Η οικογενειοκρατία είναι μια βαριά, ίσως τελικά ανίατη νόσος της ελληνικής πολιτικής και κοινωνίας που όταν συνδυαστεί με την κομματοκρατία μπορεί να εξελιχθεί σε αιτία διαρκούς θανατερής παρακμής της. Ενώ δεν γνωρίσαμε φεουδαρχία συνιστά έναν προαστικό στοιχείο που επιζεί σε μια εποχή μετα-αστική. Ένας κλασσικός επιχειρηματίας δεν θα έπρεπε να απασχολείται για την καταγωγή των μισθωτών του αλλά κατά ποσό μπορούν να συμβάλλουν στην δημιουργία του κέρδους που επιδιώκει. Στην πολιτική η οικογενειοκρατία περιορίζει το εύρος των ατόμων που επιλέγονται ώστε τελικά το σύστημα μπουκώνει και δεν ανανεώνεται. Βεβαίως εμποδίζει την κοινωνική κινητικότητα αφού η ελίτ στεγανοποιείται. Συνακόλουθα η οικογενειοκρατία ευνοεί την αναξιοκρατία. Ο υιός, η κόρη, ο ανιψιός, η ανιψιά,ο εγγονός, η εγγονή, ο σύζυγος, η σύζυγος μπορεί να μην έχει αγωνιστεί για τίποτε, να στερείται γνώσεων και εμπειριών, ίσως να είναι και φελλός ή βλάξ αλλά γνωρίζει ότι για αυτόν έχει φτιαχτεί η θέση του αρχηγού κόμματος, του πρωθυπουργού, του υπουργού, του βουλευτή, του καθηγητή Πανεπιστημίου. Δεν είναι τυχαίο ότι στην χώρα μας και όχι αλλού γράφτηκε με μεγάλη ερμηνευτική επιτυχία το μικρό αριστούργημα του Ευάγγελου Λεμπέση "Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω" ακριβώς για να αποτυπώσει τέτοιου είδους φαινόμενα. Όμως η οικογενειοκρατία έχει άλλο ένα επακόλουθο. Οι γόνοι αισθάνονται δικαίως ανασφαλείς και για αυτό συνήθως φροντίζουν να περιβάλλονται από ασήμαντα πρόσωπα. Σε άλλες χώρες ολοκληρωτικές , η οικογενειοκρατία, προσπαθεί να αντιμετωπίσει τον δικαιολογημένο φόβο της ελίτ . Έτσι στην Βόρεια Κορέα ή στην Κούβα, τον Σούνγκ ή τον Κάστρο μπορεί να διαδεχθεί μόνο ένας Σούνγκ ή ένας Κάστρο. Σε άλλες εποχές όμως η οικογένεια μπορούσε ί να θεωρηθεί απειλή για την στερεότητα της εξουσίας. Έτσι στην οθωμανική αυτοκρατορία όταν ανακηρυσσόταν ένας Σουλτάνος θανατώνονταν όλοι οι συγγενείς του. Στην χώρα μας παρά τα όσα φοβερά έχουμε υποστεί η οικογενειοκρατία παραμένει αλώβητη γιατί ο ελληνικός λαός την στηρίζει με την ψήφο του. Ο λόγος είναι πως ο λαός αυτός δεν ορρωδεί σε τίποτε αρκεί να έρθει σε κάποια συναλλαγή με την εξουσία. Το αστείο σε όλη την καθόλα τραγική αυτή κατάσταση είναι πως οι γόνοι μπορεί να απέτυχαν μεγαλειωδώς, να προξένησαν με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους μεγάλες καταστροφές στην χώρα όμως εξακολουθούν να θεωρούνται η "χρυσή εφεδρεία¨". Με αυτό τον τρόπο η οικογενειοκρατία και η αναξιοκρατία διαιωνίζονται και εξασφαλίζουν την αθανασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου