Youtube

Youtube
Βρείτε το κανάλι μας στην ψηφιακή πλατφόρμα youtube.

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

Κυριάκος Χαραλαμπίδης :Ίμερος

ΡΗΞΗ Τ.88
Η νέα ποιητική συλλογή του Κυριάκου Χαραλαμπίδη ,που λέγεται «Ίμερος» ,δηλαδή λαχτάρα ,εκδόθηκε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο ,τον Απρίλη του 2012.Περιέχει τριάντα δύο ποιήματα , εκ των οποίων τα περισσότερα είναι εμπνευσμένα από την αρχαία τέχνη και ιστορία .Όπως και ο Κάλβος ,ο Καβάφης και ο Σεφέρης ,εσωτερικεύει την ιστορία με σκοπό να μας μιλήσει όχι μόνο για το παρόν αλλά και τον ίδιο τον μέσα άνθρωπο , με ότι μπορεί αυτός να είναι και να σημαίνει. Το δυνατό στοιχείο της ποίησης του Κυριάκου Χαραλαμπίδη είναι η γλώσσα. Δηλαδή μπορούμε να δούμε ότι κάθε λέξη που χρησιμοποιεί δεν έχει μπει χωρίς λόγο , δεν είναι περιττή .Συγχρόνως είναι μια μαρτυρία των δυνατοτήτων και της διαχρονίας της ελληνικής γλώσσας.Στο πρώτο ποίημα με τον τίτλο «Στίγμα Θεάς» γράφει : «Χαμογελώντας με ροδί χαμόγελο – προσηρμοσμένο στον αφρίζοντα πόντον –η Κυπρογένεια πλημμυροί τον αιθέρα.- Σφενδάμνινα φυλλώματα και όμβροι – ανέμων υπαιθρίων στροβιλίζονται – στον ασταθή ουρανό της. Εκεί τ’άστρα ελαύνουν δεξιά ,κατά τον πόλον»(σ.13).Λέξεις παλαιότερες και νεότερες συνάσσονται σε ένα ενιαίο αρμονικό σύνολο με ρυθμό αρχαίου επιγράμματος . Ο Έρωτας – με την πλατωνική του μάλλον περισσότερο ερμηνεία – δηλώνει έντονα την παρουσία του σε ποιήματα όπως «Μηλίτης Έρως» , όπου γράφει : «Τούτο γιατί στα όρια των θεϊκών – δυνατοτήτων τους το Άπειρο μετατονίζονταν – σε ομορφιά , ωραιότητα και κάλλος-Το θείο Αιδοίο εχώνευε στην τέχνη του φωτός του – το μέγα πλεονέκτημα του μήλου-Για να το πούμε απλούστερα και με δικά τους – χρώματα , η θωριά συναπαντούσε – το σύνολο της ύλης ,ξεμολύνοντας –ό,τι κακό και δύσμορφο απ’ τον κόσμο»(σ.15) . Οι τίτλοι των ποιημάτων «Αφροδίτης Ευπάθεια », «Κυθέρεια», «Άδωνις», «Έγχειος Αφροδίτη» , «Ιερά Πορνεία» , «Ελένη», «Αχιλλεύς», «Μενέλαος» είναι χαρακτηριστικοί των αφετηριών του ποιητή. Αλλά και η χρήση του σαπφικού στίχου «Όραννα Χελίδω» , ως τίτλου ,δηλώνει τα σημεία της έμπνευσης. Στο συγκεκριμένο ποίημα δε παρουσιάζεται αριστοτεχνικά η διαχρονία της ελληνικής γλώσσας : «Ήταν σεμνή σαν όλες τις γυναίκες- που γίνονται θεές πριν απ’ το γιόμα .-Του ήλιου οι εκλαμπρότατες ακτίνες – διχάζονταν , θαρρείς ,κι επιβουλεύονταν – την αστρική θηλή των οφθαλμών»(σ.21) Το τώρα της νεότερης Κύπρου υπάρχει κυρίως στο ποίημα «Για τη δωδεκάχρονη Ελένη που έσπαζε πέτρες στην κατασκευή του δρόμου προς το μοναστήρι του Απόστολου Ανδρέα ,το 1928»(σ.32,33).Αφορμή είναι ένα πραγματικό περιστατικό : η απαθανάτιση ενός μικρού κοριτσιού , από τον φωτογράφο του περιοδικού National Geographic τον Ιούλιο του 1928 .Γράφει ο Κ.Χαραλαμπίδης , γεφυρώνοντας τον χάσμα ανάμεσα στην μυθική και την πραγματική Ελένη , ανάμεσα στον ιστορικό χρόνο ,το παρόν και τον μέσα άνθρωπο: « Λέγαν λοιπόν πως ο καλός αργάτης – δεν είναι μόνο του χεριού του χρήστης – παρά κι ακονισμένο έχει το μυαλό – και της καρδιάς το πτέρωμα οιακίζει – ο έλικας της γνώσης .Τέτοια λέγαν - τα ριζοκαρπασίτικα πεζούνια.- Εκεί θα βρείς και την Ελένη , πρόσθεσε – ο πιο τρεμουλιαστός φτερουγιστής .-Αυτού η δόξα και η Ελένη χάρις.»(σ.33).

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου