Youtube

Youtube
Βρείτε το κανάλι μας στην ψηφιακή πλατφόρμα youtube.

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2021

Δ.Π.Ταγκόπουλος: ΙΔΑΣ(ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ) και "10 άρθρα στο "Νουμά"

 



Καλός μου φίλος, συγγραφέας, εντόπισε και μου έδωσε δύο παλαιές εκδόσεις του εκδότη και διευθυντή του "Νουμά"(επιθεώρησης των δημοτικιστών) Δ.Π.Ταγκόπουλου για τον Ίωνα Δραγούμη. Το πρώτο βιβλίο με τον τίτλο ΙΔΑΣ είναι μια μελέτη που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Γράμματα" στην Αλεξάνδρεια το 2018. Στην αρχή, γράφει, όταν εμφανίστηκε στον "Νουμά" τον αντιμετώπισαν με περίσκεψη καθώς "είχαμε καεί, βλέπετε, από τους διάφορους πατριδέμπορούς που ξεμεταλλευόντουσαν ελλεεινά, άλλος για χρηματικούς κι άλλος για πολιτικούς σκοπούς, την αγαθοπιστία του κοσμάκη, κ' έτσι εμείς, οι μαζωμένοι γύρω στο ριζοσπαστικό αυτό φύλλο, χτυπούσαμε πολλές φορές κι ασυλλόγιστα, κάθε εθνικό ταμπούρλισμα"(σελ.5,6). Το γράψιμο του κάπως βιαστικό και ατημέλητο, διαμόρφωνε ένα ύφος προσωπικό "και συνειθίζεται εύκολα κι αγαπιέται από κείνον που το προσέξει λίγο"(σελ.7). Το "Μαρτύρων και Ηρώων αίμα" το χαρακτηρίζει "έργο λογοτεχνικό πρώτης σειράς" που φανερώνει έναν "αληθινό ποιητή"(σελ.15). Ο Δραγούμης θα συντάξει το πρωτόκολλο παράδοσης της Θεσσαλονίκης στον ελληνικό στρατό και θα υψώσει στη Μητρόπολη την ελληνική σημαία (σελ.16). Εκτός αυτών "ο Ίδας είναι κ' ένας από τους κυριώτερους δημιουργούς του Μακεδονικού αγώνα, μπορεί να είναι και ο κυριώτερος(σελ.17). Αυτά ο Ταγκόπουλος τα γράφει τον Νοέμβρη του 1914. Τον Δεκέμβρη του 1915 θα συμπληρώσει ότι ο Δραγούμης έβγαλε την "Πολιτική Επιθεώρηση" γιατί οι εφημερίδες δεν δημοσιεύουν τα άρθρα του επειδή είναι γραμμένα στη δημοτική. Είναι βέβαιος οτι ο Δραγούμης, μετά τον Ε.Βενιζέλο, θα ολοκληρώσει την μεταρρύθμιση ώστε να σημάνουν "οι ορθρινές καμπάνες τη νίκη την τελειωτική του Δημοτικισμού"(σελ.22).
Τον πρόλογο στα "10 άρθρα στο "Νουμά" , ο Ταγκόπουλος,τον γράφει τον Αύγουστο του 1920 δηλαδή ένα μήνα μετά την δολοφονία του Ίωνα. Συμπεραίνει ότι τον κυριαρχούσε ο "έρωτας για την πατρίδα" , το χρέος είναι το μοναδικό του κίνητρο ώστε "το μαρτυρικό τέλος του, τον ανέβασε πολύ στην κοινή συνείδηση, σχεδόν τον εξαϋλωσε -του πρόστεσε κάτι το θρυλικό στην τίμια κι ολοφώτεινη ζωή του"(σελ.β,γ).

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2021

Ο Κ.Γεωργούλης κατά του Β.Τατάκη


 

Οφείλουμε στον Β.Τάτακη την αποκατάσταση της βυζαντινής σκέψης με το θεμελιώδες έργο του "Βυζαντινή φιλοσοφία"(που γράφτηκε αρχικά στην γαλλική γλώσσα).

Στα "Απομνημονεύματα"(ΜΙΕΤ,Αθήνα 1993) μας δίνει πολλές σημαντικές πληροφορίες όχι μόνο για την προσωπική του πορεία αλλά και για την πνευματική και πολιτική ζωή.
Συμπεραίνει ,μελετώντας τα έργα των Πατέρων της Εκκλησίας ότι "μέσα στη χριστιανική διδασκαλία ολοκληρώνεται ο ελληνικός λόγος(σελ.512) ,, ενώ "η φιλοσοφία δεν απουσιάζει, κάθε άλλο, από τη χριστιανική σκέψη"(σελ.512).
Όμως με πίκρα γράφει ότι κατηγορήθηκε και διώχτηκε "ως αριστερός από το 1934 'ως το 1958"(σελ.174). Ο λόγος ήταν πώς ήταν βενιζελικός, δημοτικιστής, φίλος του Δελμούζου και του Παπανούτσου. Αλλά κάτω από τις πολιτικές αντιπαραθέσεις κρυβόντουσαν συχνά προσωπικοί ανταγωνισμοί, πικρίες που δεν ήταν ασυνήθιστοι ούτε στον χώρο των διανοούμενων.
Κάποιες από τις μεταπολεμικές διώξεις του Β.Τατάκη ξεκίνησαν από τον σημαντικό φιλόλογο Κ.Γεωργούλη.
Γράφει ο Β.Τατάκης: "Δύο ανθρώπους εθαύμασα για την ακάματη εργατικότητά τους, τον Συκουτρή και τον Γεωργούλη. Πλατύτερη όμως ήταν η περιοχή της φιλοσοφίας του δευτέρου, γιατί εκδηλωνόταν με την ίδια δύναμη και στα πολλαπλά εκπαιδευτικά του καθήκοντα και στις θεωρητικές απασχολήσεις και μελέτες του. Όλα τούτα δημιούργησαν μεταξύ μας στενό σύνδεσμο. Σε ώρες σχολής είχαμε μακρές συζητήσεις απάνω σε φιλοσοφικά απορήματα και προβλήματα. Αντίθετους δρόμους ακολουθήσαμε όμως. Ο Γεωργούλης ακολουθούσε τότε τον ιστορικό υλισμό, απάνω σ' αυτόν και μ' αυτόν οικοδομούσε τη σκέψή του. Κριτική ήταν η δική μας στάση, με ακριβή φροντίδα να κρατώ αδέσμευτο και αδογμάτιστο το νου μου, για να μπορεί να δέχεται όσο το δυνατό καθαρή την αλήθεια. Ιδεολόγο με ονόμαζε για τούτο ο Γεωργούλης, αυτά,μου έλεγε, ανήκουν στο παρελθόν, είναι ξεπερασμένα"(σελ.350).
Όμως στο διάστημα που κυβέρνησε ο Παπάγος διώχθηκαν και απολύθηκαν πολλοί εκπαιδευτικοί κυρίως κεντρώας προέλευσης: "πρωταγωνιστής στο Υπουργείο Παιδείας του νέου κύματος των εκκαθαρίσεων ήταν ο Κ.Γεωργούλης, γενικός γραμματεύς, με υπουργό τον Καλλία. Αισθάνομαι την ανάγκη να δώσω μια σκιαγραφία του Γεωργούλη... Καλά συγκροτημένος ελληνιστής, θαυμαστής του Αριστοτέλη, αλλά και φανατικός θεωρητικός του μαρξισμού (βλέπε τα άρθρα του στην Αναγέννηση). Θερμός θιασώτης του Γληνού. Ο Γεωργούλης του ' 52 είχε ολότελα απαρνηθεί τον παλαιό εαυτό του. Μετά την τρίμηνη απόλυσή του κατά το '34 για κομμουνιστική δράση, αποσχίστηκε από τους κομουνιστές, υπηρέτησε την 4η Αυγούστου, ως γενικός επιθεωρητής και έπειτα διευθυντής του Διδασκαλίου Μέσης. Τώρα απαρνήθηκε και τον δημοτικισμό"(σελ.593,594).
Όταν το '49 κυκλοφόρησε στα γαλλικά η "Βυζαντινή φιλοσοφία" ενώ αρχικά ο Γεωργούλης ιδιωτικά την επαίνεσε, δημόσια έγινε "ο κύριος δυσφημιστής του έργου αυτού, με εντελώς αστήρικτα επιχειρήματα"(σελ.597), αλλά και ο "κύριος υπεύθυνος για τις εναντίον μου ενέργειες"(σελ.598) που είχαν ως κατάληξη την απόλυση του Β.Τατάκη.

