Ο μεταμοντερνισμός του Αλέξη Ηρακλείδη

Στα σημερινά ΝΕΑ 8.12.2019 γράφει ο ομότιμος καθηγητής και επί σειρά ετών έμμισθος συνεργάτης του Υπουργείου Εξωτερικών Αλέξης Ηρακλείδης το άρθρο με τον τίτλο "Αυτοεκπληρούμενες προφητείες και εθνικά θέματα". Διαπρεπής υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν εκπροσωπεί μια σχολή σκέψης που θεωρεί αναγκαία μια σειρά σοβαρών υποχωρήσεων στα εθνικά θέματα. Στην πραγματικότητα η επιχειρηματολογία του δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη αλλά επαναλαμβάνει την ίδια που επιστράτευσαν στο παρελθόν ο Ε.Αβέρωφ και ο πρέσβης Α.Βλάχος για να υποστηρίξουν την Συμφωνία της Ζυρίχης (που κατά τον Γ.Σεφέρη και τον Βύρωνα Θεοδωρόπουλο ήταν η αφετηρία των μετέπειτα προβλημάτων).
Το ενδιαφέρον σε αυτό το άρθρο είναι δύο στοιχεία:
α. Θεωρεί ότι δεν έχει σημασία η αντικειμενική πραγματικότητα αλλά η ιδέα που έχουμε για αυτή. Στην φιλοσοφία η ορολογία για αυτή την ερμηνεία λέγεται ιδεαλισμός, ή μεταφυσική ή μεταμοντερνισμός όπου "δεν υπάρχει πραγματικότητα αλλά υποκειμενικές (βέβαια) ερμηνείες της". Γράφει λοιπόν " η εξωτερική πολιτική των κρατών δεν καθορίζεται τόσο από την αντικειμενική πραγματικότητα, αλλά από το τι "νομίζουμε ότι είναι η πραγματικότητα αυτή". από το νόημα που προσδίδουμε σε αυτήν". Με αυτή την προσέγγιση η λογική και ψύχραιμη ανάλυση της συγκεκριμένης πραγματικότητας υποκαθίσταται από την κάθε είδους υποκειμενική αυθαιρεσία ώστε είναι αδύνατος οποιαδήποτε σχεδιασμός που να έχει πιθανότητες να τελεσφορήσει. Πολύ περισσότερο μπορεί να είναι η αιτία εξαιρετικά οδυνηρών επιλογών. Εντυπωσιακή είναι η περιφρόνηση του στην διαφορά της γεωπολιτικής ισχύος ως καθοριστικής παραμέτρου στις διεθνείς σχέσεις.
β. Θεωρεί ότι δεν υπάρχει ενδογενής τουρκική επιθετικότητα, αλλά αυτή την προκαλεί η στάση της Ελλάδας. Γράφει "η ala carte θέση κάνει έξαλλους τους Τούρκους, με αποτέλεσμα τελικά όντως να γίνονται προκλητικοί και διεκδικητικοί στο Αιγαίο, όπως φάνηκε και πιο πρόσφατα με το μνημόνιο με τη Λιβύη". Βέβαια σύμφωνα με αυτή την άποψη αν η Ελλάδα υποχωρούσε σε μια σειρά θέματα η στάση της Τουρκίας θα ήταν ανάλογη. Όμως παρόμοιους λογικούς ακροβατισμούς χρησιμοποίησε στο παρελθόν για να αποδοκιμάσει την βενιζελική εξόρμηση όσο και να επιδοκιμάσει το σχέδιο Ανάν.
Φυσικά αν συγκρίνουμε τα κείμενα αυτά με τα δοκίμια του Π.Κονδύλη θα δούμε την διαφορά ποιότητας. Παρόλα αυτά από ότι φαίνεται ο Ηρακλείδης (υιός πρέσβη) όπως και το ΕΛΙΑΜΕΠ έχουν παίξει έναν κρίσιμο ρόλο στην ελληνική εξωτερική πολιτική. Το ερώτημα είναι γιατί;