Παναγιώτης Κονδύλης,Για την "κοινωνική οντολογία", Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων-Τομέας Φιλοσοφίας, Επιστημονική ημερίδα 5.11.1999,εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα,2001.

Όταν θες να τιμήσεις έναν στοχαστή με παγκόσμια αναγνώριση σίγουρα δεν εξαντλείσαι σε επικρίσεις στο έργο του. Προσπαθείς να το δεις όσο το δυνατόν αρτιότερα και δεν περιορίζεσαι σε κάποιες μόνο πλευρές του. Εδώ έχουμε όμως αυτή την παγκόσμια πρωτοτυπία να διοργανώνεται μια επιστημονική ημερίδα στην οποία συμμετέχουν μόνο όσοι έχουν αρνητική αξιολόγηση ή τέλος πάντων πολλές αντιρρήσεις για το έργο του Π.Κονδύλη. Σε όλους αυτούς βέβαια δεν θα μπορούσε να απαντήσει ο ίδιος αφού είχε πρόσφατα πεθάνει.Πως εξηγούνται όλα αυτά; Κατ' αρχήν ο Π.Νούτσος είχε μια φιλική σχέση με τον Π.Κονδύλη και είχε συνεργαστεί μαζί του στις εκδόσεις "Γνώση". Ο Σ.Βιρβιδάκης το έφερε βαρέως διότι στον διάλογο με τον Κονδύλη στο περιοδικό "Λεβιάθαν" ο τελευταίος τον είχε αποστομώσει. Η Β.Τσινόρεμα όπως και ο Γ.Φαράκλας υπήρξαν φίλοι και μαθητές του Κ.Ψυχοπαίδη ο οποίος βρισκόταν σε αντιπαράθεση με τον στοχασμό του Κονδύλη. Φυσικά δεν ήταν αξιολογικά ουδέτεροι αλλά στρατευμένοι στον τότε Συνασπισμό και νυν Σύριζα και ποτέ δεν αποδέχθηκαν την εξέλιξη της σκέψης του η οποία αμφισβητούσε τα θέσφατα και την "πολιτική ορθότητα" της εξημερωμένης όπως ονόμαζε αριστεράς. Το χειρότερο γι αυτούς ήταν ο Π.Κονδύλης έχαιρε της βαθιάς εκτίμησης ομοϊδεατών τους όπως ο Φ.Ηλιού , ενώ ένα πολύ σημαντικό μέρος του έργου , με κορυφαία περίπτωση την "Θεωρία του Πολέμου" , εκδόθηκαν από έναν εκδοτικό οίκο σχεδόν κομματικό , το "Θεμέλιο" των Μαλικιώση και Μ.Δεσποτίδη. Το πρόβλημα τους ήταν αν θα κυριαρχούσε ο εθνομηδενισμός, όπως και τελικά επικράτησε στο χώρο της λεγόμενης ανανεωτικής αριστεράς, ή ο δημοκρατικός πατριωτισμός του Π.Κονδύλη. Το πιο επιθετικό δοκίμιο και συγχρόνως πιο άδικο είναι αυτό της Β.Τσινόρεμα. Ρομαντικό μοντερνιστή τον ονομάζει τον Π.Κονδύλη αν και στην πραγματικότητα ήθελε να τον ονομάσει αντιδραστικό μοντερνιστή, δηλαδή περίπου φασίστας αφού θεωρεί ότι είναι "κληρονόμος, επιλεκτικός μιας γερμανικής αντιφιλελεύθερης παράδοσης με ρίζες τον ρομαντισμό"(σελ.61). Βεβαίως τέτοιου είδους πορίσματα είναι αστειότητες που δεν θεμελιώνονται πουθενά ούτε στο έργο ούτε στην πορεία του Κονδύλη (παραθεωρεί την σχέση Κονδύλη-Σμίτ, ενώ δεν λαμβάνουν υπόψην τους ότι ο τελευταίος επέκρινε τον πολιτικό ρομαντισμό, επίσης παρακάμπτουν την καντιανής προέλευσης διάκριση σε γεγονότα και αξίες όπως και της βεμπεριανής προέλευσης απαίτηση για αξιολογική ουδετερότητα).. Όμως λέγονται εκ του ασφαλούς διότι στην συγκεκριμένη ημερίδα δεν υπήρχε ένας από τους πολλούς που θα μπορούσε να της απαντήσει. Φυσικά όλα αυτά απευθύνονταν αποκλειστικά στην ελληνική ακαδημαϊκή ζωή και δεν είχαν κανενός άλλους είδους αναγνώριση. Ο Π.Κονδύλης, δίχως κομματικές πλάτες όπως συνήθως συμβαίνει στην ελληνική πραγματικότητα, αναγνωρίστηκε από την γερμανική και διεθνή κοινότητα ως ένας από τους σημαντικότερους φιλοσόφους του 20ου αιώνα. Γι αυτό ούτε οι συκοφαντίες , ούτε η αποσιώπηση του είχαν καμία απήχηση.