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2021

Παναγιώτης Κανελλόπουλος: "Χαλασμένες συνειδήσεις δεν στηρίζουν καθεστώτα"


 

Θα ήθελα να αναφερθώ αναλυτικότερα στο μνημειώδες έργο του Μ.Μελετόπουλου για τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο(751 σελ.). Επιγραμματικά, κατ' αρχάς να υπενθυμίσουμε ότι αν δεν έχεις κάποιο πάθος γι΄αυτό που γράφεις δεν πρόκειται καν να ξεκινήσεις, ενώ αν δεν αποστασιοποιηθείς έγκαιρα η δουλειά σου δεν μπορεί να τελεσφορήσει. Πράγματι ο Μ.Μελετόπουλος γνώρισε από κοντά τον Π.Κανελλόπουλο σε νεαρή ηλικία, τότε που διαμορφώνονται βασικές κατευθύνσεις της προσωπικότητας, αλλά στην εργασία του φρόντισε να πάρει κάποιες αποστάσεις ώστε τα συμπεράσματα του να είναι αξιολογικά ουδέτερα και έγκυρα. Δίκαια τον χαρακτηρίζει αναγεννησιακή προσωπικότητα καθώς υπήρξε ο πλέον πεπαιδευμένος και καλλιεργημένος Έλληνας πολιτικός. Στην διάρκεια της κατοχής δημιούργησε δύο αντιστασιακές οργανώσεις την ΠΕΑΝ και την "Ιερά Ταξιαρχία".Προσπάθησε να ξεπεραστούν οι διχασμοί και οι εμφύλιες διαμάχες, παλαιότερες και πιο πρόσφατες. Φανέρωσε τα στοιχεία ενός γνήσιου δημοκρατικού πολιτικού σε αντίθεση με άλλους που εύστοχα ο συγγραφέας θεωρεί ότι είχαν σουλτανικά χαρακτηριστικά. Σίγουρα δεν ήταν ένας προβλέψιμος για τον ξένο παράγοντα πολιτικός γι αυτό συχνά υπονομεύθηκε ή παρακάμφθηκε από την κυριαρχούσα ξενοκρατία. Βρέθηκε αρχηγός ενός κόμματος που δεν είχε την νοοτροπία την δική του και όλοι ένοιωθαν εξίσου άβολα. Στο διάστημα μέχρι την δικτατορία έκανε τα σοβαρότερα λάθη. Σε αντίθεση με άλλους πολιτικούς που έφτιαξαν ιδρύματα για να προστατέψουν την υστεροφημία τους, ο ίδιος αναφέρθηκε διεξοδικά σε αυτά και τα αποδέχθηκε. Ας μην ξεχνάμε μέχρι το 1967 η δεξιά και η ακροδεξιά ήταν στο ίδιο κόμμα. Στην ΕΡΕ υπήρχαν υπουργοί της δικτατορίας Μεταξά, ενώ θεωρούσε θεμιτό να χρησιμοποεί το παρακράτος κατά των αντιπάλων της. Βέβαια η νύχτα της 21ης Απριλίου 1967 ήταν ένα πικρό μάθημα για όλους, δηλαδή πως αυτοί που έκαναν την βρώμικη δουλειά θα ανάλαμβαναν την εξουσία και θα έστελναν στην εξορία όλους ανεξαιρέτως δεξιούς-κεντρώους- αριστερούς. Αλλά αν η χούντα δεν κατέρρεε με την καταστροφή της Κύπρου, είναι πολύ πιθανόν ότι πολλές από τις προδικτατορικές παθογένειες δεν θα είχαν αντιμετωπιστεί. Τελειώνω με την φράση του Π.Κανελλόπουλου που περιέχεται σε υπόμνημα του προς τον βασιλέα το διάστημα που ακολούθησε τις κυβερνήσεις των αποστατών: "Χαλασμένες συνειδήσεις δεν στηρίζουν καθεστώτα, δεν σώζουν έθνη, δεν ανορθώνουν κράτη... εδόθη εις τον Λαόν μας και ιδίως εις την κατά φυσικόν λόγον ταλαντευόμενην και δύσπιστον απέναντι όλων μας νεολαίαν, το φοβερό παράδειγμα της εξαγοράς βουλευτών με τον υπουργικόν θώκον ή με άλλα ακατανόμαστα μέσα"(σελ.513)

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2021

Ο Τρότσκι, οι αρχειομαρξιστές και η υπεράσπιση της Μακεδονίας-Θράκης

 


Το έργο του Κ.Παλούκη "Οι αρχειομαρξιστές" (εκδόσεις Ασίνη, 2020,σελ. 584) είναι μια τεκμηριωμένη επιστημονική εργασία που έχει ερευνήσει επαρκώς την υπάρχουσα βιβλιογραφία και τα σχετικά ιστορικά στοιχεία. Η διαφωνία μου είναι ότι δεν επεκτείνεται στίς επιρροές των αρχειομαρξιστών στον χώρο της διανόησης που είναι αρκετές όπωςο Αιμίλιος Χουρμούζιος (συγγραφέας,διευθυντής της "Καθημερινής"), ο Β.Βαρίκας, αλλά και ο Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου(στέλεχος της "Ελευθερίας" του Π.Κόκκα και στηνσυνέχεια υπουργός της δικτατορίας) και ο Σάββας Κωνσταντόπουλος (στέλεχος της "Απογευματινής" και στην συνέχεια εκδότης του "Ελεύθερου Κόσμου"). Για όλους αυτούς ο αρχειομαρξισμός ήταν έναν πρώτο σχολείο για να ακολουθήσουν στην συνέχεια την δική τους πορεία. Ενδιαφέρον είναι το επεισόδιο το οποίο αναφέρεται στο βιβλίο όπου ο Δ.Γιωτόπουλος ή και ο Γ.Βιτσώρης συναντήθηκαν με τον εξόριστο Τρότσκυ στην Κωνσταντινούπολη. Ο τελευταίος τους έθεσε το ερώτημα γιατί δεν υποστηρίζουν την ανεξαρτησία της Μακεδονίας και της Θράκης από την Ελλάδα για να συναντήσει την έντονη αντίδρασή τους. Προφανώς η θέση των αρχειομαρξιστών ήταν ρεαλιστική αφού ειδικά μετά την άφιξη των προσφύγων η κυριαρχία του ελληνικού στοιχείου ήταν αναμφισβήτητη. Ο Τρότσκυ "αμφισβητώντας τις επίσημες στατιστικές στις οποίες αναφέρθηκε ο έλληνας αρχειομαρξιστής καθώς ενδεχομένως να υποκρύπτουν τον πραγματικό αριθμό Βουλγάρων, τόνισε την υποχρέωση των κομμουνιστών να υπερασπίζονται εθνικά αιτήματα εφόσον αυτά τίθενται από τούς λαούς. Απαντώντας ο συνομιλητής του λέει ότι οι αρχειομαρξιστές υποστήριζαν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του κυπριακού λαού και των Δωδεκανήσων, αλλά αντιθέτως η συμμαχία του ΚΚΕ με τους βούλγαρους εθνικιστές υπέσκαψε τα θεμέλιά του(σελ.357). Τίς θέσεις αυτές του Δ.Γιωτόπουλου για την ακεραιότητα της Μακεδονίας Θράκης και την αυτοδιάθεση της Κύπρου και της Δωδεκανήσου θα τις χρησιμοποιήσει ο Λ.Τρότσκυ εναντίον του, όταν θα διαφωνήσουν για άλλα θέματα(σελ.499).

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2021

Ο Χρήστος Γιανναράς για τον Παναγιώτη Κονδύλη (Καθημερινή 31.1.2021)

 




Πηγή:https://www.kathimerini.gr/opinion/561248770/to-dilimma-ypoteleia-i-syntrivi/?fbclid=IwAR36ZwXFSRLDaOmApswQbWzyQcjdQB--XULE2092tAV72R9Lkc81jdlD5YA

Αν υπάρχει ένα ακαταμάχητο τεκμήριο της παρακμής μας των σημερινών Ελλήνων, δεν είναι η ολοκληρωτική οικονομική χρεοκοπία του κωμικού μας κρατιδίου ούτε η ανίατη, μικροπρεπέστατη συμφεροντολαγνεία όσων διαχειρίζονται την εξουσία και όσων τη διεκδικούν. Δεν είναι η κατακόρυφη πτώση επιπέδου της κατά κεφαλήν καλλιέργειας, μέσα σε ελάχιστα χρόνια, ο εξωφρενικός πρωτογονισμός της δημόσιας «πληροφόρησης» και «ψυχαγωγίας», η ανυποληψία του σχολείου, ο ιλιγγιώδης εκπεσμός των πανεπιστημίων. Δεν είναι ο αδίστακτος σε αναισχυντία αμοραλισμός, η διαστροφή ως «δικαίωμα», η αρνησιπατρία ως κορδακισμός, η ατιμία ως προϊόν. Ούτε είναι το ξέφρενο ξεπούλημα κάθε στοιχείου κοινωνικής περιουσίας – οδικών δικτύων, λιμανιών, αεροδρομίων, σιδηροδρόμων, ηλεκτροδότησης, τηλεπικοινωνιών, υποδομών τουρισμού – δεν απομένει τίποτε από αυτά και από ανάλογα απειράριθμα «τζιβαϊρικά πολυτίμητα». Το εφιαλτικότερο τεκμήριο παραίτησής μας των Ελλήνων από τη μετοχή στην Ιστορία είναι ότι παρακάμψαμε απεγνωσμένες προειδοποιήσεις για τον επερχόμενο εφιάλτη του ιστορικού μας τέλους.

Ποιος από τους επαγγελματίες της εξουσίας έδειξε ποτέ ότι γνωρίζει και παίρνει στα σοβαρά τις εκκλήσεις για πολιτική εντιμότητα, ανιδιοτέλεια και σωφροσύνη, που κατέθεταν οι Νέστορες του δημόσιου βίου; Σύμβολα ελληνοπρέπειας και χαρισματικής ωριμότητας, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Πικιώνης, ο Θεοτοκάς, ο Λορεντζάτος, ο Τσαρούχης, ο Μάνος Χατζιδάκις και όσοι ανάλογοι. Δεν έχει ακουστεί ένας πολιτικός (ένας, για δείγμα) να δείξει ότι τους πρόσεξε ή, τουλάχιστον, ότι έχει διαβάσει τον μάλλον κορυφαίο της διαγνωστικής οξυδέρκειας που γνώρισε στις μέρες μας η ελληνική κοινωνία: τον Παναγιώτη Κονδύλη.

Θα περίμενε κανείς, όσοι φιλοδοξούν σήμερα να ασκήσουν πολιτική στην Ελλάδα, να κυκλοφορούν έχοντας παραμάσχαλα τη «Θεωρία πολέμου» του Κονδύλη και έχοντας αποστηθίσει, τουλάχιστον, το «Επίμετρο: Γεωπολιτικές και στρατηγικές παράμετροι ενός ελληνοτουρκικού πολέμου». Το 1997 εκδεδομένο το βιβλίο, και μέσα σε δεκαπέντε μόλις χρόνια οι προβλέψεις του επαληθεύονται με απίστευτη ακρίβεια. Εγραφε: «Η Ευρωπαϊκή Ενωση (και πάντως τα ισχυρότερα μέλη της), μη μπορώντας να δώσει στην Τουρκία όλα όσα επιθυμεί, θα επιδιώκει να την κατευνάσει με ελληνικά έξοδα, πιέζοντας δηλαδή την Ελλάδα να δεχθεί τις τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο και στην Κύπρο…

Θα δούμε μια ακόμη από τις τραγικές ειρωνείες, τις οποίες τόσο συνηθίζει η Ιστορία: Ενώ δηλαδή η Ελλάδα προσανατολίστηκε ψυχή τε και σώματι στην Ευρώπη για να διασφαλισθεί από τον τουρκικό κίνδυνο, ακριβώς ο ευρωπαϊκός της προσανατολισμός θα μεταβληθεί σε όργανο de facto μετατροπής της σε δορυφόρο της Τουρκίας». ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΠΡΩΤΗ, επαληθευμένη εκπληκτικά.

«Δεν αποκλείεται η ελληνική πλευρά… να αρχίσει κάποτε να θεωρεί κι η ίδια τις υποχωρήσεις έναντι της Τουρκίας ως αυτονόητο μέρος και καθήκον του “εξευρωπαϊσμού” της – αφού μάλιστα οι “πολιτισμένοι άνθρωποι” που έχουν ξεπεράσει τους “εθνικιστικούς αταβισμούς”, δεν ξεκινούν πολέμους… για κυριαρχικά δικαιώματα»! ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ, ψηλαφητά επαληθευμένη.

«Η ελληνική πλευρά πρέπει να κατανοήσει έμπρακτα ότι… οι σύμμαχοι αξίζουν για σένα τόσο, όσο αξίζεις εσύ γι’ αυτούς. Καμιά συμμαχία και καμιά προστασία δεν κατασφαλίζει, όποιον βρίσκεται μαζί της σε σχέση μονομερούς εξάρτησης. Τα “δίκαια” της Ελλάδας δεν εντυπωσιάζουν κανέναν, όσο πίσω τους βρίσκεται ένας παρίας με διαρκώς απλωμένο το χέρι, κάποιος που ζει από δάνεια, επιδοτήσεις και “προγράμματα στήριξης”». ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ – ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΤΡΙΤΗ, ανατριχιαστικά ρεαλιστική.

«Σε ορισμένους κρίσιμους τομείς, όπως ο δημογραφικός, το παιχνίδι, ξέρουμε από τώρα ότι είναι χαμένο… Η Ελλάδα μεταβάλλεται σταθερά σε χώρα με περιορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα… αποδεικνύοντας πόσο είναι πιθανό να μετατραπεί σε δορυφόρο της Τουρκίας, ακριβώς μέσω του “ευρωπαϊκού δρόμου”… Στον βαθμό όπου η Ελλάδα θα καθίσταται, ανεπαίσθητα, γεωπολιτικός δορυφόρος της Τουρκίας, ο κίνδυνος πολέμου θα απομακρύνεται, οι ψευδαισθήσεις θα αβγατίζουν και η παράλυση θα γίνεται ακόμα ηδονικότερη, εφόσον η υποχωρητικότητα θα αμείβεται με αμερικανικούς και ευρωπαϊκούς επαίνους, που τους χρειάζεται κατεπειγόντως ο εκσυγχρονιζόμενος Βαλκάνιος – αρκεί να χρηματοδοτείται ο παρασιτικός καταναλωτισμός». ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ, επαληθευμένη χειροπιαστά.

«Την κάμψη της ελληνικής αντίστασης κάτω από την πίεση του υπέρτερου τουρκικού δυναμικού, οι Ελληνες θα συνηθίσουν σιγά σιγά να την ονομάζουν “πολιτισμένη συμπεριφορά”, “υπέρβαση του εθνικισμού”, “εξευρωπαϊσμό”… Το σημερινό δίλημμα είναι αντικειμενικά τρομακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: η ειρήνη σημαίνει για την Ελλάδα δορυφοριοποίηση και ο πόλεμος σημαίνει συντριβή. Η υπέρβαση του διλήμματος αυτού… απαιτεί την επιτέλεση ηράκλειου άθλου, για τον οποίο η ελληνική κοινωνία, έτσι όπως είναι, δεν διαθέτει τα κότσια. Οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους… Βρισκόμαστε σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας». ΠΕΜΠΤΗ ΠΡΟΓΝΩΣΗ αυτή, και τελεσίγραφο.

Τι μπορεί να προσφέρει οποιοσδήποτε δημόσιος λόγος, όταν δεκαπέντε χρόνια μετά από ένα τέτοιο κείμενο, οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα εξακολουθούν να στελεχώνονται με τη λογική της συλλογικής ευφραντικής ασχετοσύνης.