Ο Κ.Πόππερ θεωρούσε αναγκαία την έλλογη παρέμβαση του κράτους στην οικονομία, όπως πίστευε ότι ελευθερία δίχως όρια και κανόνες δεν μπορεί να υπάρξει. Το γεγονός αυτό τον φέρνει κοντά στον δημοκρατικό σοσιαλισμό παρά στις εξαλλοσύνες του νεοφιλελευθερισμού και του ιδρύματος Σόρος που τον οικειοποιείται Γράφει : " η ελευθερία, όπως είδαμε, αυτοκαταλύεται, αν είναι απεριόριστη.Η απεριόριστη ελευθερία σημαίνει ότι ένας δυνατός άνθρωπος είναι ελεύθερος να τρομοκρατήσει έναν αδύναμο και να του αποστερήσει βίαια την ελευθερία του. Αυτός είναι ο λόγος που απαιτούμε να περιορίζει το κράτος ως ένα ορισμένο βαθμό την ελευθερία, έτσι που η ελευθερία του καθενός να προστατεύεται από το νόμο. Κανείς δεν θα έπρεπε να είναι στο έλεος άλλων, παρά θα' πρεπε όλοι να έχουν ένα δικαίωμα να προστατεύονται από το κράτος(Κ.Πόππερ, Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της, τόμος ΙΙ, μετάφραση Ε.Παπαδάκη, εκδόσεις Δωδώνη,1982, σελ.185).
Η οικονομική ελευθερία του αχαλίνωτου καπιταλισμού δείχνει ότι μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες: "κάτω από παρόμοιες συνθήκες, η απεριόριστη οικονομική ελευθερία μπορεί να είναι στον ίδιο ακριβώς βαθμό αυτοκαταλυτική όσο και η απεριόριστη φυσική ελευθερία και η οικονομική δύναμη σχεδόν τόσο επικίνδυνη όσο και η φυσική βία. γιατί εκείνοι που κατέχουν ένα πλεόνασμα τροφής μπορούν να εξαναγκάσουν αυτούς που λιμοκτονούν σε μια "ελεύθερα" αποδεκτή δουλεία χωρίς να χρησιμοποιήσουν βία. Και με το δεδομένο ότι το κράτος περιορίζει τη δραστηριότητα του απλά στην καταστολή της βίας (και στην προστασία της ιδιοκτησίας), μια οικονομικά ισχυρή μειονότητα, μπορεί μ΄ αυτό τον τρόπο να εκμεταλλεύεται μια οικονομικά αδύναμη πλειονότητα. Αν αυτή η ανάλυση είναι σωστή, τότε είναι σαφής ο χαρακτήρας της θεραπείας. Πρέπει να είναι μια πολιτική θεραπεία -όμοια μ' αυτήν που χρησιμοποιούμε κατά της φυσικής βίας. Πρέπει να κατασκευάσουμε κοινωνικούς θεσμούς, ενισχυμένους με τη δύναμη του κράτους, για την προστασία των οικονομικά ανίσχυρων από τους οικονομικά ισχυρούς. Το κράτος πρέπει να μεριμνά ώστε κανείς να μη συνάπτει μια άδικη συμφωνία από φόβο μπροστά στην πείνα ή την οικονομική κατάρρευση. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλειφθεί η αρχή της μη παρέμβασης -αρχή ενός ανεξέλεγκτου οικονομικού συστήματος. αν θέλουμε να διασφαλιστεί η ελευθερία, τότε πρέπει να απαιτήσουμε η πολιτική της απεριόριστης οικονομικής ελευθερίας να αντικατασταθεί από τη σχεδιασμένη οικονομική παρέμβαση του κράτους. Πρέπει να απαιτήσουμε ο αχαλίνωτος καπιταλισμός να παραχωρήσει τη θέση του σε έναν οικονομικό παρεμβατισμό"(ό.π.σελ.185,186). Σε ένα άλλο σημείο του έργου του θα τον ονομάσει δημοκρατικό παρεμβατισμό(ό.π. σελ. 276).
Άλλη μια επισήμανση του έχει ενδιαφέρον. Η σύγκρουση ανάμεσα σε ορθολογισμό και μυστικισμό έχει κάποτε εθνική θεμελίωση και προέλευση. Γράφει "ανοιχτή σύγκρουση ανάμεσα στον ορθολογισμό και τον ανορθολογισμό ξέσπασε για πρώτη φορά κατά το Μεσαίωνα, με τη μορφή της αντιπαράθεσης ανάμεσα στο σχολαστικισμό και το μυστικισμό.(Δεν στερείται ίσως ενδιαφέροντος το γεγονός ότι ορθολογισμός άνθισε στις πρώην ρωμαϊκές επαρχίες, ενώ άνθρωποι που κατάγονταν από "βαρβαρικές" χώρες υπήρξαν εξέχοντες ανάμεσα στους μυστικιστές)" (σελ.338). Πράγματι στις γερμανικές χώρες εμφανίστηκαν οι μυστικιστές ,ο Μάιστερ Εκχαρτ και ο Γιάκομπ Μπέμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου