1. Η Μαριναλέντα , ο Κ.Παπαρηγόπουλος και τα Αμπελάκια
Σ.ΚΟΥΤΡΟΥΛΗΣ
Όταν ήρθε ο δήμαρχος της μικρής ισπανικής πόλης Μαριναλέντα στην χώρα μας αντιμετωπίστηκε κατ΄ αρχήν αινιγματικά και στην συνέχεια με θαυμασμό για το επιτυχές πείραμα αυτοδιαχείρισης και κοινοτισμού σε μια εξ ολοκλήρου καπιταλιστική οικονομία όπως είναι η ισπανική.
Δημοσιογράφοι οι οποίοι δεν βγάζουν κουβέντα ούτε για τον «ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ» ούτε για τον «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ » , οι οποίοι θέσανε την ταφόπλακα στην παράδοση κοινοτισμού , που υπήρχε στην χώρα μας ,τον καλούσανε στις τηλεοπτικές εκπομπές τους με έκδηλο θαυμασμό και συγκίνηση. Προφανώς αφού αυτό το πείραμα πραγματοποιείται πολλά χιλιόμετρα μακριά από την χώρα μας μπορεί χωρίς δυσκολία να προκαλεί τούς επαίνους τους. Ενώ αντίθετα τα δικά μας παρόμοια παραδείγματα κοινοτισμού και συνεργατισμού έχουν ριχτεί στην λήθη και από αυτούς που υποτίθεται θαυμάζουν την ελληνική παράδοση , όσο και από αυτούς που δήθεν στοχεύουν στην αυτοδιαχείριση.
Ο ιστορικός Κ.Παπαρηγόπουλος με πολύ λεπτομερειακό τρόπο περιγράφει ένα επιτυχημένο παράδειγμα συνεργατισμού που ανέπτυξε η κοινότητα των Αμπελακίων:
«Τέτοια μάλιστα ζωτικότητα είχε το έθνος εκείνο και τέτοιο πνεύμα αυτοδιοίκησης , που εξαιτίας αυτού είναι φανερό ότι οι κοινότητες , μόλις απαλλάχτηκαν , εξαιτίας της τουρκικής κατάκτησης , από έννομη κηδεμονία της κυβέρνησης , όχι μόνο δεν περιέπεσαν σε αναρχία και παραλυσία ,αλλά αντίθετα ,επειδή ήταν πολύ καλά διαρρυθμισμένες ,ανέδειξαν , οι περισσότερες τουλάχιστον , εξαιρετική δραστηριότητα και θαυμαστή ικανότητα για κοινά έργα. Τα λίγα παραδείγματα των ενεργειών αυτών που μπορούμε να παραθέσουμε εδώ μπορούν ν’ αποδείξουν αυτή τη μεγάλη αλήθεια. Η κοινότητα των Αμπελακίων περιλάμβανε 22 χωριά που βρίσκονταν στη Θεσσαλία , στην πολυθρύλητη για την ομορφιά της κοιλάδα των Τεμπών. Η πρωτεύουσα , τα Αμπελάκια , είχε περίπου 4000 κατοίκους ,ενώ τα γύρω χωριά περίπου 2000.Η κοινότητα ασχολούταν βέβαια με όλα τα γεωργικά έργα , κυρίως όμως επιδόθηκε στην κατασκευή και το εμπόριο του βαμμένου κόκκινου βαμβακερού νήματος, με το οποίο ασχολούνταν όλοι οι κάτοικοι , άνδρες , γυναίκες ,παιδιά. Από αυτούς μάλιστα οι πιο έμπειροι ,είτε πλούσιοι είτε φτωχοί , στάλθηκαν στην Κωνσταντινούπολη , στη Σμύρνη , στη Βιέννη , στο Άμστερνταμ , στο Λονδίνο ,στην Οδησσό για να ιδρύσουν εκεί καταστήματα και αποθήκες .