Η στάση του Χ.Φλωράκη συνέβαλε από την πλευρά του στην ένταξη της αριστεράς στην πολιτική ζωή και στην υπέρβαση των συνεπειών του εμφυλίου. Σε ομιλία του τον Δεκέμβριο του 2001 θεώρησε τον εμφύλιο πόλεμο την χειρότερη εκδοχή πολέμου, την πιο ζοφερή γιατί πολεμούν αδέλφια με αδέλφια, συγγενείς με συγγενείς, συμπατριώτες με συμπατριώτες. Παρά τα ανόσια και τα φοβερά διέπραξαν και τα δύο μέρη, είναι σημαντικό ότι ο Χ.Φλωράκης αναγνωρίζει ότι η άλλη πλευρά είναι αδέλφια και συμπατριώτες με την δική του. Ακολουθεί η ομιλία του:
" Για να δούμε τα γεγονότα εκείνης της εποχής πρέπει να δούμε το χαρακτήρα του Εμφυλίου Πολέμου. Ολοι οι πόλεμοι έχουν νόμους κακούς, είναι απάνθρωποι θα έλεγα, αλλά ο Εμφύλιος έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες και αυτό πηγάζει από το γεγονός ότι είναι εγχώριος. Πολεμάνε συμπατριώτες, πολεμάνε συγγενείς, αδέλφια με αδέλφια. Και αυτό δίνει ένα ιδιαίτερο και θανάσιμο μίσος. Θα σας αναφέρω δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα: Θυμάμαι όταν πήγαμε στο Καρπενήσι έρχεται ένας αντάρτης μέλος του λόχου ασφαλείας της μεραρχίας και μου λέει, "σύντροφε διοικητή, αν πάθει τίποτα ο αδελφός μου εγώ θα αυτοκτονήσω". "Πού είναι μωρέ ο αδελφός σου του λέω"; Ο αδελφός του ήταν στο νοσοκομείο τραυματίας, ήταν στα ΛΟΚ. Ο ένας αδελφός στα ΛΟΚ ο άλλος στο Δημοκρατικό Στρατό.
Ενα δεύτερο παράδειγμα: Πηγαίναμε για τη μάχη της Αμφιλοχίας, για να περάσουμε κάτω προς το Θέρμο. Είναι ένας αυχένας, Αραποκέφαλα λέγεται, γιατί πραγματικά από δω και από κει που σχηματίζεται ο αυχένας, είναι γυμνά και έχει μέταλλο και από μακριά φαίνεται σαν αράπικα κεφάλια. Γι' αυτό και το λένε αραποκέφαλα. Πήγα να δω την εμπροσθοφυλακή, μήπως πιάνεται και εκεί. Στο "τις ει" και τα ρέστα, ο ένας αδελφός ήταν στην εμπροσθοφυλακή της δικής μας και ο άλλος στην εμπροσθοφυλακή ενός τάγματος πεζικού που ερχόταν από την άλλη μεριά! Καταλαβαίνετε τώρα τι καταστάσεις δημιουργούνταν!
Ενα άλλο ζήτημα που ήθελα επιγραμματικά να πω. Ακούσατε τη συντρόφισσα τη Γιάννα (Τρικαλινού) τι είπε για τη γυναίκα αντάρτισσα. Γενικότερα είπε, αλλά ειδικότερα για την προσφορά δεν είπε. Από σεμνότητα δεν είπε. Ξέρετε ήταν για όλους μας μια αποκάλυψη, να βλέπεις τώρα ένα χωριατοκόριτσο, απαλλαγμένο πια από το φόβο του άντρα, από το φόβο του αδελφού, από το φόβο του πατέρα, πήρε όπλο και απέκτησε τη δική της προσωπικότητα, ίση με του άντρα. Δεν μπορούσες να την ξεχωρίσεις.
Θα 'θελα με την ευκαιρία να προσθέσω και κάτι, γιατί η αντικομμουνιστική προπαγάνδα μιλάει για όργια δήθεν ανταρτών και ανταρτισσών στο βουνό... Θα 'θελα να πω τούτο για τις σχέσεις των δυο φύλων. Ηταν αδύνατον να οικοδομηθούν διαφορετικά, όταν ο ένας και ο άλλος κρατούσε όπλο και ο ένας και ο άλλος είχε αποκτήσει μια ιδιαίτερη δύναμη. Τέτοια πράγματα δεν είχαμε αντιμετωπίσει εμείς, εκφυλιστικά φαινόμενα. Τι είχαμε. Μπορούσε να οικοδομηθεί καμία, πώς να το πω, αγνή, γνήσια αγάπη ανάμεσα στον αντάρτη και στην αντάρτισσα. Και θα σας φέρω ένα παράδειγμα:
Ηταν το 1949 τέλη του Μάρτη με Απρίλη. Δόθηκε μια μάχη στο Κοράκο, όπου προσπάθησαν να εμποδίσουν το πέρασμά μας πάλι στην πλευρά των Αγράφων. Μετά τη μάχη είχαμε τραυματίες. Την κρατήσαμε τη γέφυρα. Πήγα με το γιατρό να δω τους τραυματίες. Βλέπω, λοιπόν, μια αντάρτισσα, την Αγαθή, να με κοιτάζει έτσι στα μάτια και να λέει: «Σύντροφε διοικητή θέλω να ζήσω». «- Βρε Αγαθή θα ζήσεις!» - «Θέλω να ζήσω σου λέω...» «- Μα, της λέω, να, ο γιατρός είπε θα ζήσεις». «- Ορέ αγαπάω, με καταλαβαίνεις;»!!!
Καταλαβαίνετε πόσο σημαντικό ήταν για μένα. Αυτή ήταν μια αντάρτισσα που με την παλικαριά της είχε αναδειχτεί σε διοικητή μιας διμοιρίας, και όταν στάλθηκε στη σχολή Εφέδρων αξιωματικών, κάτω εκεί, γνωρίστηκε με έναν αντάρτη από τη μεραρχία του Διαμαντή. Πέθανε όμως μέσα σε 24 ώρες γιατί το τραύμα ήταν εγκεφαλικό.
Ηταν και στοιχείο παρόρμησης (οι γυναίκες μαχήτριες). Θα σας πω κάτι, πόσο παρορμούσε τους μαχητές. Ερχόμασταν από πάνω και πήγαμε να περάσουμε τον Ασπρο. Ασπρος λέγεται ο Αχελώος από τη γέφυρα του Κοράκου και πάνω λέγεται Ασπροπόταμος, στις πηγές του Ασπρος, έτσι τον λέει ο κόσμος. Είχε βρέξει πολύ την προηγούμενη μέρα και στα ορεινά ποτάμια, όπως ξέρετε, μετά τη βροχή, τα κούτσουρα και τις πέτρες που κατεβάζει είναι άλλο πράγμα. Η εμπροσθοφυλακή κοίταζε τώρα, πού θα γίνει το πέρασμα για να μην έχουμε απώλειες. Εκεί πετάγεται μια αντάρτισσα: «Α, βρε σκιαζούρηδες», λέει και πάει να περάσει αυτή. Φυσικά φιλοτιμήθηκαν τα παιδιά, την παραμέρισαν και πήγαν να περάσουν. Πνίγηκαν δυο παιδιά εκεί. Θέλω να πω ότι δεν ήταν μονάχα στολίδι στη σύνθεση των τμημάτων αλλά ήταν και στοιχεία παρόρμησης στους μαχητές.
Και ο Χ. Φλωράκης κατέληξε: Εε, τι άλλο θέλετε να σας πω; Αρκετά ακούσατε θα διαβάσετε και το βιβλίο..." (Ριζοσπάστης 14.12.2001 https://www.rizospastis.gr/story.do?id=1073225
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου