Μέχρι σήμερα πίστευα ότι ζούμε σε ένα κόσμο που επικρατούν οι εθνικοί ανταγωνισμοί,ότι τα μικρά και μεγαλύτερα εθνικά κράτη διαγωνίζονται στην άντληση του μεγαλύτερου οφέλους για τους λαούς τους ή και τις κυρίαρχες ελίτ τους. Νόμιζα επίσης ότι μετά τον κατακερματισμό παλαιών πολυεθνικών κρατών όπως η ΕΣΣΔ, η Γιουγκοσλαβία, η Τσεχοσλοβακία δημιουργήθηκαν νέα εθνικά κράτη που διεκδικούν με πειστικό τρόπο να λάβουν την θέση που τους αναλογεί μέσα στην διεθνή κοινότητα. Αλλά και λαοί που δεν έχουν το δικό τους εθνικό κράτος, όπως οι Κούρδοι, το διεκδικούν με πολλές θυσίες και επιχειρώντας να εκμεταλλευθούν τις διεθνείς ισορροπίες. Αυτά μέχρι που διάβασα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ,20.5.2018, το άρθρο του Νίκου Μαρατζίδη που υποστηρίζει " το έθνος-κράτος αργοπεθαίνει, για την ακρίβεια σαπίζει, μέσα στον κόσμο που ξεπηδά άναρχα...Ο θάνατος του έθνους-κράτους δεν σημαίνει τον θάνατο της πολιτικής. Σηματοδοτεί όμως τον θάνατο της ξεπερασμένης εθνικής πολιτικής...Καθώς το άκαμπτο μονοπώλιο του έθνους-κράτους στην πολιτική ζωή καθίσταται ολοένα και πιο αδύναμοι τα έθνη πρέπει να αναζητήσουν τη λύση στην ένταξή τους σε μεγαλύτερες συστάδες σταθερών δημοκρατικών δομών...Σε αυτόν τον νέο κόσμο χρειάζεται να μάθουμε να σκεφτόμαστε με νέους όρους, εγκαταλείποντας ξεπερασμένες αντιπαραθέσεις γύρω από ένα νεκρό σώμα". Πρόκειται για ένα λόγο που συγχέει την πραγματικότητα με τις προσδοκίες του συγγραφέα, την εσχατολογία με ότι συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο. Φοβούμαι ότι ο εθνομηδενισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο της πολιτικής αφέλειας. Διότι οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Τουρκία, το Ιράν,η Γερμανία, η Γαλλία, η Ελλάδα για παράδειγμα δεν πρόκειται να αυτοκαταργηθούν ως εθνικά κράτη επειδή αυτό είναι προσδοκία συγγραφέων όπως είναι ο Μαραντζίδης. Αλλά και στα πλαίσια της Ε.Ε δεν έπαψαν οι εθνικοί ανταγωνισμοί να έχουν ένα πρωταρχικό ρόλο. Άλλωστε όσο η Ε.Ε. δεν έχει ενιαία εξωτερική πολιτική, ενιαία δημοσιονομική πολιτική , ενιαίο στρατό δεν μπορούμε σοβαρά να ισχυριζόμαστε ότι υποκατέστησε τα εθνικά κράτη. Ένας εξαιρετικός Έλληνας στοχαστής ο Γ.Θεοτοκάς και ένας διαπρεπής ιστορικός ο Άντονυ Σμίθ πίστευαν ότι σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα έπρεπε, ούτε ήταν αναγκαίο να απολεσθούν τα ιδιαίτερα εθνικά χαρακτηριστικά. Οι απόψεις του Μαραντζίδη όπως αποκαλύπτουν στον επίλογο τους, λέγονται για να υποστηρίξουν ότι τελικά η όποια λύση με την FYROM (ακόμη και αν η ονομασία έχει αλυτρωτικό νόημα) δεν έχει καμία σημασία αφού άλλο και αλλού είναι το διακύβευμα: στην δημιουργία μια υπερκρατικής ευρωπαϊκής αρχής . Ας προσέξουμε όμως : Την ονομασία "Μακεδονία του Ίλιντεν" απέρριψαν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης αλλά και προσωπικότητες που έχουν αρθρογραφήσει υπέρ λύσης με το γειτονικό κράτος. Όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος , η Ν.Μπακογιάννη, ο Θ.Σκυλακάκης, δημοσιογράφοι όπως ο Α.Καρακούσης και ο Γ.Πρετεντέρης που την θεώρησαν ως την χειρότερη δυνατή επιλογή. Ο μόνος που μάλλον δεν είναι αντίθετος είναι ο Σ.Θεοδωράκης του "Ποταμιού", ή ο Σ.Κασιμάτης και ο Β.Νέδας της "Καθημερινής".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου