Υπάρχει ελευθερία χωρίς όρια;

Μάης 1968-Μάης 2018 και πολύ κουβέντα γίνεται μέσα από τις εφημερίδες και το διαδίκτυο. Η μανιακή πρόταση της επιθυμίας έναντι της πραγματικότητας προϋπέθετε ανθρώπους που οι ίδιοι είχαν λύσει το βιοτικό τους πρόβλημα ή το είχαν λύσει άλλοι για αυτούς. Το νόημα που είχαν συνθήματα όπως "απαγορεύεται το απαγορεύεται" ήταν ότι επιθυμώ είναι ορθό και όχι μόνο είναι ορθό αλλά θα πρέπει να πραγματοποιηθεί. Δεν τίθεται διόλου το Εγώ έναντι του Εσύ. Διότι η επιθυμία του Εγώ τοποθετείται ως ανώτερος αν όχι ο μοναδικός δεοντολογικά κανόνας Είναι βέβαιο ότι στα πλαίσια αυτά δεν μπορεί να υπάρξει ούτε κοινότητα, ούτε κοινωνία αλλά τελικά ούτε άτομο. Η ελευθερία μπορεί να υπάρξει εκεί που υπάρχουν όρια. Αρκεί τα όρια να καθορίζονται από μας τους ίδιους ώστε από την ετερονομία να περνάμε στην αυτονομία. Βεβαίως στις κοινωνίες που δεν κυριαρχεί ο τύραννος ποτέ δεν μπορεί να είναι απόλυτα διακριτές η αυτονομία και η ετερονομία. Μακάρι να επικρατούν διαδικασίες που οδηγούν στην αυτονομία, αλλά όμως δεν πρόκειται ποτέ να πάψει να υπάρχει ούτε η εξουσία, ούτε η ετερονομία. Όμως τα ηδονιστικά συνθήματα του Μάη του 68 όχι μόνο δεν προκάλεσαν κάποιο ρήγμα, όπως τότε γραφόταν και διακηρυσσόταν επίμονα, αλλά αποτέλεσαν πολύτιμο υλικό καθώς περάσαμε από τον αστικό πολιτισμό στην μαζικοδημοκρατία και τα έλλογα στοιχεία αντικαθίστανται από ανορθολογικά-ηδονιστικά πρότυπα. Μάλιστα ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος προϋποθέτει την κατάργηση κάθε είδους ταυτότητας είτε αυτή είναι ταυτότητα, εθνική, ή ταξική, ή φύλου. Η δημιουργία του παγκόσμιου χυλού προϋποθέτει την ύπαρξη ενός πολιτιστικού "φιλελευθερισμού" που έχει αριστερή προέλευση ή πρόσημο. Γι αυτό και οι Κλίντον, Ολάντ και Τσίπρας είναι αυτοί που σε πολιτικό επίπεδο εκπροσωπούν την πιο ακραία εκδοχή παγκοσμιοποίησης, ακόμη και αν σε κάποιες περιπτώσεις επικαλούνταν το αντίθετο. Αλλά και πολιτικοί απόγονοι του Μάη του 68, όπως ο Ντανιέλ Κόν Μπεντίτ, αφού έκαναν ένα σύντομο σταθμό στην οικολογία, πολιτικά εκπροσωπούν αυτή την ηδονιστική μαζικοδημοκρατία, που μπροστά της ο παραδοσιακός αστισμός μοιάζει εξαιρετικά συνετός και μετριοπαθής..