Για τον Γιώργο Ιωάννου

 

Στα ΝΕΑ της 21 Μαρτίου 2020 ο Μιχάλης Πάγκαλος παρουσίασε το τομίδιο της Εθνικής Βιβλιοθήκης , για τον Γιώργο Ιωάννου που κυκλοφόρησε το 2019 και γράφουν Σοφία Ιακωβίδου, Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλος, Άρης Δρουκόπουλος και Σταύρος Ζουμπουλάκης.

Ο Γ.Ιωάννου ένας από τους σημαντικότερους πεζογράφους της μεταπολεμικής γενιάς έγινε γνωστός από έργα του όπως "Η πρωτεύουσα των προσφύγων" που συνδύαζε τον εσωτερικό λόγο με την γοητευτική, την αδρή περιγραφή της πραγματικότητας. Όπως και ο Ντίνος Χριστιανόπουλος υπήρξε παιδί των εκκλησιαστικών οργανώσεων της Θεσσαλονίκης. Και αν σε αυτές πρυτάνευε πολλές φορές ένα πνεύμα όμοιο και ανάλογο με αυτό των ευσεβιστικών οργανώσεων της Δύσης, που και ο Χ.Γιανναράς έζησε και στα βιβλία του ζωντάνεψε με κριτική διάθεση, επέτυχαν όμως χάρις στα συσσίτια που οργάνωσαν κατά την διάρκεια της κατοχής να σώσουν την νεολαία της Θεσσαλονίκης από την πείνα και τον θάνατο, αλλά και πολύ περισσότερο κατάφεραν να δημιουργήσουν ισχυρούς ψυχικούς δεσμούς ανάμεσα στους ιερείς που ηγούνταν και διακονούσαν συγχρόνως και τα νέα παιδιά. Ένα μη επιδιωκόμενο αποτέλεσμα των πράξεων τους είναι πως ευνόησαν την συγκρότηση προσωπικοτήτων εσωτερικότητας και έντονου συναισθηματισμού όπως ο Ιωάννου και ο Χριστιανόπουλος. Κοντά τους ήταν ο Δ.Μαρωνίτης με τον οποίο όμως ο Γ.Ιωάννου θα έρθει αργότερα σε μια έντονη και ανειρήνευτη σύγκρουση (έγραφε μάλιστα αν εγώ είμαι Ελλάδα, ο Μαρωνίτης είναι Τουρκία).

Ο Ν.Δ.Τριανταφυλλόπουλος γράφει για την συνεργασία που είχε μαζί του στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης στο πολύ καλό περιοδικό " Ελεύθερη γενιά" που έβγαζε το Υπουργείο Παιδείας και μοιραζόταν στους μαθητές κυρίως του Λυκείου.

Ο Σ.Ζουμπουλάκης αναφέρεται στο διήγημα "Ο Χριστός αρχηγός μας..." που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του " Η πρωτεύουσα των προσφύγων". Σε αυτό ο Ιωάννου παρότι δεν αναιρεί τις παλαιότερες κριτικές αποτιμήσεις του όμως δεν δέχεται πως " η φριχτή παραγνώριση, η κακότητα πέρα για πέρα, η διάθεση για εξόντωση και κονιορτοποίηση, απλώς επειδή πρόκειται περί πιστών χριστιανών".

Ο Ιωάννου γράφει "ο Εσταυρωμένος της αίθουσας ήταν ο σκλαβωμένος, φυλακισμένος, τουφεκισμένος και πεινασμένος ελληνικός λαός... Το πράσινο πανί των τραπεζιών μας συμβόλιζε την ελπίδα, που αντιπροσωπεύαμε εμείς, τα νεαρά μα ατροφικά βλαστάρια των Ελλήνων. Ο Χριστός αναστήθηκε και ο λαός θα αναστηνόταν...Σ' αυτό το περιβάλλον ετελείτο το μέγα μυστήριο".

Συγκινητικό είναι το ακόλουθο απόσπασμα του Γ.Ιωάννου: "το χρονικό αυτό είχε κιόλας γραφτεί , όταν ο πατήρ Λεωνίδας Παρασκευόπουλος πέθανε στις 27 Απριλίου 1984 στην αγαπημένη πόλη. Και αμέσως έγινε το θαύμα. Ξεχάστηκαν μονομιάς όλα,και τα πολιτικά και οι μικρότητες, και αναδύθηκε το έργο, η αγάπη, η συμπαθέστατη φωνή και μορφή. Χιλιάδες των χιλιάδων συνέρρευσαν να τον αποχαιρετήσουν. Αναδύθηκαν τα Συσσίτια, που έσωσαν χιλιάδες παιδιά. Τα καζάνια, οι κουτάλες, τα τραπέζια με τα πράσινα τραπεζομάντηλα, ο Εσταυρωμένος με το γαλάζιο φόντο, η αίθουσάς μας- η Αίθουσα! Αναδύθηκε, όπως έμαθα στην Αθήνα, το τραγούδι: " Ο Χριστός Αρχηγός μας και στρατιώτες εμείς..." που το έψαλαν με ραγισμένη φωνή τα παλικάρια και τα κορίτσια της γενιάς μου. Ω, ναι, ο Παρασκευόπουλος, ο πάτερ Λεωνίδας! Ήταν σπουδαίο, πολύ ελπιδοφόρο σημάδι για την πόλη μας το ξέσπασμα αυτό της ευγνωμοσύνης. Ο Παρασκευόπουλος μαζί με τον Αθανάσιο Φραγκόπουλο και τους άλλους συμπαραστάτες, δημιούργησαν για εμάς μια μεγάλη εποχή. Εκός οι βέβηλοι"