Γιώργος Καραμπελιάς: Ατελέσφορος εκσυγχρονισμός- ο Κώστας Σημίτης και η εποχή του, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 1925

Το τελευταίο έργο του Γ.Καραμπελιά διακρίνεται:

-από την διεπιστημονικότητα αφού η οικονομία συμπλέκεται με την ιστορία και την πολιτική θεωρία.

- από την γλαφυρότητα που διευκολύνει την πρόσβαση του αναγνώστη σε δύσκολες έννοιες.

- από την εγκυρότητα αφου θεμελιώνεται σε εμπειρικά στοιχεία.

Στην πραγματικότητα δεν αποτελεί ανατομία μόνο της περιόδου όπου πρωθυπουργός ήταν ο Κ.Σημίτης αλλά και όσων προηγήθηκαν και όσων ακολούθησαν.

Σε ένα κόσμο ρευστό, όπου περιφερειακές δυνάμεις σαν την Τουρκία γίνονται απειλητικότερες για την χώρα μας ορθά στοχεύει στην ένταξη μας στην Ευρώπη με ελληνικά βέβαια χαρακτηριστικά και σε έναν εκσυγχρονισμό. που δεν θα είναι παρασιτικός αλλά παραγωγικός.

Ο Γ.Καραμπελιάς παραθέτει τα οικονομικά χαρακτηριστικά της χώρας μας μέχρι το 1981 που ήταν ιδιαίτερα θετικά: υψηλή ανάπτυξη, ελεγχόμενες και περιορισμένες δημόσιες δαπάνες, νομισματική σταθερότητα.

Μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις συνδυάστηκαν με τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό. Ας μην ξεχνάμε ότι απέναντι στο περιβάλλον του Σημίτη στάθηκαν η αυλή της Εκάλης και ο Άκης. Αν ο Σημίτης είχε ένα σχέδιο που σε πολλά σημεία ο Καραμπελιας το επικρίνει οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι, αν εξαιρέσουμε τον Μ.Χαραλαμπίδη, δεν είχαν κανένα. Η χώρα έπλεε σε ένα πέλαγος ανευθυνότητας, προχειρότητας που μια ενδεχόμενη σύγκρουση με την Τουρκία προοιώνιζε ότι δεν θα είχε καλά αποτελέσματα. Ο λαικισμός και η δημαγωγία παρέμειναν έκτοτε οι ανίατες ασθένειες που μας εμποδίζουν να διαγνώσουμε τα προβλήματα μας ώστε να μπορέσουμε να τα αντιμετωπίσουμε.

Ο Γ.Καραμπελιάς ορθά επισημαίνει ότι η σημερινή κυβέρνηση παρότι είχε ως αφετηρία τα ίδια ιδεολογικά θεμέλια με αυτά της κυβέρνησης Σημίτη, αντιμετώπισε με σοβαρότητα την πρώτη τετραετία την τουρκική απειλή, προχώρησε τα εξοπλιστικά, ενώ θετικά στοιχεία επισημαίνονται στην οικονομία και στην παραγωγική και εξωστρεφή αναδιάρθρωση της.

Τέλος ένα από τα πιο ενδιαφέροντα τμήματα είναι αυτά που αφορούν την ελληνική διανόηση. Η κριτική σε αυτή θα πρέπει να περιλαμβάνει το γεγονός ότι οι στοχαστές εξελίσσονται στον χρόνο και οι αντιλήψεις τους αλλοιώνονται όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τον Σ.Ράμφο και τον Π.Κιτρομηλίδη.