Η λογική σκέψη και ανάλυση είναι περισσότερο αναγκαία στην εξωτερική πολιτική από ότι στην εσωτερική. Διότι τα λάθη στην εξωτερική πολιτική μπορούν να οδηγήσουν σε απώλειες που πιθανόν να είναι ανέφικτο να ανακτηθούν.
Στην πολιτική θα πρέπει να γνωρίζουμε τον εκάστοτε συσχετισμό δυνάμεων αλλά και τις διεθνείς συμμαχίες. Η τακτική συνεπώς δεν μπορεί να έχει δογματικό χαρακτήρα αλλά να είναι ευέλικτη και προσαρμοστική. Η επίτευξη ενός στρατηγικού στόχου προϋποθέτει όχι μόνο κινήσεις προς τα μπρος αλλά κάποτε στασιμότητα ακόμη και οπισθοχώρηση.
Η τακτική του Ε.Βενιζέλου είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Όταν η ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα κατανόησε ότι είναι ανέφικτη αντικαταστάθηκε με την αυτονομία. Μάλιστα δεν δέχθηκε οι Κρήτες βουλευτές να μπούν στο ελληνικό κοινοβούλιο αν δεν είχαν ωριμάσει πρώτα οι συνθήκες. Και όταν ήρθε η ώρα του α΄ παγκοσμίου πολέμου κατάλαβε ότι μια νίκη των κεντρικών δυνάμεων θα είχε ως συνέπεια να ενισχυθούν η Βουλγαρία και η Τουρκία εις βάρος της Ελλάδος.
Ο Ίων Δραγούμης από την Πετρούπολη που υπηρετούσε ως διπλωμάτης τηλεγραφούσε στην ελληνική κυβέρνηση να μπούμε στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. Ως προς την Μικρά Ασία επιχειρηματολογούσε ότι δεν θα έπρεπε να πάμε μόνοι μας αλλά μαζί με τις υπόλοιπες δυνάμεις. Κατά κάποιο τρόπο αυτό έγινε αφού τον ελληνικό στρατό τον συνόδευε το αγγλικό ναυτικό ενώ σε διάφορες περιοχές της Μικράς Ασίας επιχειρούσαν οι Γάλλοι και οι Ιταλοί για τα δικά τους συμφέροντα. Παράδειγμα λογικής ανάλυσης υπήρξε ο λόγος του Ι.Μεταξά προς τους ανταποκριτές των εφημερίδων μετά την ιταλική επίθεση.
Αντίθετα λανθασμένη ήταν η εμμονή του Δ.Γούναρη για εκστρατεία προς την Άγκυρα. Στο κυπριακό αμέσως μετά την ίδρυση του κυπριακού κράτους έγιναν το ένα λάθος μετά το άλλο.. Ίσως αν ακολουθούσαμε μια τακτική παρόμοια με αυτή του Ε.Βενιζέλου στην Κρήτη και είχαμε θεωρήσει την κολοβή ανεξαρτησία ως ένα σκαλοπάτι που θα κατοχύρωνε πρώτα την ύπαρξη του δεύτερου ελληνικού κράτους και σε βάθος χρόνο θα πετύχαινε τον στρατηγικό μας στόχο.
Λάθος η απροετοίμαστη συνάντηση της Κεσσάνης που "οργάνωσε " η χούντα και ακολουθήθηκε από τα επεισόδια στην Κοφίνου και την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας. Λάθος η δράση της ΕΟΚΑ Β', λάθος η έλλειψη αποφασιστικότητας του Μακάριου να αποδεχθεί την υποχώρηση του Ντεκτάς στις διαπραγματεύσεις με τον Κληρίδη το 74 λίγους μήνες πριν την ανατροπή του. Βέβαια το κορυφαίο λάθος ήταν το πραξικόπημα του Ιωαννίδη που ανέτρεψε τον Μακάριο.Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν ήταν ενταγμένο σε μια ακολουθία κινήσεων που θα υπηρετούσε τον στόχο της Ένωσης. Έτσι σε μια ετερογονία των σκοπών της ιστορίας αδιάλλακτοι πατριώτες όπως Ν.Σαμψών και ο Σ.Παπαγεωργίου ταυτίσαν την ολιγοήμερη κυβερνητική τους παρουσία με την καταστροφή του κυπριακού ελληνισμού.
Σήμερα θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί απέναντι στην Τουρκία καθώς καιροφυλακτεί να επωφεληθεί από κάποιο λάθος μας. Η εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να γίνεται με κριτήρια εσωτερικής πολιτικής, ούτε να επιτρέψουμε στην πατριδοκάπηλη ρητορική να μας οδηγήσει σε εγκληματικά λάθη παρόμοια με αυτά που έγιναν στην Κύπρο το '74.. Τις τελευταιες δεκαετίες διευρύνθηκε το χάσμα με την Τουρκία όχι μόνο στον στρατιωτικό εξοπλισμό αλλά και στην οικονομία και στην δημογραφία. Άρα όχι μόνο θα πρέπει να κερδίσουμε χρόνο μα ενεργά να τον αξιοποιήσουμε ενισχυόντας την οικονομία μας , την βιομηχανία μας, να καλλιεργήσουμε τις αξιόπιστες διεθνείς συμμαχίες μας και να ολοκληρώσουμε τον εκσυγχρονισμό των ενόπλων δυνάμεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου