Happy Birthday Mr Nimits

Ότι ο Κοτζιάς δεν ήταν ποτέ κανένας σπουδαίος θεωρητικός του μαρξισμού και του λενινισμού μάλλον είναι κοινή παραδοχή. Βεβαίως στα νιάτα του είχε και ένα υποτυπώδες μουστακάκι και αναγνωριζόταν ως θεωρητικός του ΚΚΕ, ένα είδος Έλληνα Σουσλώφ. Μετά την πτώση των ανατολικών καθεστώτων ακολούθησε η διάσπαση του ΚΚΕ οπότε αποχώρησε για να περάσει ένα διάστημα στο ΝΑΡ . Στην συνέχεια τον βρίσκουμε στο υπουργείο Εξωτερικών δίπλα στον Γιώργο Παπανδρέου όπου απέκτησε τις πρώτες διεθνο-πολιτικές εμπειρίες. Κατόπιν μετά το 2009 όταν ο δικομματισμός κατέρρευσε τον βρίσκουμε να εκπροσωπεί την λεγόμενη πατριωτική αριστερά που υποτίθεται ότι ήταν σε διάσταση με τις εθνομηδενιστικές τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρώ ότι ένας σοβαρός πολιτικός σε μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή για την χώρα του θα ήταν εξαιρετικά συγκρατημένος. Αντίθετα αυτός παρουσίασε το θέαμα που είδαμε. Γιατί συνέβη αυτό, γιατί μια υποτίθεται αριστερή ριζοσπαστική κυβέρνηση απεμπολεί πάγια αναγνωρισμένα εθνικά συμφέροντα για να επιταχύνει τον χρόνο που η FYROM θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ; Νομίζω ότι την απάντηση μας την έχει δώσει ο Π.Κονδύλης. Η "εξημερωμένη αριστερά " όπως την ονομάζει παράγει τα ιδεολογήματα της παγκοσμιοποίησης και της αυτοκρατορίας, αποτελεί το οργανικό κομμάτι της, αναλαμβάνει να υλοποιήσει ότι δεν επιτρέπουν να υλοποιήσουν όσοι θεωρούν τα εθνικά κράτη ως ανάχωμα στην ανομία. Πλέον τα μικρά εθνικά κράτη πρέπει να γίνουν αδύναμα προτεκτοράτα και φυσικά θα πληγούν οι συλλογικές ταυτότητες ώστε να υπάρχουν ξεριζωμένα άτομα που εύκολα χειραγωγούνται. Η ειρωνία της ιστορίας είναι πως ότι εμφανίζεται ως αριστερό και ριζοσπαστικό δεν είναι παρά ότι πιο κομφορμιστικό. Όλα αυτά συνυπάρχουν με την αντιδημοκρατική περιφρόνηση του πλήθους. Αυτός είναι ο λόγος ότι το εξαπατούν δίχως όρια και αγνοούν την βούληση του δίχως ενδοιασμούς. Σε αυτό διακρίνονται από τα παραδοσιακότερα κόμματα που υπολόγιζαν ιδιαίτερα το πολιτικό κόστος δηλαδή το τι απήχηση μπορεί να είχαν στον λαό οι αποφάσεις τους. Βεβαίως ακόμη μεγαλύτερη είναι η απόσταση που τους χωρίζει από πολιτικούς σαν τον Ε.Βενιζέλο ο οποίος ευφυώς επιχειρούσε να πείσει τους μεγάλους παίκτες της εποχής του ότι τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με τα συμφέροντα του ελληνισμού και όχι το αντίθετο.

Βασίλη Καραγιάννη:Επιστροφή απο Πρέσπες

Σαν βγεις στον ερχομό εκ των Πρεσπών τα νοχτάρια
γεμάτος περιπέτειες και τριεθνή αγκαθοψάρια
φέρε απ’ τους Ψαράδες πιπέρι για τη φασολάδα
κι από τον Αχίλλειο του Σαμουήλ νερό και χώμα
καθώς θα γυρίζεις τροπαιούχος στην γαλάζια Ελλάδα
που όλοι σε περιμένουν με ανοιχτό το στόμα
να χάψουν ό, τι τους ρίξεις ως χάνοι
ορνιθοκέφαλοι, υδροπεπόνες, χαγάνοι
Αφού ξεπούλησες τόσον φτηνά
"το χαλί, τα ρούχα και το μπρίκι"
και όσα θεωρούσαμε της ιστορίας παντοτινά
κι η Ανω μας στη Βόρειά τους πλέον θα ανήκει
τζακίζοντας τον τσαμπουκά σε κάτι εθνίκες
που τώρα εκατάλαβαν τι σημαίνουν Καρανίκες

Πηγή:http://iparemvasi.blogspot.com/2018/06/blog-post_13.html

Ρόδης Ρούφος: Οι μεταμορφώσεις του Αλάριχου και άλλα δοκίμια, εισαγωγή Ν.Αλιβιζάτος, εκδόσεις βιβλιοπωλείον της Εστίας , Αθήνα 2018.

Η επανέκδοση της συλλογής δοκιμίων του Ρόδη Ρούφου, που κυκλοφόρησαν πρώτη φορά από τον "Ίκαρο" το 1971, ήταν μια ευκαιρία για να τον ξαναθυμηθούμε. Πρόκειται για έναν φωτισμένο αστό συγγραφέα που αν δεν είχε αποδημήσει τόσο πρόωρα σε ηλικία 48 ετών θα είχε λάβει μια σημαντική θέση ανάμεσα σε στοχαστές με παρόμοια κατεύθυνση όπως ο Γ.Θεοτοκάς. Σπούδασε νομικά και κατά την διάρκεια της κατοχής συμμετείχε στις κεντρώες αντιστασιακές φοιτητικές οργανώσεις που εμπνέονταν από το έργο του Ε.Βενιζέλου ή και τον Π.Κανελλόπουλο μαζί με τον Σάκη Πεπονή και άλλους που διακρίθηκαν στον μεταπολεμικό δημόσιο βίο. Βεβαίως ο πιο χαρισματικός και πιο αγαπητός σε όλους υπήρξε αγαπημένος φίλος του, ο Κίτσος Μαλτέζος Μακρυγιάννης ο οποίος δολοφονήθηκε από μέλη του ΕΛΑΣ ο οποίος δεν του συγχώρησε ότι υπήρξε επιφανές μέλος του και το εγκατέλειψε για να προσχωρήσει στις μη αριστερές οργανώσεις. Καρπός αυτών των εμπειριών του υπήρξε το ογκώδες μυθιστόρημα "Το χρονικό μιας σταυροφορίας", το οποίο θα αντιμετωπιστεί θετικά και αρνητικά από την κριτική. Ο Ρ.Ρούφος ακολούθησε καριέρα διπλωμάτη, θα συμπαρασταθεί στον αγώνα της ΕΟΚΑ (υπάρχει μάλιστα φωτογραφία του με τον Γρίβα κάπου στην Κύπρο). Το διάστημα αυτό θα γράψει το μυθιστόρημα "Χάλκινη εποχή" που αποτελεί απάντηση στα "Πικραλέμονα" του Λ.Ντάρελ. Ο τελευταίος ο οποίος είχε ζήσει στην Ελλάδα και είχε αναπτύξει φιλικές σχέσεις με πολλούς Έλληνες στοχαστές κατά την διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου στρατεύθηκε με ιδιαίτερη θέρμη στην αγγλική προπαγάνδα. Θετικά αντιμετωπίστηκε η "Χάλκινη Εποχή" από πολλούς κριτικούς ενώ για παράδειγμα ο Ρένος Αποστολίδης άσκησε ιδιαίτερη σκληρή κριτική (πολλά σχετικά κείμενα υπάρχουν στο αφιέρωμα της "Νέας Εστίας" στον Ρόδη Ρούφο τ.1856/Νοέμβριος 2012). Κατά την διάρκεια της απριλιανής δικτατορίας θα απολυθεί ως αντιφρονών και θα ενεργοποιηθεί στις συλλογικές αντιδικτατορικές δημοσιεύσεις Δεκαοχτώ κείμενα, Νέα Κείμενα, Κείμενα 2). Μαζί με τον Γ.Σεφέρη ενσάρκωσαν τη ηθική συνείδηση της αντίστασης κατά της δικτατορίας. Τα δοκίμια του Ρ.Ρούφου είναι ευφυή, μαρτυρούν μια βαθιά και γόνιμη της εξέλιξης του ελληνικού στοχασμού όσο και της κοινωνικής θεωρίας. Το δοκίμιο για την νεοελληνική συντηρητική ιδεολογία είναι ένα από τα πιο σημαντικά και πιο ενδιαφέροντα που έχουν γραφεί για το θέμα αυτό. Περιγράφει τα λογικά προβλήματα που υπάρχουν σε αυτή την ιδεολογία και πως αυτά αντιμετωπίζονται (αν αντιμετωπίζονται). Καταλήγει δε "από τη Δύση ένα προμηθεϊκό αρχέτυπο, απ' την Ανατολή ένα μεσσιανικό παλεύουν για την ψυχή της ανθρωπότητας. Στη μέση μερικοί Ευρωπαίοι διανοούμενοι προσπαθούν εναγώνια να βρούν τη μέση, συνθετική γραμμή"(σελ.70). Βεβαίως το πιο σημαντικό δοκίμιο είναι οι "Μεταμορφώσεις του Αλάριχου" δηλαδή η αναγέννηση του βαρβαρικού στοιχείου μέσα στον σύγχρονο κόσμο. Η κυριαρχία της τεχνικής είναι από τις όψεις της βαρβαρότητας: " σ' έναν τέτοιο κόσμο ηγεμόνες θα ήταν μια στρατιά τεχνικών με ηλεκτρονικούς εγκεφάλους, κι αυτοί θα οργάνωναν τη ζωή των ανθρώπων σα να' ταν μελισσες. Κι η φυσιογνωμία του τεχνικού, για τον οποίο όλα εκφράζονται και λύνονται,' εξισώσεις, μας είναι γνωστή - κάτι θυμίζει : μα βέβαια, είναι ξανά ο Αλάριχος"(σελ.105).Στο ίδιο δοκίμιο θα καταδικάσει το εμφυλιοπολεμικό κλίμα: "στα κατοχικά κι αμέσως μετακατοχικά χρόνια οι συμφοιτητές μου κι εγώ βριζόμασταν "Βούλγαροι!" ή 'Φασίστες" και τα δύο εξ ίσου ανακριβείς ονομασίες για τους αντιπάλους, φορτωμένες φονικό πάθος (γιατί αν το πάθος ευνοεί την εννοιολογική σύγχυση, αυτή με τη σειρά της τρέφει το πάθος)."(σελ.109,110). Προσπαθώντας να εντοπίσει την εικόνα του Αλάριχου, πιάνει την ευκαιρία για να καταδικάσει την ελληνική κακοδαιμονία:" Ζώντας με το ένα πόδι στην ελληνική διοίκηση και το άλλο στα ελληνικά γράμματα έχω παλιά γνωριμία μαζί του, τον συναντάω διαρκώς μπροστά μου. Τον θυμάμαι να τορπιλίζει κάθε ανορθωτική προσπάθεια, να χτυπάει με λύσσα το δημοτικισμό, το Βενιζέλο, το Συκουτρή. Τον έχω βρει πολιτικό, δημοσιογράφο, κομμουνιστή, χωροφύλακα, υπαρξιστή, ποδοσφαιριστή, καθηγητή πανεπιστημίου, πρωτοποριακό καλλιτέχνη και στέλεχος θρησκευτικών οργανώσεων. Ανήκει σ' όλα τα κόμματα, τα επαγγέλματα, τις ιδεολογίες. Μεταμφιέζεται ακόμα και σε φανατικό ηγέτη των αντιπάλων του, γράφει άρθρα κατά των βαρβάρων, υμνεί τον "ελληνοχριστιανικό" (ή το "λαϊκοδημοκρατικό") πολιτισμό κι είν' έτοιμος να πετσοκόψει όσους διαφωνούν μαζί του, να κάψει τα βιβλία τους. Καμιά φορά πιστεύω, μ' απελπισία, πως έχει την Ελλάδα γι' αγαπημένο τόπο κατοικίας. Έπειτα όμως βλέπω δηλώσεις ενός Αμερικανού γερουσιαστή ή ενός Σοβιετικού ακαδημαϊκού, ένα καινούργιο γαλλικό θεατρικό έργο ή μερικές επιστολές αναγνωστών αγγλικών εφημερίδων, κι ανακουφίζομαι: όχι , ο Αλάριχος δε ζει μονάχα στην Ελλάδα"(σελ.107,108).

