ΚΩΣΤΗΣ
Τις θερμές ευχαριστίες μας για τον Σπύρο Κουτρούλη που μας θύμισε (στην εφημερίδα «Ρήξη», αριθμός φύλλου 99) την περίπτωση του Αλέξανδρου Κοζέβ, ο οποίος, στη δεκαετία του 40, δίδαξε την Φαινομενολογία του Πνεύματος του Χέγκελ με ακροατές που θα άφηναν προσωπικό έργο: τον Μπατάιγ, τον Αρόν, τον Ιππολίτ (που μετέφρασε την Φαινομενολογία μέ τόση δεξιότητα ώστε τελικά ταυτίστηκε μαζί της), τον Λακάν, τον Μπρετόν, τον Μερλώ Ποντύ κλπ. Σημειωτέον οτι κάποιος Γερμανός τόνισε οτι τα σχόλια του Ιππολύτ στη Φαινομενολογία επέτρεψαν στους Γερμανούς να διαβάσουν με μεγαλύτερη βαθύτητα το έργο του Φιλοσόφου.
Για να υπάρξει Αυτο-συνείδηση θα πρέπει η επιθυμία να απευθύνεται οχι σε ένα φυσικό αντικείμενο, αλλά σε κάτι που υπερβαίνει την δεδομένη πραγματικότητα. Με άλλα λόγια αυτο που υπερβαίνει τη δεδομένη πραγματικότητα είναι η ίδια η Επιθυμία. Οντως, αποκαλύπτοντας ένα κενό της Επιθυμίας, παρουσία της απουσίας κάποιας πραγματικότητας, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό απο το επιθυμητό πράγμα. Οπότε έχουμε την εξής κατάσταση : το Εγώ τρέφεται απο επιθυμίες, όντας το ίδιο επιθυμία, δημιουργημένο με άλλα λόγια απο την ικανοποίηση της επιθυμίας του.
Η ανθρωπολογική επιθυμία διαφέρει ριζικά απο την ζωική επιθυμία διότι δεν απευθύνεται σε ένα πραγματικό αντικείμενο αλλά σε μιαν άλλη Επιθυμία. Με ένα λόγο : ετσι στη σχέση μεταξύ ανδρός και γυναικός, για παράδειγμα, η Επιθυμία είναι ανθρώπινη όχι όταν επιθυμεί το κορμί, αλλά την νεπιθυμία της γυναίκας. Ετσι, ένα πράγμα άχρηστο απο βιολογική σκοπιά (πχ. η σημαία του αντιπάλου) μπορεί να εμπνεύσει επιθυμία έπειδή γίνεται αντικείμενο άλλων επιθυμιών. Πρόκειται για μια επιθυμία που είναι μια ανθρώπινη επιθυμία, και η ανθρώπινη πραγματικότητα (διαφορετική απο την ζωική πραγματικότητα). Συμπέρασμα;η ανθρώπινη ιστορία είναι η ιστορία των επιθυμούμενων επιθυμιών. Με άλλα λόγια, πάσα ανθρώπινη επιθυμία, ανθρωπογενή, γενεσιουργό της Αυτοσυνείδησης και της ανθρώπινης πραγματικότητας, τελικά είναι λειτουργία επιθυμίας για «αναγνώριση». Οπότε ο κίνδυνος της ζωήςδια του οποίου επαληθεύεται η ανθρώπινη κατάσταση, είναι ένας κίνδυνος σχετικά με μια παρόμοια επιθυμία.
Ο Κοζέβ σκηνοθετεί έναν άγωνα μέχρι θανάτου για καθαρό κύρος. Κατά συνέπεια, εκ γεννετής ο άνθρωπος είναι είτε Κύριος είτε σκλάβος. Αρα η ιστορική διαλεκτική δεν είναι κάτι άλλο απο τη διαλεκτική του Κύριου και του σκλάβου. Με άλλα λόγια, δεν είναι μονάχα ο Κύριος που βλέπει στον Αλλον τον σκλάβο του, αλλά και ο Αλλος αυτοθεωρείται ως σκλάβος.
Σημείωση: Τον Κωστή Παπαγιώργη τον διαβάζω παραπάνω από είκοσι χρόνια, τον ευχαριστώ θερμά για τα σχόλια του.-Σ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου