Ο Γιώργος Κοτζιούλας στην σύντομη και βασανισμένη ζωή του δημιούργησε ένα σημαντικό έργο που αποτελείται από ποίηση, από πεζά, από δοκίμια και μεταφράσεις. Είναι απορίας άξιο από που αντλούσε δυνάμεις ώστε η πενία και οι αρρώστιες δεν στάθηκαν εμπόδια σε αυτόν αλλά πηγή έμπνευσης και δημιουργίας.
Ο υιός του Κώστας Κοτζιούλας τα τελευταία χρόνια έχει αναλάβει να εκδώσει το έργο του, που είχε εξαντληθεί εδώ και χρόνια ή δεν είχε δημοσιευθεί διόλου.
Σε αυτό το έργο, όπως και στα υπόλοιπα, είναι ισχυρή η παρουσία των προσωπικών στοιχείων και η εικονογράφηση γεγονότων που ή έλαβε μέρος ή παρακολούθησε από κοντά την εξέλιξή τους. Περιγράφεται η δημιουργία των πρώτων αντάρτικων ομάδων στην Ήπειρο και ειδικότερα στο χωριά του, την Πλατανούσα. Χαρακτηριστικό της γραφής του είναι η ηπιότητα και η έλλειψη εμπάθειας.
Όπως γράφει στον πρόλογο ο Κώστας Κοτζιούλας «ένα σημαντικό έργο του πατέρα μου φέρνει στο φως άγνωστες ή λιγότερο γνωστές στιγμές της Εθνικής μας Αντίστασης ενάντια στους κατακτητές το 1943. Αποτελεί με την έννοια αυτή χρονικό μνήμης του αγωνιζόμενου ελληνικού έθνους και τιμής στο λαό»(σελ.8).
Το έργο ο Γ.Κοτζιούλας το αφιερώνει «στον Αριστείδη του Παπανικόλα, τον πατριώτη και ιδεολόγο»(σελ.41). Σε αυτόν εμπιστεύθηκε τα χειρόγραφά του, είχε τρία παιδιά αντάρτες και όπως αλλού γράφει ήταν «παλιός οπλαρχηγός στη Βόρειο Ήπειρο, πολέμησε στα νιάτα του με αγνό πατριωτισμό. Η πατρίδα δεν του έδωσε καμιά υλική αμοιβή, γιατί ο ίδιος δεν πήγε ζητώντας σαν τους άλλους»(σελ.194).
Χαρακτηριστικό της γλώσσας είναι η ζωντάνια, η αφομοίωση της ηπειρώτικής παράδοσης, με πολλούς ιδιωματισμούς και το πλάσιμο συχνά νέων λέξεων και εκφράσεων όπως τα «τα δέντρα σταζοβολούν, όλος ο τόπος είναι μουσκεμένος»(σελ.43). Οι αντάρτες είναι απλοί άνθρωποι της αγροτικής υπαίθρου, που συνεχίζουν την παράδοση του ’21 αλλά και την πιο πρόσφατη αφού πολλοί από αυτούς είχαν συμμετάσχει στον αγώνα για την απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου. Βεβαίως συχνά πέφτουν σε αντιφάσεις και κάποιες φορές χωρίς πολλές δυσκολίες περνούν από την μια αντιστασιακή οργάνωση στην άλλη. Όμως φαίνεται ότι βγαίνουν σαν τα λιθάρια κατευθείαν από την ηπειρώτικη γη και παράδοση. Είναι χαρακτηριστικό ότι ανάμεσα στα θέματα που εξέταζαν τα λαϊκά δικαστήρια ήταν για ένα νέο που συνήψε ερωτικές σχέσεις και στην συνέχεια αρνήθηκε να παντρευτεί το κορίτσι του.
Το ποίημα του Γ.Κοτζιούλα «Πρωτοχρονιά μ’ αντάρτες» που περιλαμβάνεται και αυτό είναι χαρακτηριστικό της εθνικής σημασίας που απέδιδε στο αντάρτικο:
«Πρωτοχρονιά μ’ αντάρτες- αι, τι είναι και τούτο πάλι!
Σαν τι, θιαμαίνομαι και λέω, το έτος το νέο θα βγάλει;
Τρεμούλα μ’ έπιασε ιερή κι έσφιξε η γνώμη αντρίκεια:
την κλεφτουριά θυμήθηκα μ’ όλα τ’ αρματολίκια!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου