Youtube

Youtube
Βρείτε το κανάλι μας στην ψηφιακή πλατφόρμα youtube.

Σάββατο 29 Μαΐου 2010

29 ΜΑΙΟΥ 1453





Πάρθεν
Αυτές τες μέρες διάβαζα δημοτικά τραγούδια,
για τ' άθλα των κλεφτών και τους πολέμους,
πράγματα συμπαθητικά• δικά μας, Γραικικά.

Διάβαζα και τα πένθιμα για τον χαμό της Πόλης
«Πήραν την Πόλη,πήραν την• πήραν την Σαλονίκη».
Και την Φωνή που εκεί που οι δυο εψέλναν,
«ζερβά ο βασιληάς, δεξιά ο πατριάρχης»,
ακούσθηκε κ' είπε να πάψουν πια
«πάψτε παπάδες τα χαρτιά και κλείστε τα βαγγέλια»
πήραν την Πόλη, πήραν την• πήραν την Σαλονίκη.

Όμως απ' τ' άλλα πιο πολύ με άγγιξε το άσμα
το Τραπεζούντιον με την παράξενή του γλώσσα
και με την λύπη των Γραικών των μακρυνών εκείνων
που ίσως όλο πίστευαν που θα σωθούμε ακόμη.

Μα αλοίμονον μοιραίον πουλί «απαί την Πόλην έρται»
με στο «φτερούλιν αθε χαρτίν περιγραμμένον
κι ουδέ στην άμπελον κονεύ' μηδέ στο περιβόλι
επήγεν και εκόνεψεν στου κυπαρίσ' την ρίζαν».
Οι αρχιερείς δεν δύνανται (ή δεν θέλουν) να διαβάσουν
«Χέρας υιός Γιανίκας έν» αυτός το παίρνει το χαρτί,
και το διαβάζει κι ολοφύρεται.
«Σίτ' αναγνώθ' σίτ' ανακλαίγ' σίτ' ανακρούγ' την κάρδιαν.
Ν' αοιλλή εμάς να βάϊ εμάς η Ρωμανία πάρθεν».

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Άς μην ξεχνάμε πριν την Άλωση του 1453 , υπήρξε η άλωση του 1204 απο τους Φράγκους .Η μια άλωση προετοίμασε την άλλη. Σήμερα ζούμε πολλές καθημερινές αλώσεις , που θεμελιώνουν την πολλαπλή κηδεμονία της χώρας μας. Πόσο ακόμα ραγιάδες ;

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

ΙΩΝΑΣ ΚΟΝΤΙΑΔΗΣ :Ένας Έλληνας μαθητής του Κ.Σμίτ




Ο Ίωνας Κοντιάδης , πατέρας του νομικού Ξ.Κοντιάδη , υπήρξε μαθητής του Γερμανού πολιτειολόγου Κ.Σμίτ και προσωπικός φίλος του Δ.Τσάτσου.Άν δεν είχε πεθάνει πρόωρα θα είχε αφήσει σημαντικό έργο.Σημειώνω δύο έργά του :
-Η Επικράτεια εις την γενικήν πολιτειολογίαν και την θεωρίαν του κράτους .ΑΘΗΝΑ 1970,ΣΕΛ.155.Πρόλογος Μιχάλη Στασινόπουλου.Όπως σημειώνει στον πρόλογο του ο συγγραφέας "Η ανάλυσις της δομής του νεώτερου Κράτους ως και του αστικού Κράτους Δικαίου προσλαμβάνει παρ'ημίν ιδιαιτέραν σημασίαν εν όψει της μεταφυτεύσεως των δημιουργημάτων αυτών του δυτικοευρωπαικού ορθολογισμού εις τον εν πολλοίς ριζικώς διάφορον νεοελληνικόν πολιτισμικόν χώρον .Η επιχειρούμενη εργασία αποτελεί απαραίτητον προυπόθεσιν της επιστομονικής αντιμετωπίσεως του βασικού δια την Νεωτέραν Ελλάδα φαινομένου της "μετακενώσεως " (Κοραής ) ή "αποδοχής" (Rezeption) ευρωπαικών θεσμών και ιδεών.Εις τα προβλήματα της θεωρίας και Ιστορίας του Κράτους εμυήθην υπο των καθηγητών κκ. Carl Scmitt , Ernst Forsthoff ,και E.W.Bockehforde , εις τους οποίους είμαι βαθύτατα ευγνώμων"(1). Το έργο περιέχει σημαντικές αναφορές στον Jean Bodin και Thomas Hobbes.
-"Εχθρός" και "Πολέμιος" εις την σύγχρονον πολιτικήν θεωρίαν και την ελληνική αρχαιότητα. .Εκδ.Ελληνική Ανθρωπιστική Εταιρεία ,Αθήνα, 1969.σελ.Αναφορές στην κεντρική για τον Κ.Σμίτ διάκριση ανάμεσα στον Εχθρό και στον Φίλο στην Βίβλο και στα κλασσικά κείμενα της ελληνικής αρχαιότητας.Τελειώνοντας σημειώνει :" Εφ' όσον όμως γίνεται λόγος περι των πολιτικών θεωριών του Carl Scmitt και του Julien Freund πρέπει απαραιτήτως να καθίσταται σαφές ότι ο εχθρός είναι ο " δημόσιος εχθρός" , προς τον οποίον αντιστοιχεί εν μέρει ο πολέμιος " της Αρχαίας Ελληνικής.(σελ. 28).

Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

Πρόσφατες δημοσιεύσεις για τον ΠΑΝ.ΚΟΝΔΥΛΗ

1.Περιοδικό ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ,Τεύχος 189 ,Ιούνιος 2010:Αναδημοσίευση μέρουςτου δοκιμίου του Π.ΚΟΝΔΥΛΗ "Προυποθέσεις , παράμετροι και ψευδαισθήσεις της ελληνικής εθνικής πολιτικής", από το βιβλίο του "Πλανητική πολιτική μετά τον ψυχρό πόλεμο", ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΘΕΜΕΛΙΟ ,ΑΘΗΝΑ 1992, ΣΕΛ. 151-179.
2.Περιοδικό ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ , τεύχος 70 ,Δεκέμβριος 2009:Στο περιοδικό όπου συχνά έγραφε ο Π.Κονδύλης ο Γιώργος Μερτίκας δημοσιεύει την μελέτη με τον τίτλο " Ο άνθρωπος και η σκιά του :Έθνος και εθνικισμός στην περιγραφική θεωρία της απόφασης"

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

ΜΥΚΗΝΕΣ








Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ :ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ Γ'
Μέμνησο λουτρών οίς ενοσφίσθης

Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια
που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω που να
τ'ακουμπήσω.
Έπεφτε στο όνειρο καθώς έβγαινα απο το όνειρο
έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα είναι πολύ δύσκολο να
ξαναχωρίσει.

Κοιτάζω τα μάτια μήτε ανοιχτά μήτε κλειστά
μιλώ στο στόμα που όλο γυρεύει να μιλήσει
κρατώ τα μάγουλα που ξεπέρασαν το δέρμα.
Δεν έχω άλλη δύναμη.

τα χέρια μου χάνονται και με πλησιάζουν
ακρωτηριασμένα.


Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ : ΜΥΚΗΝΕΣ

Δώσ'μου τα χέρια σου, δώσ'μου τα χέρια σου,
δώσ'μου τα χέρια σου.

Είδα μέσα στη νύχτα
τη μυτερή κορυφή του βουνού
είδα τον κάμπο πέρα πλημμυρισμένο
με το φώς ενός αφανέρωτο φεγγαριού
είδα, γυρίζοντας το κεφάλι
τις μαύρες πέτρες συσπειρωμένες
και τη ζωή μου τεντωμένη σα χορδή
αρχή και τέλος
η τελευταία στιγμή
τα χέρια μου.

Βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες
τούτες τις πέτρες τις εσήκωσα όσο βάσταξα
τούτες τις πέτρες τις αγάπησα όσο βάσταξα
τούτες τις πέτρες , τη μοίρα μου.
Πληγωμένος απο το δικό μου χώμα
τυραννισμένος απο το δικό μου πουκάμισο
καταδικασμένος απο τους δικούς μου θεούς,
τούτες τις πέτρες.

Ξέρω πως δεν ξέρουν , αλλά εγώ
που ακολουθησα τόσες φορές
το δρόμο απ' το φονιά στο σκοτωμένο
απο το σκοτωμένο στην πληρωμή
κι απο την πληρωμή στον άλλο φόνο,
ψηλαφώντας
την ανεξάντλητη πορφύρα
το βράδυ εκείνο του γυρισμού
που άρχισαν να σφυρίζουν οι Σεμνές
στο λιγοστό χορτάρι-
είδα τα φίδια σταυρωτά με τις οχιές
πλεγμένο πάνω στην κακή γενιά
τη μοίρα μας.

Φωνές από την πέτρα απο τον ύπνο
βαθύτερες εδώ που ο κόσμος σκοτεινιάζει ,
μνήμη του μόχθου ριζωμένη στο ρυθμό
που χτύπησε τη γής με πόδια
λησμονημένα.
Σώματα βυθισμένα στα θεμέλια
του άλλου καιρού , γυμνά .Μάτια
προσηλωμένα προσηλωμένα , σ΄ ένα σημάδι
που όσο κι άν θέλεις δεν το ξεχωρίζεις
η ψυχή
που μάχεται για να γίνει ψυχή σου.

Μήτε κι η σιωπή είναι πια δική σου
εδώ που σταμάτησαν οι μυλόπετρες.

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Ένα εύστοχο κείμενο του ιστορικού Α.Διαμαντή απο το LIFO

Η χρεοκοπημένη δημοκρατία (lifo τ.202/13.5.2010)
Η μόνη λύση είναι η αναζήτηση μιας νέας Μεγάλης Ιδέας.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΔΙΑΜΑΝΤΗ

Το πολιτικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι πολύ σοβαρό. Διότι πρόβλημα οικονομικό δεν υπάρχει - πολιτικό είναι το ζήτημα. Χρέη έχουν όλα τα δυτικά κράτη και μάλιστα μεγαλύτερα από το δικό μας, όπως η Ιταλία, η Ισπανία ή η Αγγλία. Το ζήτημα είναι πολιτικής τάξεως. Δηλαδή η πολιτική μας ηγεσία δεν μπορεί να σχεδιάσει και να υλοποιήσει μια συνεπή στρατηγική οικονομικής ανάπτυξης. Γιατί; Διότι έχει χρεοκοπήσει ως αυτόνομη πηγή εξουσίας. Και δεν εμπνέει τον λαό ώστε να συμφωνήσει σε ένα τέτοιο στρατηγικό σχέδιο, που πάντα απαιτεί θυσίες. Αλλά θυσίες κάνει αυτός που έχει συνείδηση εθνικής ύπαρξης, συνείδηση πατρίδας. Εάν αυτό δεν υπάρχει, τότε κανένα σχέδιο δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό. Η πολιτική μας ελίτ απλώς δεν υπάρχει.
Διότι είναι δοτή. Διότι, δηλαδή, εξαρτάται απολύτως από την πολιτική ηγεσία της Ε.Ε. και των ΗΠΑ, εφόσον εκχώρησε σ' αυτούς το δικαίωμα να ενεργούν για λογαριασμό της, ήδη από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Με αντάλλαγμα τη συνεχή ροή κονδυλίων, τα οποία δανειζόταν για να αναπαράγεται πολιτικά. Η ένταξη της Ελλάδας στην Ε.Ε. ήταν μια νέα εκχώρηση κρατικών πολιτικών δικαιωμάτων, πλην εκείνης που είχε ήδη γίνει από την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Η Ελλάδα σταδιακά μετατράπηκε σε μια χώρα όπου η πολιτική της ηγεσία ήταν περιορισμένης ευθύνης, μια χώρα «φόρου υποτελής» στην Ε.Ε. και τις ΗΠΑ.
Αυτό δεν συνέβαινε πάντα. Για πολλά χρόνια η πολιτική ηγεσία στην Ελλάδα, μέχρι το 1950 περίπου, είχε μια σχετική αυτονομία, καθώς εξέφραζε την πολιτική της Μεγάλης Ιδέας, δηλαδή την πολιτική της απελευθέρωσης των υπόδουλων ακόμα ελληνικών πληθυσμών της Μακεδονίας και της Μικράς Ασίας. Η απειλή που δέχθηκε το πολιτικό μας σύστημα από τις ένοπλες ομάδες του ΚΚΕ κατά τον εμφύλιο συσπείρωσε εκ νέου την πολιτική μας τάξη, με αποτέλεσμα αυτή να εκφράζεται σχετικώς αυτόνομα, εν σχέση με τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της Αγγλίας. Μέχρι και ο στρατάρχης Παπάγος, ως πρωθυπουργός στη δεκαετία του '50, μοιάζει απέναντι στους σημερινούς πολιτικούς μας περίπου ως Τσε Γκεβάρα. Είναι γνωστό το περιστατικό με τον Άγγλο υπουργό των Εξωτερικών Ίντεν, όταν αυτός, σε συνάντησή τους στην Αθήνα, στράφηκε προς το παράθυρο την ώρα που ο Παπάγος τους αράδιαζε τις ελληνικές θέσεις για το Κυπριακό. Ο Παπάγος έγινε έξαλλος και του είπε: «Όταν μιλάει ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, κανείς δεν μπορεί να του γυρνάει την πλάτη». Και έφυγε, βροντώντας την πόρτα. Φαντάζεστε κανέναν σημερινό πολιτικό να κάνει κάτι τέτοιο στη Χίλαρι Κλίντον;
Όχι. Διότι η Χίλαρι θα του κόψει το χρήμα και θα τον στείλει σπίτι του σε μια ώρα. Ενώ τον Παπάγο ή τον Πλαστήρα, που πέθαναν και οι δύο χωρίς δεκάρα, ποιος θα τους έστελνε σπίτια τους; Αυτοί ούτε χρώσταγαν λεφτά, ούτε περίμεναν με τη γλώσσα έξω να επανεκλεγούν. Αυτοί εξέφραζαν μια εθνική, μια λαϊκή απαίτηση και είχαν πίσω τους μια λαϊκή νομιμοποίηση, την οποία δεν διαθέτουν οι σημερινοί πολιτικοί μας.
Αυτοί εξελέγησαν απλώς για να μας δώσουν αυξήσεις. Και να καταργήσουν τη βάση του 10 στα ΑΕΙ. Και να μας δίνουν λεφτά για εκδηλώσεις. Δεν εξελέγησαν για την υλοποίηση κάποιου εθνικού στόχου, αλλά για την υλοποίηση προσωπικών μας οικονομικών στόχων. Επομένως είναι δοτοί. Εξαρτάται η ύπαρξή τους από τα κονδύλια του Τρισέ και από την ικανότητα να μας δίνουν λεφτά. Για τίποτε άλλο δεν τους χρειαζόμαστε. Γι' αυτό και δεν έχουν κανένα κύρος.
Φυσικά, όλοι μας είμαστε υπεύθυνοι γι' αυτήν τη χρεοκοπία της δημοκρατίας. Και ο λαός είναι συνυπεύθυνος, διότι και αυτός δεν έχει πια συλλογικούς εθνικούς στόχους. Έχει περιπέσει σε έναν φτηνό υλισμό, ενώ η Αριστερά είναι μια παράταξη, η οποία απλώς διεκδικεί συντάξεις. Τίποτε άλλο. Κοινοβούλιο δεν υπάρχει. Τώρα μάλιστα με τη λίστα χάνει και το τελευταίο φύλλο συκής, καθώς οι βουλευτές δεν θα εκλέγονται καν! Θα διορίζονται από τον αρχηγό, ως δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτό το γελοίο πολιτικό καθεστώς που έχουμε δεν έχει καμία σχέση με καμία δημοκρατία. Είναι χειρότερο και από τη δημοκρατία του '50. Είναι μια καλυμμένη μοναρχία, χωρίς μονάρχη. Τον ρόλο αυτό τον παίζει ο αρχηγός του κόμματος. Αυτός αποφασίζει.
Και είναι χειρότερος και από τον μονάρχη, διότι εκείνος δεν είχε ανάγκη επανεκλογής και επομένως υπήρχε και μια μικρή πιθανότητα να αγνοήσει το προσωπικό του όφελος. Δεν είχε ανάγκη. Όμως αυτοί οι πρωθυπουργοί μας δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια και επομένως ενεργούν πάντα σύμφωνα με το κομματικό, δηλαδή το προσωπικό τους συμφέρον επανεκλογής και βουλιάζουν τη χώρα.
Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν. Όχι οικονομικά. Αλλά πολιτικά. Μόνο μία περίπτωση υπάρχει να βγούμε από το αδιέξοδο και να σχεδιάσουμε ένα ελληνικό μέλλον: να ξαναβρούμε κάποια Μεγάλη Ιδέα, δηλαδή, τώρα πια, έναν εθνικό στόχο. Που δεν θα 'ναι φυσικά λεφτά ή συντάξεις. Κάτι πιο πνευματικό, πιο ταιριαστό με τη μεγάλη μας παράδοση και ιστορία.

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Ο Νίτσε και η μισθωτή εργασία




Ο Φ.Νίτσε και η μισθωτή εργασία

ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ Τ. 42(χειμώνας 2005-2006)



Οι επισημάνσεις του Φ.Νίτσε για τον χαρακτήρα που ελάμβανε η νεωτερική κοινωνία ήδη από τον 19ο αιώνα , παρ’ ότι περιέχονται σε έναν λόγο αφοριστικό , πυκνό και όχι ιδιαίτερα αναλυτικό και τεκμηριωμένο , αποσπασματικό – μη συστηματικό , δεν στερούνται εγκυρότητας. Αντίθετα ο προσωπικός , υποκειμενικός και ποιητικός τόνος του τον διευκολύνει σε μια ριζική και καίρια ανατομία της νεωτερικής κοινωνίας.
Στο έργό του «ΧΑΡΑΥΓΗ»1 καταπιάνεται , ανάμεσα σε άλλα θέματα , αφοριστικά με την μοίρα του εργάτη , την θέση του εργαζόμενου μέσα στο εργοστάσιο και την κοινωνία .Βλέπει την ανθρώπινη ύπαρξη να μετατρέπεται από πρόσωπο σε βίδα , σε γρανάζι της μηχανής .
Την αποτρόπαιη αυτή κατάσταση μπορεί , κατά τον Νίτσε , να απαλύνει η αύξηση του μισθού , αλλά δεν την αλλάζει ουσιαστικά :
« Είναι ντροπή να πιστεύουμε ότι με μια υψηλότερη αμοιβή μπορεί να αρθεί η ουσία της αθλιότητάς τους , δηλαδή η απρόσωπη υποδούλωσή τους ! Είναι ντροπή να αφήνουμε να μας πείθουν με φλυαρίες ότι με μια επίταση αυτής της απροσωπίας , στο εσωτερικό της μηχανικής λειτουργίας μιας κοινωνίας , μπορεί να κάνει αρετή την ντροπή της δουλείας ! Ντροπή να έχει μια τιμή με αντάλλαγμα το να γίνεσαι βίδα αντί να μένεις πρόσωπο ! Είστε συνεργοί στην τωρινή τρέλα των εθνών , τα οποία θέλουν να παράγουν όσο το δυνατόν περισσότερο και να γίνουν όσον το δυνατόν πλουσιότερα; Από σας εξαρτάται να τους παρουσιάσετε έναν αντίθετο λογαριασμό : ποσό μεγάλα ποσά εσωτερικής αξίας θα πεταχτούν για χάρη ενός τέτοιου σκοπού !Που όμως είναι η δική σας εσωτερική σας αξία , όταν δεν ξέρετε πια τι σημαίνει να αναπνέει κανείς ελεύθερα ;Όταν δεν εξουσιάζετε ούτε σε περίπτωση ανάγκης τον εαυτό σας ; Όταν μπουχτίζετε πολύ συχνά τον εαυτό σας όπως ένα ποτό που έχει χάσει την φρεσκάδα του ; Όταν ακούτε τις εφημερίδες και λοξοκοιτάτε τον πλούσιο γείτονα , με ανοιγμένη την όρεξή σας λόγω της γρήγορου ανόδου και πτώσης της δύναμης , του χρήματος και των γνωμών ;Όταν δεν πιστεύετε πια στην φιλοσοφία , που φοράει κουρέλια , στην ελευθεροφροσύνη εκείνων που δεν έχουν ανάγκες ; ».2
Στο απόσπασμα του Νίτσε ,περιέχεται μια ουσιαστικά μεταμαρξιστική κριτική του καπιταλισμού και της κυριαρχίας της τεχνικής :
- στο εργοστάσιο η ανθρώπινη ύπαρξη δεν κοινωνικοποιείται αλλά μετατρέπεται από πρόσωπο σε εξάρτημα των μηχανών.
- ο παραγωγισμός , η συνεχής αύξηση της παραγωγής , η ανάπτυξη δίχως όρια και με κάθε κόστος αποτελεί τον χαρακτηριστικότερο ανορθολογισμό της νεωτερικότητας , την « τωρινή τρέλα των εθνών » , που συμμερίστηκε τόσο ο καπιταλισμός όσο και η μαρξιστική σκέψη.
- Οι διαδικασίες που επιτάσσει η καπιταλιστική κοινωνία και ο νεωτερικός πολιτισμός , εντός και εκτός του εργοστασίου , καταστρέφουν κάθε εσωτερικότητα , κάθε «εσωτερική αξία » , για χάρη της εξωτερικότητας που θεοποιεί το χρήμα , την τεχνική , την ανάπτυξη.
Η απάντηση του Νίτσε στην καταστροφή του ανθρώπινου προσώπου δεν είναι η μεθοδική αλλαγή της κοινωνίας αλλά είτε , όπως γράφει , « καλύτερα να μεταναστεύσω , να προσπαθήσω να γίνω κύριος σε άγριες και δροσερές περιοχές του κόσμου και προ παντός κύριος του εαυτού μου , να αλλάζω μέρος μόλις μου γνέψει ακόμη και το πιο μικρό σημάδι δουλείας » , είτε να στραφεί στην « περιπέτεια και τον πόλεμο και , αν έρθουν τα χειρότερα , να είμαι έτοιμος να πεθάνω : καλύτερα όλα αυτά παρά να υπομένω κι άλλο αυτή την ανάρμοστη δουλεία , παρά να συνεχίζω να γίνομαι σκυθρωπός , φαρμακερός και συνεργός ».3
Η πρώτη επιλογή θυμίζει ανάλογες σκέψεις ρομαντικών κοινοτιστών , όπως ο Γ.Λαντάουερ , οι οποίοι πρότειναν ,μεταξύ άλλων ,την φυγή σε νέες χώρες και την δημιουργία νέων κοινοτήτων . Η σκέψη ότι η περιπέτεια , ο πόλεμος μπορεί να είναι διέξοδος στην καπιταλιστική αλλοτρίωση θυμίζει ανάλογες σκέψεις του Ε.Γιούνγκερ , όπου ο πόλεμος χάνει την εφιαλτική του όψη για να γίνει μια περιπέτεια , ένα αισθητικό φαινόμενο , μια κατάφαση στον κίνδυνο.
Ο Νίτσε επιθυμεί οι στοχαστές να ζουν ως ασκητές , για να γίνουν απελευθερωτικά πρότυπα για τους εργάτες , δηλαδή να ζουν με « εθελούσια ειδυλλιακή φτώχεια » , με «αποχή από το επάγγελμα και το γάμο».4 Αντίθετα , η αναμονή της σοσιαλιστικής ελπίδας , η μελωδία ενός μελλοντικού παραδείσου , όταν δεν προϋποθέτει άμεσες πρακτικές αλλαγές , επιτείνει την αποδοχή της καταστροφής του ανθρώπινου προσώπου.
Η κριτική του Νίτσε ξετυλίγεται με ριζοσπαστικό τρόπο : « Ιδού ποιο θα ήταν το σωστό φρόνημα : οι εργάτες της Ευρώπης θα έπρεπε στο εξής να κάνουν ό,τι είναι ανθρωπίνως αδύνατο ως τάξη , κι όχι μόνο , όπως συμβαίνει συνήθως , κάτι που έχει οργανωθεί σκληρά και απρόσφορα .Θα έπρεπε να εγκαινιάσουν μέσα στην ευρωπαϊκή κυψέλη μια εποχή εξόδου κατά σμήνη , που , που όμοιά της δεν ξανά έγινε ποτέ , και , μ’ αυτή την μεγαλειώδη πράξη ελεύθερης μετοικεσίας , να διαμαρτυρηθούν εναντίον της μηχανής , εναντίον του κεφαλαίου και εναντίον του διλήμματος που τους απειλεί τώρα , να αναγκαστούν να γίνουν είτε δούλοι του κράτους , είτε δούλοι ενός ανατρεπτικού κόμματος . Μακάρι να ξαλαφρώσει η Ευρώπη από ένα τέταρτο των κατοίκων της ! Θα είναι καλύτερο και για εκείνη και γι’ αυτούς !Θα είναι καλύτερο και για εκείνη και γι’ αυτούς ! Μόνο σε μακρινές χώρες και στις επιχειρήσεις σμηνών αποίκων θα φανεί καθαρά ποσό πολλή ορθοφροσύνη και δικαιοσύνη , πόσο υγιή δυσπιστία έχει δώσει στα παιδιά της η μητέρα Ευρώπη .Σ’ αυτά τα παιδιά που δεν μπορούν πια να ζουν δίπλα σ’ αυτή τη ν μουχλιασμένη γριά γυναίκα , που κινδυνεύουν να γίνουν γκρινιάρηδες , ευερέθιστοι και φιλήδονοι σαν αυτήν. Έξω από την Ευρώπη θα ταξιδέψουν μαζί με τους εργάτες και οι αρετές της Ευρώπης . Κι αυτό που μέσα στην πατρίδα άρχισε να εκφυλίζεται σε επικίνδυνη δυσθυμία και εγκληματική ροπή , θα αποκτήσει έξω μια άγρια , ωραία φυσικότητα και θα ονομαστεί ηρωισμός. Έτσι θα φυσήξει επιτέλους καθαρότερος αέρας στην γέρικη , πυκνοκατοικημένη και απορροφημένη από τον εαυτό της Ευρώπης ».5
Στο κείμενο αυτό υπάρχουν ορισμένες ευφυείς επισημάνσεις : το τέλος της εργατικής τάξης με τον τρόπο που αρχικά την είδαμε να εισβάλλει στην ιστορία , η υποδούλωση του εργάτη στο κράτος , στο κεφάλαιο , αλλά και στο « ανατρεπτικό κόμμα » , δηλαδή στο κομμουνιστικό κόμμα που μετέτρεψε την κυριαρχία των εργαζομένων σε δικτατορία του ιδίου και των στελεχών , που το απάρτιζαν. Επίσης η Ευρώπη ( ο ευρωπαϊκός πολιτισμός ) παρομοιάζετε με « μουχλιασμένη γριά γυναίκα» , καθ’ ότι είχε χάσει κάθε γονιμότητα και δημιουργικότητα. Βέβαια ο κριτικός αναστοχασμός είναι από τα στοιχεία που τελικά θα χαρακτηρίσουν την ευρωπαϊκή σκέψη , και αυτό ακριβώς πράττει ο Νίτσε , ακόμη κι αν είναι ο λόγος του σκληρός και αδυσώπητος. Αυτή δε η τεράστιας σημασίας κατάκτηση , δηλαδή η αποδοχή όχι μόνο της κριτικής , αλλά και της άρνησης και της αμφισβήτησης , υπήρξε ένα πνευματικό και κοινωνικό γεγονός που οφείλει πολλά σε στοχαστές , όπως ο Νίτσε και ο Μάρξ.
Δίπλα στις ευφυείς επισημάνσεις του Νίτσε , υπάρχει ένας λόγος ποιητικός , υπερρεαλιστικός , παραληρηματικός , που ζητά την έξοδο των εργαζόμενων από την Ευρώπη.
Παρότι η έξοδος αυτή , υπό άλλη μορφή , έγινε, δεν προξένησε τις αλλαγές που προσδοκούσε ο Νίτσε , ούτε στην Ευρώπη , ούτε στις Νέες Χώρες. Η μετανάστευση μετέφερε την απαλλοτρίωση της ανθρώπινης ύπαρξης από την μια χώρα στην άλλη. Σε μια εποχή ειδικότερα που η οικονομία αποκτά παγκόσμια χαρακτηριστικά , παρότι η συμμετοχή στον καπιταλισμό είναι διαφορετικού χαρακτήρα και αναλογίας σε κάθε κράτος , η αντιμετώπιση των προβλημάτων που με ριζικό τρόπο θέτει ο λόγος του Νίτσε ( και φυσικά και ο Μάρξ στην χεγκελιανή του περίοδο ) μπορεί να γίνει με διαφορετικό τρόπο , δηλαδή με μια οργάνωση της εργασίας , που θα συνδυάζει την εργασία με το παιχνίδι , την δημιουργία , δεν θα θυσιάζει το ανθρώπινο πρόσωπο στον βωμό της παραγωγικότητας και θα οδηγήσει σταδιακά στην μείωση του χρόνου της μισθωτής εργασίας.
Δεν μας διαφεύγει ότι η εργασία , σε μια εξιδανικευμένη της τουλάχιστον μορφή , συνδέει το άτομο με την κοινωνία , είναι στοιχείο δημιουργικότητας , αλληλεγγύης , αξιοπρέπειας και βέβαια βιοπορισμού. Ο άνεργος είναι αναγκασμένος να αποδέχεται πολλές ταπεινώσεις , να οδηγείται στο περιθώριο της κοινωνίας και να επιζεί από την φιλανθρωπία , γεγονός που επιτείνει τον ευτελισμό του.
Ο Νίτσε επισημαίνει ορθά ότι στον εγκώμιο της εργασίας βλέπει « την ίδια υστερόβουλη σκέψη όπως στον έπαινο των κοινωφελών απρόσωπων πράξεων : εκείνη του φόβου για κάθε ατομικό ».6
Πιστεύει ότι η σκληρή εργασία είναι μια μέθοδος για να σιγάσει κάθε επιθυμία για ελευθερία , αλλά και να πάψει να υπάρχει το ανθρώπινο πρόσωπο: « Παρατηρώντας την εργασία , αισθάνεται κανείς σήμερα κατά βάθος – με την λέξη εργασία εννοείται πάντα εκείνη η σκληρή εργατικότητα από νωρίς έως αργά - ότι μια τέτοια εργασία είναι η καλύτερη αστυνομία , ότι χαλιναγωγεί τους πάντες και ξέρει να εμποδίζει δυναμικά την ανάπτυξη του λογικού , της επιθυμίας , του πόθου για ανεξαρτησία. Διότι ξοδεύει εξαιρετικά πολλή νευρική δύναμη , την οποία έτσι αφαιρεί από τον στοχασμό , τον αναλογισμό , την ονειροπόληση , τις μέριμνες , την αγάπη , το μίσος : βάζει έναν μικρό σκοπό πάντα εν όψει και εγγυάται εύκολες και κανονικές ικανοποιήσεις . Έτσι , μια κοινωνία , στην οποία θα υπάρχει συνεχής σκληρή εργασία , θα έχει μεγαλύτερη ασφάλεια : και την ασφάλεια ακριβώς λατρεύουν σήμερα ως την ανώτερη θεότητα .- Και τώρα ! Φρίκη ! Ο «εργάτης » ακριβώς έχει γίνει επικίνδυνος ! Ο τόπος βρίθει από «επικίνδυνα άτομα »! Και πίσω απ’ αυτά ο κίνδυνος των κινδύνων – το άτομο ! ».7
Είναι τραγικό μια κοινωνία που επαγγέλλεται , ως ιδρυτική της αρχή , την πρωτοκαθεδρία του ατόμου απέναντι σε κάθε συλλογικότητα , να εκμηδενίζει τελικά το ανθρώπινο πρόσωπο μέσα σε μια αγέλη , όπου η επιθυμία για ελευθερία , για όνειρο , για βίωση αισθημάτων έχει αντικατασταθεί από την επιθυμία για ασφάλεια από εκείνους που βρίσκονται εντός και εκτός των τειχών.
Η κριτική του Νίτσε στην μισθωτή εργασία , η επιθυμία για διάσωση του ανθρώπινου προσώπου , για ανεξαρτησία και ονειροπόληση φέρνει τον στοχασμό του Νίτσε κοντά σε κάποιους ρομαντικούς λόγους του Μάρξ , όπου ο « καθένας μπορεί να τελειοποιηθεί σε οποιονδήποτε κλάδο θέλει , η κοινωνία ρυθμίζει την γενική παραγωγή κι έτσι κάνει δυνατό για μένα να κάνω ένα πράγμα σήμερα κι άλλο αύριο , να κυνηγώ το πρωί , να ψαρεύω το απόγευμα , να φροντίζω τα ζώα το βράδυ , να κριτική μετά το δείπνο , όπως ακριβώς μου αρέσει , χωρίς ποτέ να γίνομαι κυνηγός , ψαράς , βοσκός ή κριτικός»8 - που βέβαια αντιφάσκουν με τον πρωταρχικό ρόλο που αποδίδει ο ίδιος στην ανθρώπινη εργασία σε άλλα κείμενα του - όπως και με τον γαλλικό περσοναλισμό.



ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Φ.Νίτσε : «Χαραυγή», Μετάφραση –Επιμέλεια Ζήσης Σαρίκας , Σκόπελος , Εκδόσεις Νησίδες , 2004.
2. Όπως προηγούμενα ,Αφορισμός 206 ,σελ.147.
3. Όπως προηγούμενα ,Αφορισμός 206 ,σελ.147 ,148.
4. Όπως προηγούμενα ,Αφορισμός 206 ,σελ.147.
5. Όπως προηγούμενα ,Αφορισμός 206 ,σελ.148.
6. Όπως προηγούμενα ,Αφορισμός 173 ,σελ.124.
7. Όπως προηγούμενα ,Αφορισμός 173 ,σελ.124.
8. Κ.Μάρξ – Φ.Ένγκελς : « Η Γερμανική Ιδεολογία » , μετάφραση Κ.Φιλίνη , Αθήνα ,Gutenberg , τόμος Α’ , σελ. 780.

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

Δύο καταδίκες για την δολοφονία των 3+1 εργαζομένων της MARFIN


Η δολοφονία των 3+1 εργαζομένων της ΜΑRFIN BANK δημιούργησε ,ως όφειλε , σε όλους μας έναν βουβό πόνο στην αρχή και στην συνέχεια ένα αίσθημα ντροπής και φρίκης . Στην κοινωνία του θεάματος , " η εξέγερση γίνεται ένα θέαμα" .Αντί να αντικαθιστά την βαρβαρότητα με την αξιοπρέπεια , με την ζωή , με την ελευθερία ,με την αγάπη , προσφέρει μεγαλύτερη βαρβαρότητα και λιγότερη ελευθερία .Ίσως θα πρέπει να ξαναδιαβαστεί ο "Επαναστατημένος Άνθρωπος" του Α.Καμύ.Παραθέτουμε δύο ανακοινώσεις ανθρώπων που δεν έχουν ιδιαίτερη πρόσβαση στα μέσα ενημέρωσης , αλλά συνιστούν μια πολύτιμη μαρτυρία των αντιδράσεων που δημιούργησε αυτό το άθλιο γεγονός.

1.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ του περιοδικού ΑΡΔΗΝ: Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ
Συγγραφέας:
Της Σύνταξης
Από τον Δεκέμβριο του 2008, οχώρος μας δεν κουράστηκε να επισημαίνει τα πραγματικά, βαθιά αδιέξοδα που σφραγίζουντις τάσεις της μηδενιστικής αντίδρασης που επεδίωκαν την ολοκληρωτική κυριαρχίαστις διαδηλώσεις και στους χώρους αμφισβήτησης της ελληνικής κοινωνίας.
Και τρέμαμεκυριολεκτικά για την τροπή που θα μπορούσαν να πάρουν αυτά τα αδιέξοδα. Τοείχαμε επισημάνει τον Δεκέμβριο του 2008, εισπράττοντας πολλές ύβρεις και επικρίσεις Και όμως, σήμερα, τα επεισόδια πουεξαπέλυσαν οι υστερικοί γόνοι νεοελλήνων μικροαστών κατέληξαν, με τη δολοφονία τριών εργαζόμενων της ΜαρφίνΜπανκ, να υπονομεύσουν τις μαζικότατες αντιδράσεις της ελληνικήςκοινωνίας ενάντια στα λαοκτόνα μέτρα που επιβάλουν οι δυνάμεις κατοχής τουΒερολίνου και της Ουάσιγκτον και εφαρμόζει με ζήλο η κυβέρνηση-μαριονέτα.Δεν αποτελούν μόνο το καλύτερο δυνατό δώροπρος την κυβέρνηση, αλλά και στις κατοχικές δυνάμεις, προκειμένου να κάμψουντην αντίσταση του ελληνικού λαού.
Δίνουν τηνκαλύτερη αφορμή στους μεγάλους κερδοσκόπους, και τις δυνάμεις από την Ευρώπηκαι την Αμερική –που θέλουν να τελειώνουν μια για πάντα την Ελλάδα (από τηνΓκόλντμαν Ζακς, μέχρι την Άγκελα Μέρκελ), και να την οδηγήσουν σε ολοκληρωτικήπτώχευση και κατάρρευση–, να χρησιμοποιήσουν και το επικοινωνιακό χαρτί μιας «χώραςβανδάλων, κανιβάλων, δολοφόνων», το οποίο ήδη παρουσιάζεται σε όλα τα μεγάλαδιεθνή μέσα της Οργουελιανής Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Το δίδαγμαείναι τραγικό. Μια ολόκληρη κοινωνία, άφησε μερικά υστερικά μηδενικάνα συκοφαντήσουν κάθε εξέγερση και αντίσταση και να την υποκαταστήσουν με τηνασχήμια που κουβαλούν και την όποια παρουσιάζουν ως «κίνημα». Και γι αυτόευθύνονται πολλοί: Και πρώτα απ’ όλα μια σάπια και χωρίς όραμα κοινωνία. Αυτόόμως δεν μπορεί να βγάζει λάδι κόμματακαι παρατάξεις: Aπό τοΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση που σιγοντάριζε την ανάπτυξη τέτοιων φαινομένων,προκειμένου να κάνει πόλεμο φθοράς στην κυβέρνηση της ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ, πουνόμιζε ότι θα μεταφράσει τις σπασμένες βιτρίνες σε έδρες στο κοινοβούλιο, καθώςκαι τα θλιβερά υπολείμματα της κάποτε εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, όπως καιτους παχυλά αμειβόμενους κονδυλοφόρους και παπαγαλάκια εφημερίδων και τηλεοράσεων•όλους εκείνους που πίστευαν πως μπορούν να «χρησιμοποιήσουν» για λογαριασμότους αυτό το άλογο και ανορθολογικό στοιχείο.
Αυτό όμωςσήμερα εξελίσσεται –ως παραμορφωτική εικόνα της κοινωνίας μέσα από την οποίαξεπήδησε– σε τέρας, στρεφόμενο εναντίον του ίδιου του λαού στ' όνομα τουοποίου υποτίθεται ότι δρα. Και η ιστορία θα γράψει ότι με τη δική τους συμβολή,θέριεψε η κατοχή και η κατάρρευση της χώρας μας. Κατάφεραν να επιτύχουντην μεγαλύτερη προβοκάτσια τηςμεταπολιτευτικής περιόδου. Έστω, ή ακόμα χειρότερα, αν πρόκειται γιααυτοπροβοκάρισμα.
Ο αγώνας θαείναι μακροχρόνιος. Οι κηδεμόνες και οι κατακτητές από Δύση και Ανατολήέρχονται στην πατρίδα μας, για να μείνουν. Ταυτόχρονα ως κοινωνία έχουμε πιάσειπάτο. Εμείς το Άρδην και η Ρήξη, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε στο πλευρό τηςάλλης Ελλάδας, του μαχόμενου αντιστασιακού ελληνισμού, προσπαθώντας να μπολιάσουμεξανά με ελπίδα και όραμα για εθνική απελευθέρωση, κοινωνική χειραφέτηση,οικολογία και κοινοτισμό, τις πραγματικές ανατρεπτικές διαθέσεις του ελληνικούλαού. Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε ώστεο θάνατος των τριών αδικοχαμένων νέων να μη μεταβληθεί σε όπλο στα χέρια τηςΚυβέρνησης και των κατοχικών δυνάμεων, προσφέροντας μια εναλλακτική πρόταση αλλαγήςτης κοινωνίας στη νεολαία που επιθυμεί να δώσει αυθεντικό περιεχόμενο στηνεξέγερσή της.

Υ.Γ. Και βέβαια, δεν είναι δυνατόν να μη σταθούμε στις βαρύτατες ευθύνες πουφέρει ο Α. Βγενόπουλος, ο οποίος με την εντελώς επιπόλαια και εγκληματική τουενέργεια να διατηρήσει ανοικτή την Τράπεζά του, τέτοια μέρα και σε τέτοιο μέρος,συνέβαλε με τη σειρά του στο τραγικόσυμβάν της 5/05. Ο Βγενόπουλος, εμφανίζεται ως ο κήνσορας της ηθικής και τηςλογικής απέναντι στο «διεφθαρμένο» σύστημα, και προαλείφεται για «εθνικόςηγέτης». Ωστόσο για άλλη μια φορά, – μετά την δήθεν αγορά του ΟΤΕ και τηςΟλυμπιακής, που τις αγόρασε με φανφάρες για την εθνική του υπευθυνότητα για νατις πουλήσει μέσα σε ελάχιστο χρόνο σαν λαμόγιο μεταπράτης– απέδειξε, μετραγικό τρόπο, την ασύγγνωστη επιπολαιότητα του, ενός μπερλουσκονίσκου τηςκακιάς ώρας. (Πέμπτη, 6 Μαΐου, 8:30 π.μ.).


2
Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ


Τον Δεκέμβρη του 2008 κατά τη διάρκεια των γεγονότων που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος απάντησε στις φασιστικές εκκλήσεις των ΜΜΕ για επιστροφή σε «ησυχία, τάξη και ασφάλεια» με το αφοπλιστικό σύνθημα «εσείς μιλάτε για βιτρίνες, εμείς μιλάμε για ζωές».
Ποια επικίνδυνη υποκρισία κάνει τώρα ορισμένους να μιλάνε για τα ανύπαρκτα μέτρα πυροπροστασίας της τράπεζας και όχι για τις ζωές που χάθηκαν; Ποια οργουελική αντιστροφή της πραγματικότητας κάνει κάποιους να μιλούν για το τραγικό συμβάν σαν να επρόκειτο για βραχυκύκλωμα;
Δεν καταλαβαίνουμε άραγε ότι αυτή η υποκρισία είναι αντίστοιχη των νατοϊκών δολοφόνων που μιλούσαν για «παράπλευρες απώλειες»;
Δεν καταλαβαίνουμε άραγε ότι η δεδομένη και αυτονόητη κυνικότητα και κτηνωδία ενός μεγαλοκαπιταλιστή, που επέβαλε εκβιαστικά στους υπαλλήλους του να βρίσκονται μέσα στην τράπεζα, δεν εξιλεώνει κανέναν για τους νεκρούς;
Δεν καταλαβαίνουμε άραγε ότι αν χρησιμοποιείς τις τακτικές του κτήνους το οποίο αντιπαλεύεις έχεις γίνει ίδιος μ’ αυτό;
Αν για κάτι αγωνίζονται οι αναρχικοί, αν για κάτι αξίζει να αγωνιστούν οι άνθρωποι είναι για την Ζωή, την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια. Για έναν κόσμο όπου ο θάνατος δεν θα έχει πια εξουσία…

Στη διαδήλωση της 6/5 στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, που ανταποκρίθηκε σε κάλεσμα της ένωσης νοσοκομειακών γιατρών θεσ/νίκης και πρωτοβάθμιων σωματείων, αρκετός κόσμος, αναρχικοί και αντιεξουσιαστές από το τελευταίο μπλοκ, φώναξε επανειλημμένα: "ήταν δολοφονία, δεν έχουμε αυταπάτες, κράτος και Βγενόπουλος δολοφονούν εργάτες". Σίγουρα μια τέτοια σκέψη για κάποιους είναι ανακουφιστική. Είναι όμως βέβαιο ότι αντιλαμβάνονται το περιεχόμενο και τις προεκτάσεις αυτού που εύχονται;
Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβη στη Marfin το μεσημέρι της 5/5/2010. Γνωρίζουμε όμως, ότι την ώρα που ακούσαμε τη τραγική είδηση, κανείς από τον περίγυρό μας δεν ήταν σε θέση να πει πως αποκλείεται να έγινε αυτό που οι εισαγγελείς των ΜΜΕ ανακοίνωναν! Και αυτό είναι επίσης τραγικό.
Γιατί αν με την πρακτική μας δεν καθιστούμε ολοφάνερα αδιανόητο (και πρώτα απ’ όλα σε εμάς τους ίδιους) κάτι τέτοιο να προήλθε από άτομα που κινούνται στον ίδιο χώρο με εμάς, τότε έχουμε ήδη ανοίξει το δρόμο ώστε να συμβαίνουν τραγωδίες (από φονική ανευθυνότητα, από διεστραμμένη μοχθηρία ή από δόλιο σχεδιασμό).
Σε μια γενικευμένη εξέγερση υπάρχουν ανεξέλεγκτοι νεκροί, έγινε στο Λος Άντζελες, έγινε στην Αργεντινή. Κανείς δεν διανοήθηκε ποτέ να αποδώσει σε κάποιο οργανωμένο πολιτικό ρεύμα αμφισβήτησης τους θανάτους αυτούς.
Το γεγονός ότι οι 3 δολοφονημένοι της Marfin χρεώνονται στην αναρχία δείχνει σίγουρα μεγάλες ευθύνες. Ποιος μπορεί να αγνοήσει την ανοχή σε πρωτοποριακές λογικές και στην περιφρόνηση της ζωής; Δεν πα να λες ότι οι έμπειροι αναρχικοί τόσα χρόνια, τόσες τράπεζες έχουν κάψει, και ότι κανένας δεν κινδύνευσε… Δεν πα να λες ότι φταίει ο Βγενόπουλος που υποχρέωσε τους εργαζόμενους να μείνουν στην τράπεζα, που δεν είχε πυρασφάλεια κλπ
Η ευθύνη δεν φεύγει από πάνω σου.
Αν υπάρχουν έστω και ελάχιστα άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί και φτάνουν στην ανευθυνότητα να πυρπολούν κτήρια με κόσμο μέσα, κάπως έχει καλλιεργηθεί αυτή η ανευθυνότητα.
Αν, ακόμα χειρότερα, έχεις στρώσει το δρόμο ώστε να συμβεί η μεγαλύτερη μεταπολεμική προβοκάτσια στην ελλάδα, τότε οι μακροπρόθεσμες συνέπειες ξεπερνούν και την τραγωδία των 3 δολοφονημένων.
Και η απάντηση δεν είναι οι διαμαρτυρίες ότι «ο εχθρός είναι αδίστακτος». Ξέρουμε και την Piazza Fontana στο Μιλάνο και τη Scala στη Βαρκελώνη.
Η απάντηση είναι η αναδυόμενη πολυπληθής αντιπολίτευση που ριζώνει σε όλους τους κοινωνικούς χώρους και πανελλαδικά, με επίμονη και κοπιαστική δουλειά, με συντροφικότητα, αλληλοβοήθεια και αλληλεγγύη. Η απάντηση είναι ο αγώνας για τη ζωή, όχι για τον θάνατο.

Εκδόσεις-περιοδικό Πανοπτικόν, Εκδόσεις των Ξένων, Εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες, Εκδόσεις Εξάρχεια, Μαύρο Πιπέρι του Ευβοϊκού, Περιοδικό Νυχτεγερσία.

Ο Νίκος Ξυδάκης για το ζήτημα του πατριωτισμού

Στην 'ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ' 9.5.2010 ο Ν.Ξυδάκης σε ένα εξαιρετικό κείμενο με τον τίτλο "Υπερασπιζόμενοι το κοινό εδώ " γράφει μεταξύ άλλων :

" Άς την πούμε πατρίδα αυτή την οντότητα που μπορεί να μας ενώσει , ας μη φοβόμαστε τη λέξη , δεν είναι η κουρέλα των ακροδεξιών και των χουνταίων , είναι η πατρίδα του Ρήγα Φεραίου και του Παπαδιαμάντη , του Κάλβου και του Εγγονόπουλου , του μαχητή στο Αλβανικό και του αντάρτη .Το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα . Οι άθλιες ραντιέρικες ελίτ , που κατάντησαν τη χώρα οικόπεδο ευκαιρίας , δεν έχουν πατρίδα.Οι άνθρωποι της εργασίας , μικροί , μικρομεσαίοι , ποιητές , τεχνίτες , όλοι , έχουν πατρίδα : το από κοινού εδώ , το εδώ που διάλεξαν , αυτό που δεν θέλουν να εγκαταλείψουν από ανάγκη , τάφους , αμπέλια και σοκάκια , φίλους , οικείους , συμπολίτες , παλιούς συμμαθητές .Μπορούμε να ριζώσουμε κι αλλού , αλλά ας το κάνουμε ως ελεύθεροι , όχι ως ανδραποδισμένοι .Γι' αυτό το κοινό εδώ , αξίζει να πολεμήσουμε , φτωχοί αλλά ελεύθεροι , ενωμένοι , όχι σπαραγμένοι και δούλοι . Όπως μπορούμε"

Συζήτηση για την Νεο-οθωμανισμό και την επίσκεψη Ερντογκάν



Ενόψει της επίσκεψης του Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα στις 14-15 Μαΐου και των συμφωνιών που κυοφορούνται, το περιοδικό Άρδην και η εφημερίδα Ρήξη διοργανώνει εκδήλωση τη Δευτέρα 10 Μαΐου 2010 και ώρα 7:30 μ.μ. στο ξενοδοχείο Χίλτον με θέμα:
Αντίσταση στο Νεο-οθωμανισμό, όχι στην αυτοκρατορική επίσκεψη του Ερντογάν
Ομιλητές θα είναι οι:
Ο Αναστάσης Πεπονής, τέως υπουργός, ο Νικόλας Παπαδόπουλος, αντιπρόεδρος του ΔΗΚΟ, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, δημοσιογράφος, ο Σταύρος Λυγερός, δημοσιογράφος και ο Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας. Συντονίζει ο Δημήτρης Αλευρομάγειρος, Στρατηγός