Ο αντιχριστιανισμός και ο παγανισμός του Αλαιν ντε Μπενουά και της Νέας Δεξιάς

Ο αντιχριστιανισμός και ο παγανισμός του Αλαιν ντε Μπενουά

Η έκδοση του έργου του Αλαίν ντε Μπενουά κατά του φιλελευθερισμού από χριστιανούς ορθόδοξους παρακάμπτει δύο γεγονότα:

- Ο ολοκληρωτισμός όλων των αποχρώσεων είναι παντού και πάντοτε ο κυριότερος εχθρός. Ποτέ ο φιλελευθερισμός, η ισονομία, το κράτος δικαίου.

- το έργο του Μπενουά είναι βαθύτατα αντιχριστιανικό και παγανιστικό, γεγονός που θα έπρεπε να είναι γνωστό αφού τα βιβλία του κυκλοφορούν από το 1982, απο τις εκδόσεις της "Ελεύθερης Σκέψις".

Στο έργο του "Η θρησκεία της Ευρώπης" ξεκινά με την σκέψη: "για κάποιον που, όπως εγώ, θεωρεί ότι ο εκχριστιανισμός της Ευρώπης, η ενσωμάτωσις του Χριστιανισμού στο σύστημα σκέψεως της Ευρώπης, υπήρξε το καταστρεπτικότερο γεγονός ολόκληρης της μέχρι σήμερα Ιστορίας" (σελ.5), ενώ θα συνεχίσει "η επικαιρότητα λοιπόν του παγανισμού δεν μπορεί να αμφισβητηθεί"(σελ.6). Με αντιμεταφυσικό τρόπο , καταδικάζεται ο "ιουδαιοχριστιανισμός" και σημειώνει για τον παγανισμό "μακρυά από το να αποθεοποιή τον κόσμο, τον θεοποιεί κυριολεκτικά"(σελ.12). Ο ιουδαιοχριστιανισμός είναι μισαλλόδοξος και ανεπιεικής γιατί ο μοναδικός Θεός "θεωρείται διάφορος του κόσμου"(σελ.15). Τελικά "σήμερα, η μεγαλύτερη έννοια που μπορεί να φαντασθή κανείς, είναι αυτή που αγγέλλει και προβλέπει την αναγέννηση των θεών"(σελ.34).

Στο ίδιο βιβλίο ο συνεργάτης του Α.Μπενουά, ο Ρομπέρ ντε Χέρτ κατηγορεί τον χριστιανισμό ότι γεννήθηκε εκτός της Ευρώπης και ότι είναι οικουμενιστική θρησκεία και προβάλλει την σημασία του ατόμου. Ισχυρίζεται "απ' όλες τις θρησκείες του Αβραάμ, η χριστιανική θρησκεία είναι η πιο οικουμενιστική (εκείνη δηλαδή που αποβλέπει περισσότερο απ' όλες στην οικουμενική εξάπλωσή της). Το αντάλλαγμα αυτού του οικουμενισμού είναι ο ατομικισμός"(σελ.45).

Παρόμοιες απόψεις ο Α.Μπενουά θα υποστηρίξει στα δοκίμια του ο "Μπολσεβικισμός της αρχαιότητας". και "Μονοθεϊσμός και Ολοκληρωτισμός" που περιλαμβάνεται στο βιβλίο "Οι ιδέες στα ορθά"(μετ. Ανδρέας Δενδρινός, εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψη,1980).

Η επίθεση στον φιλελευθερισμό αναπτύσσεται στο έργο "Η ιδεολογία των δικαιωμάτων του ανθρώπου και το δικαίωμα των ανθρώπων" όπου γράφει "η θρησκεία των δικαιωμάτων του ανθρώπου, θεμελιωμένη στον μονοανθρωπισμό εμφανίζεται λοιπόν εξ αρχής δεμένη, αφ' ενός με τον ισοπεδωτισμό, αφ' ετέρου δε με τον μονοθεϊσμό. Η βιβλική σκέψις είναι μονοανθρωπιστική και μονογεννηστική, γιατί ακριβώς είναι μονοθεϊστική"(σελ. 6,7). Κατηγορεί τα ανθρώπινα δικαιώματα ότι θεμελιώνονται στην "δοξασία της υπάρξεως ενός "ανθρωπίνου προσώπου". Σε αυτό το δοκίμιο μιλά ανοικτά για την οργανική κοινωνία και ότι το κράτος έχει δικαιώματα, αλλά το άτομο έχει δικαιώματα στον βαθμό που ανήκει στο κράτος(σελ.11), ενώ τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι "εκλαϊκευμένη μεταφορά των νόμων του Μωϋσέως και του Νώε"(σελ.13) αλλά και όργανο του εμποροκρατικού φιλελευθερισμού(σελ.26). Δικαιώματα που μπορούν να γίνουν σεβαστά και εφαρμόσιμα είναι "αυτά που εγγυάται μια πολιτική εξουσία"(σελ.34).

Το έργο "Προσδιορισμός του κυριώτερου εχθρού " προσδιορίζει βέβαια τον φιλελευθερισμό ως τον κυριότερο εχθρό. Ξεκινά με μια φράση του Αλέξανδρου Ζηνόβιεφ που τα έργα του έπαιξαν βασικό ρόλο στην συγκρότηση του εθνομπολσεβικισμού. Γράφει ο Α.Μπενουά "ο φιλελευθερισμός κληρονόμησε την ατομικιστική, εξισωτική και οικουμενιστική αντίληψη από τον χριστιανισμό"(σελ.50). Δηλαδή διαπιστώνει την ουσιώδη συνάφεια φιλελευθερισμού και χριστιανισμού που εδώ κάποιοι χριστιανοί δεν θέλουν να αποδεχθούν. Τελικά επιδιώκει να αντικαταστήσει την διάκριση ανάμεσα σε φιλελεύθερα και ολοκληρωτικά καθεστώτα με την διάκριση μεταξύ "ισοπεδωτικών και μη ισοπεδωτικών καθεστώτων"(σελ.80).

Ο Α.Μπενουά,κοντά στα 80 έτη πλέον, πιθανόν να είναι ευχαριστημένος από την αναίρεση της δημοκρατίας σε καθεστώτατα όπως του Πούτιν ή του Ερντογάν όπου οι αντιφρονούντες δολοφονούνται ή φυλακίζονται. Δεν συνεχίζει την καθολική παράδοση της "Action Francaise" αλλά είναι εγγύτερα προς τον παγανισμό του Έβολα και της Σ.Ντέβι.

Σε κάθε περίπτωση ο φιλελευθερισμός δεν υπήρξε εχθρός των εθνικών συλλογικοτήτων, αλλά συνέβαλε στην δημιουργία των δημοκρατικών εθνικών κρατών και εθνικών επαναστάσεων όπως η ελληνική.