Γιώργος Χατζόπουλος- Παναγιώτης Κονδύλης: αξέχαστες στιγμές

Οδός-εβδομαδιαία εφημερίδα της Καστοριάς

ΡΗΞΗ φ.144

Είναι εξαιρετικά ενθαρρυντικό γεγονός ότι υπάρχουν επαρχιακά έντυπα όπως η εβδομαδιαία εφημερίδα της Καστοριάς «Οδός». Διότι σε χαλεπούς καιρούς αποδεικνύεται ότι υπάρχουν στοχαστές που μπορούν να γράφουν αξιόλογα, πρωτότυπα και ενδιαφέροντα κείμενα, αλλά  όμως υπάρχει και ένα κοινό που είναι διατεθειμένο να στηρίξει με πολλούς τρόπους τέτοιου είδους εγχειρήματα.

Εκδότης και διευθυντής είναι ο Παναγιώτης Μπαϊρακτάρης. Κάθε φύλλο διακρίνεται για την αισθητική του  ποιότητα αλλά και την πρωτοτυπία των δοκιμίων που φιλοξενεί. Για παράδειγμα  στις 28 Ιουλίου 2016 κυκλοφόρησε με αφιέρωμα στην Συρία και τίτλο «η ποίησις σώζοι την Συρία». Στο άρθρο «Άραβική Άνοιξη… Χειμώνας στη Συρία» του Νώντα Τσίγκα αναλύονται οι αρνητικές συνέπειες της λεγόμενης αραβικής άνοιξης που μεταξύ των άλλων προκάλεσε ένα μεταναστευτικό κύμα που «χτυπά πλέον απειλητικά την Ευρώπη και συγκλονίζει τα θεμέλια της, απειλώντας σοβαρά την επισφαλή-εύθραυστη ενότητα»(σελ.3). Περιλαμβάνει ποίηση του Μελέαγρου, του Λουκιανού, του Εφραίμ του Σύρου, του Ρωμανού του Μελωδού, του Άγιου Ιωάννη Δαμασκηνού , του Αββά Ισαακ του Σύρου, του Α. Αλ Μααρρι, του Α.Ταμμάμ, του Μ.Α.Μαγούτ, του Νιζάρ Κουλμπάνι, του Καμάλ Αμπού Ντίμπ. Επίσης δοκίμιο του Μαρκέλλου Πιράρ για τον ποιητή Άδωνι (ψευδώνυμο του Άλι Άχμαντ Σαΐντ Έσμπερ, γεννήθηκε το 1930 στη Συρία) καθώς και μετάφραση ποίησης του από τον ίδιο.

Στις 3 Αυγούστου 2017 κυκλοφορεί η «Οδός» με τον τίτλο « ακούω τρέμοντας σιωπή». Πρόκειται  για αφιέρωμα στην ποίηση του Ίωνα Δραγούμη. Η επίκουρη καθηγήτρια του Αριστοτελείου Ιωάννα Ναούμ γράφει το δοκίμιο «Στίχοι σταχτιοί και τριανταφυλλένιοι- τα ποιήματα του Ίωνα Δραγούμη». Ο Νώντας Τσίγκας γράφει το δοκίμιο «και σβήνομαι στο φίλημα- ο ποιητής Ίων Δραγούμης. Στην συνέχεια ακολουθούν εξήντα τρία ποιήματα του Ι.Δραγούμη που γράφτηκαν στο διάστημα 1899-1905. Επίσης δημοσιεύονται επιστολές του Κ.Καβάφη και του Ά.Σικελιανού προς τον Ι.Δραγούμη.

Ο Ν.Τσίγκας είναι ο βασικός συντελεστής της δημοσίευσης για πρώτη φορά άγνωστων ημερολογιακών σελίδων του Ι.Δραγούμη που περιλαμβάνουν το διάστημα 1903-1908. Πρόκειται για πολύτιμη προσφορά για όσους ενδιαφέρονται να μελετήσουν σε βάθος και με εγκυρότητα  όλες τις πλευρές του δραγουμικού έργου. Για παράδειγμα στις 18.1.2018 δημοσιεύεται μέρος του δραγουμικού ημερολογίου του 1903 με τον τίτλο «Το τέλος της εκδρομής στην Μακεδονία». Στις 22.2.2018 το αφιέρωμα έχει τίτλο «η αγάπη έθρεψε τη ζωή μου», που συνεχίστηκε στις 8.3.2018. Στις 22.3.2018 δημοσιεύεται επιστολή του Ίωνα στον πατέρα του Στέφανο Δραγούμη.   Στις 26.4.2018 το αφιέρωμα έχει τον τίτλο «έτσι έπρεπε να είναι το Μελένικο». Ο Νίκος Δήμου έχει μεταφράσει όλα τα κείμενα του Δραγούμη που έχουν γραφεί στα γαλλικά.

Ο Νώντας Τσίγκας, βασικός συντελεστής του αφιερώματος στον Ι.Δραγούμη  γεννήθηκε στο Βογατσικό –πατρίδα της οικογένειας Δραγούμη, ζει στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται ως γιατρός νευρολόγος. Είναι  δραστήριος συγγραφέας μας έχει προσφέρει ήδη ένα σημαντικό έργο. Διατηρεί το blog  «χαρτοκόπτης» στο οποίο έχει κάνει αρκετές παρεμβάσεις ο Νίκος Δήμου, στις οποίες αποτιμά θετικά το έργο του Ίωνα Δραγούμη. Ο Ν.Τσίγκας έχει εκδώσει τα έργα: Ου Απάν’ κι ου Κάτ’ ου Κόσμους (Ιστουρία φόβια αλλά καν’ πένθιμ’) 2009, (σειρά κειμένων, σχετικών με το βογατσιώτικο ιδίωμα, που δημοσιεύτηκαν σε συνέχειες στην εφημερίδα Το Βογατσικό από το 1991-1994),Μαύρο χιόνι με σχέδια του Μόδη Γούναρη (εκδόσεις Διάπυρον), Εποχικός διανομέας (εκδόσεις Πανοπτικόν), Μαθήματα πατριδογνωσίας(εκδόσεις της αυλής της Κλεοπάτρας) 

Επίθεση στο Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο: Οι πραιτωριανοί ξαναχτυπούν

-A +A

Του Γιώργου Καραμπελιά
Η επίθεση στο Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο, στη Θεμιστοκλέους 37 (Θεμιστοκλέους και Σόλωνος), η οποία πραγματοποιήθηκε το πρωί τις 31ης Μαΐου 2018 από ομάδα ανεγκέφαλων με σφυριά, και η καταστροφή της βιτρίνας του βιβλιοπωλείου, με απόλυτη αδιαφορία και για την τύχη των εργαζόμενων σε αυτό, αποτελεί μια ακόμα τυπική έκφραση του ολοκληρωτισμού που θάλλει τα τελευταία χρόνια στα Εξάρχεια και όχι μόνο: Πολιτική του μίσους, λατρεία της βίας, ποινικοποίηση και καταδίωξη κάθε διαφορετικής φωνής – αυτά είναι τα υλικά μιας δραστηριότητας που υιοθετεί την ρητορική του αντιφασισμού, μόνο και μόνο για να συγκαλύψει τον δικό της φασιστικού χαρακτήρα σκοταδισμό. Επιπλέον, οι εμπνευστές και οι αυτουργοί αυτής της φασιστικού τύπου ενέργειας είχαν το θράσος να κυκλοφορήσουν και ανακοίνωση με την οποία επαίρονται για την επαίσχυντη πράξη τους, προετοιμάζοντας στην ουσία το έδαφος για νέες επιθέσεις. Και προφανώς, όπως πάντα οι δειλοί και όσοι κινούνται στο σκοτάδι, δεν τόλμησαν να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεών τους, αλλά υπογράφουν με την πολύ εύγλωττη υπογραφή... «Πρακτόρισσες 315», παρότι βέβαια στην επίθεση κατά του βιβλιοπωλείου δεν την διέπραξαν κοπέλες αλλά νεαροί χουλιγκάνοι, που είναι μάλλον αμφίβολο εάν ήξεραν ενάντια σε ποιους και σε τι επιτίθενται.
Αυτός ο νέος ολοκληρωτισμός, στην πραγματικότητα είναι βαθύτατα συστημικού και παγκοσμιοποιητικού χαρακτήρα, εξ ου και η ισοπεδωτική επίθεση στην εθνική ταυτότητα, το φύλο, την οικογένεια, εν τέλει ενάντια σε κάθε συλλογική ταυτότητα.
Επειδή δε εδώ είναι Ελλάδα και Βαλκάνια, ο νεοφασισμός αυτός της παγκοσμιοποίησης, μέσα στο εθνομηδενιστικό του παραλήρημα έρχεται να ταυτιστεί με τον παλαιό, πατροπαράδοτο φασισμό, σε δύο επίπεδα:
Πρώτον, με τον «Χίτλερ της Ανατολίας» Ταγίπ Ερντογάν και το νεο-οθωμανικό του σύστημα. Αφού το «έθνος» είναι ο υπέρτατος εχθρός τους, άρα οδηγούνται στην ανοιχτή και ομολογημένη ταύτιση με ένα καθεστώς εσωτερικά αυταρχικό και εξωτερικά επεκτατικό, που ασκεί «γενοκτονίες διαρκείας» έναντι σχεδόν όλων του των γειτόνων: Άραγε που ακούστηκε δήθεν «αντιεξουσιαστές» να επικροτούν την ομηρεία των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, την αμφισβήτηση της Θράκης και του Αιγαίου, την κατοχή της Κύπρου, τις πολεμικές κραυγές που μας απευθύνει ο τέταρτος μεγαλύτερος στρατός στον κόσμο, και παραπέρα, την γενοκτονία των Κούρδων, την καταπίεση των Αλεβιτών, τη συνεργασία με το ISIS, το κυνήγι ενάντια σε κάθε δημοκράτη κοσμικό πολίτη της Τουρκίας;
Καθόλου τυχαία, εξάλλου, μέσω της δήθεν κριτικής τους στον «Καραμπελιά» στοχεύουν να εμποδιστεί οποιαδήποτε δημοκρατική πατριωτική φωνή, για να επιβιώνουν μόνο οι άσπονδοι φίλου-εχθροί τους οι χρυσαυγίτες ώστε να μπορούν να παίζουν το γνωστό δίδυμο που τόσο βολεύει, τόσο αυτούς όσο και τους χρυσαυγίτες και καθόλου τυχαία και τη σημερινή κυβέρνηση, που χαϊδεύει αμφοτέρους.
Δεύτερον, με τους ίδιους τους... Χρυσαυγίτες και την άκρα δεξιά, στοχοποιώντας από κοινού το Άρδην και τον αντιστασιακό του δημοκρατικό πατριωτισμό. Έτσι στην ανακοίνωση που εξέδωσαν, στοχοποιείται το βιβλιοπωλείο και ο Γ. Καραμπελιάς, γιατί κινούνται «πέραν της αριστεράς και της δεξιάς» και καταθέτουν απόψεις που βρίσκουν ανταπόκριση από την κεντροδεξιά μέχρι το εσωτερικό του αντιεξουσιαστικού χώρου. Γεγονός που προφανώς και εξοργίζει τους Λευκούς και Μαύρους ολοκληρωτιστές, το αντιθετικό δίδυμο χρυσαυγιτών και «αντίφα», διότι σπάει τον φαύλο κύκλο του αλληλοτροφοδοτούμενου χουλιγκανισμού τους και χαλάει τη σούπα ενός εμφύλιου που πλέον ανακυκλώνεται μόνο για να συντηρούν τις στρατιές τους οι εκατέρωθεν «ηγεσίες», τυπικές και άτυπες. Εξάλλου αυτός ο συστημικός στην πραγματικότητα, ψευδοαντιφασισμός, σπονσοράρισε, με αμίμητα συνθήματα όπως «Έλληνες σκάστε», την ενίσχυση της Χρυσής Αυγής εκτοξεύοντάς τους από το 0,1% στο 7 και το 8%.
Οι επιτιθέμενοι, γνώριζαν πολύ καλά, ότι το Άρδην στο οποίο ανήκει ο Γιώργος Καραμπελιάς κατά το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης δέχθηκε οργανωμένη επίθεση από τους Χρυσαυγίτες, με επικεφαλής τον υποψήφιο βουλευτή τους της Φθιώτιδας, Γκλέτσο, ροπαλιές και κραυγές... «έξω οι αναρχικοί», για να τραπούν σε φυγή κυνηγημένοι από τα μέλη του μπλοκ του Αρδην και αυθόρμητους συμπαραστάτες. Το αποσιωπούν, ωστόσο από την γκεμπελική τους μονταζιέρα, γιατί η αναφορά στην επίθεση θα στερούσε κάθε άλλοθι από την δικιά τους.
Είναι προφανές λοιπόν ότι υπάρχει, ανάγκη να δημιουργηθεί ένα δημοκρατικό μέτωπο που θα πρέπει να απομονώσει αυτές τις πρακτικές και δεν έχει καθόλου να κάνει με το αν συμφωνεί κανείς με τις απόψεις του Καραμπελιά και του Άρδην. Έχει να κάνει με το αν κανείς, πρώτιστα, διατηρεί ακόμα τον εγκέφαλο μέσα στο κεφάλι του, και κατά δεύτερο λόγο για να μην ξεφτιλιστεί κάθε έννοια αμφισβήτησης και διαφορετικής άποψης...
Όσο δε για τον «Καραμπελιά», τους εργαζόμενους στο Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο και τα μέλη του Άρδην, είναι πολύ γελασμένοι όσοι νομίζουν ότι μπορούν να τους κάμψουν με τέτοιες άθλιες επιθέσεις. Έχουν βιώσει άλλες, πολύ χειρότερες, από τις φυλακές της δικτατορίας μέχρι και εκείνες της δημοκρατίας, από την Ασφάλεια μέχρι το Γεντί Κουλέ· έχουν βιώσει πολλές ανάλογες και χειρότερες επιθέσεις των Χρυσαυγιτών και των ανεγκέφαλων που από το 1985 μέχρι σήμερα, κατά τακτά χρονικά διαστήματα επιτίθενται στο βιβλιοπωλείο και τα γραφεία μας· τέλος έχουμε αντιμετωπίσει τις πολύ πιο επικίνδυνες επιθέσεις, της ιδεολογικής αστυνομίας του συστήματος, από την κυβέρνηση, την πλειοψηφία των ΜΜΕ και το σύστημα των ψευδοελίτ που προσπαθούν να μας φιμώσουν, να μας απομονώσουν και να μας συκοφαντήσουν· και των οποίων οι διαφορές ομαδούλες που μας επιτίθενται αποτελούν απλώς τους πραιτωριανούς.
Είναι πολύ αργά, πλέον, για να μας κάνουν να σιωπήσουμε. Αντίθετα θα επιτύχουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Είναι γνωστή η λαϊκή ρήση: όσο πιο πολύ βαράς –με σφυριά μάλιστα– το καρφί, τόσο βαθύτερα μπαίνει.

πηγή:https://www.liberal.gr/arthro/206660/apopsi/arthra/epithesi-sto-enallaktiko-bibliopoleio-oi-praitorianoi-xanachtupoun.html

Η παρουσίαση του βιβλίου του Γ.Καραμπελιά για τον Π.Κονδύλη (video)

Το έργο του Γ.Καραμπελιά αποτελεί μια άρτια περιγραφή της διαδρομής που ακολούθησε η σκέψη του Παναγιώτη Κονδύλη. Πρόκειται για ένα δοκίμιο γραμμένο για ένα φιλόσοφο που έχει πανευρωπαϊκή εμβέλεια και αναγνώριση, από έναν σημαντικό στοχαστή που αποτυπώνει με αυτό την αγωνία του για την μοίρα του ελληνισμού.

Παρακολουθεί την διαδικασία που ένας πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος με αφετηρία τον αιρετικό μαρξισμό καταλήγει να διαμορφώσει το δικό του προσωπικό στίγμα ώστε να χαρακτηριστεί από την δύσκολη σε επαίνους γερμανική ακαδημαϊκή κοινότητα ως ένας από τους σημαντικότερους φιλοσόφους του 20ου αιώνα.

Για να το πετύχει αυτό, ο Καραμπελιάς, χρησιμοποιεί το σύνολο της βιβλιογραφίας πολλές προφορικές μαρτυρίες, αλλά και την σημαντική γνώση της ιστορίας και της κοινωνικής θεωρίας που ο ίδιος διαθέτει.

Λίγο μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Π.Κονδύλη, οι στοχαστές του περιοδικού «Σημειώσεις», που βρίσκονταν πιο κοντά  από όλους σε αυτόν,  σε συνεργασία με τις εκδόσεις «Νεφέλη» διοργάνωσαν τιμητική εκδήλωση στην Στοά Αρσάκη. Οι ομιλίες τους θα δημοσιευθούν στα τεύχη των «Σημειώσεων» 53, 54 .Αυτές θα  αποτελέσουν πολύτιμη μαρτυρία που θα αξιοποιήσει στο βιβλίο του ο Γ.Καραμπελιάς. Η ομιλία του Μάριου Μαρκίδη είναι αφιερωμένη στον γιατρό Γιάννη Τσέγκο ο οποίος ήταν αυτός που πρώτος τους τον γνώρισε. Μεταξύ των άλλων αναφέρει ως «πνευματικό πατέρα» του Π.Κονδύλη τον παλαιό σπαρτακιστή Αντώνη Λαυραντώνη. Το έργο του τελευταίου είναι κυρίως προφορικό αλλά είναι αυτός που χάραξε τις βασικές κατευθύνσεις που έλαβε η σκέψη του Κονδύλη. Βεβαίως υπάρχει η αλληλογραφία ανάμεσα στους δύο που όταν δημοσιευθεί θα  αποτελέσει μια σημαντική μαρτυρία για την διαμόρφωση της ιδιοσυγκρασίας και της σκέψης του.  Ας κρατήσουμε όμως από το άρθρο του Α.Λαυραντώνη  «Τα διαμορφωτικά χρόνια του Π.Κονδύλη» την θουκυδίδιας έμπνευσης απόφανση ότι «τα βαθύτερα  όμως, τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης, που καθορίζουν διιστορικά τον χαρακτήρα των ανθρώπινων κοινωνιών ως εξουσιαστικών- υποδουλευτικών- εκμεταλλευτικών, παραμένουν δυστυχώς (ή ευτυχώς;) αμετάβλητα!»(Σημειώσεις,τ.54,σε 31).  Ο λόγος αυτός, τον οποίο συμμερίστηκε ο Π.Κονδύλης, θα τον ωθήσει να είναι εξαιρετικά καχύποπτος σε κάθε  αισιόδοξη ρητορική που ισχυρίζεται ότι  μπορεί δια μέσου της ανθρώπινης πράξης να επιβάλλει κοσμοιστορικές αλλαγές.  Αλλά και με αυτόν τον λόγο ως αφετηρία, στον ώριμο φιλοσοφικό του έργο ακολουθώντας πιο περίπλοκες νοηματικές διαδρομές θα καταλήξει, ότι η κανονιστική σκέψη κομίζει απαιτήσεις ισχύος. Βεβαίως τόσο τα συμπεράσματα του Λαυραντώνη όσο και του Π.Κονδύλη προϋπέθεσαν την βαθιά  κρίση του μαρξισμού όσο και των καθεστώτων που ισχυρίζονταν ότι είναι σοσιαλιστικά. Ο τελευταίος σε ένα από τα πρώτα του κείμενα, με τον τίτλο «Οι επαναστατικές ιδεολογίες και ο μαρξισμός», γραμμένο το 1964 και δημοσιευμένο στο βιβλίο του «Μελαγχολία και Πολεμική» που κυκλοφόρησε μεταθανάτια , θα χαράξει την απόσταση που  χώριζε τον ίδιο και την σκέψη του από τον μαρξισμό σαν ιδεολογία και σαν κοινωνική πράξη.

Ο Καραμπελιάς αντιμετωπίζει κριτικά το πόρισμα του Π.Κονδύλη ότι η έγκυρη γνώση ταυτίζεται με την αξιολογική ουδετερότητα. Θεωρεί ότι την απολυτότητα αυτής της απαίτησης ανέφικτο γεγονός που όμως μπορεί να μας οδηγήσει σε λανθασμένους ατραπούς, όπως έγινε με την προσπάθεια να διακριθεί κάθετα η ιδεολογία από την επιστήμη. Ο Κονδύλης στις τελευταίες χρονικά  σκέψεις του φαίνεται να αποδέχεται τις δυσκολίες του εγχειρήματος. Θα λέγαμε πως κατέληξε ότι η «αξιολογική ουδετερότητα» πρέπει να είναι ένας οδοδείκτης, ένας αναγκαίος στόχος που πρέπει να κατευθυνόμαστε ανεξάρτητα του βαθμού  κάθε φορά επιτυχίας. Ένα παράδειγμα των αποτελεσμάτων της εμμονής του Κονδύλη στην «αξιολογική ουδετερότητα» είναι ο τρόπος που αναλύει την ελληνο-τουρκική σύγκρουση. Χωρίς συναισθηματικές δεσμεύσεις, τουλάχιστον εμφανείς, αναλύει με ψυχρό βλέμμα τις διαστάσεις και τις παραμέτρους της. Ένα μεγάλο μέρος της πειστικότητας του,  νομίζω ότι την οφείλει σε αυτό. Η υπόλοιπη πειστικότητα οφείλεται στην αισθητική επιμέλεια, στην  παραδειγματική χρήση που κάνει της ελληνικής γλώσσας.

Ο Γ.Καραμπελιάς επισημαίνει την στροφή του Π.Κονδύλη στα τελευταία χρόνια της ζωής στον τρόπο που αντιμετώπιζε το εθνικό ζήτημα. Οι απόψεις αυτές περιέχονται στα επίμετρα των έργων «Θεωρίας του πολέμου», «Πλανητική πολιτική μετά τον ψυχρό πόλεμο», καθώς και στις τελευταίες συνεντεύξεις και στα τελευταία άρθρα. Μέχρι τότε υιοθετούσε δίχως επιφυλάξεις πολλές από τις απόψεις που είχε το μεγαλύτερο των στοχαστών της αριστεράς. Η στροφή του αντιμετωπίστηκε με εχθρότητα από κάποιους δημοσιογράφους, ενώ άλλοι που ήταν ίσως οι πιο κοντινοί και πιο φιλικοί  σε αυτόν αισθάνθηκαν αμηχανία και ενήργησαν σαν να μην είχαν διατυπωθεί ποτέ.

 Είναι χαρακτηριστικό ότι καλός του φίλος ο Μ.Μαρκίδης γράφει ότι «δεν με ενδιαφέρουν και πολύ (περισσότερο λ.χ. απ’ ό,τι θα με συγκινούσε ένα χιτσκοκικό θρίλερ…) τα τελευταία πολεμικά επιχειρησιακά του σχέδια (Σημειώσεις,τ.53.σελ.31). Σε ημερίδα που διοργάνωσε το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων(Ελληνικά Γράμματα, 2001) οι διάφοροι στοχαστές που έλαβαν μέρος  διαπραγματεύτηκαν τον φιλοσοφικό λόγο του Κονδύλη  με στάση μάλλον επικριτική αλλά δεν ασχολήθηκαν διόλου με τις απόψεις του για το εθνικό ζήτημα. Πιο χαρακτηριστική είναι η περίπτωση που επισημαίνει ο Γ.Καραμπελιάς από το δοκίμιο της Βούλας Τσινόρεμα  όπου επικρίνει τον Κονδύλη ότι ταυτίζει την ανθρώπινη ύπαρξη με την πάλη και τον αγώνα, παρακάμπτοντας το γεγονός  ότι ήταν ο ίδιος ο Μάρξ που ερμήνευσε την ιστορία ως συνεχή πάλη των τάξεων. Το ίδιο συνέβη και στο αφιέρωμα της Νέας Εστίας, στο τεύχος 1717,τον Νοέμβριο του 1999, οι στοχαστές που γράφουν, μεταξύ άλλων ο  παλαιός συνοδοιπόρος του Κοσμάς Ψυχοπαίδης, αδιαφορούν για την ύστερη ερμηνεία του Π.Κονδύλη για το εθνικό ζήτημα. Όμως στο δοκίμιο με τον τίτλο «Το ανορθολογικό στοιχείο στην ελληνική θεωρητική σκέψη», ο Ψυχοπαίδης θα επικρίνει τον Κονδύλη, τον Καστοριάδη, τον Γιανναρά  αποκαλύπτοντας και στους τρεις ένα δεσπόζον ανορθολογικό στοιχείο (Εισήγηση στο 8ο Επιστημονικό Συνέδριο του Ιδρύματος Σάκη Καράγιωργα «Ιδεολογικά ρεύματα &τάσεις της διανόησης στη σημερινή Ελλάδα», δημοσιευμένη στον ομότιτλο τόμο πρακτικών του συνεδρίoυ (Ίδρυμα Σ. Καράγιωργα Αθήνα 2002). Αναδημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Τετράδια Πολιτικού Διαλόγου Έρευνας & Κριτικής» τ. 50/51 και ΑΥΓΗ 22.4.2001 ). Πρόκειται για ένα δοκίμιο πολεμικής, εξαιρετικά ενδιαφέρον το οποίο έχει όμως αστοχήσει για διαφορετικούς για τον καθένα λόγους που δεν είναι του παρόντος να εξετάσουμε.

 Το κενό αυτό καλύπτει με έγκυρο τρόπο το ανά χείρας βιβλίο του Γ.Καραμπελιά. Αλλά  αποκαλύπτει και κάτι άλλο. Μέρος της διανόησης ένοιωσε υπαρξιακή απειλή από το έργο του Κονδύλη διότι αποθεμελίωνε όχι μόνο την μυθολογία της αριστεράς  αλλά και τους μύθους του μεταπολιτευτικού καθεστώτος. Άλλωστε η εκσυγχρονιστική αριστερά πριν αναλάβει την εξουσία, της είχε ανατεθεί η πνευματική εξουσία, έχοντας κυρίαρχο ρόλο όχι μόνο στις στήλες βιβλίου των εφημερίδων αλλά και στον πανεπιστημιακό χώρο. Οι ίδιοι ακαδημαϊκοί και δημοσιογράφοι που στήριξαν ή και ακόμη αποτέλεσαν μέρος της διακυβέρνησης Σημίτη, στηρίζουν στην πλειοψηφία τουςτην σημερινή διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

 Ο Γ.Καραμπελιάς κατ’ αρχήν θα αντιμετωπίσει με κριτικό τρόπο τις απόψεις του Κονδύλη στο βαθμό που αρχικά συμπορεύτηκαν με την  αριστερή εθνοαποδομητική ιστοριογραφία. Για το λόγο αυτό στο στόχο του θα βρεθεί το δοκίμιο  « η καχεξία του αστικού στοιχείου στη νεοελληνική κοινωνία και ιδεολογία»  αλλά  και ο πρόλογος και ο υπομνηματισμός που έγραψε στην συλλογή  άρθρων των Μάρξ και Ένγκελς

«Η Ελλάδα, η Τουρκία και το ανατολικό ζήτημα». Βεβαίως θα μπορούσαμε, ακολουθώντας τα συμπεράσματα πολλών ιστορικών όπως του Σβορώνου, να επαναλάβουμε ότι πράγματι στον ελληνικό χώρο δεν υπήρξε  φεουδαρχία ακριβώς γιατί η γη ανήκε στον σουλτάνο. Ο Π.Κονδύλης ανατρέποντας το σχήμα που εισήγαγε ο Κορδάτος υποστηρίζει επιπρόσθετα την απουσία ελληνικής αστικής τάξης και του ιδιαίτερου ήθους και νοοτροπίας που διαμόρφωσε στην Δυτική Ευρώπη. Ο Καραμπελιάς θεωρεί ως λανθασμένη  αυτή την άποψη διότι περιορίζει την αστική τάξη αποκλειστικά στην βιομηχανική της εκδοχή. Πολλοί άλλοι ιστορικοί όπως ο Γ.Δερτιλής δυσκολεύονται να εντοπίσουν την ελληνική αστική τάξη και στο τέλος υποσημειώνουν ότι έχει πολλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που την διακρίνουν από τις αστικές τάξεις της Δυτικής Ευρώπης. Θεωρώ όμως στα κείμενα αυτά ο Ένγκελς μας έδωσε  να καταλάβουμε τους λόγους για τους οποίους η ύπαρξη ελληνικής αστικής τάξης ήταν αν όχι ανέφικτη, τουλάχιστον εξαιρετικά δύσκολη. Γράφει συγκεκριμένα: « η τουρκική κυριαρχία όπως και κάθε ανατολική είναι ασυμβίβαστη με την καπιταλιστική κοινωνία, όση υπεραξία κερδίζεται δεν είναι σίγουρη από τα χέρια αρπακτικών σατραπών και πασάδων∙ λείπει ο πρώτος βασικός όρος της αστικής προσοδοφόρας δραστηριότητας: η ασφάλεια του προσώπου και της ιδιοκτησίας του εμπόρου. Δεν είναι λοιπόν παράδοξο που οι Έλληνες ξεσηκώθηκαν τώρα ακόμα μια φορά, αφού από τα 1774 είχαν ήδη δύο φορές αποπειραθεί να εξεγερθούν» (σελ.473,474).

Ορθά ο Γ.Καραμπελιάς  επισημαίνει ότι η στροφή του Κονδύλη σημειώνεται με το δοκίμιο «Προϋποθέσεις, παράμετροι και ψευδαισθήσεις της ελληνικής εθνικής πολιτικής» που δημοσιεύτηκε  το 1992 ως επίμετρο στην «Πλανητική πολιτική  μετά τον ψυχρό πόλεμο». Η κατάρρευση των ανατολικών καθεστώτων, η επέλαση της παγκοσμιοποίησης, η χρήση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως αφορμή για παρεμβάσεις σε άλλα κράτη, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας  τροφοδότησαν την σκέψη του στις νέες κατευθύνσεις που έλαβε . Στο έργο αυτό ο Κονδύλης θα δει στο εθνικό κράτος το τελευταίο ανάχωμα στην παγκόσμια ανομία αφού θα γράψει «μόνον ως κράτος μπορεί ένα μικρό έθνος να μιλήσει ως ίσος προς ίσον μ’ ένα μεγάλο έθνος, εφ’ όσον τόσο το μικρό όσο και το μεγάλο έθνος αποτελούν, το καθένα για τον εαυτό του, ένα κράτος»(σελ.49). Επίσης θα επισημάνει ότι υπό προϋποθέσεις  «οι μυθολογίες, ακόμα και οι πιο αυθαίρετες, είναι δυνατό να επιδράσουν θετικά στην εθνική ζωή κινητοποιώντας και συσπειρώνοντας δυνάμεις. Όμως προϋπόθεση για να συμβεί αυτό είναι μια αντικειμενική εθνική ζωτικότητα, μια πλησμονή χειροπιαστής ισχύος, η οποία επιτρέπει σ’ ένα έθνος να κινείται, θα λέγαμε, στο ύψος των ψευδαισθήσεών του.» 

Σε άλλα κείμενα του ο Κονδύλης επέκρινε την αριστερά διότι υιοθετώντας οποιοδήποτε αίτημα που σήκωνε κάθε κοινωνική συλλογικότητα, επέτεινε  τον παρασιτικό καταναλωτισμό, τον ανεξέλεγκτο δανεισμό, με αποτέλεσμα την εκποίηση της χώρας και την απώλεια και του τελευταίου ίχνους ανεξαρτησίας. Θα προσθέσει ως στοιχεία της ελληνικής κακοδαιμονίας την απουσία εθνικών στόχων. Αλλά και η απουσία σοβαρών πολιτικών θα επιδεινώσει το πρόβλημα . Όπως γράφει: « ότι ο σημερινός «πολιτικός κόσμος», κοινοβουλευτικός και εξωκοινοβουλευτικός, αποτελείται ως επί το πολύ από πρόσωπα ελαφρά έως φαιδρά, δεν αποτελεί καν κοινό μυστικό∙ αποτελεί πηγή δημόσιας θυμηδίας, συχνά με την σύμπραξη των ίδιων των διακωμωδούμενων(σελ.170). Στο ίδιο δοκίμιο θα ανατρέψει τους ιδεολογικούς μύθους των ευρωπαϊστών που σε μεγάλο βαθμό θεμελιώθηκε το μεταπολιτευτικό καθεστώς.  Ο Κονδύλης πλέον θα θεωρήσει ομοειδή και συναφή μεγέθη την παραδοσιολατρία και τον πιθηκισμό  καθώς όπως γράφει, και θα επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία «ο πτωχοπροδρομικός ελληνοκεντρισμός και ο κοσμοπολιτικός πιθηκισμός αποτελούν μεγέθη συμμετρικά και συναφή, όσο κι αν φαινομενικά εκπροσωπούν δύο κόσμους εχθρικούς μεταξύ τους»(σελ.176).

Ο προσωπικός  φίλος του Π.Κονδύλη, ο συγγραφέας Γ.Μερτίκας, ο οποίος στο περιοδικό  «Λεβιάθαν» που  ο ίδιος έκδιδε, οργάνωσε το πρώτο αφιέρωμα στην χώρα μας σε αυτόν, ενόσω μάλιστα ζούσε, δημοσίευσε το εύστοχο δοκίμιο στις «Σημειώσεις»(τ.70,12/2009) με τον τίτλο (παράφραση ενός έργου του φιλόσοφου  Κ.Παπαϊωάννου) «Ο άνθρωπος και η σκιά του- έθνος και εθνικισμός στην περιγραφική θεωρία της απόφασης». Αποδίδει με έγκυρο και έντιμο τρόπο την ερμηνεία που διατύπωσε ο Π.Κονδύλης για το έθνος σε συνδυασμό με το υπόλοιπο έργο του.

Ο Γ.Καραμπελιάς θα σταθεί αναλυτικά στο «Επίμετρο της Θεωρίας του Πολέμου» και στα παρεμφερή κείμενα της ίδιας εποχής. Σε αυτά αφενός με τεκμηριωμένο τρόπο  ο Κονδύλης μας δείχνει πως πρέπει να ενεργήσει ο ελληνισμός ώστε να αντιμετωπίσει την τουρκική επιθετικότητα αλλά και ορισμένα ουσιώδη προβλήματα που αδυνατίζουν την θέση του: την διαχρονική συρρίκνωση του ελληνισμού στα όρια ενός εθνικού κράτους που δεν μπορεί να τον προστατεύσει, την εξασθένιση του από την επιδείνωση του δημογραφικού  και την απουσία παραγωγικού ιστού που επιτείνει τον παρασιτικό καταναλωτισμό. Όπως είπε σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις ο ελληνισμός το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να παράγει ότι του είναι αναγκαίο για να επιβιώσει.

Τα κείμενα του Κονδύλη   δεν χαρακτηρίζονται μόνο από την βαθιά γνώση αλλά και την αισθητική επιμέλεια  και την ευφυή ειρωνεία. Έλκεται από την πολεμική γι’ αυτό και μας έχει αφήσει σημαντικούς διάλογους σαν και αυτό  με τον Γεράσιμο Λυκιαρδόπουλο.

Σε διάλογο που είχε στο σπουδαίο περιοδικό «Λεβιάθαν» με τον Θ.Γεωργίου και τον Σ.Βιρβιδάκη , με πικρό χιούμορ θα σημειώσει για κάποιους καθηγητές των ελληνικών πανεπιστημίων, πως με την υψηλή επίδοση τους σε κατασκευή κοινωνικών θεωριών με τις οποίες στην φαντασία τους γίνονται αυτόματα κοσμοπλάστες παρηγορούνται "για την γενική κοινωνική τους ασημαντότητα ή ιδιαίτερα για το γεγονός ότι είναι μισθωτοί υπάλληλοι αναγκασμένοι να παλεύουν νυχθημερόν με τις μηχανορραφίες των συναδέλφων τους και τις ανορθογραφίες των φοιτητών τους"(σελ.130).Βεβαίως υπήρξε και η ανταλλαγή άρθρων με τον Ρ.Σωμερίτη από τις στήλες του «Βήματος», που τον έκαναν ευρύτερα γνωστό. Τα άρθρα του τελευταίου αποτελούν προσωπικοί λίβελλοι κατά τον Π.Κονδύλη που προσπαθούν να τον εξουθενώσουν παρά να αντιμετωπίσουν τα επιχειρήματά του, παρότι θα έπρεπε να γνωρίζει από που προέρχεται όσο και την αναγνώριση που είχε στην Γερμανία. Ενδεικτικό των ηθών μας είναι ότι οι περισσότεροι διανοούμενοι τότε σιώπησαν αν γνώριζαν ότι το έργο του Κονδύλη στην χώρα μας εκδόθηκε κυρίως από έναν εκδοτικό οίκο της αριστεράς το «Θεμέλιο» και ο ίδιος έχαιρε της εκτίμησης του Σβορώνου, του Δημαρά, του Φίλιππου Ηλίου, του Δ.Μαρωνίτη. Η συμπεριφορά αυτή δεν πρέπει να αποδοθεί μόνο στις πιθανές θεωρητικές διαφορές όσο στο γεγονός πως η διανόηση αυτού του είδους αποτελεί –με πολλούς τρόπους-μηχανισμό της τότε εξουσίας κι ας  διατεινόταν το αντίθετο.

Το βιβλίο του Γ.Καραμπελιά αποτελεί μια άρτια εισαγωγή στο έργο και στην προσωπικότητα του Κονδύλη αλλά σε αντίθεση με αυτόν χαρακτηρίζεται από έλλογη αισιοδοξία, αφού παρά την παρακμή και τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουμε μας καλεί να βγάλουμε «φτερά», δηλαδή μας καλεί, όπως ο Δ.Σολωμός, να παντρέψουμε την ονειροπόληση με τον λογισμό. Έρχεται σε μια εποχή που η συνωμοσία σιωπής για τον Κονδύλη έληξε άδοξα και πλέον τον επικαλούνται οι πάντες ακόμη και αν εκπροσωπούν εντελώς αντίθετες κοσμοθεωρίες. Με αδικαιολόγητη καθυστέρηση, σε σχέση με την Ευρώπη, λαμβάνει την θέση που του πρέπει. Με αυτή την έννοια το δοκίμιο του Γ.Καραμπελιά προσφέρει  στον νέο όσο και στον έμπειρο αναγνώστη τον δρόμο για να βαδίσει με εγκυρότητα, δίχως περιττές περιπλανήσεις, στο πολύτιμο έργο του Π.Κονδύλη.