Η βασική επιδίωξη της Ελληνικής Νομαρχίας είναι να εντοπίσει τις αιτίες που κρατούν υπόδουλο τον ελληνισμό στούς οθωμανούς και να δείξει τους λόγους για τους οποίους πρέπει να επαναστατήσουμε. Νομαρχία είναι η πολιτεία όπου άρχων είναι ο νόμος και όχι η αυθαιρεσία του σουλτάνου. Η κριτική που διατυπώνει σε ορισμένα σημεία στον κλήρο έχει οδήγησει στην υπόθεση ότι γράφτηκε από τον Α.Κοραή ή από κάποιον που επηρέαστηκε από αυτόν. Πιο πρόσφατες έρευνες αποδίδουν την Ελληνική Νομαρχία στον Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.
Γράφει: "Η οθωμανική διοίκησις είναι τυραννική. Οι νόμοι των είναι ατελείς,
σκληροί και ολίγοι. Η πρώτη διαταγή των νόμων των είναι, να νομίζουν
τους λόγους του τυράννου ως νόμους απαραβάτους. Η θρησκεία των
συνίσταται εις το να δοξάζουν ένα θεόν, και ολίγους προφήτας, εξ ων ο
πρώτος είναι ο Μωάμεθ. Είναι όμως πλήρεις δεισιδαιμονιών και
πιστεύουσι πολλά γελοιώδη πράγματα(α). Τα ήθη των είναι βάρβαρα. Ο
χαρακτήρ των σοβαρός και υπερήφανος. Η αμάθειά των άκρα και
γενική.
Ο τύραννος είναι πάντη ελεύθερος από κάθε στοχασμόν περί της
διοικήσεως, και είναι ωσάν να μην είναι· οι νόμοι των δε, επειδή τον
αποθεώνοσι, δια τούτο δεν του συγχωρούσι να λάβη γυναίκα ως
σύζυγον, ως πράγμα ουτιδανόν προς την μεγαλειότητά του(α). Εβγαίνει
μίαν φοράν την εβδομάδα από το παλάτιόν του και υπάγει να
προσκυνήση τον κτίστην του Παντός εις τον ναόν του.
Αυτός, δεν είναι εις χρέος να ηξεύρη άλλο, ειμή να τρώγη, να κοιμάται
και να στέκεται εις το άλογον. "(Ε.Ν.,εκδόσεις Κάλβος, Αθήνα 1980, σελ.85,86).
"Ω, κακόν χρόνον να έχητε και
εσείς και η παρηγορία σας! Αυτή είναι χειροτέρα από την ιδίαν αιτίαν
της θλίψεως, και εις άλλο δεν χρησιμεύει, παρά εις το να καταστή τους
Έλληνας πάντοτε αξίους παρηγορίας. Εσείς φωνάζετε με άκραν ησυχίαν
και λέγετε: «Αγαπητοί, ο Θεός μας έδωσεν την οθωμανικήν τυραννίαν,
δια να μας τιμωρήση δια τα αμαρτήματά μας, και παιδεύοντάς μας εις
την παρούσαν ζωήν, να μας ελευθερώση μετά θάνατον από την αιώνιον
κόλασιν». Ω εχθροί της αληθείας, τουτέστι του Ιησού Χριστού! Δεν
βλέπετε, οπού, με αυτήν την κακήν σας και άτοπον παρηγορίαν,
υποχρεώνετε τους Έλληνας, αντίς να μισήσουν την τυραννίαν και να
προσπαθήσουν να ελευθερωθούν, εξ εναντίας να την αγαπώσι, και
μάλιστα, να νομίζωνται ευτυχείς, πιστεύοντες από απλότητά των, ότι
παιδεύονται εις την παρούσαν ζωήν, δια να αποκτήσουν τον
παράδεισον; Ποίος Εσκαριώτης σας έβαλεν εις τον νουν, να προφέρητε
τοιαύτην παρηγορίαν, όταν δεν ηξεύρετε να την εξηγήσητε, ω
αναίσχυντοι; Τα αμαρτήματα, ίσως, παιδεύονται με άλλα αμαρτήματα,
ω άφρονες; Δεν στοχάζεσθε, πόσον ατιμείτε και τον εαυτόν σας και την
Εκκλησίαν με τους παραλογισμούς σας;"(ό.π. σελ.133,134).
"Εσείς δε, ω ενάρετοι και σεβάσμιοι άνδρες, αν και αναγνώσετε ποτέ
τούτον μου τον λόγον, παρακαλώ σας θερμώς, να μην υποψιάσητε εις
εμένα ούτε ανευλάβειαν, ούτε κακοήθειαν. Ο ζήλος της πατρίδος μου, ο
έρως της ελευθερίας, και η ελεεινή σημερινή κατάστασις των Ελλήνων
τον έγραψαν δια μέσον μου. Εγώ, βέβαια, αν δεν εγνώριζα και εμμέσως
και αμέσως πολλούς εναρέτους σοφούς ιερείς και αληθείς αποστόλους
του Χριστού, δεν ήθελα αρχίσει ποτέ να γράψω. Έγραψα, διότι ελπίζω
το περισσότερον από εσάς. Έγραψα, επειδή όλος μου ο σκοπός είναι
προς το καλόν της Ελλάδος, η οποία, αγκαλά και βεβυθισμένη εις τόσα
κακά, φυλάττει όμως πάντοτε πολυτίμους θησαυρούς εις τον κόλπον
της, και εσείς είσθε εκείνοι.
Ναι, σεβάσμιοι πατέρες, μην απελπισθήτε δια την σωτηρίαν της
Ελλάδος. Μην σας τρομάξη το μέσον. Ο καιρός ήγγικεν, και η Ελλάς
ζητεί από το ιερατείον την αρχήν της ελευθερώσεώς της.
Προετοιμάσατε τας ψυχάς των χριστιανών εις το να αναστηθώσι από
τον βόρβορον της δουλείας, δια να δοξασθήτε και εν τη Ελλάδι και εν τω ουρανώ. Μην νομίσετε, προς τούτοις, ως τέλος, αλλ ως αρχήν του
σκοπού μου το παρόν βιβλιάριον.
Εσείς δε, ω ευλαβέστατοι ιερείς, οπού και το πολύτιμον φόρεμα της
διδασκαλίας έχετε, και εις τα σχολεία τους νέους διδάσκετε, μην
αμελήσητε και δια φωνής, και δια γραμμάτων, από το να ανοίξητε τους
οφθαλμούς των Ελλήνων. Εσείς έχετε δια τοιούτον τέλος τα
αναγκαιότερα μέσα, την αρετήν λέγω και την σοφίαν. Γράψατε και
πλατύτερα και σαφέστερα την αλήθειαν απ ο,τι εγώ έκαμα, και μην
αμφιβάλλετε, ότι εντός ολίγου η πατρίς μας θέλει δοξάσει τα ονόματά
σας, και οι Έλληνες δεν θέλει φανώσιν αγνώμονες εις τας χάριτάς σας(ό.π. σελ.139,140).
"Το οθωμανικόν κράτος την σήμερον ευρίσκεται εις τα ολοίσθια του
θανάτου, και ημπορεί να παρομοιασθή εις εν σώμα ανθρώπινον,
κατακρατημένον από αποπληξίαν και μη έχον ελευθέραν, ειμή την
κεφαλήν, η οποία, μην λαμβάνουσα την αναγκαίαν δύναμιν από την
κυκλοφορίαν του αίματος, κατ ολίγον ολίγον αδυνατίζει και, τέλος
πάντων, θνήσκει. Ούτως και η τυραννία των οθωμανών την σήμερον,
εις άλλο δεν γνωρίζεται ότι υπάρχει, ειμή εις την Βασιλεύουσαν"(ο.π. σελ.163).
"Ω Έλληνες, μάθετέ το δια πάντοτε, τα άρματα της δικαιοσύνης είναι
ανίκητα, και οι οθωμανοί θέλουν φύγει απ έμπροσθεν των
αρματωμένων Ελλήνων. Μην αλησμονήσητε προς τούτοις, παρακαλώ,
το παντοτινόν παράδειγμα των θαυμαστών Μανιάτων. Ίδετε ότι οι
οθωμανοί ποτέ δεν ημπόρεσαν να τους καταδαμάσουν, ούτε καν να
πλησιάσωσι τολμούσι πλέον εις τα σύνορά των. Ενθυμηθήτε, τέλος
πάντων, ότι η αρχή της νίκης είναι η ανθίστασις, και ότι οι Έλληνες δεν
είναι ούτε άγριοι, ούτε ουτιδανής ψυχής, καθώς οι εχθροί των
οθωμανοί."(ό.π. σελ.174).
"Η τυραννία των οθωμανών ηύξησεν τόσον, οπού μόνη της προδεικνύει
τον αφανισμόν της. Η Ελευθερία επλησίασεν εις την προτέραν της
κατοικίαν. Ο ήχος της σάλπιγγος του Άρεως εξύπνησεν από τους τάφους
των των προγόνων μας τους ήρωας. Ιδού ο Δημοσθένης, από το εν μέρος, θεωρεί
δεύτερον Φίλιππον εις τον τύραννον της Ηπείρου. Ιδού ο
Λυκούργος βλέπει άλλους Σπαρτιάτας εις τους Σουλιώτας και
Μανιάτας. Ο μέγας Λεωνίδας ακούει τα τύμπανα της νίκης και
ευφραίνεται. Ο τύραννος της Συρακούζης Διονύσιος βλέπει και αυτός
μακρόθεν τον τύραννον των οθωμανών και προβλέπει το τέλος του.
Ήγγικεν η ώρα, ω Έλληνες, της ελευθερώσεως της πατρίδος μας! Το
τέλος των τυράννων είναι, αδελφοί μου, πασίδηλον! Όλοι από τον
θρόνον μετέρχονται εις τον Άδην με βίαιον θάνατον και δεν μένει από
αυτούς άλλο, ειμή το βρωμερόν όνομά των δια κατάραν εις τα στόματα
των μεταγενεστέρων.
Ω Έλληνες! Οι ποταμοί αίματος των συγγενών μας και φίλων μας, οπού Τόσοι άλλοι,
οπού μέλλουσι να χυθή, ζητούν βοήθειαν. Αλλοίμονον λοιπόν εις τα
απρόσεκτα πνεύματα, και μακάριοι οι συνδρομηταί!(ό.π. σελ. 179,180).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου