o ΚΟΡΑΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ

 Με την ευκαιρία κάποιας εθνικής επετείου, αλλά και σε ανύποπτο χρόνο ,η κυρίαρχη ιδεολογία προσπαθεί, μεθοδικά ,να προωθήσει την αναθεώρηση της νεοελληνικής ιστορίας και την εξιδανίκευση της τουρκοκρατίας. Έτσι υποστηρίχθηκε η ανυπαρξία κρυφών σχολειών , όχι διότι κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από ιστορικά τεκμήρια , αλλά διότι η παιδεία κατά την τουρκοκρατία καλλιεργήθηκε ελεύθερα και ανεμπόδιστα .
Κάτι τέτοιο βέβαια δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα .Αντίθετα χρησιμοποιείται η αντιστροφή της ιστορικής αλήθειας , ώστε αναδρομικά να δικαιωθεί η διπλή εξάρτηση του νέο-ελληνισμού από τον αμερικανισμό και τον νέο-οθωμανισμό.
Ο Αδαμάντιος Κοραής είναι ο καλύτερος μάρτυρας της βαρβαρότητας της τουρκοκρατίας και της μεγάλης ,ανεπανόρθωτης ίσως ζημιάς που προξένησε στην παιδεία και στον πολιτισμό μας .
Στην αυτοβιογραφία του , γραμμένη στο Παρίσι στις 23 Δεκεμβρίου του 1829 γράφει: «Η μακρά δουλεία αφανίσασα την παιδείαν του γένους , ήτον αδύνατον να μη φθείρη τον κλήρον , μηδέ να συγχύση τα θρησκευτικά μας φρονήματα. Οποία όμως και οπόσα αν ήναι τα αμαρτήματα των Ανατολικών χριστιανών παραβαλλόμενα με τάς φρικτάς της Παπικής αυλής καταχρήσεις ,εις την στάθμην της δικαιοσύνης , πρέπει να λογίζονται ολίγοι τινές προς ωκεανόν ύδατος σταλαγμοί »(Α.Κοραή:Προλεγόμενα στους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς,Πρόλογος Κ.Δημαρά ,ΜΙΕΤ ,1986,Σ σελ.λβ’).
Σκληρός , αλλά και ακριβής είναι ο Κοράης για την τουρκική σκλαβιά .Πρώτιστη αποστολή , του ελληνικού έθνους ,είναι η απελευθέρωση του.
Στην «Aδελφική Διδασκαλία» γράφει: «Είναι εις όλους γνωστόν εις πόσην ακμήν έφθασε την σήμερον των Τούρκων η τυραννία .Οι ταλαίπωροι Γραικοί δεν είναι πλέον κύριοι μήτε κτημάτων , μήτε τέκνων ,μήτε των ιδίων αυτών γυναικών.Η τιμή και η ζωή των κρεμάται από την θέλησιν όχι μόνον αυτού του πρωτοτύρανου , αλλά και εκάστου από τους ελαχίστους αυτού δούλους. Τίς δεν ηξεύρει το πλήθος των Γραικών της Κρήτης , όσοι ,δια να φύγωσι τα τοσαύτα δεινά , ηναγκάσθησαν να αρνηθώσι την πατρικήν αυτών θρησκείαν; Τις αγνοεί τας βίας και τας αρπαγάς των παρθένων ,των παίδων , όσαι καθ’ ημέραν συμβαίνουσιν εις την Θεσσαλονίκην , ώστε να αναγκάζωνται οι άθλιοι γονείς να μακρύνωσιν από τον πατρικόν τα φίλτατα τέκνα , δια να τα ελευθερώσωσιν από την ασελγείαν των βδελυρών Γιανιτζάρων;Τις δεν έφριξεν ακούων την καταδυναστείαν , και τους αφόρητους φόρους, όσους οι κατά πάσαν την Τουρκικήν Ευρώπη ευρισκόμενοι Γραικοί βιάζονται να πληρώσωσι; Τις δεν εθρήνησε τους εκτοπισμούς και τας μετοικεσίας τοσούτων Γραικών , όσοι μην υποφέροντες πλέον τον Ωθωμανικόν ζυγόν εσκορπίσθησαν ,εις διαφόρους τόπους της Ευρώπης; ».
Το «Σάλπισμα Πολεμιστήριον» είναι μια αδρή περιγραφή των δεινών της Τουρκοκρατίας και ένα σύνθημα επανάστασης : «Έθνος τρισβάρβαρον , έθνος μιαρόν , έθνος διαφόρου γλώσσης και διαφόρου θρησκείας , εις ολίγα λόγια , έθνος τουρκικόν , έπεσε , τέκνά μου ,επάνω εις εμέ την δυστυχεστάτην μητέρα σας , την Ελλάδα , ως ένας σφοδρός ανεμοστρόβιλος , και κατέσβεσε τα μικρά και ασθενή φώτα , όσα των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων η τυραννία δεν είχεν ακόμη δυνηθή να σβέση»
Σε ένα άλλο σημείο γράφει: «Τους ιερούς ημών ναούς μετέβαλον εις τζαμία , και μη αρκούμενοι είς το να μας στερούσι τα αναγκαία μέσα του να συστήσωμεν σχολεία εις ανατροφήν και φωτισμόν των ημετέρων τέκνων , μας αρπάζουσιν από τους πατρικούς κόλπους και αυτά τα τέκνα ».
Στο «Άσμα Πολεμιστήριον» ο Αδαμάντιος Κοραής γράφει και πάλι : «Δούλοι να ‘μέθα ως πότε των αχρείων Μουσουλμάνων, της Ελλάδος των τυράννων ; Εκδικήσεως η ώρα , έφθασεν ω φίλοι, τώρα».Επιμένει ,μάλιστα , για άλλη μια φορά στην θλιβερή κατάσταση της Παιδείας . «Που νυν τέχνη ;Που’ πιστήμη ;Που Γραικών η τόση φήμη ;Κατηργήθησαν φευ!όλα , και αντ’ αυτών πάσχομεν τώρα Μουσουλμάνων τυραννίαν , αμαθίαν και πτωχείαν , βάσανα , μόχθους και πόνους , μάστιγας ,σφαγάς και φόνους , και ξενιτευμόν ΠΑΤΡΙΔΟΣ ,στερευμόν πάσης ελπίδος ».
Τα κείμενα του Α.Κοραή , που ορισμένα από αυτά ερανίσαμε εδώ , αποτελούν την πλέον αξιόπιστη και κραυγαλέα μαρτυρία των φοβερών δεινών της τουρκοκρατίας και ένα ηχηρό μήνυμα για την αναγκαιότητα της ελληνικής επανάστασης. Βέβαια δεν στρέφονται κατά της μουσουλμανικής θρησκείας γενικά , ή των απανταχού μουσουλμάνων , αλλά του Ισλάμ ως της θρησκείας του Οθωμανού κατακτητή.
Η νέο-οθωμανική ιδεολογία και η ιδεολογία της πολιτικής ορθότητας ,αναπόσπαστα τμήματα της κυρίαρχης ιδεολογίας , μπορεί να τονίζουν την σημασία του Κοραή στον ελληνικό διαφωτισμό , αλλά αποσιωπούν το οξύ αντιτουρκικό του φρόνημα.
Διότι πράξεις όπως οι επενδύσεις ελληνικών τραπεζών στην Τουρκία ή η παραχώρηση του νατοικού στρατηγείου της Λάρισας σε Τούρκους στρατιωτικούς , ή η απουσία αντιστασιακού φρονήματος ικανού να αντιμετωπίσει τον τουρκικό επεκτατισμό έχουν ως αναγκαία προυπόθεση την κατασκευή μίας ιδεολογίας που να λειτουργεί ως «ψευδή συνείδηση» . Αυτή η ιδεολογία της υποταγής ,διαστρέφει το ιστορικό παρελθόν και ακολουθεί τα κελεύσματα μίας παραδόμενης και εν πολλοίς δοσιλογικής τάξης ,που κερδίζει από τα αλισβερίσια με τους Τούρκους και κτίζει πολιτικές και άλλες καριέρες πάνω σε δύο δουλείες : στην δουλεία στις ΗΠΑ και στην δουλεία στον νέο- οθωμανισμό.