ΡΗΞΗ Φ.95
Από τις εκδόσεις Έρασμος, σε μετάφραση και πρόλογο του Στέφανου Ροζάνη, κυκλοφόρησε το δοκίμιο του Robert C.Holub με τίτλο «Ο Νίτσε και το εβραϊκό πρόβλημα», το οποίο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο New German Critique 66,Φθινόπωρο 1995. Πρόκειται για ένα καυτό θέμα με διαστάσεις φιλοσοφικές και πολιτικές. Δεδομένου ότι ο ναζισμός τον παρερμήνευσε , τον Νίτσε ,με ένα εντυπωσιακό τρόπο , ώστε να θεμελιώσει την γενοκτονία του εβραϊκού έθνους, ήταν αναγκαία μεταπολεμικά από στοχαστές όπως ο Kaufmann , να προσεγγιστεί σε βάθος και αναλυτικά το έργο του ώστε να προκύψει πειστικά και τεκμηριωμένα το μέγεθος της εξαπάτησης. Μάλιστα ο θαυμασμός του Νίτσε, προς τον δυναμισμό και τις ικανότητες του εβραϊκού έθνους τροφοδότησε κατά ένα περίεργο τρόπο την μνησικακία των ναζί. Γράφει στο πρόλογο του ο Σ.Ροζάνης, ακολουθώντας τις σκέψεις του συγγραφέα «μέσα σε αυτή την πολιτισμική ατμόσφαιρα, ο Νίτσε επιμένει να θαυμάζει τον ιουδαϊσμό , αλλά κατά έναν ιδιάζοντα τρόπο ο οποίος αναπαράγει ένα φαύλο κύκλο οσάκις η γερμανική – και ευρωπαϊκή – κουλτούρα αντιμετωπίζει τον εαυτό της και ξεφεύγει από την επιλησμοσύνη της. Θαυμάζει τον ιουδαϊσμό κατά τρόπον ώστε να δίνει τροφή στον αντισημιτισμό, τον οποίο ως πολιτικό κίνημα απορρίπτει και μισεί. Όπως ορθά διατείνεται ο Hubert Cancik, “ο Νίτσε επαίνεσε τους Εβραίους τόσο πολύ ώστε φάνηκε να επιβεβαιώνει τους φόβους των αντισημιτών ότι οι Εβραίοι αγωνίζονται για να κυβερνήσουν τον κόσμο” »(σελ.12). Ο συγγραφέας είναι σε κάποιες περιπτώσεις αρκετά επιφυλακτικός για το κατά πόσο είναι σαφής η γραμμή που διακρίνει τον Νίτσε από τον αντισημιτισμό. Εν τούτοις καταλήγει ότι «ο Νίτσε γνώριζε άριστα ότι οι Εβραίοι είχαν συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στη γερμανική και ευρωπαϊκή κουλτούρα και, αντίθετα με τον Βάγκνερ, δεν αποδοκίμαζε αυτή την συμβολή.»(σελ. 41). Επίσης ορθά υπογραμμίζει την αγανάκτηση του Νίτσε όταν πληροφορήθηκε ότι ο αντισημίτης σύζυγος της αδελφής του B.Forster , προσπαθούσε να παρερμηνεύσει τις σκέψεις, ενώ τόνιζε ότι «η σκέψη του B.Forster αντιπροσωπεύει ακριβώς το αντίθετο από όσα ο ίδιος πιστεύει»(σελ.43). Διαβάζοντας το έργο του Νίτσε, είμαι περισσότερο βέβαιος από ότι ίσως ο Robert C.Holub , ότι είναι εντελώς αντίθετο τόσο προς τον αντισημιτισμό όσο και προς τον γερμανικό εθνικισμό. Παρά λοιπόν τις κάποιες επιμέρους επιφυλάξεις θεωρώ ότι είναι ένα κείμενο που βοηθά να προβληματισμού γόνιμα όχι μόνο για τον Νίτσε, αλλά και για τις διαστάσεις που έλαβε ο ευρωπαϊκός πολιτισμός.
Από τις εκδόσεις Έρασμος, σε μετάφραση και πρόλογο του Στέφανου Ροζάνη, κυκλοφόρησε το δοκίμιο του Robert C.Holub με τίτλο «Ο Νίτσε και το εβραϊκό πρόβλημα», το οποίο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο New German Critique 66,Φθινόπωρο 1995. Πρόκειται για ένα καυτό θέμα με διαστάσεις φιλοσοφικές και πολιτικές. Δεδομένου ότι ο ναζισμός τον παρερμήνευσε , τον Νίτσε ,με ένα εντυπωσιακό τρόπο , ώστε να θεμελιώσει την γενοκτονία του εβραϊκού έθνους, ήταν αναγκαία μεταπολεμικά από στοχαστές όπως ο Kaufmann , να προσεγγιστεί σε βάθος και αναλυτικά το έργο του ώστε να προκύψει πειστικά και τεκμηριωμένα το μέγεθος της εξαπάτησης. Μάλιστα ο θαυμασμός του Νίτσε, προς τον δυναμισμό και τις ικανότητες του εβραϊκού έθνους τροφοδότησε κατά ένα περίεργο τρόπο την μνησικακία των ναζί. Γράφει στο πρόλογο του ο Σ.Ροζάνης, ακολουθώντας τις σκέψεις του συγγραφέα «μέσα σε αυτή την πολιτισμική ατμόσφαιρα, ο Νίτσε επιμένει να θαυμάζει τον ιουδαϊσμό , αλλά κατά έναν ιδιάζοντα τρόπο ο οποίος αναπαράγει ένα φαύλο κύκλο οσάκις η γερμανική – και ευρωπαϊκή – κουλτούρα αντιμετωπίζει τον εαυτό της και ξεφεύγει από την επιλησμοσύνη της. Θαυμάζει τον ιουδαϊσμό κατά τρόπον ώστε να δίνει τροφή στον αντισημιτισμό, τον οποίο ως πολιτικό κίνημα απορρίπτει και μισεί. Όπως ορθά διατείνεται ο Hubert Cancik, “ο Νίτσε επαίνεσε τους Εβραίους τόσο πολύ ώστε φάνηκε να επιβεβαιώνει τους φόβους των αντισημιτών ότι οι Εβραίοι αγωνίζονται για να κυβερνήσουν τον κόσμο” »(σελ.12). Ο συγγραφέας είναι σε κάποιες περιπτώσεις αρκετά επιφυλακτικός για το κατά πόσο είναι σαφής η γραμμή που διακρίνει τον Νίτσε από τον αντισημιτισμό. Εν τούτοις καταλήγει ότι «ο Νίτσε γνώριζε άριστα ότι οι Εβραίοι είχαν συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στη γερμανική και ευρωπαϊκή κουλτούρα και, αντίθετα με τον Βάγκνερ, δεν αποδοκίμαζε αυτή την συμβολή.»(σελ. 41). Επίσης ορθά υπογραμμίζει την αγανάκτηση του Νίτσε όταν πληροφορήθηκε ότι ο αντισημίτης σύζυγος της αδελφής του B.Forster , προσπαθούσε να παρερμηνεύσει τις σκέψεις, ενώ τόνιζε ότι «η σκέψη του B.Forster αντιπροσωπεύει ακριβώς το αντίθετο από όσα ο ίδιος πιστεύει»(σελ.43). Διαβάζοντας το έργο του Νίτσε, είμαι περισσότερο βέβαιος από ότι ίσως ο Robert C.Holub , ότι είναι εντελώς αντίθετο τόσο προς τον αντισημιτισμό όσο και προς τον γερμανικό εθνικισμό. Παρά λοιπόν τις κάποιες επιμέρους επιφυλάξεις θεωρώ ότι είναι ένα κείμενο που βοηθά να προβληματισμού γόνιμα όχι μόνο για τον Νίτσε, αλλά και για τις διαστάσεις που έλαβε ο ευρωπαϊκός πολιτισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου