ΣΙΜΟΝ ΒΕΙΛ:Για την κατάργηση των κομμάτων

ΡΗΞΗ Τ.76
Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ το δοκίμιο της Σιμόνης Βέιλ «Για την κατάργηση των κομμάτων» (σελ.63), σε μετάφραση και εισαγωγή του δοκιμιογράφου , ποιητή και ενός από τους πρώτους που μας γνώρισαν το έργο της του Σωτήρη Γουνελά. Η έκδοση περιλαμβάνει σχετικό σχόλιο του Αντρέ Μπρετόν και επίμετρο του φιλόσοφου Αλαίν. Η Σ.Βέιλ παρότι πέθανε σε ηλικία 34 ετών άφησε πίσω της ένα σημαντικό έργο , μέρος μόνο του οποίου έχει μεταφραστεί στην νεοελληνική. Ο τίτλος του έργου είναι προκλητικός .Αν δεν είχαν διατυπωθεί από ένα αποδεδειγμένα δημοκρατικής προέλευσης πρόσωπο, θα θεωρούσαμε ότι πρόκειται για μια από τις συνηθισμένες ολοκληρωτικές ή αυταρχικές διακηρύξεις .Όμως όταν την επίθεση στα κόμματα την αρθρώνει κάποια με αριστερή θητεία , που μάλιστα είχε δουλέψει ως εργάτρια σε εργοστάσια ,αν και επαγγελματίας φιλόσοφος , με αγώνες στο πλευρό των Δημοκρατικών στον Ισπανικό εμφύλιο και στους Ελεύθερους Γάλλους του Ντε Γκώλ, τότε θα πρέπει να εξετάσουμε με προσοχή τα επιχειρήματά της. Ειδικά στην χώρα μας , που ζούμε τις θλιβερές συνέπειες της κομματοκρατίας, η εξέταση της δυνατότητας μιας διαφορετικής πολιτικής οργάνωσης , αποτελεί πρωταρχικό καθήκον κάθε ανθρώπου , που ενδιαφέρεται για το μέλλον του τόπου μας.
Ο Σ.Γουνελάς στον πρόλογό του επισημαίνει : «Χρειαζόμαστε οπωσδήποτε μια ανοιχτοσύνη - σαν κι αυτήν που διέθετε εκείνη – για να σκεφτούμε , όσο είναι καιρός , ότι απαιτείται στην Ελλάδα ένας γενναίος επαναπροσδιορισμός της πολιτικής και του πολιτικού κόμματος , αν θέλουμε να βγούμε κάποτε από το σημερινό αδιέξοδο .Όσο η πολιτική κυριαρχείται από τους οικονομικούς παράγοντες – οι οποίοι στις μέρες μας έχουν καταντήσει αφόρητα πνιγηροί – και από πρόσωπα ανακυκλούμενα στον πολιτικό στίβο και σχεδόν απόλυτα επαγγελματοποιημένα , δεν μπορεί να προωθηθεί ούτε καν τρόπος αυτοκριτικής και αυτοκάθαρσής της»(σελ.14,15).
Η Σ.Βέιλ υποστηρίζει ότι «τα κόμματα είναι οργανισμοί σχηματισμένοι δημόσια και επίσημα κατά τρόπο που να σκοτώνουν μέσα στην ψυχή την έννοια της αλήθειας και της δικαιοσύνης»(σελ. 30), ενώ προσθέτει ότι η «η ουσιαστική τάση των κομμάτων είναι ολοκληρωτική , όχι μονάχα ως προς μια χώρα , αλλά ως προς τον πλανήτη ολόκληρο»(σελ.28).Ο Α.Μπρετόν συμμερίζεται τις απόψεις της γράφοντας ότι είναι «θαυμαστές από κάθε πλευρά για την ευφυΐα τους και την ευγένειά τους ,συνιστούν ένα δριμύ κατηγορώ κατά του εγκλήματος της πνευματικής παραίτησης (της αποκήρυξης των πιο αναπαλλοτρίωτων προνομίων του πνεύματος ) που επιφέρει ο τρόπος λειτουργίας των κομμάτων »(σελ.52).Ο Αλαίν- δάσκαλος του Ρ.Αρόν και του Α.Μωρουά- στο επίμετρό του γράφει ότι η δραστηριότητα της Σ.Βέιλ «δεν υποσχόταν κάτι λιγότερο από μια Ρόζα Λούξεμπουργκ»(σελ.56).
Εύχομαι ο Σ.Γουνελάς να συνεχίσει με το ίδιο κέφι και ενθουσιασμό την μεταφραστική του προσπάθεια , για να μας γνωρίσει σύντομα το υπόλοιπο έργο της Σ.Βέιλ, που δεν έχει εκδοθεί στην χώρα μας.