Σώτη Τριανταφύλλου, ιδιαίτερα εύστοχη στα ΝΕΑ 19.10.2019 για την Τουρκία

Δυστυχώς τα ΝΕΑ δεν δημοσιεύουν ελεύθερα στο διαδίκτυο τα άρθρα των συνεργατών τους, γι' αυτό και θα αναπαράγω ένα τμήμα από το άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου με τον τίτλο "Το ματς" που περιγράφει με τεκμηριωμένο τρόπο, δίχως υπεκφυγές, τις συνέπειες που έχει η στάση της Τουρκίας.
Συμπεραίνει ότι "ο στόχος της Τουρκίας δεν ήταν να γίνει "μέλος" της Ευρώπης, στόχος της ήταν και παραμένει η κυριαρχία της μέσω της δημογραφίας, της θρησκείας και του πολιτικού ισλάμ, της προοπτικής του χαλιφάτου. Ο κεμαλισμός δεν υπάρχει:η Τουρκία κινείται προς το πακιστανικό μοντέλο μέσα στη γενική αδιαφορία ή μέσα στην τρελή ευρωπαϊκή αισιοδοξία. Η ιστορία της είναι μια σειρά από γενοκτονίες, διπλωματική διπροσωπία, παντουρκισμό, κοινωνικό δαρβινισμό - προπάντων, η Τουρκία εμφορείται από το σύμπλεγμα κατωτερότητας των ελλειμματικών πολιτισμών έναντι της Ευρώπης που εκδηλώνεται με ευθυξία, σπασμωδικότητα, με τον φόβο της ταπείνωσης".
Γράφει λοιπόν η Σώτη Τριανταφύλλου αρχικά: "το χρονικό της μάταιης προσπάθειας για συνεννόηση Ευρώπης-Τουρκίας συμπυκνώνει την ευρωπαϊκή παθολογία και καταδεικνύει την αποτυχία της πολιτικής του κατευνασμού. Ο τουρκο-γερμανός ευρωβουλευτής Βουράλ Εζερ, που εκφράζει με άνεση τις τουρκικές βλέψεις, στρογγυλοκάθεται στα έδρανα του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος: "Θα ολοκληρώσουμε αυτό που άρχισε ο Σουλεϊμάν με την πολιορκία της Βιέννης το 1529. Θα κατακλύσουμε την Ευρώπη χάρη στους καρπερούς άνδρες μας και στις υγιείς γυναίκες μας. Το 2100 στη Γερμανία θα ζουν 35 εκατομμύρια Τούρκοι και 20 εκατομμύρια Γερμανοί". Η ΕΕ απαντάει: Βάλτε τα δυνατά σας, θα σας βοηθήσουμε κι εμείς. Ήδη σας βοηθάμε. Το 1949, η Τουρκία έγινε μέλος του ΝΑΤΟ αν και κράτησε φιλογερμανική στάση στο Β' παγκόσμιο Πόλεμο. Στη συνέχεια, ζήτησε και πέτυχε ειδική μεταχείριση από την ΕΟΚ(π.χ. τελωνειακές διευκολύνσεις) κι όταν υπέβαλε αίτημα ένταξης η ευρωπαϊκή Αριστερά τη στήριξε ενθουσιωδώς. Ως αιθεροβάμων (αν είμαστε καλοπροαίρετοι) ή ως υπονομευτική του ευρωπαϊκού πολιτισμού (πράγμα πιθανότερο) έβλεπε τους Τούρκους σαν κλώνους του Ναζιμ Χιμέτ και του Γιλμάζ Γκιουνέι. Το 1989, όταν λέγαμε ότι μια μουσουλμανική χώρα, με τέτοιο μέγεθος, δίχως δημοκρατικούς θεσμούς και με ιστορία επιθετικότητας και κατακτήσεων έναντι της Ευρώπης δεν μπορεί να γίνει δεκτή στην ΕΟΚ, η Αριστερά απαντούσε "Αχά! Ώστε η Ευρώπη είναι μια κλειστή λέσχη χριστιανών..." Μάλιστα, είναι".
Η Σώτη Τριανταφύλλου επισημαίνει ότι αρχικά η Ε.Ε έδινε ετήσια βοήθεια στην Τουρκία περίπου 800 εκατ. ευρώ, τα οποία τα διαχειριζόταν κατά βούληση, χωρίς μάλιστα να προχωρήσει σε θεσμικές μετταρυθμίσεις. Η παροχή αυτή συνεχίστηκε και μετά το 2007 οπότε διαπραγματεύσεις πάγωσαν με πρωτοβουλία της Γαλλίας-Γερμανίας. Στην συνέχεια "η Τουρκία υιοθετούσε όλο και πιο αυταρχική και ισλαμική φυσιογνωμία: η σύγκρουση με τους Κούρδους επιδεινώθηκε, τα εσωτερικά κινήματα κατεστάλησαν βιαίως, οι προκλήσεις έναντι της Ευρώπης και της Ελλάδας πολλαπλασιάστηκαν, ενώ μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος το 2016 το καθεστώς Ερντογαν απελευθερώθηκε από κάθε πρόσχημα".
Βεβαίως "η ΕΕ δεν τιμώρησε την Τουρκία για την εισβολή στην Κύπρο, αν και , κάπου-κάπου, κάτι μουρμουρίζει ότι θα περικόψει την οικονομική βοήθεια και τα επενδυτικά δάνεια της Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Σκασίλα της της Τουρκίας! Εισδύει άνετα στην οικονομική ζώνη της Κύπρου (πετρέλαιο, φυσικό αέριο) και καθοδηγεί μέσω των τζαμιών το σουνιτικό Ισλάμ στη Δύση. Και μολονότι πρόκειται για rogue state που θα μπορούσε να γονατίσει από οικονομικές, όχι στρατιωτικές κυρώσεις, εμείς υπογράφουμε συμφωνίες όπως αυτή του 2016 περί της αναχαίτισης των μεταναστών έναντι έξι δις ευρώ. Η Τουρκία δεν τήρησε τη συμφωνία: διοχέτευσε στην Ευρώπη όσους περισσότερους μπορούσε και όσους ήξερε ότι πρόσκεινταν στους τζιχαντιστές: με την υποχώρηση του ISIS στη Συρία και στο Ιράκ, αυτοί που ήθελαν να φύγουν ήταν οπαδοί του ISIS.
Τα "κριτήρια της Κοπεγχάγης" περί κράτους δικαίου, θεμελιωδών δικαιωμάτων, προστασίας της αντιπολίτευσης και των μειονοτήτων, διαχωρισμού των εξουσιών και τα τοιαύτα δεν μπορούν να εφαρμοστούν σε κοινωνίες σαν την τουρκική. Αλλά η ΕΕ πίστευε ότι όλοι οι άνθρωποι, όλοι οι λαοί, έχουν τις ίδιες αξίες και επιθυμίες. Κι όταν, με τα πολλά, κατάλαβε την γκάφα, άρχισε να κωλυσιεργεί στις δήθεν διαπραγματεύσεις ένταξης και να δείχνει αποστροφή για το τουρκικό καθεστώς, τότε ο Ερντογαν τσαντίστηκε ακόμα περισσότερο. Αλλά η επιρροή που ασκεί η Τουρκία στις τουρκικές κοινότητες στην Ευρώπη, με ντιρεκτίβες όπως εκείνη στους Τούρκους της Γερμανίας να ψηφίσουν εναντίον της Άνγκελα Μέρκελ (να τη "χαστουκίσουν") και με ένα περίπλοκο και ευρύτατο δίκτυο ισλαμικής διείσδυσης δεν είναι αποτέλεσμα εκνευρισμού είναι το σχέδιο που περιέγραψε ο Βουράλ Εζέρ.
Η προπαγάνδα περί της μεγάλης κοσμικής δημοκρατίας του μουσουλμανικού κόσμου περιέχει όλες τις αυταπάτες και τα ψέματα της ευρωπαϊκής Αριστεράς και της πολιτικής ορθότητας. Έχουν περάσει πολλές δεκαετίες από τότε που ο Ατατούρκ προσπάθησε να μεταρρυθμίσει τη χώρα του΄ αλλά ο δυτικός τροπισμός ήταν στάση των ελιτ, δεν είχε βάθος. Μερικές φορές νομίζω πως όταν οι ευρωπαίοι αριστεροί μιλάνε για τους Τούρκους εννοούν την ευρωφιλική νεολαία της Ιστανμπούλ -σαν να μην έχουν ιδέα τι συμβαίνει στις τεράστιες αγροτικές μάζες της ενδοχώρας".