Σκέψεις για την δαιμονοποίηση της "Δύσης"

 

α. Όλος ο κόσμος βρίσκεται σε διαδικασία εκδυτικισμού. Αφομοιώνει μάλλον πιο εύκολα ότι δυσαρεστεί κάποιους δυτικούς διανοούμενους, την επιστήμη και την εφαρμοσμένη επιστήμη, τον εργαλειακό ορθολογισμό, την τεχνική και την τεχνολογία την άμετρη ροπή για κατανάλωση. Όμως όσο καλοί μαθητές αναδεικνύονται στην υιοθέτηση της εφαρμοσμένης επιστήμης τόσο κακοί μαθητές αποδεικνύονται στην υιοθέτηση των δημοκρατικών θεσμών και του κράτους δικαίου. Στην Κίνα το καθεστώς το μόνο στοιχείο που διατήρησε από την ιδεολογία του είναι το μονοπώλιο της πολιτικής εξουσίας και τον απηνή διωγμό των διαφωνούντων. Στο Ιράν ο λαός καλείται να επιλέξει μεταξύ υποψηφίων με την ίδια ακριβώς ισλαμική ιδεολογία. Στην Ρωσία η αντιπολίτευση συχνά διακινδυνεύει την βιολογική της ύπαρξη. Στην Τουρκία οι εκπρόσωποι των Κούρδων βρίσκονται στην φυλακή εδώ και αρκετά χρόνια. Σε άλλες χώρες όπως στην Συρία η απόπειρα να αλλάξει η κυβέρνηση οδήγησε σε εμφύλιο πόλεμο. Και αν η Δύση κατηγορείται για τις παλαιότερες αμαρτίες, όπως την αποικιοκρατία δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η Τουρκία όπως και οι Άραβες είχαν διακριθεί στην υποδούλωση άλλων λαών και στην καταστροφή των πολιτισμών τους.

β. Ανοχή στην διαφορετική άποψη και απεριόριστος σεβασμός στον κριτικό λόγο,ελεύθερες εκλογές, ομαλή εναλλαγή στην εξουσία συμβαίνουν μόνο σε αυτό τον χώρο που ο Καστοριάδης ονόμασε ελληνοδυτικό κόσμο εκεί δηλαδή που κυριαρχού,ν αυτές που ο ίδιος ονόμασε,οι φιλελεύθερες ολιγαρχίες. Η κατάσταση αυτή προυπόθεσε τους αγώνες των λαών της Ευρώπης, τις πικρές εμπειρίες των ολοκληρωτισμών και των πολέμων αλλά και ένα ιδιαίτερο πνευματικό κλίμα που καλλιέργησαν οι τρείς διαφορετικές παραδόσεις του αρχαιοελληνισμού, της Ρώμης και του ιουδαιοχριστιανισμού.

γ. Η κριτική, στην Δύση, όχι μόνο δεν αποτρέπεται αλλά θεωρείται απαραίτητη για να διορθώνουμε τα λάθη μας. Πολύ περισσότερο πλέον ταιριάζει στην αισθητική και στον τρόπο ζωής μας που ταυτίζεται με την πολυφωνία και τον πλουραλισμό. Μια σειρά σημαντικοί στοχαστές από τον Ρεμπώ, την Σιμόν Βείλ, τον Νίτσε ως τον Έλιοτ, τον Χέντερλιν, τον Σαρτρ, τον Καμύ, τον Ματίς και πολλούς ακόμη έκριναν την Δύση ακριβώς γιατί έζησαν στην Δύση. Θα μπορούσε να ζήσει ο Μπρετόν σε ένα ισλαμικό καθεστώς;

δ. Αν ο αντιδυτικισμός μπορούσε να μας οδηγήσει στην εθνική απομόνωση, στην εθνική ομφαλοσκόπηση τότε θα είχαμε μια "μικρά και έντιμο Ελλάδα", φτωχή με ολοκληρωτικό καθεστώς που θα ομοιάζει με την Αλβανία του Εμβέρ Χότζα, η την Ρουμανία του Τσαουσέσκου.