Στις 15.5.1972, ο Γιάννης Ρίτσος,στην Αθήνα, γράφει μια επιστολή στην Χρύσα Προκοπάκη για την ποίησή του. Δημοσιεύθηκε στη "Νέα Εστία", Χριστούγεννα 1991, τεύχος 1547 στις σελ. 98 -102. Αποκαλύπτει ότι γράφοντας τον "Αποχαιρετισμό" είχε αισθανθεί την ίδια συγκίνηση που αισθάνθηκε όταν έγραφε τον "Επιτάφιο".Γράφει μεταξύ άλλων: " Σκέψου τι θάταν ο "Επιτάφιος" χωρίς το δεκαπεντασύλλαβο, χωρίς τα ομοιοκατάληκτα δίστιχα. Ο Αυξεντίου δεν κατάφερε να εκταθεί πολύ πριν απ' το χρόνο του, ούτε να ταυτιστεί εσωτερικά (ή στην αίσθηση του ακροατή) μ' έναν Προμηθέα ή μ' έναν Χριστό, παρ' ότι και τους δυό "στοιχειωδώς" τους αναφέρει και μάλιστα τον πρώτο με τη χαριτωμένη άγνοια ενός σωφέρ (που μόλις την ώρα του θανάτου του μαθαίνει τη ζωή του) λέγοντας πως το όρνεο τούτρωγε τα μάτια (κι όχι το σηκώτι -θαρρώ κανείς δεν πρόσεξε τούτη τη χαρακτηριστική, τραγική λεπτομέρεια).Θυμάμαι, πως γράφοντας τον "Αποχαιρετισμό" έκλαιγα σαν παιδί όπως όταν έγραφα και τον "Επιτάφιο" ( στον Αυξεντίου υπάρχουν "ολόσωμα" τα προσωπικά μου βιώματα.της Μακρονήσου). Μα τώρα έχω φτάσει να πιστεύω, όπως σου τα ξανάπα, πως η αληθινή ποίηση αποκλείει τα δάκρυα και τα χειροκροτήματα.. Όμως τα δάκρυα και τα χειροκροτήματα είναι αυτά που εξασφαλίζουν τη δόξα στους ποιητές"(σελ.100).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου