ΜΥΚΗΝΕΣ

Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ :ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ Γ'
Μέμνησο λουτρών οίς ενοσφίσθης

Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια
που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω που να
τ'ακουμπήσω.
Έπεφτε στο όνειρο καθώς έβγαινα απο το όνειρο
έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα είναι πολύ δύσκολο να
ξαναχωρίσει.

Κοιτάζω τα μάτια μήτε ανοιχτά μήτε κλειστά
μιλώ στο στόμα που όλο γυρεύει να μιλήσει
κρατώ τα μάγουλα που ξεπέρασαν το δέρμα.
Δεν έχω άλλη δύναμη.

τα χέρια μου χάνονται και με πλησιάζουν
ακρωτηριασμένα.


Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ : ΜΥΚΗΝΕΣ

Δώσ'μου τα χέρια σου, δώσ'μου τα χέρια σου,
δώσ'μου τα χέρια σου.

Είδα μέσα στη νύχτα
τη μυτερή κορυφή του βουνού
είδα τον κάμπο πέρα πλημμυρισμένο
με το φώς ενός αφανέρωτο φεγγαριού
είδα, γυρίζοντας το κεφάλι
τις μαύρες πέτρες συσπειρωμένες
και τη ζωή μου τεντωμένη σα χορδή
αρχή και τέλος
η τελευταία στιγμή
τα χέρια μου.

Βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες
τούτες τις πέτρες τις εσήκωσα όσο βάσταξα
τούτες τις πέτρες τις αγάπησα όσο βάσταξα
τούτες τις πέτρες , τη μοίρα μου.
Πληγωμένος απο το δικό μου χώμα
τυραννισμένος απο το δικό μου πουκάμισο
καταδικασμένος απο τους δικούς μου θεούς,
τούτες τις πέτρες.

Ξέρω πως δεν ξέρουν , αλλά εγώ
που ακολουθησα τόσες φορές
το δρόμο απ' το φονιά στο σκοτωμένο
απο το σκοτωμένο στην πληρωμή
κι απο την πληρωμή στον άλλο φόνο,
ψηλαφώντας
την ανεξάντλητη πορφύρα
το βράδυ εκείνο του γυρισμού
που άρχισαν να σφυρίζουν οι Σεμνές
στο λιγοστό χορτάρι-
είδα τα φίδια σταυρωτά με τις οχιές
πλεγμένο πάνω στην κακή γενιά
τη μοίρα μας.

Φωνές από την πέτρα απο τον ύπνο
βαθύτερες εδώ που ο κόσμος σκοτεινιάζει ,
μνήμη του μόχθου ριζωμένη στο ρυθμό
που χτύπησε τη γής με πόδια
λησμονημένα.
Σώματα βυθισμένα στα θεμέλια
του άλλου καιρού , γυμνά .Μάτια
προσηλωμένα προσηλωμένα , σ΄ ένα σημάδι
που όσο κι άν θέλεις δεν το ξεχωρίζεις
η ψυχή
που μάχεται για να γίνει ψυχή σου.

Μήτε κι η σιωπή είναι πια δική σου
εδώ που σταμάτησαν οι μυλόπετρες.