Ένας από τους Άγγλους που προσελκύστηκε από τον ελληνικό πολιτισμό και προσηλυτίστηκε τελικά σε αυτόν, υπήρξε ο Φίλιππος Σέρραρντ (1922-1995). Υπήρξε διευθυντής της Βρεταννικής Αρχαιολογικής Σχολής το διάστημα 1951-1952 και 1958-1962. Γνωρίστηκε με τον Γ.Σεφέρη, είχε συχνή επικοινωνία μαζί του και μετάφρασε στα αγγλικά ποιήματά του σε συνεργασία με τον Ε.Κήλυ. Βαπτίστηκε ορθόδοξος και τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στις Λίμνες της Εύβοιας. Μία από τις τελευταίες του εμφανίσεις έκανε στο Αετοπούλειο πολιτιστικό κέντρο Χαλανδρίου σε εκδήλωση προς τιμή του Ζήσιμου Λορεντζάτου. Στις 9 Ιουλίου σε αφιέρωμα της Καθημερινή στον Φίλιππο Σέρραρντ έγραψαν οι: Λάμπρος Καμπερίδης, αρχιμανδρίτης Α.Π.Κουμάντος, Μάριος Μπέζγος, Πήτερ Μακρίντζ (Peter Macridge), Φώτης Τερζάκης,
Το βιβλίο του Φ.Σέρραρντ "Δοκίμια για το Νέο Ελληνισμό" κυκλοφόρησε το 1971 από τις εκδόσεις Αθηνά. Αναφέρεται στην ιδέα του ελληνικού έθνους, στην νέα ελληνική λογοτεχνία, στον στρατηγό Μακρυγιάννη, στην ποίηση του Έλιοτ και του Σεφέρη, στον Άγγελο Σικελιανό, και στην εκκλησία-κράτος και στον ελληνικό αγώνα ανεξαρτησίας. Προλόγισαν ο Χ.Γιανναράς και ο Δ.Κουτρουμπής, μετάφρασαν οι Ν.Γκάτσος, Τ.Ζαννής, Λ.Κάσδαγλη, Ν.Κουρούκλη, Δ.Κωνσταντίνου- Χριστοδούλου,Σοφία Σκοπετέα.
Γράφει στο δοκίμιο για τον Στρατηγό Μακρυγιάννη:
" Ο αληθινός πατριωτισμός είναι σαν ένας έρωτας -μια έκφραση Έρωτα. . Η πατρίδα είναι σαν ένα αγαπημένο πρόσωπο, μέσα από το οποίο ο άνθρωπος ζητάει να έρθει σε επαφή με το βαθύτερο στοιχείο της φύσης του. Η πατρίδα αντιστοιχεί με το Ewigweibliche του Goethe και μέσα από αυτήν ο άνθρωπος ικανοποιεί τη λαχτάρα για αυτοπραγμάτωση, που βρίσκεται στις ρίζες κάθε ανθρώπινης ψυχής"(σελ.147).
Και συνεχίζει: "Άνδρες όπως ο Μακρυγιάννης μας κάνουν εντύπωση, όχι με μια μόνο πλευρά του εαυτού τους -για τις διανοητικές τους ικανότητες ή για το επίπεδο παιδείας τους ή για την τεχνική τους επιδεξιότητα ή και το πλήθος των γνώσεων τους. Μας κάνουν εντύπωση με τη συνολική τους παρουσία, με το ιδανικό της πληρότητας που ενσαρκώνουν. Ηρωϊκός μαχητής, σοφός από ένστικτο, συγγραφέας, οραματιστής και τελικά μάρτυρας - όλα αυτά: ο Μακρυγιάννης. Όπως ο Δον Κιχώτης, που είχε επίσης το θάρρος να διακηρύξει και να εφαρμόσει το ιδανικό του σε πείσμα κάθε υλικής πραγματικότητας, έχει γίνει για την Ισπανία σύμβολο του πιο ευγενικού στοιχείου της φύσης της, έτσι και ο Μακρυγιάννης μπορεί να γίνει παρόμοιο σύμβολο για την Ελλάδα. Και τέτοια σύμβολα δεν μένουν απλώς εθνικά, παρά γίνονται οικουμενικά, γιατί έχουν τη δύναμη να κεντρίζουν και να πλουτίζουν την καρδιά και το νου του ανθρώπου"(σελ.165).
Όμως ο Φ.Σέρραρντ επαναλαμβάνει την λανθασμένη ερμηνεία του Χ.Γιανναρά και του Ζ.Λορεντζάτου που αντιπαραθέτουν τον Μακρυγιάννη και το σύνολο σχεδόν των αγωνιστών πρώτα στον Α.Κοραή που σύμφωνα με αυτούς ανιπροσωπεύει το αστικό εθνικό πνεύμα και τα δημοκρατικά - αστικά δικαιώματα και δεύτερο στον Ι.Καποδίστρια. Το αντιθετικό αυτό σχήμα είναι ανυπόστατο και απαντήθηκε επιτυχώς από πολλούς όπως ο Αλέξανδρος Παπαδερός. Ο Α.Κοραής όπως ο Μακρυγιάννης, ο Κολοκοτρώνης επιδίωκαν το ίδιο: την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού και την δημιουργία του ελεύθερου ελληνικού κράτους. Για την συνταγματική δημοκρατία που ο Κοραής επιχειρηματολόγησε θεωρητικά , ο Μακρυγιάννης την υπερασπίστηκε με τους αγώνες του με αποκορύφωμα το κίνημα της 3ης Σεπτεμβρίου. Ο Ι.Καποδίστριας δεν ήταν διόλου ξένος προς το πνεύμα του κοινοτισμού, που μάλιστα πίστευε ότι δεν ήταν απαραίτητα σε διάσταση με το νεωτερικό κράτος . Για αυτό εφάρμοσε πολύ πρωτοποριακά το πνεύμα της άμεσης δημοκρατίας στην Ελβετία όταν κλήθηκε να πραγματώσει θεμελιώδεις για αυτήν μεταρρυθμίσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου