Βαθύς γνώστης της ελληνικής γλώσσας στην διαχρονική της εξέλιξη, ο Χρήστος Δάλκος, μας δείχνει γιατί η εμμονή στην γλωσσική μορφή (βουνό ή όρος, κλίνον ή κράββατον, ιχθύς ή οψάριον) δεν είναι "για μας τύπος αλλά ουσία βαθύτατη, η αναδίφηση της οποίας μας φέρνει αντιμέτωπους με την βαθύτατη ουσία όχι απλως του Έλληνα αλλά του ανθρώπου".
Ο Χρήστος Δάλκος επισημαίνει "από την δημοτική ως την καθαρεύουσα, απ' τον Παπαδιαμάντη ως τον Σολωμό, απ' τον Ερωτόκριτο ως τον Πτωχοπρόδρομο, απ' το Βυζάντιο ως την Βίβλο, από την ελληνιστική κοινή ως τους αττικούς, απ' το δημοτικό τραγούδι ως τον Όμηρο, κι απο 'κει ως την Γραμμική Β', τους Μυκηναίους, τους Μινωίτες, τους Κυκλαδίτες, κι ακόμα πιο πέρα, ακόμα πιο βαθιά μέσα στον χρόνο, να το πνευματικό ταξίδι για το οποίο μας καλούν οι καιροί, και το οποίο μόνο εμείς μπορούμε να πραγματοποιήσουμε, εμείς που μας έλαχε τέτοιο καράβι τρελοβάπαρο, τέτοια γεναιόδωρη, πλουσιοπάροχη αλλά και απαιτητική συνάμα παρακαταθήκη πνεύματος".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου