Ν.Μαραντζίδης: μιά σκέψη που εναποθέτει την Ελλάδα στην μεγαθυμία του Ερντογάν

Στην "Καθημερινής" της Κυριακής 1.11.2020 περιέχεται το άρθρο του Ν.Μαραντζίδη με τον τίτλο "Καινά δαιμόνια στη γη του Θουκυδίδη". Η αναφορά στον περίφημο διάλογο Αθηναίων-Μηλίων που μας μεταφέρει ο Θουκυδίδης και η σχέση Δικαίου και Ισχύος μένει χωρίς συνέχεια και δίχως να βγάλει τα ανάλογα συμπεράσματα. Προφανώς δεν κάμφθηκε από τις απαντήσεις που του δόθηκαν από πολλές πλευρές στην πρόταση του για "Φιλανδοποίηση" της χώρας μας στην Τουρκία .Επανέρχεται με τον ίδιο μονότονο τρόπο και προτείνει ως λύση να "διαμορφώσουμε ένα πλαίσιο οικονομικής συνεργασίας με την Τουρκία που να λειτουργεί ως εμπόδιο στην ένταση". Όπως θα δούμε οι σκέψεις του δεν έχουν καμία λογική τεκμηρίωση, λαμβάνουν τις επιθυμίες του ως πραγματικότητα, ενώ οδηγούν τελικά στην παράδοση μας στον Ερντογάν χωρίς μάλιστα να χρειαστούν διαπραγματεύσεις.

Απαντούμε λοιπόν:

α. το εμπόριο ποτέ δεν αντικατέστησε τον πόλεμο και οι οικονομικές σχέσεις μεταξύ των κρατών δεν είναι σε θέση να υποκαταστήσουν τις γεωπολιτικές φιλοδοξίες τους.

β. στο παρελθόν η χώρα μας κρύφτηκε από την πραγματικότητα με την άποψη ότι ο υποτιθέμενος εκδημοκρατισμός και εξευρωπαίσμός της Τουρκίας θα την εξημέρωνε. Βεβαίως ούτε το ένα ούτε το άλλο συνέβη, αλλά ακόμη και αν αυτά είχαν επιτευχθεί τίποτε δεν εγγυόταν ότι αυτή θα έπαυε να έχει επεκτατικές διαθέσεις. Η Τουρκία παρόλα αυτά απομακρύνεται διαρκώς από την Ευρώπη(παρότι επιθυμεί τα χρήματά και τις επενδύσεις της) και τρέφει ευρασιατικά σχέδια που την φέρνουν εγγύτερα στη Ρωσία (παρότι οι σχέσεις τους για πολλούς λόγους λόγους δεν θα είναι πάντα ανέφελες).Με την τελευταία έχουν ένα σημαντικό κοινό συμφέρον, να μην δημιουργηθεί ποτέ ο East Med που μειώνει την εξάρτηση της Ευρώπης από το ρώσικο πετρέλαιο και φυσικό αέριο.

γ Η Τουρκία, με την βοήθεια του Κατάρ, επιχειρεί να ανασυστήσει το χαλιφάτο και να ηγηθεί του σουνιτικού ισλάμ. Συγχρόνως απλώνει τις γεωπολιτικές της φιλοδοξίες για κυριαρχία από Ασία ως την Ανατολική Μεσόγειο και την Αφρική. Φυσικά ενισχύει τους εξοπλισμούς της αλλά και χρησιμοποιεί ως πρόσθετο όπλο το ριζοσπαστικό ισλάμ και τον τζιχαντισμό.

δ. Όταν λοιπόν διαθέτει εκατοντάδες drones δηλαδή μη επανδρωμένα αεροσκάφη που μπορούν να προκαλέσουν τεράστια προβλήματα στην άμυνά μας (όπως συμβαίνει σήμερα στον πόλεμο Αρμενίων Αζέρων) η χώρα μας σύμφωνα με την επιχειρηματολογία του Μαραντζίδη θα πρέπει να παραμείνει αμέριμνη και να παρακολουθεί το μοιραίο που θα της συμβεί και για το οποίο ο ίδιος μάλλον προσδοκά.

ε. Συνεπώς η σχέση ισχύος μεταξύ των δύο χωρών θα είναι αυτή που θα καθορίσει το μέλλον τους. Μια αδύνατη Ελλάδα, με ανεπαρκείς ένοπλες δυνάμεις, με ανύπαρκτο φρόνημα αντίστασης ή θα οδηγηθεί σε ήττα μετά από πόλεμο ή θα οδηγηθεί σε ήττα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Η ενίσχυση της ένοπλης ισχύος μας και των διεθνών συμμαχιών μας είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να αντισταθούμε στα επεκτατικά σχέδια του νέου οθωμανισμού και του ισλαμοφασισμού.

στ. Διαφορετικά κινδυνεύουμε να βρεθούμε από την Ευρώπη σε μια επαρχία της ισλαμικής Τουρκίας με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την ελευθερία μας , την αξιοπρέπειά μας, τον τρόπο ζωής μας.

ζ. Το Ισραήλ όπως και η Ελβετία είναι δύο επιτυχημένα παραδείγματα πως δύο ολιγάριθμα πληθυσμιακά έθνη, χάρις την ισχύ των ενόπλων δυνάμεων τους και των οικονομιών τους μπορούν και αντιστέκονται σε υπέρτερες πληθυσμιακά χώρες. Άλλωστε και στην ελληνοτουρκική σχέση οι αριθμοί ποτέ δεν ευνόησαν την χώρα μας. Παρόλα αυτά καταφέραμε με την επανάσταση του 1821 να ξεκινήσουμε την διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας και έκτοτε να αντιστεκόμαστε με επιτυχία.

Αν ο Μαραντζίδης ενδιαφερόταν να προτείνει σοβαρές λύσεις για την χώρα μας θα έπρεπε να λάβει υπόψην του το έργο του Π.Κονδύλη αλλά και την διεθνή βιβλιογραφία που καταλήγει ότι η Τουρκία είναι μια αναθεωρητική δύναμη, που οι φιλοδοξίες της είναι αφετηρία τεραστίων προβλημάτων για όλη την Μεσόγειο . Συνεπώς οι "διερευνητικές επαφές" , οι διαπραγματεύσεις με την Τουρκία μπορούν να τελεσφορήσουν μόνο αν αυτή γνωρίζει ότι απέναντι της βρίσκεται ένα σοβαρό κράτος με ισχυρή άμυνά, παραγωγική οικονομία και αξιόπιστες διεθνείς συμμαχίες.