Προϊστάμενοι της εταιρείας ήταν πέντε επιτροπές που εκλέγονταν απ’ όλους τους κατοίκους , πλούσιους ή φτωχούς , που είχαν συμπληρώσει το 25ο έτος της ηλικίας τους. Και πολλές φορές οι πιο φτωχοί εταίροι , αν ομολογουμένως ήταν οι πιο ικανοί ,διορίζονταν στ’ ανώτατα αξιώματα της εταιρείας με την ψήφο των συμπολιτών τους. Από τις πέντε επιτροπές , η μία είχε την ανώτατη διεύθυνση της εταιρείας , η δεύτερη λεγόταν διοικητική , η τρίτη γεωργική , η τέταρτη βιομηχανική και η Πέμπτη ελεγκτική .Πριν από τη διανομή των ετήσιων κερδών , αφαιρούνταν πρώτα η τιμή του σιταριού που αγοραζόταν για τους φτωχούς εργάτες , τα δώρα προς τους πασάδες , τα έξοδα των νοσοκομείων , των βιβλιοθηκών , των σχολείων , του τυπογραφείου , των οδών , των εκκλησιών , της διοίκησης ,των ενοικίων , του γραφείου , των πρακτορείων που ήταν στο εξωτερικό και τα οδοιπορικά .Μετά αφαιρούνταν οι τόκοι των κεφαλαίων που είχαν καταβληθεί από κάθε μέλος της εταιρείας προς 15% , έπειτα οι αμοιβές που ψηφίζονταν από τη γενική συνέλευση των εταίρων για τους πράκτορες της εταιρείας , ανάλογα με την ικανότητα τους και τις υπηρεσίες τους. Τα υπόλοιπα κέρδη διανέμονταν μεταξύ των εργατών που ήταν ιδιοκτήτες χωραφιών με βαμβάκι και των εργατών που απλώς πρόσφεραν εργασία .Η διανομή αυτή , που γινόταν με κοινή συνέλευση , διενεργούταν με τόση δικαιοσύνη , ώστε ποτέ δεν προκάλεσε θορύβους ή κατακραυγές . Έτσι η εταιρεία Αμπελακίων , που προόδεψε , αναδείχτηκε ισάξια των πιο ισχυρών εμπορικών οίκων της Ευρώπης .Τα μεγάλα κέρδη της επέτρεψαν να συντηρούνται με κοινή δαπάνη σε κάθε χωριό γιατροί , που φρόντιζαν την υγεία όλων των κατοίκων , κατώτερες και ανώτερες σχολές , αποθήκες σιτηρών και όλων των άλλων γεωργικών και βιομηχανικών , εγχώριων και ξένων προϊόντων , νοσοκομείο ,απομαχικό ταμείο , βιβλιοθήκη , ταμείο της πειραματικής φυσικής κτλ » (Κ.Παπαρρηγόπουλου:Ιστορία του Ελληνικού Έθνους ,Εκδόσεις LIBERIS,Τόμος 15 σελ. 309).Τελικά το πείραμα των Αμπελακίων θα καταρρεύσει με την συνδρομή δύο γεγονότων :τις επιδρομές του Αλή Πασά και την οικονομική χρεοκοπία της Αυστρίας όπου χάθηκαν 10 εκατ. φράγκα.
Ο Κ.Παπαρρηγόπουλου αναφέρει και άλλα παραδείγματα κοινοτικού συνεργατισμού όπως στην Φιλιππούπολη ,στα Μαδεμοχώρια , στην Καλαρρύτη – Συρράκο , στη Χίο , στις Κυδωνίες και πιο πολύ τις ναυτικές κοινότητες Ύδρας , Σπετσών και Ψαρών όπου κάθε ναύτης είχε μερίδιο στο καράβι ή στο φορτίο.
Όλες οι ιστορικές μαρτυρίες μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι σε αυτές τις περιπτώσεις συνδυάστηκε η οικονομική αποδοτικότητα με την γνήσια λαϊκή συμμετοχή, την αυτοδιαχείριση και τον συνεργατισμό. Είναι σημαντικό ότι ο πλούτος στα Αμπελάκια δημιουργείτο από την ίδια την κοινότητα και δεν παρεχωρείτο υπό μορφή επιχορήγησης από το κράτος. Με αυτό τον τρόπο εξασφαλιζόταν η ανεξαρτησία από το κράτος , η εξωστρέφειά , και η βιωσιμότητά του .Ως πείραμα είναι το πιο σύνθετο και το πιο πλήρες που έχουμε συναντήσει .Συνδυάζει τον κοινωνικό έλεγχο στην παραγωγή πλούτου με την δικαιοσύνη στην διανομή του ,όσο και την επιτυχή χρηματοδότηση κοινωνικών λειτουργιών όπως η παιδεία και η υγεία .Όσοι λοιπόν οραματίζονται αυτοδιαχειριζόμενες κοινότητες και συνεργατισμούς εκτός του κράτους ,όσοι έχουν σιχαθεί τις μονίμως χρεοκοπημένες ελληνικές δημοτικές επιχειρήσεις, δεν χρειάζονται να πάνε πολύ μακριά. Η ελληνική εμπειρία τα έχει δημιουργήσει ήδη με αποτελεσματικό και πλήρη τρόπο. Δεν μένει παρά να την ακολουθήσουμε.
Τι συμβαίνει στον Άγιο Παντελεήμονα
Βασίλης Στοϊλόπουλος
Μπορεί ένας καθημαγμένος και ταπεινωμένος λαός, που με επονείδιστο τρόπο έχει μετατραπεί μέσα σε λίγους μήνες σε πειραματόζωο της διεθνούς πολιτικής και σε εύκολη λεία των τραπεζών και των απανταχού κερδοσκόπων, να αντισταθεί με επιτυχία στα καρκινώματα που διαχρονικά τον απομυζούν; Στην περίπτωση του ελληνικού μάλλον όχι, αν σταθούμε στην εκκωφαντική σιωπή και στη στωικότητα με την οποία αποδέχεται τα όσα προσβλητικά γνωρίσματα του καταμαρτυρούν οι κυβερνώντες του και τα όσα επαχθή μέτρα του επιβάλλει, υπό καθεστώς μειωμένης εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας και ελλειμματικής δημοκρατίας, η νέα ξενοκρατία. Οπότε και είναι αναμενόμενο τα καρκινώματα αυτά να διογκώνονται επικίνδυνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα και αυτό της παράνομης μετανάστευσης, καθώς, όπως όλα δείχνουν, η γιγάντωση της ισλαμοαφροασιατικής πλημμυρίδας και του λαθρομεταναστευτικού τουρισμού θα συνεχιστεί απρόσκοπτα.
Σε τέτοιες ιστορικές περιόδους για την Ελλάδα, κάθε εχέφρων άνθρωπος θα περίμενε ότι για ουσιώδη ζητήματα εθνικής επιβίωσης και ασφάλειας, όπως είναι στην ουσία του το μεταναστευτικό, θα υπερίσχυαν χαρακτηριστικά όπως η σοβαρότητα, η σύνεση, η υπευθυνότητα, η αποφασιστικότητα και η εντιμότητα. Όμως στη χώρα μας και στο ζήτημα αυτό κυριαρχεί η παραλυσία, αλλά και ο τραγέλαφος, και περισσεύουν οι ιδεοληψίες, η υποκρισία και οι ανέξοδες ηθικολογίες, με τις οποίες αφειδώς μας βομβαρδίζει, μέσω των καθεστωτικών ΜΜΕ, τόσο το νεοφιλελεύθερο όσο και το ανανεωτικό - ριζοσπαστικό καρτέλ των «φιλάνθρωπων», που ισχυρίζεται, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι «δεν υποβάθμισαν οι μετανάστες τον Άγιο Παντελεήμονα, ούτε βέβαια την Ομόνοια [1]» και ότι θα πρέπει να δοθεί ιθαγένεια σε όλους ανεξαιρέτως τους μετανάστες (άπαντες θύματα του δυτικού ιμπεριαλισμού και καπιταλισμού) και έπειτα να πάρουν νόμιμα τον δρόμο για την Εσπερία, ως Ευρωπαίοι πολίτες!
Υπό το πρίσμα τέτοιων έωλων απόψεων, οι εγκλωβισμένοι και τρομοκρατημένοι κάτοικοι του Αγίου Παντελεήμονα, του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, της Κυψέλης, των Πατησίων κ.α. θα χαρακτηρίζονται συλλήβδην και με μεγάλη ευκολία από τους πάσης φύσεως «προοδευτικούς», «εκσυγχρονιστές», «κοινωνιστές», –«εθνομηδενιστές» στην πραγματικότητα– ως «ρατσιστές», «ξενόφοβοι», «εθνικιστές», «ακροδεξιοί». Τα θέματα όμως που προσπαθούν –συχνά με εντελώς λανθασμένο τρόπο– να αναδείξουν οι γηγενείς κάτοικοι αυτών των φρικτά υποβαθμισμένων περιοχών είναι, για όσους δεν πάσχουν από ιδεολογική τύφλωση και ενεργό μισελληνισμό, υπαρκτά, και τέτοιες αντιδράσεις θα πολλαπλασιάζονται για όσο διάστημα:
• Η ελληνική Πολιτεία δεν θα υψώνει δυναμικά το ανάστημά της απέναντι στον βασικό δουλέμπορο παράνομων μεταναστών της Ανατολικής Μεσογείου, τη νεο-οθωμανική Τουρκία και δεν θα ξεσκεπάζει, εγκαταλείποντας τη δουλοπρεπή τακτική της πολιτικής ορθότητας, την υποκριτική στάση των Ευρωπαίων εταίρων της που κατάφεραν, εν τέλει, να μετατρέψουν την Ελλάδα αφενός σε μοναδική πλέον πύλη ελεύθερης ροής παράνομων μεταναστών στην Ευρώπη και αφετέρου σε χώρο εγκλωβισμού όσων εισέρχονται παράνομα στη χώρα μας.
• Θα διαιωνίζεται η παγκοσμίως πρωτότυπη πολιτική των ντε φάκτο «ανοιχτών συνόρων» στον Έβρο, που εφαρμόζει εδώ και αρκετούς μήνες η σημερινή –υπό ομηρία– κυβέρνηση, γεγονός που υποσκάπτει το μέλλον της Ελλάδας, αλλά και που σηματοδοτεί μια ακόμη νίκη των ποικίλων οπαδών της παγκόσμιας διακυβέρνησης και του «πολυπολιτισμού», στους υποστηρικτές της οποίας συγκαταλέγεται, ως γνωστόν, ο νυν πρωθυπουργός της χώρας, αρκετοί υπουργοί του, καθώς και ορισμένες παρέες σε Κολωνάκι, Εκάλη και Εξάρχεια.
• Ο ευρύτατα διαδεδομένος φόβος στους πολίτες μπροστά στον υφέρποντα αφελληνισμό της χώρας θα απορρίπτεται σαν κάτι το εξωπραγματικό και γελοίο και δεν θα λαμβάνεται σοβαρά υπόψη ως καθοριστική για την επιβίωση του έθνους δημογραφική πραγματικότητα.
• Μεγάλα θέματα των «πολυπολιτισμικών», «παράλληλων» κοινωνιών, όπως της αυξημένης παραβατικότητας-εγκληματικότητας, του φονταμενταλισμού, του υπερεθνικισμού, της κουλτούρας της βίας και της δημογραφικής απειλής, δεν θα είναι τα κεντρικά σημεία εθνικού διαλόγου, που θα γίνεται στη βάση στοιχειοθετημένων θέσεων και όχι ψευδοεπιστημονικών μελετών από αμφιβόλου αξιοπιστίας ΜΚΟ.
• Οι εξ επαγγέλματος απόστολοι του κατευνασμού θα αποσιωπούν το γεγονός ότι τόσο η πρόσφατη νομοθεσία παροχής ιθαγένειας, όσο και ο Νόμος 3304/2005 περιλαμβάνουν, στο όνομα της δήθεν καταπολέμησης των διακρίσεων, «θετικές δράσεις» υπέρ των μεταναστών, που δεν είναι τίποτα άλλο από θεσμοθετημένοι μηχανισμοί διακρίσεων εις βάρος των Ελλήνων, που γεννούν έναν ιδιότυπο ρατσισμό εναντίον τους!
• Οι αυτόκλητες «προοδευτικές» δυνάμεις θα εμποδίζουν τη διεξαγωγή ανοιχτού διαλόγου για τη σχέση της σαρίας με την ελληνική νομοθεσία, για το Ισλάμ που δεν είναι «ειρηνικό» σε όλες τις εκδοχές του, και για τα ισλαμικά ήθη, έθιμα και παραδόσεις, που είναι σε κάποιες εκφάνσεις τους ασύμβατα με τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα των φύλων, την ελευθερία του λόγου, τον πλουραλισμό και τον πολιτισμό μας.
• Οι εκπρόσωποι των μεταναστών θα επιμένουν ανυποχώρητα για θρησκευτικές ελευθερίες και μεγαλοπρεπή τζαμιά [2], όχι οπουδήποτε, αλλά στις παρυφές της Ακρόπολης, χωρίς να κάνουν παράλληλα την παραμικρή προσπάθεια για θρησκευτική ελευθερία στις χώρες προέλευσής τους.
• Οι ετερόκλητες «αντιρατσιστικές» δυνάμεις στην Ελλάδα θα εξακολουθούν να αντιλαμβάνονται το πρόβλημα της μετανάστευσης σαν ένα πολυπολιτισμικό κωμειδύλλιο που ενδεχομένως να παρουσιάζει κάποιες επουσιώδεις «δυσμορφίες», οι οποίες μπορούν να αντιμετωπισθούν με μέτρα κοινωνικού χαρακτήρα -εξυπακούεται όμως με εκατομμύρια ευρώ, που θα τα διαχειρίζεται πρωτίστως το καρτέλ των εξ επαγγέλματος φιλάνθρωπων.
Όσον καιρό οι παραπάνω θέσεις δεν θα βρίσκονται ψηλά στην πολιτική ατζέντα των κομμάτων, με τη λήψη δραστικών μέτρων αναχαίτισης της παράνομης μετανάστευσης, και δεν θα εγκαταλειφθεί το –επικερδές για κάποιους λίγους– ιδεολόγημα της πολυπολιτισμικότητας, οι Άγιοι Παντελεήμονες θα πολλαπλασιάζονται και ο κατήφορος της χώρας θα συνεχίζεται με ή χωρίς μνημόνιο.
[1] Δεν χωρά αμφιβολία ότι η Χρυσή Αυγή, εκμεταλλευόμενη την κατακόρυφη υποβάθμιση της ζωής χιλιάδων εγκλωβισμένων Ελλήνων στα γκέτο της Αθήνας προσπαθεί –με σχετική επιτυχία– να παίξει το δικό της ακραίο πολιτικό παιχνίδι. Αυτό όμως γίνεται γιατί η Πολιτεία ουσιαστικά απουσιάζει από τις περιοχές αυτές, αφήνοντας τους κατοίκους ανυπεράσπιστους και φορτώνοντάς τους ένα πολύπλοκο πρόβλημα, που επέτρεψε να υπάρχει η ίδια η φαύλη ελίτ της χώρας. Επιπλέον διότι η Αριστερά παίζει και στην Ελλάδα το ίδιο παιγνίδι που έπαιξε στον Μεσοπόλεμο η γερμανική Αριστερά και στη Δυτική Ευρώπη σήμερα το μεγαλύτερο μέρος των αριστερών κομμάτων. Τότε, στη Γερμανία, αρνούμενη το εθνικό ζήτημα έστειλε μάζες προλεταρίων και μικροαστών στον Χίτλερ, σήμερα στη Γαλλία, την Ολλανδία, την Αυστρία, φροντίζει να φουσκώσει και πάλι τις τάξεις της Ακροδεξιάς. Το ίδιο φροντίζει να κάνει και στην Ελλάδα, ενισχύοντας στην ουσία άθλια φασιστικά γκρουπούσκουλα, όπως της Χρυσής Αυγής. (βλέπε σχετικά άρθρα σε Άρδην και Ρήξη).
[2] Σημειώνεται ότι σε πολλά τζαμιά στη Γερμανία έχουν δοθεί ονόματα Οθωμανών κατακτητών, όπως Σουλτάνος Σελίμ Α΄, Μωάμεθ Β΄ κ.λπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου