Επίπλαστος εξευρωπαϊσμός

Η ανησυχία ότι η ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα ήταν η αρχή για μια βαθιά και συνεχή στον χρόνο αλλοίωση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών μας αποδείχθηκε ανυπόστατη για μια σειρά από λόγους από τους οποίους ο σημαντικότερος είναι ο εξής: οι περισσότεροι από όσους στην χώρα μας πρέσβευαν τον εξευρωπαϊσμό της ελληνικής κοινωνίας, αποδείχθηκε ότι πίσω από παρόμοιες διακηρύξεις τους, υπήρχε μεταμφιεσμένη όλη η νεοελληνική κακοδαιμονία που κληρονομήσαμε από την τουρκοκρατία, δηλαδή πατρωνία, ρουσφέτι,μίζα, ανοχή και υπόθαλψη της διαφθοράς, πελατειακό κράτος, αναξιοκρατία, οικογενειοκρατία, αδιαφάνεια .
Πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Από κοινού οι φιλελεύθεροι και οι σοσιαλδημοκράτες εκσυγχρονιστές σε ένα δείγμα αρχοντοχωριατισμού έφτιαξαν τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004, οι οποίοι ήταν ένας από τους λόγους της χρεοκοπίας μας αλλά και της εξάπλωσης στην ελληνική κοινωνία μιας νοοτροπίας αρπαχτής και ελάχιστης προσπάθειας.
Για όποιον έχει κάποια μικρή σχέση με τις δημόσιες υπηρεσίες γνωρίζει ότι σε αυτές κυριαρχούσε η αναξιοκρατία, η αναποτελεσματικότητα και η ανοχή στην διαφθορά. Τι εμπειρίες έχουμε από τις εφορίες, τις πολεοδομίες, τα νοσοκομεία, τους δήμους, την δικαιοσύνη; Ο ΑΣΕΠ που δημιούργησε ο Σάκης Πεπονής κατά κανόνα παρακάμπτεται και οι αδιαφανείς ρουσφετολογικοί διορισμοί είναι η συνήθης πρακτική.Το κόμμα ήταν ο μεγάλος πάτρωνας , αυτός που απέτρεπε την αξιοκρατία. Στα πανεπιστήμια τα ίδια συμπτώματα οικογενειοκρατία και κομματοκρατία. Το αστείο είναι ότι όλα αυτά συνέβαιναν από κόμματα που θεωρούσαν ότι ήσαν γνήσια ευρωπαϊκά και βασικός τους αντίπαλος ήταν ο ελληνοκεντρισμός ο οποίος όμως ποτέ δεν είχε πολιτική έκφραση. Η διανόηση που προβαλλόταν από τα μέσα ενημέρωσης αφενός εξιδανίκευε αυτή την κατάσταση, αφετέρου ευλογούσε τον παρασιτικό καταναλωτισμό.
Στην πραγματικότητα οι πολιτικές ελίτ ερμήνευσαν την Ευρώπη ως έναν τρόπο να διαιωνίσουν την παρωχημένη οθωμανική νοοτροπία τους. Δεν ήθελαν τον εκσυγχρονισμό, ούτε τον εκσυγχρονισμό της παράδοσης αλλά τα χρήματα της Ευρώπης - από επιδοτήσεις και δανεικά- για το δικό τους όφελος βέβαια αλλά και τον εκμαυλισμό του ελληνικού λαού. Το αποτέλεσμα ήταν ότι μοιραία το δημόσιο χρέος αυξανόταν, όπως και το έλλειμμα στο ισοζύγιο πληρωμών αφού η χώρα δεν δημιουργούσε προϊόντα που θα το κρατούσαν σε ισορροπία. Στην κορύφωση της κρίσης η δαπάνη για την υγεία μιας χώρας με τον πληθυσμό της Ελλάδας είχε φτάσει στα επίπεδα της Ισπανίας.Φυσικά η αριστερά σπάνια ασχολήθηκε με αυτά τα συμπτώματα, για αυτό όταν ήρθε στην εξουσία τα διαιώνισε και τα μεγιστοποίησε αντί να τα θεραπεύσει. Είναι εντυπωσιακό ότι ένας πολιτικός όπως ο Κ.Μητσοτάκης που επαιρόταν για τον φιλελευθερισμό του στην τελευταία του συνέντευξη στον Α.Παπαχελά δηλώνει υπερήφανος για τα ρουσφέτια που έκανε. Όμως άλλοι πολιτικοί που έδειξαν νοοτροπία που ξέφευγε από την παρακμή , όπως ο Α.Παπαδόπουλος απορρίφθηκαν από το πολιτικό σύστημα.
Με την ψήφο του ελληνικού λαού διαιωνίζεται ένα πολιτικό σύστημα που έχει τα χαρακτηριστικά της τουρκοκρατίας(μίζα, ρουσφέτι, πατρωνία). Διότι δεν θέλουμε να αναλάβουμε την ευθύνη της ύπαρξης μας, δηλαδή τις προϋποθέσεις της ελευθερίας μας.