούσαν να διατυπώσουν τη γνώμη ότι οι φαντασιώσεις αυτές δεν διαφέρουν και τόσο από την εγκληματική άγνοια του συμφέροντος της πατρίδας μας, αλλα ας το αφήσουμε αυτό γι’ άλλη συζήτηση.

Τρίτον: φοβάμαι την αυξανόμενη λαιμαργία των Τούρκων, ορατή σε όλα τα σύγχρονα πεδία δράσης τους και γνωστή υπό το όνομα «νεο-οθωμανισμός», η οποία λαμβάνει τρομακτική υποστήριξη από τους Αγγλοσάξoνες.

Τέλος, με ανησυχεί η (επιτυχημένη) επικοινωνιακή πολιτική της παρούσας κυβέρνησης, η οποία χρησιμοποιεί την οικονομική κρίση τόσο ως μοχλό εκφοβισμού και πειθάρχησης των δυστυχούντων συμπολιτών μας όσο και ως δικαιολογία για μια πιθανή απεμπόληση των εθνικών δικαιωμάτων μας. Και αν τολμήσει κάποιος να διατυπώσει άλλη σκέψη, αμέσως θα τον «λεκιάσουν» ως φιλοπόλεμο. Αυτή δεν είναι δημοκρατία, είναι τρομοκρατία!

Αναφέρεστε σε κάτι συγκεκριμένο;

Σε δύο χτυπήματα που προβλέπω ότι θα έλθουν απανωτά.

Το πρώτο το προβλέπω εδώ και καιρό. Αναφέρομαι στη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο. Το δεύτερο είναι το μειονοτικό «θέμα» στη Θράκη, το οποίο σιγά σιγά μεταμορφώνεται σε «πρόβλημα» πρώτου μεγέθους, αν και λίγοι το καταλαβαίνουν και ακόμη λιγότεροι θέλουν καν να το σκέφτονται!

Για περισσότερες λεπτομέρειες ως προς το πρώτο θέμα, παραπέμπω στο αποκαλυπτικό άρθρο των κ. Λυγερού και Κωνσταντακόπουλου στον «Κόσμο του Επενδυτή» της 27ης Νοεμβρίου 2010, σχετικά με «άκρως απόρρητο» κείμενο του υπουργείου Εξωτερικών, το περιεχόμενο του οποίου και ο δημόσια μη γνωστός τρόπος γενέσεώς του, όμως, είναι ενδεικτικά του πώς δουλεύει (ή δεν δουλεύει) το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών. Επιπλέον, η υβριστική αντίδραση του εκπροσώπου του τελευταίου αποδεικνύει -για πολλούς- ότι ο συντάκτης του κειμένου ευθαρσώς προειδοποίησε τους διαπραγματευτάς μας για τους κινδύνους που συνεπάγονται για τα εθνικά συμφέροντα αυτά που συζητούν με τους Τούρκους.

Για το «Θρακικό Πρόβλημα» παρατηρώ τρία πράγματα.

Πρώτον: το θέμα των μειονοτικών ομάδων της Θράκης -και υπενθυμίζω ότι είναι τρεις, όχι μία- όπως άλλωστε και το θέμα της πΓΔΜ, το έχουμε κάνει πιο δυσχερές εμείς οι Ελληνες, είτε με το να αφήνουμε την κατάσταση να χειροτερεύει μόνη της με την πάροδο του χρόνου είτε με το να ενεργούμε οι ίδιοι με κομματικά ή προσωπικά κριτήρια. Περαιτέρω, με το να φοβόμαστε να αναγνωρίσουμε σε μειονοτικές ομάδες δικαιώματα που επιβάλλουν όχι μόνο οι διεθνείς μας υποχρεώσεις αλλά και ο ίδιος ο πολιτισμός μας και συγχρόνως να είμαστε εξαιρετικά ενδοτικοί στις δραστηριότητες του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής.

Δεύτερον: δεν βλέπω, αλλά και αμφιβάλλω εάν υπάρχουν σχέδια για το μέλλον, όταν οι Τούρκοι, έχοντας (με τη βοήθειά μας) «λύσει» τα προβλήματά τους στο Αιγαίο, στρέψουν την προσοχή τους στη Θράκη, όπως μας έχει ήδη προειδοποιήσει ο κ. Νταβούτογλου.

Είναι αίσχος πλην όμως αληθές το να πει κανείς ότι μια τέτοια εξέλιξη (εμμέσως) ενθαρρύνεται από το ελληνικό κράτος το οποίο συνεχώς: (α) παραχωρεί τις εξουσίες του σε θεσμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης χωρίς να διασφαλίσει ότι ακραίοι κύκλοι που κινούνται στους κόλπους και των κομμάτων δεν θα τους μετατρέψουν σε θεσμούς «αυτονομίας» ειδικά σε περιοχές που τους ευνοεί η συγκέντρωση πληθυσμού, (β) παραβλέπει τη δημογραφική εξέλιξη στην περιοχή, η οποία ΔΕΝ ευνοεί τους Ελληνες χριστιανούς.

Λαμβανομένων υπόψη των ανωτέρω, πόσος άραγε χρόνος θα χρειαστεί προτού οι Τούρκοι αρχίσουν να μιλούν περί «αυτόνομου» ή «ανεξάρτητου κρατιδίου (το οποίο σε πρώτη φάση θα περιλαμβάνει τις ελληνικές μουσουλμανικές περιοχές και σε δεύτερη θα προσθέσει τους γειτονεύοντες μουσουλμάνους της Βουλγαρίας) με βάση τις αρχές του Κοσσυφοπεδίου; Βεβαίως, τις αρχές αυτές οι Αγγλοσάξονες τις απορρίπτουν όταν δεν τους συμφέρουν (βλ. αίτημα Σέρβων της Βοσνίας). Σίγουρα, όμως, θα έβλεπαν με «καλό μάτι» οτιδήποτε ευχαριστούσε τη «φίλη Τουρκία».

Και μία τελευταία σκέψη-ερώτηση: κινδυνολογώ χωρίς λόγο; Όχι. Προειδοποιώ, δεν κινδυνολογώ.

Αλλά, και αν ακόμη το δεύτερο συμβαίνει στα μάτια όσων εξ επαγγέλματος έχουν την πρόθεση να παρεξηγούν και την ικανότητα να απλοποιούν, αναλαμβάνω την ευθύνη των απόψεών μου, μια και θεωρώ αναγκαίο αυτά τα θέματα να συζητηθούν εγκαίρως και ευρέως και να μην αποφασίζονται από μια κυβέρνηση που, προφανώς πλέον, δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι έχει τη στήριξη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού!

Οι απόψεις σας αυτές πιστεύετε ότι μπορεί να έχουν απήχηση και να βρίσκουν υποστηρικτές;

Θα ήθελα να πιστεύω ότι η καλοζωία, ο καταναλωτισμός και ο υλισμός της εποχής μας, σε συνδυασμό με τη συμφεροντολογία ενός εν πολλοίς ανυπόληπτου Τύπου, δεν έχουν διαβρώσει εντελώς τη φιλοπατρία και τη λεβεντιά της πατρίδας μου. Αλλά, και αν κάνω λάθος, δεν με νοιάζει. Γιατί υπάρχουν στιγμές στη ζωή κάθε ανθρώπου ?εξαιρουμένων, βεβαίως, των φιλοχρήματων οπορτουνιστών? όπου έκαστος κάνει αυτό που του υπαγορεύουν η συνείδησή του, η παράδοσή του, η φιλοπατρία του και η όση συναίσθηση καθήκοντος μπορεί να έχει.

Τι σημαίνει αυτό; Aς μην ξεχνάμε ότι μπορεί να υπογράψαμε -καλώς ή κακώς- το μνημόνιο, που συνεπάγεται απαράδεκτους περιορισμούς στην άσκηση της οικονομικής μας πολιτικής. Ουδέποτε όμως, εξ όσων γνωρίζω, υπογράψαμε μνημόνιο που μας αναγκάζει να απεμπολήσουμε τα εθνικά μας συμφέροντα.

Ως εδώ, λοιπόν, κύριοι και μη παρέκει! Η στιγμή που αυτό το σύνθημα θα γίνει δεκτό πλησιάζει και θα ακουσθεί τρανταχτά στους δρόμους.

Έρχονται χτυπήματα σε Θράκη και Αιγαίο

Για να επανέλθουμε στο Καστελόριζο: η τμηματική, ας την ονομάσουμε έτσι, διαπραγμάτευση θεωρείτε ότι διευκολύνει την επίλυση των προβλημάτων των δύο χωρών;

Όχι, για δύο λόγους.

Πρώτον: γιατί πάντα λέγαμε, μέχρις ότου άλλαξε τα πράγματα ο κ. Σημίτης στη Μαδρίτη, ότι εμείς ένα πρόβλημα παραδεχόμαστε μόνο και αυτό ήταν το πρόβλημα της υφαλοκρηπίδας. Σταδιακά, η λίστα de facto διευρύνθηκε, όπως ήθελαν οι Τούρκοι, οι οποίοι ιστορικά πορεύονται «σιγά σιγά», χωρίς όμως ποτέ να κάνουν πίσω!

Εάν έτσι, λοιπόν, μας κληροδότησαν τα Ίμια και τη Μαδρίτη, τότε πρέπει και εμείς να διατυπώσουμε τα δικά μας «παράπονα» και αυτά δεν αφορούν μόνο τα ζητήματα του Πατριαρχείου που εξάλλου είναι θέματα θρησκευτικών ελευθεριών. Και, ενδεχομένως, θα συμπλήρωνα: «Εφόσον θέλετε να συμπεριφέρεστε έτσι, δεν βλέπουμε για ποιον λόγο εμείς πρέπει να σπεύδουμε, όπως κάκιστα πράττει σήμερα ο κ. Δρούτσας (εντείνων την πολιτική Μπακογιάννη), να πρωτοστατούμε στον ευρωπαϊκό χώρο για την αποδοχή σας ως πλήρους μέλους της ΕΕ».

Αναφορικά τώρα με το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελόριζου, εάν δεχτούμε να το αποσυνδέσουμε από τα Δωδεκάνησα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι αργότερα η Τουρκία θα εμφανίσει την περιοχή ως νησίδες που επικάθονται στην τουρκική υφαλοκρηπίδα, με απώτερο σκοπό να τους αρνηθεί το δικαίωμα να διεκδικήσουν τη δική τους Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Μπορεί, δηλαδή, η ελληνική παραχώρηση (σήμερα) να διευκολύνει την Τουρκία (αύριο) να επικαλεστεί την αρχή της αναλογικότητας, για να αποκτήσει το υπέδαφος μεγάλης θαλάσσιας περιοχής που από καιρό (και με σχετική ευκολία) οφείλαμε να είχαμε διεκδικήσει και κατοχυρώσει εμείς. Εναλλακτικά ή και επιπλέον οι Τούρκοι θα προσπαθήσουν να εφαρμόσουν στο Καστελόριζο τις ίδιες αρχές που προσπαθούν να μας πείσουν να δεχθούμε ως βάση του διαμελισμού του Αιγαίου. Όπως, λοιπόν, πρότεινα σε πρόσφατη επιστολή που έγραψα με τον Ελληνοαμερικανό καθηγητή κ. Καριώτη, η Ελλάς πρέπει να προχωρήσει στην οριοθέτηση της ΑΟΖ της, τουλάχιστον με την Κυπριακή Δημοκρατία.

Λέτε συχνά ότι η «παράδοση» θα παρουσιασθεί στο κοινό ωραιοποιημένη. Πώς το φαντάζεστε ακριβώς;

Πρώτα απ’ όλα θα βασίζεται σε δύο πυλώνες: τα χρήματα και τους φόβους των ταλαιπωρημένων συμπολιτών μας.

Ο πρώτος θα υπερβάλλει πόσο θα ωφεληθούμε από τις γεωτρήσεις.

Ο δεύτερος πυλώνας θα είναι η παρούσα «μουγκαμάρα» των φοβισμένων Ελλήνων που θα υποστούν καταιγισμό δημοσιευμάτων για το πόσο αναγκαίο είναι να δώσουμε ένα τέλος σε μια ατυχή σειρά «πολεμικών συρράξεων» -όπως πρόσφατα και τόσο άστοχα χαρακτήρισε η κυρία Μπακογιάννη την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και την Επανάσταση του 1821- που αδίκως οι «γλαφυροί πατριώτες» -βλέπε φανατισμένοι προγονοί μας- κατ' επανάληψη παρερμήνευσαν!

Βεβαίως, τι μπορεί ο «κακόμοιρος» Έλληνας να αντιτάξει σ’ έναν τέτοιο καλά χρηματοδοτούμενο -γιατί «λεφτά υπάρχουν» για τέτοιες προσπάθειες- πόλεμο; Θα μπει, λοιπόν, στο καβούκι του, δίκαια θα γίνει ακόμη πιο κυνικός και, δίκαια πάλι, θα ονειρεύεται την ημέρα που αυτός πια θα επιβάλλει από τα κάτω τη δίκαιη τιμωρία.

Τι ακριβώς θα κάνατε διαφορετικό από ό,τι πράττει σήμερα ο κ. Δρούτσας;

Εννοείτε τον κ. Παπανδρέου, μια και ο κ. Δρούτσας, ως γνωστόν, είναι ετερόφωτος επιστάτης των πρωθυπουργικών διαταγών.

Πρώτον: θα προκαλούσα -δεν θα απέφευγα- μια δημόσια συζήτηση για όλα αυτά τα θέματα. Το σκότος αρέσει μόνο στους συνωμότες.

Δεύτερον: θα αντέκρουα αυτή την αηδή και συνεχώς προβαλλόμενη φενάκη, από τις γνωστές επιδοτούμενες δεξαμενές σκέψης ότι η Τουρκία τάχα άλλαξε και αιφνιδίως μεταβλήθηκε σε επιστήθια φίλη μας.

Τρίτον: θα καθυστερούσα την είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ, επικαλούμενος το συμφέρον της Ευρώπης να μην κληρονομήσει τα προβλήματα που -καθ’ ομολογίαν του ίδιου του κ. Νταβούτογλου- θα έφερνε μαζί της μια πλήρης ένταξη.

Τέταρτον: θα προετοίμαζα, με διάφορους τρόπους, τη μονομερή διακήρυξη των δικαιωμάτων μου στην ΑΟΖ μας και μετά θα προχωρούσα στην οριοθέτησή της.

Πέμπτον: εν συνδυασμώ με τα ανωτέρω, θα ενίσχυα τις δικές μας διαπραγματευτικές δυνατότητες, πλησιάζοντας όλους όσοι μπορούν να μας βοηθήσουν, και δεν θα βασιζόμουν μόνο σ’ αυτούς που μας εγκατέλειψαν στο παρελθόν.

Έκτον: μαζί με όλα τα προηγούμενα, θα ξαναέδινα στους συμπατριώτες μου αυτοπεποίθηση, ενισχύοντας την πίστη τους στο παρελθόν τους, την ιστορία και τη θρησκεία τους, και θα «ξήλωνα» τάχιστα την προπαγάνδα ξένων αλλά και Ελλήνων, η οποία έχει δημιουργήσει αυτό το «κόμπλεξ» ενοχής και κατωτερότητας που μας διακατέχει απέναντι στην Τουρκία.

Τέλος, θα προειδοποιούσα τόσο τους ενδοτικούς πολιτικούς όσο και τα δημοσιοϋπαλληλικά (και επιδοτούμενα) «ακαδημαϊκά δεκανίκια» τους ότι με την παρούσα συμπεριφορά τους πλησιάζουν το οριακό σημείο όπου η πολιτική ευθύνη ενδέχεται να μετατραπεί σε ποινική.


Aπο την ιστοσελίδα www.ardin.gr

Το ιστορικό διάγγελμα του Τ.Παπαδόπουλου ( απο το http://internationalaffairs1.wordpress.com/)

ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ ΠΟΤΕ ΟΤΙ ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΗΤΑΝ ΟΙ ΠΙΟ ΕΝΘΕΡΜΟΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΑΝΑΝ.

(από το http://internationalaffairs1.wordpress.com/ )

Ο Π.ΚΟΝΔΥΛΗΣ για την ποιότητα των Ελλήνων πολιτικών

Αυτά είπε ο Παναγιώτης Κονδύλης
Ότι ο σημερινός ελληνικός «πολιτικός κόσμος», κοινοβουλευτικός και εξωκοινοβουλευτικός, αποτελείται ως επί το πολύ από πρόσωπα ελαφρά έως φαιδρά, δεν αποτελεί καν κοινό μυστικό ˙ αποτελεί πηγή δημόσιας θυμηδίας, συχνά με τη σύμπραξη των ίδιων των διακωμωδούμενων. Οι λίγοι, πού έχουν γνώση και συνείδηση, πού κάτι είχαν και κάτι διατηρούν μέσα στους ρηχούς, καριερίστες ή απλώς ψευτόμαγκες συναδέλφους τους, καταπίνουν κι αυτοί τη γλώσσα τους ή μιλούν με πρόσθετες περιστροφές όταν τα θέματα γίνονται οριακά για την πολιτική τους επιβίωση.