Κύλισε ήδη ένα πρώτο σύντομο διάστημα μετά την δολοφονία του 15χρόνου Αλέξη Γρηγορόπουλου, ώστε να μπορούμε με ψυχραιμία να βγάλουμε κάποια πρώτα συμπεράσματα.: Η δολοφονία ήταν η θρυαλλίδα που άναψε την φωτιά, η αφορμή για να έρθει στην επιφάνεια η συσσωρευμένη οργή της ελληνικής κοινωνίας. Η « ανταρσία» δεν περιορίστηκε στα λαικότερα στρώματα αλλά επεκτάθηκε σε τμήματα της μεσαίας τάξης. Οι κουκουλοφόροι και οι πλιατσικολόγοι μπορεί να συγκεντρώσαν την δημοσιότητα, αλλά σημασία έχει το γεγονός ότι στις εκδηλώσεις συμμετείχαν χιλιάδες μαθητές και φοιτητές .Δεν θυμάμαι στην μεταπολιτευτική ιστορία, πάλι μαθητές να στρέφονται κατά αστυνομικών τμημάτων με αυγά, γιαούρτια και πέτρες.
Κάποιοι μιλούν για «πορτοκαλί επανάσταση».Σίγουρα η κυβέρνηση Καραμανλή έχει αρκετούς λόγους για να μην είναι ιδιαίτερα αρεστή στις ΗΠΑ. Επίσης δεν είναι σπάνιο στην ιστορία οι μάζες να χρησιμοποιούνται έντεχνα για σκοπούς τελείως διαφορετικούς από αυτούς που διακηρύσσονται και από αυτούς που οι ίδιες πιστεύουν. Όμως θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας, ότι στην ελληνική κοινωνία υπήρχε μια φωτιά που σιγόκαιε : Το έντονο κενό ιδεολογιών και αξιών. Δεν εννοούμε ότι ξάφνου έπαψαν να κυκλοφορούν ιδεολογίες, αλλά ότι αυτές έχασαν εδώ και καιρό την νομιμοποίησή τους. Τα δύο κυρίαρχα κόμματα έχουν την μεγαλύτερη ευθύνη γι’ αυτό το γεγονός. Διότι αντικατέστησαν τις πολιτικές στοχοθεσίες με τον παρασιτισμό, την διαφθορά, το παράλογο κυνήγι του χρήματος, και ευνόησαν την επιδεικτική κατανάλωση ενός τμήματος ενώ ένα άλλο μέρος του πληθυσμού, πού είναι και το μεγαλύτερο βέβαια καταδικάστηκε στην ανέχεια ή στην υπερχρέωση.
Η ιδιώτευση και ο ατομικισμός δεν επιτρέπει στην απελπισία να λάβει πολιτικό χαρακτήρα και έτσι καταρχήν φούσκωσαν φαινόμενα όπως τα ναρκωτικά, το λαίφ στάιλ, ο εμπορευματικός αθλητισμός. Οι πολίτες βέβαια καταλαβαίνουν, ότι η δημοκρατία μας όσο πάει και ψευτίζει , ενώ η συμμετοχή περιορίζεται σε ορισμένες τυπικές διαδικασίες τελετουργικού χαρακτήρα που αδειάζουν από το όποιο ουσιαστικό περιεχόμενό τους.
Έτσι εξηγείται γιατί στην «ανταρσία» συμμετέχουν έντονα και μαθητές από την Κηφισιά ή το Ψυχικό. Στην ελληνική κοινωνία δεν λείπει το «ψωμί», αλλά το νόημα. Η ασθένειά της είναι η έλλειψη νοήματος και το υπαρξιακό κενό.
Ο νεοφιλελευθερισμός διακηρύσσει, ότι η διάλυση κάθε συλλογικότητας, ο καριερισμός , η θεοποίηση της αγοράς και του χρήματος , ο άγριος ατομικισμός, η αναθεώρηση της ελληνικής ιστορίας ότι αποτελούν μια κοσμοθεωρία, που μπορεί να παρέχει στην νεοελληνική κοινωνία τις προϋποθέσεις για να λειτουργήσει αποτελεσματικά. Βεβαίως τώρα αποδεικνύεται περίτρανα η πνευματική του ένδεια και η οικονομική του χρεωκοπία .Όμως τα ιδεολογήματα του νεοφιλελευθερισμού ανέλαβαν να προωθήσουν όχι μόνο κάποιοι σαν τον Ανδριανόπουλο ή τον Μάνο, αλλά και το ΠΑΣΟΚ και ένα σημαντικό μέρος του Συνασπισμού. Βεβαίως οι περισπούδαστοι νεοφιλελεύθεροι δεν παραλείπουν να σιτίζονται από το ελληνικό δημόσιο είτε ως πολιτικό προσωπικό, είτε ως καθεστωτικοί διανοούμενοι , είτε ως διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες, είτε ως «μη κυβερνητικές οργανώσεις».
Η Αριστερά δεν πείθει ότι μπορεί να αναδειχθεί ως λύση στην παρακμή διότι ο μεν ΣΥΡΙΖΑ είναι εγκλωβισμένος σε εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα και σε πολλές θέματα, όπως οι πετρελαιαγωγοί, λαμβάνει θέσεις που ταυτίζονται με τα συμφέροντα των ΗΠΑ, ενώ το ΚΚΕ παρά τις ορθές θέσεις που λαμβάνει σε ορισμένες περιπτώσεις, είναι δέσμιο των δογματικών εμμονών του και πρόσφατα των νεοσταλινικών αναδιπλώσεων. Γνωρίζουμε ότι η κοινοβιακότητα της ορθοδοξίας υπήρξε ελπίδα για πολλούς .Όμως πολύ πριν ξεσπάσουν τα πρόσφατα οικονομικά ή σεξουαλικά σκάνδαλα βλέπαμε να εγκαταλείπει την πνευματικότητα για χάρη των ευρωπαικών προγραμμάτων ή των επενδύσεων στο Χρηματιστήριο.
Υπάρχει συνεπώς κάτι οργανωμένο, που να γεμίζει αισιοδοξία, να εμπνέει την νεοελληνική κοινωνία ; Φυσικά όχι, γιατί και οι μεμονωμένες περιπτώσεις στοχαστών ή ομάδων που δίνουν τον δικό τους αγώνα έχουν ριχθεί μεθοδικά στο περιθώριο, στο σκοτάδι.
Η ελληνική άρχουσα τάξη είναι παρασιτική και δεν είναι σε θέση να παράγει ιδεολογία – έστω ως ψευδή συνείδηση – που να μπορεί να αιτιολογεί την κυριαρχία της. Οι ακόλουθες σκέψεις του Guy Debord αντιστοιχούν με μεγάλη ακρίβεια στην κατάστασή της : «Σ’ αυτήν την περίπτωση, πρόκειται για μια τεχνητή αστική τάξη που δεν είναι ικανή να συσσωρεύσει, αλλά απλώς διασπαθίζει τόσο το ποσοστό υπεραξίας της εγχώριας εργασίας, που της αντιστοιχεί, όσο και τις ξένες επιχορηγήσεις των Κρατών ή των μονοπωλίων, που είναι οι προστάτες της » ( Guy Debord: «Η κοινωνία του θεάματος» Διεθνής Βιβλιοθήκη. Μετ. Σύλβια.σ.90).
Αλλά το γεγονός ότι η πολιτική απασχολεί την ελληνική κοινωνία, ότι ανακαλύπτει λόγους για τους οποίους είναι αλληλέγγυα, ότι το κενό αξιών, το μηδέν είναι κάτι που την πονάει , την πληγώνει είναι όλα αυτά στοιχεία ενθαρρυντικά.
Ένας εξαιρετικά ιδιόρρυθμος στοχαστής ο Ζ. Σορέλ είχε γράψει κάποτε ότι «η προλεταριακή βία όχι μόνο μπορεί να εξασφαλίσει την μελλοντική επανάσταση, αλλά ακόμα φαίνεται πώς είναι το μόνο μέσο να επαναφέρουν τα έθνη την παλιά ενεργητικότητα τους, τη χαμένη εξ αιτίας του ουμανισμού» (Ζ.Σορέλ : Σκέψεις πάνω στη βία. Εκδ. Αναγνωστίδη Μετ. Α.Βαγενά σ. 49).Δεν πιστεύω ότι η βία μπορεί να ωφελήσει, αντίθετα το πιθανότερο είναι να ωθήσει περισσότερο μια κοινωνία στην παρακμή (γι’ αυτό και ενέργειες όπως η ένοπλη επίθεση εναντίον αστυνομικού , σπρώχνουν την ελληνική κοινωνία βαθύτερα στο τέλμα και στην βαρβαρότητα) . Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν πρόκειται για μια ανορθολογική κατάσταση, που δεν υπηρετεί συγκεκριμένες στοχεύσεις – όπως είναι χαρακτηριστικά, η βία των κουκουλοφόρων και των πλιατσικολόγων, μπορεί εύκολα να χρησιμοποιηθεί για επιδιώξεις τελείως αντίθετες από αυτές, που διακηρύσσει.
Τελειώνω θυμούμενος κάποιες σημαντικές και επίκαιρες σκέψεις του Α. Καμύ :
«Όταν η εξέγερση αφήνεται να μολυνθεί από τη μνησικακία, ξεχνώντας τις γενναιόψυχες αρχές της, αρνιέται τη ζωή , προχωρεί στην καταστροφή και ξεσηκώνει τη σαρκαστική λεγεώνα των μικρών της στασιαστών, σπορά σκλάβων, που κατάντησαν να προσφέρονται σήμερα σ’ όλες τις αγορές της Ευρώπης για οποιαδήποτε σκλαβιά. Δεν είναι πιά ούτε εξέγερση ούτε επανάσταση, αλλά μνησικακία και τυραννία…Πέρα από το μηδενισμό ,εμείς όλοι ετοιμάζουμε μια αναγέννηση μέσα από τα ερείπια. Αλλά λίγοι το ξέρουν »
(Α.Καμύ: Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος Εκδ. Μπουκουμάνη μετ. Τ. Τσακίρη σ. 377).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου